Prada weer ervan tussen. Eigen schuld, dus niet zeuren. Controleer ik normaal gesproken mijn email een paar keer per dag ben ik dat gisteren blijkbaar vergeten. Mailtje misgelopen waar ik op zat te wachten. Geen foutloos begin van de dag. En dan wiebel ik al op het randje tussen doorpakken en terugzakken. Administratie wacht. Tuin wacht. Schuur wacht. Ik wacht. Alles wacht op mij. Ik sta erbij en kijk er naar. Niet de populariteit waar ik op zit te wachten. Je staat er vlot door naast je bed maar daar heb je het dan ook wel mee gehad.
Straks gewoon beginnen. Gewoon ongewoon. Een paar betalingen doen, bosmaaier aan de praat krijgen en zien dat de uien in de grond komen, voordat ik ze enkel nog op de composthoop kan gooien. D'r is teveel wat niet wil. Het is wachten en bezig blijven om er klaar voor te zijn, mocht de zooi onverhoops in beweging komen. En in beweging zal het ooit komen. Kan niet anders. Maar wanneer? En hoe? In welke richting?
Misschien dat van uitstel geen afstel komt, maar als het allemaal maar lang genoeg sleept, heb je je gaande het hangen al neergelegd bij een uitkomst, die bij directe afhandeling onacceptabel zou zijn geweest. Het masseren door de omstandigheden. Je geeft op, misschien niet alles maar wel het meeste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten