Het gaat minder spectaculair als wat jaartjes geleden maar desalniettemin gaat het weereens de verkeerde kant op. Langzaam maar gestaag. Een neiging voelen om weg te kruipen als je net wakker wordt, is niet de best denkbare wijze om een dag tegemoet te treden. Het is weer ff teveel. Veel teveel. Teveel bij elkaar. Oud en nieuw. Wat er niet, nog niet, nog steeds niet van gekomen is en wat er met het oog op de aanstormende zomer bijkomt. Moet je al bijna met ademhalingsoefeningen beginnen, voordat je goed en wel je ogenleden hebt verheven.
'Tuurlijk is het deels mijn eigen schuld. Maar ja, de hele tijd overal achteraan rennen is het niet en alles op z'n beloop laten is niet veel beter of slechter, itt wat universumgelovigen je altijd weer proberen te verkopen. Van mij mag 'het Universum' het allemaal regelen op de momenten, dat het regelen er aan toe is, als ik daar dan verder maar geen last of hinder van ondervind. De schuur, de verbouwing, de puppies, het slepend vastgoed in Frankrijk, de omwil van garages, de alsmaar doorgaande administratieve bullshit, de tuin, de inrichting, het gastenhuis, de bank voor aan de straat ... om een absoluut nièt uitputtende greep in de overvolle grabbelton te doen. Dan doe ik het verven van eieren en het bakken van de taarten en zie ik na de Pasen weer verder.
Tijd om weer eens aan de slag te gaan met rijtjes en lijstjes. Typisch trouwens dat het in beweging komen van de afgelopen dagen blijkbaar niet verzachtend werkt in deze. De druk moet van de ketel. Liefst op een manier die vooruit helpt en niet alleen de stoom aflaat. Zal me daar vandaag eens over buigen, als ik het veredelde brooddeeg voor de taarten te lijf ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten