Het 'fris en fruitige' is nog ver te zoeken maar de tocht heuvelopwaarts krijgt inmiddels iets vloeiends. Het is al warm als ik tegen achten naar boven ga. Zweten dus. Dat wordt tegenwoordig als een soort criterium bij het bewegen aangehouden. Zo bewegen, dat je zweet. Nou, dan is bij mij het verlaten van het bed al bijna mijn taks. Weer zo'n kul-generalisatie.
Maar laat ik het daar niet over hebben. Sinds een paar dagen loop ik op de heuvelrug in een zee van paarse orchideeën met hier en daar een witte in het paarse tapijt. Prachtig gezicht. Vorige jaren om deze tijd hier niet gelopen. Kan me de bloemenpracht niet herinneren. Het moet lang geleden zijn dat dit deel ooit bewerkt is, als het al eens gebeurd is.
Nog steeds enigszins heuvelop draai ik me dan regelmatig om om te zien waar de honden uithangen en een blik op de toppen van de Karpaten te werpen. Als ze zichtbaar zijn en dat waren ze vandaag. Enigszins aan het zicht onttrokken door een heiïge ochtendlucht.,,
Prachtig blauwe lucht, paarse bloemen, nog deels besneeuwde bergtoppen, weg vluchtend herten en een meute enthousiaste honden. Ik zal niet vervallen in een obligaat "Dat ik het nog mag meemaken", maar mooi is het wel. Zo'n dag kan toch moeilijk nog stuk (Afkloppen, dit is geen uitdaging!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten