Weer een stuk beter, stap vooruit. Zo zou het ook met de rest moeten gaan. Iedere dag weer iets beter tot het 'normaal' aanvoelt. Vandaag bijkomen, straks omschakelen. Dat zijn de beste dagen; vanalles doen maar nog niks moeten. Met die instelling zou ik ook al die andere zaken moeten aanpakken, die nu meer tot beer of berg worden bevorderd ipv afgehandeld. Ff dit en dan doen we straks weer wat anders of ook niet.
Een huzarensalade gemaakt voor de lunch. Op een stuk of 8 eieren na zijn de 120 stuks, die ik geverfd heb inmiddels allemaal geconsumeerd. Tenminste dat neem ik aan, want -natuurlijk- niet allemaal door ons verorberd. Schijnbaar zit de grootste lol in het uitdelen. Dat doe ik niet. Ik kook, verf en vet ze in. Eet ze ook voor een zeer klein deel. Mariana deelt uit en eet natuurlijk. Vorige jaar 160. Dit jaar 120. Volgend jaar gewoon minder kippen. Maar dat raakt aan de discussie over 'wat en hoe met 24' en dat is als praten tegen een muur. Je kunt er alles aan kwijt, maar niks dringt door.
'We' hebben dus nog steeds twee koeien, 8 of 9 schapen, ff geen varkens en enige tientallen kippen en tig hectaren die bewerkt moeten worden met een tractor, die meer tijd kost aan reparaties dan heeft om te werken. Niet mee bezig zijn. Het zou prettig zijn, als er iets gebeurd, waardoor de onzinnigheid van het aanhouden van die plek tot Mariana (èn haar broer!) doordringt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten