Zwaar was het naarmate de middag vorderde. Mn de achterkant had te lijden. Maar desondanks lekker staan te werken. Het duurde ff voordat ik een prettige manier van werken had gevonden. Ff een zaagbok (hier heet het geit) overwogen, maar dat werkt niet als je iets in vieren wilt delen. Op de grond gaat het beter, afgezien van je gebukte houding.
Eind van de middag kwam ineens de broer van Mariana aan zeilen met de ongewenste bedoeling mij te helpen. Maak dat maar eens duidelijk. Dat is zo'n moment waarop een betere beheersing van de taal een pré zou zijn. Hoewel het geen garantie is, dat de betrokken persoon snapt, wat je hem of haar probeert duidelijk te maken.
Wil ik hulp, dan vraag ik daarom. Zo niet, dan laat me aub mijn eigen gang gaan. En die eigen gang is belangrijk. Zal me een worst wezen of ik er nu 2 of drie dagen over doe. Als ik het ruck-zuck gedaan wil hebben, besteed ik het wel uit. Met alle risico's vandien. En in die laatsten had ik deze keer geen zin. Wilde zien of ik dat niet makkelijk beter zou kunnen. Wat dus ook zo was! En dan komt iemand zich er tegen aan bemoeien op een wijze, waar ik absoluut niet op zit te wachten.
"Hop, hop, dit". "Ach, zo is het ook goed." "Dit gaat sneller." Etc. Gevolg is, dat ik ineens in een wolk van zaagsel sta te werken, waar ik dat in mijn eentje tot kniehoogte wist te beperken. Ik bijna moet vechten om zo gelijkmatig mogelijk delen te kunnen zagen en mn sta te balen vanwege de verstoring van mijn bezigheden. Gelukkig was de mengsmering bijna op z'n eind en kon ik de boel met goed fatsoen domweg afkappen. Dat mag een geluk bij een ongeluk heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten