En dan nu de net zo onvermijdelijke als onmogelijk te beantwoorden vrg: Mijn laatste paspoort of ga ik er over vijf jaar weer die kant voor op? Geniet ik dan van mijn AOW of ben ik dan al lang en breed verteerd door de wormen. Afgezien van mijn geworstel met de dood, is het een raar idee, dat wat je nu hebt, doet, bent over een tijd gewoon niet meer zal bestaan, zijn.
Maar oké, als, dan zal het zeker weer Boekarest zijn. Ik zie me niet nog een keer verkassen. Zou ik over vijf jaar mijn draai heb gevonden? De tuin op orde? Huis ingericht? Nog steeds in het bezit van de Peugeot zijn? Eindelijk verlost van de laatste Franse ketenen? Nog steeds druk in de weer met het blog? Terug geweest op de Maldiven? Bezig met nwe grootse plannen?
Vijf jaar is ver vooruit. Een tijdspanne die ik al jaren niet meer probeer te overzien. Ik kijk nu hooguit een paar mndn vooruit. We willen iets met Mariana's zestigste, de schuur, misschien vakantie, de afwerking van het gastenhuis, etc. Allemaal zaken tussen nu en eind augustus, dat zijn goed vier mndn. Dat is te overzien en hoewel zonder garantie ook te overleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten