Me aardig door de dag heen gekneed. Drukdoende de zin/zinloosheid-discussie op afstand te houden. Kost moeite. Het is een loopgravenoorlog van gelijksterke partijen, die volledig op de hoogte zijn van de mogelijkheden van de ander. Enkel het verrassingseffect kan nog voor verrassingen zorgen. Vooral als het toeslaat voordat je goed en wel je machinerie opgang hebt gebracht.
En behalve het ontzenuwen van de neiging om weg te kruipen is er ook altijd weer dat stemmetje met zo'n vervelende ondertoon van leekvermaak, dat altijd fijntjes weet te melden, dat morgen er misschien wel helemaal niet komt. Dus waarom druk maken als overmorgen misschien het begin is van een nwe tijdperk, een mij-loos tijdperk?
Ik zet dan de muziek wat harder, knijp extra in het deeg en foeter mezelf uit als het voorgaande geen resultaat geeft. Zo slinger ik intern van de ene naar de andere kant, terwijl de handen van het hoofd eisen, dat het bij het bakken blijft. Tegen zevenen, toen 'ons deel' op het programma stond, was ik het zat, heb Dishonored_2 aangeslingerd en een fles rosé opengetrokken. Binnen no time de hele binnenbrand geblust. Afleiding. Controle. Rust. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten