dinsdag 28 februari 2017
Afsluiting
Lange dag. Hard getrokken. Bijna gevloekt. De lulligste lijnen gevuld. Daar laat ik het bij.
Nietsnuttig
In afwachting van het nuttigen van de lunch tijd over om van de pups en het prachtige weer te genieten. Ik zou natuurlijk de tijd 'nuttig' kunnen gebruiken en een begin maken met de afwas. Voor vandaag verklaar ik 'nuttig' tot een vies woord. En in het kader van de algemene tijdsbesteding mag dat naamkaartje er wat mij betreft definitief op. Als het nuttig is, dat iets gedaan wordt, is het leuk meegenomen als het ook gebeurt, bovendien kan het zelden compleet genegeerd worden, maar de automatische toppositie in de prioritering is nonsens.
Als het morgen weer zo'n prachtige dag is, ga ik weldegelijk een paar uur de tuin in. Vandaag ff zien, dat ik niet direct alweer de teugels laat vieren van mijn binnenhuisdiscipline. Trekveer regelen en draden trekken!! Ervaring heeft uitgewezen dat dat het bezig (willen) zijn stimuleert. Niet die trekveer, maar het omzetten van een voornemen in daden.
Als het morgen weer zo'n prachtige dag is, ga ik weldegelijk een paar uur de tuin in. Vandaag ff zien, dat ik niet direct alweer de teugels laat vieren van mijn binnenhuisdiscipline. Trekveer regelen en draden trekken!! Ervaring heeft uitgewezen dat dat het bezig (willen) zijn stimuleert. Niet die trekveer, maar het omzetten van een voornemen in daden.
Pogen
Maand weer voorbij. Een zesde van 2017 reeds rijp voor de boeken. Of het snel gaat? Geen idee. Het zijn de feiten. De tijd schrijdt voort en ik kom ze meer en meer tekort. Is dat altijd zo geweest? Heb het idee van niet. Ooit met minder tevreden geweest? Of meer gedaan? Aan terugkijken en je een mening vormen maar beter niet beginnen. Laat ik zien, dat die paar dingen, die ik graag zou willen doen, op een acceptabele wijze weggezet krijg in mijn normale dagpatroon.
Laat ik eerst eens beginnen met het hebben van iets, dat de naam "normale dagpatroon" zou verdienen. Twee soortgelijke dagen in één week tijd is nog niet vaak voorgekomen. "Geen twee dagen zijn hetzelfde!" Dat het mensen aantrekkelijk in hun oren klinkt, heb ik me ooit kunnen voorstellen. Nu is het als die hond, die je wel leuk vindt, maar niet wil luisteren.
Maar we gaan het weer proberen. Optijd opgestaan dus ruimte voor een uurtje krant, dan boodschappen, koken, lunchen, klussen, lezen als skelet en het bloggen, de honden, het extra bewegen èn Mariana als kruimels ertussendoor. Klinkt lulliger dan het is. Zou nog lulliger zijn, als ik haar een deel van de dag zou toewijzen. Daar gaan we weer. Poging 768, schat ik zo in.
Laat ik eerst eens beginnen met het hebben van iets, dat de naam "normale dagpatroon" zou verdienen. Twee soortgelijke dagen in één week tijd is nog niet vaak voorgekomen. "Geen twee dagen zijn hetzelfde!" Dat het mensen aantrekkelijk in hun oren klinkt, heb ik me ooit kunnen voorstellen. Nu is het als die hond, die je wel leuk vindt, maar niet wil luisteren.
Maar we gaan het weer proberen. Optijd opgestaan dus ruimte voor een uurtje krant, dan boodschappen, koken, lunchen, klussen, lezen als skelet en het bloggen, de honden, het extra bewegen èn Mariana als kruimels ertussendoor. Klinkt lulliger dan het is. Zou nog lulliger zijn, als ik haar een deel van de dag zou toewijzen. Daar gaan we weer. Poging 768, schat ik zo in.
Ontwikkelingen
Vannacht gedroomd, dat ik in een complete setting met onwil, dwarsliggen en eigenzinnigheid of op een groepsreis was of met meerdere mensen op vakantie en dat in de buurt van LpM of met mensen, die de nwe eigenaren kenden en niet wisten, dat ik de vorige eigenaar was. Het was duidelijk, dat ik de gebeten hond was, maar ik hield geamuseerd mijn mond. Alles was beter en gezelliger nu ...
Is niet vaak dat mijn dromen zich zo dichtbij de werkelijkheid wagen. En wat moet of kan ik erg mee? Schuldgevoelens? Of net de bezegeling van de afsluiting van een periode? Ik ben de afgelopen dagen met een hoop bezig geweest maar niet met mijn oude stek in Frankrijk. Met Frankrijk moet er nog steeds vanalles, maar met LpM dacht ik het qua plek afgehandeld te hebben. Laat ik het op een redelijk willekeurige oprisping houden
Verder niks uit te stellen gehad met de nacht. Gewoon geslapen, op z'n tijd wakker geworden en me weer omgedraaid. Minpuntje is dat Sissi ontdekt heeft, dat ze de glazen deuren naar de slaapkamer zover open kan krijgen, dat ze zonder hulp naar binnen kan. En dus ook naar buiten, maar daar heeft ze minder behoefte aan. Dat wordt iets bedenken zonder de deuren opnieuw met dozen te blokkeren, zoals we dat deden toen ze klein genoeg was om er onderdoor te glippen. De deuren hebben boven en beneden iets van 4-5 cm speling. Als je alleen in huis bent, hoeft niet alles persé dicht en sluitend te kunnen. Dacht ik.
Is niet vaak dat mijn dromen zich zo dichtbij de werkelijkheid wagen. En wat moet of kan ik erg mee? Schuldgevoelens? Of net de bezegeling van de afsluiting van een periode? Ik ben de afgelopen dagen met een hoop bezig geweest maar niet met mijn oude stek in Frankrijk. Met Frankrijk moet er nog steeds vanalles, maar met LpM dacht ik het qua plek afgehandeld te hebben. Laat ik het op een redelijk willekeurige oprisping houden
Verder niks uit te stellen gehad met de nacht. Gewoon geslapen, op z'n tijd wakker geworden en me weer omgedraaid. Minpuntje is dat Sissi ontdekt heeft, dat ze de glazen deuren naar de slaapkamer zover open kan krijgen, dat ze zonder hulp naar binnen kan. En dus ook naar buiten, maar daar heeft ze minder behoefte aan. Dat wordt iets bedenken zonder de deuren opnieuw met dozen te blokkeren, zoals we dat deden toen ze klein genoeg was om er onderdoor te glippen. De deuren hebben boven en beneden iets van 4-5 cm speling. Als je alleen in huis bent, hoeft niet alles persé dicht en sluitend te kunnen. Dacht ik.
maandag 27 februari 2017
Daginvulling
Badkamer afgehandeld. Als alles hangt misschien ooit nog eens iets met een ventilator, maar dan hebben we het gehad. O ja, ik vergeet het iedere keer weer. Ik wacht nog steeds op een fantastische oplossing voor de ontbrekende handdoekdroogstangen, -rekken, -hangconstructies of weet ik wat. Vrees dat die dingen uiteindelijk buiten de badkamer terecht gaan komen, maar heb de hoop nog niet opgegeven. Iedere keer als ik in bad zit, laat ik mijn blik langs de wanden glijden, zoekend naar die ene mogelijkheid om deze planningsfout te verhelpen.
Volgende klus de electra in de slaapkamer. Inmiddels is duidelijk wat waar wel en wat waar niet gaat komen. Zou mooi zijn als ik dat voor de komst van de gordijnen weet te regelen. Zou mooi zijn. Heeft verder geen enkele relevantie. Maar ik loop op de feiten vooruit. Morgen zien we verder.
Het was een saaie dag. Vooruitgang? Ik duik in mijn boek en ga aan het warme water met een smaakje. Benieuwd hoe lang het duurt, voordat ik het met iets van smaak weet weg te werken. Als het voor die tijd niet alweer in de vergetelheid is geraakt.
Volgende klus de electra in de slaapkamer. Inmiddels is duidelijk wat waar wel en wat waar niet gaat komen. Zou mooi zijn als ik dat voor de komst van de gordijnen weet te regelen. Zou mooi zijn. Heeft verder geen enkele relevantie. Maar ik loop op de feiten vooruit. Morgen zien we verder.
Het was een saaie dag. Vooruitgang? Ik duik in mijn boek en ga aan het warme water met een smaakje. Benieuwd hoe lang het duurt, voordat ik het met iets van smaak weet weg te werken. Als het voor die tijd niet alweer in de vergetelheid is geraakt.
Afwerking
Gisteravond ook de laatste drie pups weggehaald. Niet zozeer bij de moeder, want die is meer met andere dingen bezig dan met de jonkies. Soms heb ik het idee gehad, dat ze niet helemaal snapte, wat de bedoeling was. Het zogen ging nog wel al heeft ze daar snel onderuit proberen te komen. Van de rest, zo die er is, was geen sprake. De buurman heeft in tamelijk beschonken staat heeft 'zijn' reu meegenomen. De andere twee zijn bij mij terecht gekomen. Zien of ik voor de zwarte nog ergens een goed huis weet te regelen. Met de witte ga ik voor de derde keer hier ter plekke zien of ik een hond langer dan een paar weken of mndn kan laten leven.
Voor het moment is het goed, dat ze met z'n tweetjes zijn. De kleine reu maakte vanochtend een klere herrie, toen ik er met mijn honden voorbijkwam. Dus nu verzorg ik twee ouden van dagen, twee ondergeschoven teckels, een aanloper en twee pups. Zien of de moeder langs blijft komen om te eten en handzamer gemaakt kan worden ivm het gewenste transport naar een dierenarts.
Allemaal danig tijdsintensieve bezigheden extra alsof ik niet al tijd tekort kwam. Als ik nu een beetje minder met mezelf bezig hoeft te zijn, moet het met wat passen en meten lukken. Lijkt me zo. Denk ik.
Voor het moment is het goed, dat ze met z'n tweetjes zijn. De kleine reu maakte vanochtend een klere herrie, toen ik er met mijn honden voorbijkwam. Dus nu verzorg ik twee ouden van dagen, twee ondergeschoven teckels, een aanloper en twee pups. Zien of de moeder langs blijft komen om te eten en handzamer gemaakt kan worden ivm het gewenste transport naar een dierenarts.
Allemaal danig tijdsintensieve bezigheden extra alsof ik niet al tijd tekort kwam. Als ik nu een beetje minder met mezelf bezig hoeft te zijn, moet het met wat passen en meten lukken. Lijkt me zo. Denk ik.
Modderpoten
Het feesten is weer ff voorbij. De dagelijkse beslommeringen vragen om aandacht. De lijstjes werken zich niet vanzelf weg. Waar ik me vandaag over ga buigen weet ik ff nog niet. Keuze te over. Eerst mijn huisgemaakte ochtendkoffie genieten, dan iets met belastingen vanwege de auto's en dan zou ik me in theorie aan de tuin kunnen wijden. Ga ik niet doen, maar zou kunnen. Uien mogen in de grond. Zou niet verkeerd zijn, als ik daarvoor eerst iets van een indeling zou hebben. Absoluut niet mee bezig geweest. Vreemd? Eigenlijk best wel een beetje en natuurlijk ook weer niet.
Maar op een dag komt het niet aan en een roulatieschema wijst zich deels vanzelf. Is wel handig als je het registreerd. Nog prettiger zou het zijn als er iets van enthousiasme zou zijn om met de tuin aan de slag te gaan. Voel niks wat dat betreft. Het is, dat ik de verkoopactiviteiten van pootuien en zaden links en rechts zie beginnen.
Maar goed, voor vandaag sowieso niet aan de orde. De badkamer lijkt me een mooie. Kan daar eindelijk een streep onder cq door. Afkitten, kabel definitief plaatsen, opmeten glazen wegzetvlakken, etc. Ja, laat ik dat straks doen. Straks.
Maar op een dag komt het niet aan en een roulatieschema wijst zich deels vanzelf. Is wel handig als je het registreerd. Nog prettiger zou het zijn als er iets van enthousiasme zou zijn om met de tuin aan de slag te gaan. Voel niks wat dat betreft. Het is, dat ik de verkoopactiviteiten van pootuien en zaden links en rechts zie beginnen.
Maar goed, voor vandaag sowieso niet aan de orde. De badkamer lijkt me een mooie. Kan daar eindelijk een streep onder cq door. Afkitten, kabel definitief plaatsen, opmeten glazen wegzetvlakken, etc. Ja, laat ik dat straks doen. Straks.
Leeggelopen?
Weekend weer voorbij. Sissi heeft onze afwezigheid overleefd èn ik het weekend ook. Een hoop ongewone dingen gedaan. Sociaal, erg sociaal bezig geweest, zwommen, in een SpA rondgehangen, vanaf een restauranttafel een hotelbed ingerold, rustig wakker geworden in een behalve ons lege ontbijtruimte, door een stad geslenterd op zondagmorgen en het weekend afgesloten met een paar potjes Rummy/Rummikub met mij volledig onbekende regels en puntentelling, waarschijnijk tot stand gekomen in 40 jaar of meer schaven en schuren in familieverband. Het was een prachtig oud spel. Mn de puntenteling was ingewikkeld op het belachelijke af, daar was 'ons' systeem van tellen wat er overbleef bij de anderen als score voor de winnaar een stuk overzichtelijker.
Nauwelijks een moment voor mezelf gehad. Hoeveel langer ik dat nog uitgehouden had, weet ik niet. Geen tekenen opgemerkt, die wezen op het bereiken van een grens. Het was gewoon best gezellig en door de taalbarrière heb ik ws voldoende rust gehad en afstand kunnen houden cq me op/in mezelf kunnen terugtrekken. Al dat gekletst is niet aan mij besteed en überhaupt (ook ditmaal) vnl een vrouwenaangelegenheid. Alsof je een stuwmeer leeg laat lopen. Zo af en toe moet dat blijkbaar.
Nauwelijks een moment voor mezelf gehad. Hoeveel langer ik dat nog uitgehouden had, weet ik niet. Geen tekenen opgemerkt, die wezen op het bereiken van een grens. Het was gewoon best gezellig en door de taalbarrière heb ik ws voldoende rust gehad en afstand kunnen houden cq me op/in mezelf kunnen terugtrekken. Al dat gekletst is niet aan mij besteed en überhaupt (ook ditmaal) vnl een vrouwenaangelegenheid. Alsof je een stuwmeer leeg laat lopen. Zo af en toe moet dat blijkbaar.
zondag 26 februari 2017
Verdwijntruc
Bij de terugkeer in het dorp eerst de katten geteld en de honden iets te kauwen gegeven. De beesten waren voor deze ene avond en ochtend 'aan hun lot overgelaten geweest'. Moet kunnen, maar er hier weinig ervaring mee en de dood van Donna indachtig ook niet geheel gerust op. Maar alles oké.
Met een gerust hart terug naar het stadje, waar ik de andere drie had afgezet. Men wilde nl. gaan eten. Hoe mensen het bedacht krijgen ... Bij het verlaten van het dorp zag ik Lady lopen met in haar kielzog 5 jonkies. Ik zag niet zo gauw wie er mistte. Daar ook niet verder bij stil gestaan. Het feit, dat ze hun terreintje hadden verlaten, betekent dat de afvalrace gaat beginnen. Met al die dorp in en dorp uit scheurende auto's kun je erop wachten tot een of meer jonkies overreden worden. Verplaatsen dus maar?
Later aan het eind van de middag bij het voeren waren er ineens nog maar 3. Het mannetje, de witte en de bijna geheel zwarte. De andere drie waren foetsie. Blijkbaar kon men niet meer wachten, maar is wel zo vriendelijk geweest om de reeds vergeven man en de witte bij de moeder te laten. Het zijn dus mensen geweest, die al langs zijn geweest om voor een jonkie te vragen. Maar wat wil je met drie wijfjes? Verkopen?
Mocht ik willen, zou ik ze zo kunnen vinden. Maar dat ga k niet doen, hoe dubbel ik er ook in ben. Zit ik straks met 4 of 5 puppies opgescheept, die niemand wil. Steriliseren, dat is wat moet gebeuren. Te beginnen met de moeder.
Met een gerust hart terug naar het stadje, waar ik de andere drie had afgezet. Men wilde nl. gaan eten. Hoe mensen het bedacht krijgen ... Bij het verlaten van het dorp zag ik Lady lopen met in haar kielzog 5 jonkies. Ik zag niet zo gauw wie er mistte. Daar ook niet verder bij stil gestaan. Het feit, dat ze hun terreintje hadden verlaten, betekent dat de afvalrace gaat beginnen. Met al die dorp in en dorp uit scheurende auto's kun je erop wachten tot een of meer jonkies overreden worden. Verplaatsen dus maar?
Later aan het eind van de middag bij het voeren waren er ineens nog maar 3. Het mannetje, de witte en de bijna geheel zwarte. De andere drie waren foetsie. Blijkbaar kon men niet meer wachten, maar is wel zo vriendelijk geweest om de reeds vergeven man en de witte bij de moeder te laten. Het zijn dus mensen geweest, die al langs zijn geweest om voor een jonkie te vragen. Maar wat wil je met drie wijfjes? Verkopen?
Mocht ik willen, zou ik ze zo kunnen vinden. Maar dat ga k niet doen, hoe dubbel ik er ook in ben. Zit ik straks met 4 of 5 puppies opgescheept, die niemand wil. Steriliseren, dat is wat moet gebeuren. Te beginnen met de moeder.
zaterdag 25 februari 2017
Geefvreugde
Zelden iemand zo in haar nopjes gezien met haar eigen verrassing. Dat het Sibiu ging worden was natuurlijk snel duidelijk. Tenminste qua richting. Paltinis had ook gekund, maar daar zijn ons de voorzieningen niet bekend en zou het vanwege de ski-mogelijkheden waarschijnlijk een stuk drukker zijn. Nu bestond naar later bleek ons hotelgezelschap behalve uit een paar families met kleine kinderen uit een busvol spelers van een voetbalclub uit Boekarest. Niet Dynamo, die andere. Meer niet-voetballers gezien dan spelers trouwens. Meer bierbuik en op leeftijd dan de jonge goden, die achter de bal aan moeten rennen.
Mariana had de kamers geregeld en in eentje bloemen laten zetten. Ze was opgewondener in afwachting van het effect dan degene waarvoor de verrassing bedoeld was over de inhoud van het gebodene. Een cocktail in de bar, vervolgens wezen badderen. Iedere keer als ik in water lig, denk ik "Dat zou ik vaker moeten doen", waarna het er vooral niet van komt tot ik het weer een keertje bedenk, en vergeet, bedenk, etc. Het sauna-, damp- en bubbelbadgedeelte deed goed. Na een uurtje platgegaan in wat de relaxruimte heet te zijn. Geen behoefte om in het meditatiedeel naar een flatscreen met houtvuur te liggen kijken.. Relaxt was ik zeker, op een manier die het resultaat van mijn normale pogingen verre overtrof. Rustig lijf, niks opgeblazens, geen belemmerde ademhaling èn, wat belangrijker was, rustig in mijn hoofd. Echt vaker doen dus!!
Dit was het deel van de verrassing, dat het meest aan Mariana zelf besteed was. Ruim twee uur heeft ze rondjes gemaakt in de drie verschillende sauna's, het dampding en het bubbelgeval. Met een massage erbij, zou je haar er zo een dagje kunnen stallen.
Mariana had de kamers geregeld en in eentje bloemen laten zetten. Ze was opgewondener in afwachting van het effect dan degene waarvoor de verrassing bedoeld was over de inhoud van het gebodene. Een cocktail in de bar, vervolgens wezen badderen. Iedere keer als ik in water lig, denk ik "Dat zou ik vaker moeten doen", waarna het er vooral niet van komt tot ik het weer een keertje bedenk, en vergeet, bedenk, etc. Het sauna-, damp- en bubbelbadgedeelte deed goed. Na een uurtje platgegaan in wat de relaxruimte heet te zijn. Geen behoefte om in het meditatiedeel naar een flatscreen met houtvuur te liggen kijken.. Relaxt was ik zeker, op een manier die het resultaat van mijn normale pogingen verre overtrof. Rustig lijf, niks opgeblazens, geen belemmerde ademhaling èn, wat belangrijker was, rustig in mijn hoofd. Echt vaker doen dus!!
Dit was het deel van de verrassing, dat het meest aan Mariana zelf besteed was. Ruim twee uur heeft ze rondjes gemaakt in de drie verschillende sauna's, het dampding en het bubbelgeval. Met een massage erbij, zou je haar er zo een dagje kunnen stallen.
Afwachting
Twee-en-een-half uur. Te weinig tijd om iets serieus aan te pakken, teveel tijd om met het pakken van de koffer bezig te zijn. Tijd slijten. Tijd verschooieren. Voorbereidingen zijn voor het grootste deel gedaan. Straks nog wat voer links en rechts neerzetten en morgen in de loop van de dag zien of het allemaal goed is gegaan. Of Sissi slimmer dan wel minder pech heeft dan Donna. Of de honden zich gedragen of niet zal pas nvvt duidelijk worden. Mocht het niet zo zijn, komt op een gegeven moment wel ergens via-via een klacht van geluidsoverast of anderszins boven water.
Men is hier niet zo rechtsstreeks. Qua aanspreken dan. Qua dingen doen cq recht in eigen handen nemen, werkt dat soms vlotter dan goed is. Gelukkig blijft dat tot op heden beperkt tot het plaatsen van provisorische afsluitingen, waar de definitieve tijdelijk zijn verdwenen en het omhakken van onkruid op de grens van onze percelen. Tenminste .... dat is me bekend. Ik heb geen behoefte om een soort 24/7 observatie in stand te houden.
Maar dat is voor straks, als de weersomstandigheden het buiten bezig zijn aantrekkelijk maken. Nu wacht me een rustig weekeinde. Een klassiek paar-paar gedoe. Niet vaak meegemaakt. Vrouw klets met vrouw, mannen kijken zwijgend toe. Af en toe een opmerking van de zijlijn en verder tegenwoordig vooral bezig met de mobiel. Denk ik. Schat ik zo in. We gaan het zien.
Men is hier niet zo rechtsstreeks. Qua aanspreken dan. Qua dingen doen cq recht in eigen handen nemen, werkt dat soms vlotter dan goed is. Gelukkig blijft dat tot op heden beperkt tot het plaatsen van provisorische afsluitingen, waar de definitieve tijdelijk zijn verdwenen en het omhakken van onkruid op de grens van onze percelen. Tenminste .... dat is me bekend. Ik heb geen behoefte om een soort 24/7 observatie in stand te houden.
Maar dat is voor straks, als de weersomstandigheden het buiten bezig zijn aantrekkelijk maken. Nu wacht me een rustig weekeinde. Een klassiek paar-paar gedoe. Niet vaak meegemaakt. Vrouw klets met vrouw, mannen kijken zwijgend toe. Af en toe een opmerking van de zijlijn en verder tegenwoordig vooral bezig met de mobiel. Denk ik. Schat ik zo in. We gaan het zien.
Ongewisse?
Weekendje weg. Iemand verrassen Ik zou het niet bedenken, tenzij het Mariana zou betreffen, maar Mariana denkt daar dus anders over. Avondje uit eten, voorafgegaan door bar en misschien zwembad- en saunabezoek (sauna met badpak!), opgevolgd door een nachtje in een hotel en morgenvroeg in alle rust retour.
Als iemand, die ik als 'goed' ken, mij zou vragen op een bepaald tijdstip met een koffer waarin oa zwemkleding gereed te staan, omdat ik opgehaald zou worden en de rest een verrassing zou zijn. Zou ik "Ok" zeggen en rustig het afgesproken moment afwachten. In dit geval werkt het anders. Vragen, vragen, vragen. Zelfs dwingende vragen. Wat is nou de lol van een verrassing, als je weet waar je heen gaat en wat je gaat doen? En dat al een week vooraf. Ja, voorpret, geirchte ipv ongerichte voorpret.
En wat de reden om zo te pushen richting het verklappen van de verrassing? De dame in kwestie is bang om de verkeerde spulen in de koffer te pakken? Zwemkleding lijkt me genoeg hint om in elk geval geen geld aan de kapper te verspillen. Wat wil een mens nog meer? In geval van twijfel gewoon een grotere koffer pakken. Vrouwen.....
Als iemand, die ik als 'goed' ken, mij zou vragen op een bepaald tijdstip met een koffer waarin oa zwemkleding gereed te staan, omdat ik opgehaald zou worden en de rest een verrassing zou zijn. Zou ik "Ok" zeggen en rustig het afgesproken moment afwachten. In dit geval werkt het anders. Vragen, vragen, vragen. Zelfs dwingende vragen. Wat is nou de lol van een verrassing, als je weet waar je heen gaat en wat je gaat doen? En dat al een week vooraf. Ja, voorpret, geirchte ipv ongerichte voorpret.
En wat de reden om zo te pushen richting het verklappen van de verrassing? De dame in kwestie is bang om de verkeerde spulen in de koffer te pakken? Zwemkleding lijkt me genoeg hint om in elk geval geen geld aan de kapper te verspillen. Wat wil een mens nog meer? In geval van twijfel gewoon een grotere koffer pakken. Vrouwen.....
Drankgelag
Een redelijk rustige en idem goede nacht achter de rug. Een glasje wijn doet wonderen, zullen we maar zeggen. Het verhaal van gisteren wil er bij mij niet helemaal in. Overeenkomsten zijn meer dan frappant, maar toch. Zal een van de komende dagen eens op zoeken waar de betreffende symptomen nog meer voor kunnen komen. En behalve dat is meer aan het handje en lopen zoals gewoonlijk de nodige zaken door elkaar heen.
Terugdenkend zou de ontwenningsinsteek al eerder zo z'n bijdrages geleverd kunnen hebben. Maar ik zie het nou niet ineens de hele paniektoestanden verklaren, al die momenten dat ik balanceer tussen leven en dood, ook niet elke nacht dat de meest wonderlijke filmvertoningen aan mijn brein ontsproten, dat mensen door mensen slaapkamer liepen of Yoland aan het voeteind van het bed zat. Zo'n jojo-gedrag heb ik bij mijn dagelijkse wijntjes en meer zeker weten niet vertoond.
De werkelijkheid overtreft niet voor niets de gemiddelde fantasie van een mens. Wat enige verbazing vermag is de naadloze overgang van de ene oorzaak naar de andere met resultaten, die zo dicht bij elkaar liggen, dat je ze door elkaar haalt, als je niet beter weet. Ik ga het alertheidsniveau opkrikken. De oude onderzoeker gaat aan den slag.
Terugdenkend zou de ontwenningsinsteek al eerder zo z'n bijdrages geleverd kunnen hebben. Maar ik zie het nou niet ineens de hele paniektoestanden verklaren, al die momenten dat ik balanceer tussen leven en dood, ook niet elke nacht dat de meest wonderlijke filmvertoningen aan mijn brein ontsproten, dat mensen door mensen slaapkamer liepen of Yoland aan het voeteind van het bed zat. Zo'n jojo-gedrag heb ik bij mijn dagelijkse wijntjes en meer zeker weten niet vertoond.
De werkelijkheid overtreft niet voor niets de gemiddelde fantasie van een mens. Wat enige verbazing vermag is de naadloze overgang van de ene oorzaak naar de andere met resultaten, die zo dicht bij elkaar liggen, dat je ze door elkaar haalt, als je niet beter weet. Ik ga het alertheidsniveau opkrikken. De oude onderzoeker gaat aan den slag.
vrijdag 24 februari 2017
Afronding
Ik ga over de inzichten van vandaag een nachtje slapen. Inhalen wat afgelopen nacht open is blijven staan. Aan de randvoorwaarden is, gesteld dat het veronderstelde klopt, voldaan. Morgen verder.
Belazeren
Waar is het veld? Ik ben eruit geslagen. Stel het is werkelijk het geval, wat ik me vandaag bedacht heb en het grootste deel van de overvallen in de laatste paar mndn moet gezien worden als afkickverschijnselen van het gebruik van alcohol, is de heftigheid vergeleken met de matig te noemen consumptie dan weer het gevolg van het voortschrijden van de leeftijd? Behalve dat je steeds minder verdraagt, leidt desondanks de steeds lager consumptie wel tot afkickverschijnselen alsof je flessen wodka als water bij je whisky drinkt??
Ik heb nooit iets tegen ouder worden gehad. Het ook weer niet als begerenswaardig bezien, maar op deze manier is het mn vervelend. Niet dat ik iets te kiezen heb natuurlijk. Het wordt er niet leuker èn niet makkelijker op. De belastingdienst doet het beter.
Ik heb nooit iets tegen ouder worden gehad. Het ook weer niet als begerenswaardig bezien, maar op deze manier is het mn vervelend. Niet dat ik iets te kiezen heb natuurlijk. Het wordt er niet leuker èn niet makkelijker op. De belastingdienst doet het beter.
Paf!
Het kalmeringsmiddel zal inmiddels uitgewerkt zijn. Weer een nacht die ik liever niet had gehad. De frequentie neemt in ongewenst tempo toe. Weer opzoek. Niet zozeer naar het hoe en waarom, meer naar de manier om dit aan te pakken dan wel te ontzenuwen. Het is niet leuk meer. Zeg gerust luguber.
De dag desondanks gewoon als anders begonnen. Honden, ontbijt, naar Sibiu voor de massage, wat boodschappen en retour platteland. Ergens in de loop van de dag kwam me een idee in het hoofd, waar ik eerder al aan gedacht heb, meer dan eens zelfs, maar nooit iets mee gedaan heb.
Thuis de honden, de pups, het eten, het internet en ineens "O ja, dat wilde ik ook checken."
Verbijsterend. Enerzijds geruststellend, want geen Sisyphusklus, anderzijds meer dan verbazingwekkend, als het werkelijk waar zou zijn.
In milde vorm o.a. angst, verstoorde slaap, nachtmerries, opgejaagdheid en sombere stemming.
In verhevigde vorm o.a. verwardheid, hyperventilatie en hallucinaties.
Ik zie geen beestjes, tril niet, hoor geen mensen praten die er niet zijn en heb geen epileptische aanvallen (voor zover ik weet). Heb daarvoor naast bovenstaande opsomming wel momenten van desoriëntatie in tijd en ruimte, last van levendige hallucinaties, waarbij ik beelden op mn glazen ondergronden geprojecteerd zie, alsof het een film is. En dat alles, omdat ik bij tijd en wijle dagen heb, dat ik de paar wijntjes, die ik dagelijks drink, gewoon laat staan? Zou het? Zou het werkelijk? Ik neem d'r nog een!
De dag desondanks gewoon als anders begonnen. Honden, ontbijt, naar Sibiu voor de massage, wat boodschappen en retour platteland. Ergens in de loop van de dag kwam me een idee in het hoofd, waar ik eerder al aan gedacht heb, meer dan eens zelfs, maar nooit iets mee gedaan heb.
Thuis de honden, de pups, het eten, het internet en ineens "O ja, dat wilde ik ook checken."
Verbijsterend. Enerzijds geruststellend, want geen Sisyphusklus, anderzijds meer dan verbazingwekkend, als het werkelijk waar zou zijn.
In milde vorm o.a. angst, verstoorde slaap, nachtmerries, opgejaagdheid en sombere stemming.
In verhevigde vorm o.a. verwardheid, hyperventilatie en hallucinaties.
Ik zie geen beestjes, tril niet, hoor geen mensen praten die er niet zijn en heb geen epileptische aanvallen (voor zover ik weet). Heb daarvoor naast bovenstaande opsomming wel momenten van desoriëntatie in tijd en ruimte, last van levendige hallucinaties, waarbij ik beelden op mn glazen ondergronden geprojecteerd zie, alsof het een film is. En dat alles, omdat ik bij tijd en wijle dagen heb, dat ik de paar wijntjes, die ik dagelijks drink, gewoon laat staan? Zou het? Zou het werkelijk? Ik neem d'r nog een!
donderdag 23 februari 2017
'Sport'
Aangeven staat 3 km, maar dat zal niet naar het begin van het dorp gerekend zijn. Ik loop stevig door, maar geen 9 km per uur. Tweemaal twintig minuten en ik ben heen en terug naar de doorgaande weg Agnita-Sibiu. Beweging! In de afgelopen 12 mndn is daar op meerdere manieren de klad in de komen en als met alles, de rek is niet meer, wat het geweest is, dus de achteruitgang in conditie begint hinderlijke vormen aan te nemen. Bovendien als ik over een jaar door half Europa wil trekken kan een beetje kilometerroutine geen kwaad, zal zelfs noodzakelijk zijn.
Het was vandaag niet de eerste keer maar een plekje in de dag heeft de behoefte aan beweging nog niet opgeëist. Zoals vandaag nadat ik eerst met de honden eropuit ben geweest, dat bevalt wel. En iets van een uur, daarvoor zal ik wel minstens tot aan de bar moeten lopen, denk ik, zo'n beetje het centrum van het dorp. Eerst naar de bar en niet op de terugweg, anders weet ik welke routine zich zal inslijten. Daarbij vergeleken is een heet mes in de boter een kettingzaag in beton.
Een uur. Een kilometer of 6 minimaal per dag en soms Agnita en retour. Schijnt iets meer dan het dubbele te zijn. Zou ik dit jaar eenmaal Sibiu halen? Dikke vijftig km, 2 dagen. Echt te oefenen is zoiets niet. Je moet routine in de beweging opbouwen een deel van het uithoudingsvermogen realiseer je uiteindelijk pas als je echt onder weg bent. Vooraf is voorwaardenscheppend.
Het was vandaag niet de eerste keer maar een plekje in de dag heeft de behoefte aan beweging nog niet opgeëist. Zoals vandaag nadat ik eerst met de honden eropuit ben geweest, dat bevalt wel. En iets van een uur, daarvoor zal ik wel minstens tot aan de bar moeten lopen, denk ik, zo'n beetje het centrum van het dorp. Eerst naar de bar en niet op de terugweg, anders weet ik welke routine zich zal inslijten. Daarbij vergeleken is een heet mes in de boter een kettingzaag in beton.
Een uur. Een kilometer of 6 minimaal per dag en soms Agnita en retour. Schijnt iets meer dan het dubbele te zijn. Zou ik dit jaar eenmaal Sibiu halen? Dikke vijftig km, 2 dagen. Echt te oefenen is zoiets niet. Je moet routine in de beweging opbouwen een deel van het uithoudingsvermogen realiseer je uiteindelijk pas als je echt onder weg bent. Vooraf is voorwaardenscheppend.
Onderduiken
Bloed en bank. In beide wat geroerd en resultaten moeten afgewacht. Een dag van bezig in huis en de deur uit, terug in huis en weer de deur uit, nog een keer en straks weer. Omslachtig maar niet verkeerd. Zittend in het bekende gokpaleiscafé in Agnita bedacht ik me vandaag, dat ik te weinig tijd gewoon ergens zit en de wereld om me heen gadeslag of niet en naar de einder of de lucht staar dan wel in gedachten ben verzonken.
De rust hebben om iets te doen wat verdacht veel op niets lijkt. Leek het maar of kon ik ineens vrijer en dieper ademhalen? Al die druk doende mannen achter platte touchscreens lottogetallen kiezend, op digitale paarden-, honden- of motorraces gokkend, weddend op voetbalwedstrijden en andere sporten en enigszins verborgen in de naastgelegen ruimtes hun geld in speelautomaten stoppend gaven me een prettig relaxt gevoel. Gelukkig wordt er ook druk bij gesproken, geen ongemakkelijke stilte waarin de sportgerelateerde geluiden van de rondom opgehangen platte Tv's van achter- naar voorgrond zou kunnen dringen.
Achterover geleund in de stoel, sindskort met kussentje, met het ene oog op de iPhone en het andere op de ruimte om me heen, zou ik voor mijn gevoel uren kunnen blijven zitten. Mini bij de hand. Wat mist is de krant. Volgende keer niet vergeten.
De rust hebben om iets te doen wat verdacht veel op niets lijkt. Leek het maar of kon ik ineens vrijer en dieper ademhalen? Al die druk doende mannen achter platte touchscreens lottogetallen kiezend, op digitale paarden-, honden- of motorraces gokkend, weddend op voetbalwedstrijden en andere sporten en enigszins verborgen in de naastgelegen ruimtes hun geld in speelautomaten stoppend gaven me een prettig relaxt gevoel. Gelukkig wordt er ook druk bij gesproken, geen ongemakkelijke stilte waarin de sportgerelateerde geluiden van de rondom opgehangen platte Tv's van achter- naar voorgrond zou kunnen dringen.
Achterover geleund in de stoel, sindskort met kussentje, met het ene oog op de iPhone en het andere op de ruimte om me heen, zou ik voor mijn gevoel uren kunnen blijven zitten. Mini bij de hand. Wat mist is de krant. Volgende keer niet vergeten.
Fotoshoppen
Rare toestand. In de afgelopen jaren een paar fotoboeken gemaakt via de website van Carrefour. Al een tijdje wil ik daar iets mee, omdat het een beetje onzin is om die bestanden ongebruikt op een server te laten staan, waar ik verder geen controle over heb. Probleempje was nl., dat bij het laatste boek, inmiddels gevestigd in Roemenië, een betalingsprobleem bleek te bestaan. Vanuit Roemenië betalen met een Franse creditkaart werd als mogelijk fraudeleus gezien en geweigerd. Uiteindelijk na een hoop geheen en weer het boek gratis toegestuurd gekregen. Leuke oplossing voor dat moment, maar niet voor definitief natuurlijk. Lijkt me zo.
Sindsdien rondgekeken naar andere mogelijkheden, maar daar waren weer andere problemen, zoals het feite, dat ik in Roemenië alleen met een Roemeenstalige website aan de slag kon. Nu zal dat uiteindelijk wel lukken, maar handig is het niet. Bedacht, dat het misschien lukt met twee versies van hetzelfde programma. Eentje om in te werken en de ander om het resultaat te bestellen. Nog niet aan uitproberen toegekomen.
Nu kreeg ik gisteren een mailtje van Carrefourphoto dat hun pagina ging verdwijnen èn dus de bestanden, stond er uitdrukkelijk bij. Vandaag nagevraagd of ik de bestanden niet kon krijgen. Waarom was de vraag? Het verhaal bleek wat genuanceerder te liggen. Het is geen dienst van Carrefour. Het enige wat ze doen, is naar Photobox linken. Wat dus gaat verdwijnen, is die link. Bestanden staan bij photobox en blijven aanwezig. Verwarrende mail.
Nu blijkt Photobox net als het alternatief CEWE Europawijd te werken, wat het verhaal met die betaling van een jaar geleden een beetje raar laat smaken. Vraag is nu, geldt hier hetzelfde, nl. dat je je bestelling moet doen in het land van de taal van je programma of zijn ze grensoverschrijdend? Ik zou graag de bestaande boeken nogmaals afgedrukt willen zien èn vooral ook een paar nwe maken. Het zijn zaken, die mij veel tijd en energie kosten en ten kostte van andere zaken gaan, zolang ik ze niet geregeld heb. Afhandelen, dus.
Sindsdien rondgekeken naar andere mogelijkheden, maar daar waren weer andere problemen, zoals het feite, dat ik in Roemenië alleen met een Roemeenstalige website aan de slag kon. Nu zal dat uiteindelijk wel lukken, maar handig is het niet. Bedacht, dat het misschien lukt met twee versies van hetzelfde programma. Eentje om in te werken en de ander om het resultaat te bestellen. Nog niet aan uitproberen toegekomen.
Nu kreeg ik gisteren een mailtje van Carrefourphoto dat hun pagina ging verdwijnen èn dus de bestanden, stond er uitdrukkelijk bij. Vandaag nagevraagd of ik de bestanden niet kon krijgen. Waarom was de vraag? Het verhaal bleek wat genuanceerder te liggen. Het is geen dienst van Carrefour. Het enige wat ze doen, is naar Photobox linken. Wat dus gaat verdwijnen, is die link. Bestanden staan bij photobox en blijven aanwezig. Verwarrende mail.
Nu blijkt Photobox net als het alternatief CEWE Europawijd te werken, wat het verhaal met die betaling van een jaar geleden een beetje raar laat smaken. Vraag is nu, geldt hier hetzelfde, nl. dat je je bestelling moet doen in het land van de taal van je programma of zijn ze grensoverschrijdend? Ik zou graag de bestaande boeken nogmaals afgedrukt willen zien èn vooral ook een paar nwe maken. Het zijn zaken, die mij veel tijd en energie kosten en ten kostte van andere zaken gaan, zolang ik ze niet geregeld heb. Afhandelen, dus.
Nieuwszat
Zouden ze niet altijd hebben bestaan? 'Nieuwsmijders'. De Volkskrant brengt het vandaag als een soort nieuwe trend en hangt het notabene op aan de persoon van Trump. Behalve dat ik denk, dat het meer een kwestie Mediamoeheid is, wordt Trump naar mijn idee een beetje overschat. Of onderschat. Daar ben ik voor mezelf nog niet uit en dat hangt ook een beetje af, hoe je het bekijkt. Overschat men zijn domheid of onderschat men zijn slimheid?
Van Trump ga ik werkelijk niet wakker liggen. Aan een 'nieuwsdieet', "een strategie van een groeiende groep nieuwsvolgers om niet al te gedeprimeerd en gestrest te raken van de roerige buitenwereld", heb ik geen behoefte. Behalve dat ik aardig kan relativeren, ben ik lang niet in alles geïnteresseerd, hoe 'Breaking' men het ook brengt.
Wat moet ik met de onstuimige Amerikaanse president, Syrië, terroristische aanslagen, verdronken vluchtelingen, smeltende ijskappen en opkomend populisme? En dan worden naar mijn idee een hoop concretere en terechtere zorgpunten nieteens opgenoemd.
Ik zou mezelf een tijdje willen mijden. Niet bezig zijn met mijn gedachten, overgevoeligheden, valkuilen, automatismen en meer van dat soort zaken. Geen nieuws volgen is wat dat betreft peanuts. Stekker uit het internetmodem en de FAS een keer in de week direct in de kachel. Waar is mijn stekker?
Van Trump ga ik werkelijk niet wakker liggen. Aan een 'nieuwsdieet', "een strategie van een groeiende groep nieuwsvolgers om niet al te gedeprimeerd en gestrest te raken van de roerige buitenwereld", heb ik geen behoefte. Behalve dat ik aardig kan relativeren, ben ik lang niet in alles geïnteresseerd, hoe 'Breaking' men het ook brengt.
Wat moet ik met de onstuimige Amerikaanse president, Syrië, terroristische aanslagen, verdronken vluchtelingen, smeltende ijskappen en opkomend populisme? En dan worden naar mijn idee een hoop concretere en terechtere zorgpunten nieteens opgenoemd.
Ik zou mezelf een tijdje willen mijden. Niet bezig zijn met mijn gedachten, overgevoeligheden, valkuilen, automatismen en meer van dat soort zaken. Geen nieuws volgen is wat dat betreft peanuts. Stekker uit het internetmodem en de FAS een keer in de week direct in de kachel. Waar is mijn stekker?
Voorbijgegaan
Gisteravond weer heerlijk uren zitten lezen. Mooi boek. Niet zozeer de prozaïsche uitweidingen van de hoofdpersoon over haar ontdekking van en liefde voor de taal als wel het tijdsbeeld dat geschetst wordt vanuit het gezichtpunt van de opgroeiende hoofdpersoon.
Het zijn kleine dingen die "O ja"'s oproepen. Soms zelfs bijna hardop. De vader als boeman. De bijna als besmettelijke ziek behandelde protestanten in een katholiek dorp. Rondtrekkende verkopers aan de deur, vulpennen en korsetdragende moeders. De maatschappelijke afstand tussen arm en rijk in een dorp, de manier waarop met geestelijk minderbedeelden werd omgegaan, de a-socialen, tegenwoordig sociaal onaangepaste lieden ter sprake komen. De opkomst van Fresia's als snijbloem, de familiefeesten in kring met al die ooms en tantes in een leeg geruimd huis, horloge op de 1e heilige communie, de Schlagers, etc. Allemaal erg herkenbaar.
De dialogen in plat-duutsch blijven irritant hoe goed ik ze ook zonder verklaring kan lezen en begrijpen. Ik moet ze bijna altijd hardop lezen en dat verstoort het leestempo en -ritme.
Ook mooi hoe terloops draden afgewikkeld worden of dingen aangestipt worden zonder ze te benoemen, die toen nog in de taboesfeer zaten. Aangenaam leesspul.
Het zijn kleine dingen die "O ja"'s oproepen. Soms zelfs bijna hardop. De vader als boeman. De bijna als besmettelijke ziek behandelde protestanten in een katholiek dorp. Rondtrekkende verkopers aan de deur, vulpennen en korsetdragende moeders. De maatschappelijke afstand tussen arm en rijk in een dorp, de manier waarop met geestelijk minderbedeelden werd omgegaan, de a-socialen, tegenwoordig sociaal onaangepaste lieden ter sprake komen. De opkomst van Fresia's als snijbloem, de familiefeesten in kring met al die ooms en tantes in een leeg geruimd huis, horloge op de 1e heilige communie, de Schlagers, etc. Allemaal erg herkenbaar.
De dialogen in plat-duutsch blijven irritant hoe goed ik ze ook zonder verklaring kan lezen en begrijpen. Ik moet ze bijna altijd hardop lezen en dat verstoort het leestempo en -ritme.
Ook mooi hoe terloops draden afgewikkeld worden of dingen aangestipt worden zonder ze te benoemen, die toen nog in de taboesfeer zaten. Aangenaam leesspul.
Koffies
Na ruim zes mndn mijn ochtenden begonnen te zijn met een superdeluxe koffiemachine eindelijk de juiste mix weten te realiseren voor mijn Latte Macchiato. Het leven is minder eenvoudig dan het lijkt. Wat de machine standaard levert is me te weinig koffie-verkeerd-achtig. Wat ik wil(de) is ook eigenlijk een verkeerde Latte Macchiato. Als je je al die nuances realiseert, snapt je ook het zeer gevarieerde aanbod in een gemiddeld Italiaanse koffiiebar.
Maar ik heb 'm gevonden. Na eerst de standaard van extra melk te hebben voorzien, vervolgens meer schuim en minder koffie, daarna overgestapt te zijn op een dubbele aangepaste versie, dwz 2x1 LM in dezelfde kop en niet als twee Latte Macchiato's tegelijkertijd, want dan valt het machien weer terug in zijn standaardspecificatie. Het resultaat ging er bij iedere verandering op vooruit, maar hield afstand van het gewenste resultaat.
Gisteren die aangepaste versie van mijn ochtendkoffie voorzien van een portie/kop warme melk en nu ben ik helemaal gelukkig. Doe mij er nog maar één! O ja, ik moet dat zelf doen. Geen perfecte machine.
Maar ik heb 'm gevonden. Na eerst de standaard van extra melk te hebben voorzien, vervolgens meer schuim en minder koffie, daarna overgestapt te zijn op een dubbele aangepaste versie, dwz 2x1 LM in dezelfde kop en niet als twee Latte Macchiato's tegelijkertijd, want dan valt het machien weer terug in zijn standaardspecificatie. Het resultaat ging er bij iedere verandering op vooruit, maar hield afstand van het gewenste resultaat.
Gisteren die aangepaste versie van mijn ochtendkoffie voorzien van een portie/kop warme melk en nu ben ik helemaal gelukkig. Doe mij er nog maar één! O ja, ik moet dat zelf doen. Geen perfecte machine.
woensdag 22 februari 2017
Verrassing?
Gisteren middag bleek onze nokhaan het uitzicht vanaf het dak zat te zijn en is naar beneden gekomen. Ongein die hij met zijn 'leven' heeft moeten bekopen. Een berg scherven op de binnenplaats. Zonde en een beetje onbegrijpelijk. Direct nummer twee op het dakje boven de poort gecontroleerd, maar die vertoonde geen neiging tot bewegen.
Hoe is het mogelijk? De delen (nokpan, voetstuk en haan) blijken met een soort kit aan elkaar geplakt te zijn. Schijnbaar genoeg voor enige tientallen jaren dienst op het dak. Normaal gesproken dan. Waar zit dan de fout? De kit had overduidelijk overal en zonder problemen losgelaten. Gladde vlakken, waar je ook in de verbindingsdelen keek.
Temperatuurskwestie? Dan hebben ze bij de bestelling de ogen gesloten, want dat het naar het hartje van Roemenië zou gaan en kou zou moeten doorstaan, was duidelijk. En dan de een wel en de andere niet ... Op de nok van het dak zal je vast iets meer met de elementen hebben uit te staan, maar het temperatuurverschil tussen daknok en nok van het poortdakje zal minimaal zijn.
Materiaalprobleem? De kit in de tweede haan lijkt grijs ipv baksteenkleurig bij de ongelukkige duikelaar. Maandagochtendhaan? Slordigheden? Benieuwd wat er uit komt als ik er achter aan ga. Iets wat ik zeker ga doen. Hoofdkantoor in Oostenrijk. Frabriek(en) in Hongarije, leverancier in Roemenië ...... voel je 'm aankomen??
Hoe is het mogelijk? De delen (nokpan, voetstuk en haan) blijken met een soort kit aan elkaar geplakt te zijn. Schijnbaar genoeg voor enige tientallen jaren dienst op het dak. Normaal gesproken dan. Waar zit dan de fout? De kit had overduidelijk overal en zonder problemen losgelaten. Gladde vlakken, waar je ook in de verbindingsdelen keek.
Temperatuurskwestie? Dan hebben ze bij de bestelling de ogen gesloten, want dat het naar het hartje van Roemenië zou gaan en kou zou moeten doorstaan, was duidelijk. En dan de een wel en de andere niet ... Op de nok van het dak zal je vast iets meer met de elementen hebben uit te staan, maar het temperatuurverschil tussen daknok en nok van het poortdakje zal minimaal zijn.
Materiaalprobleem? De kit in de tweede haan lijkt grijs ipv baksteenkleurig bij de ongelukkige duikelaar. Maandagochtendhaan? Slordigheden? Benieuwd wat er uit komt als ik er achter aan ga. Iets wat ik zeker ga doen. Hoofdkantoor in Oostenrijk. Frabriek(en) in Hongarije, leverancier in Roemenië ...... voel je 'm aankomen??
Gemakzucht
Goede nacht. Prachtig begin van de dag. In de feite is de dag al gemaakt. Een beetje vulling kan geen kwaad. Een paar kleine dingen buiten de deur en dan de draad in huis oppakken, lijkt me wel een mooie. Eerst rustig wakker worden. Het is weer laat. Ik had natuurlijk eerder dan half negen kunnen opstaan, maar daar zit het ditmaal niet in. De afgelopen twee uur alleen maar met honden bezig geweest. De puppies verzorgen zich niet zelf en zitten ook niet direct naast de deur. Het is een soort van 24 maar dan de andere kant op tegenover 1. Het zal 285 of zoiets zijn.
Leuke beestjes maar ik begin te vrezen dat moeders met een pup of vier blijft zitten. Iemand die eerst al enthousiast twee wilde heeft het aantal teruggebracht tot één en dan natuurlijk de enige reu. Nog iemand heeft afgezegd en of de laatste toezegging doorgaat moeten we afwachten. Mariana moet de dorpstrom maar eens stevig roeren en dan aub geen (zigeuner)kinderen die wel interesse hebben. Het zijn geen speeltjes. Liever serieuzere mensen met wat meer vermoeden van plichtsbesef en zorgbereidwilligheid.
Als je dit vaker meemaakt, wordt je vanzelf harder, denk ik, en dunt het nest direct uit. Hoewel het ff slikken zal zijn. Bovendien is het hoe dan ook vechten tegen de bierkaai. De verhalen over de opvang rond grote steden in Roemenië, als er al opgevangen en niet gewoon afgemaakt wordt, maken niet vrolijk. Het is dweilen met de kraan open. Een mentaliteitskwestie. Zoiets als plastic flessen rapen in de berm. Het zal de gemiddelde Roemeen niet weerhouden zijn fles, als ie leeg is, gewoon weg te keilen ipv mee naar huis te nemen en in de vuilnisbak te stoppen.
Leuke beestjes maar ik begin te vrezen dat moeders met een pup of vier blijft zitten. Iemand die eerst al enthousiast twee wilde heeft het aantal teruggebracht tot één en dan natuurlijk de enige reu. Nog iemand heeft afgezegd en of de laatste toezegging doorgaat moeten we afwachten. Mariana moet de dorpstrom maar eens stevig roeren en dan aub geen (zigeuner)kinderen die wel interesse hebben. Het zijn geen speeltjes. Liever serieuzere mensen met wat meer vermoeden van plichtsbesef en zorgbereidwilligheid.
Als je dit vaker meemaakt, wordt je vanzelf harder, denk ik, en dunt het nest direct uit. Hoewel het ff slikken zal zijn. Bovendien is het hoe dan ook vechten tegen de bierkaai. De verhalen over de opvang rond grote steden in Roemenië, als er al opgevangen en niet gewoon afgemaakt wordt, maken niet vrolijk. Het is dweilen met de kraan open. Een mentaliteitskwestie. Zoiets als plastic flessen rapen in de berm. Het zal de gemiddelde Roemeen niet weerhouden zijn fles, als ie leeg is, gewoon weg te keilen ipv mee naar huis te nemen en in de vuilnisbak te stoppen.
dinsdag 21 februari 2017
Geheugenlast
Driekwart van het voorgenomene werkelijk uitgevoerd. Geen monsterscore maar veel meer dan de 0,niks die ooit vrij normaal was. Kortom vooruitgang, als je het maar zien wilt. Zet op die bril, die het leven kleur geeft. Minder tobben, meer realiseren. Zal geen allesomvattende waarheid zijn en ook niet altijd lukken, maar laten moet ik het ook niet.
Pfff, als ik daar ook nog eens mee bezig moet zijn. Eigenlijk wilt ik nergens meer mee bezig zijn. In mijn hoofd dan. Waar is die hoofdschakelaar waarmee ik alle niet-motorische circuits kan uitschakelen. Een Format-opdracht voor het geheugen en als alle mega giga tera peta exa zetta yotta xona weka en vunda bytes zijn geherformateerd, het geheugen brandschoon is, mag het niet-motorische deel weer opgestart worden.
Zou ik dan rustiger zijn, als ik niet weet wie ik ben, waar ik ben, het verleden gewist is en de toekomst blanco? Of zou dan de ware onrust pas beginnen? Welke geheugendelen zou ik liever willen behouden? Het kennisdeel. Domme opslag van verplichte inspanning. Grotendeels in ongebruik geraakt, maar je weet nooit wanneer en waarvoor het van pas zou kunnen komen. Kindertijd? Misschien aardig als het überhaupt wat meer aanwezig zou zijn, dan het nu is. Dan zou ik misschien iets te kiezen hebben. Schooltijd? Ach, opvulling. Mag weg. Dan blijft over werktijd en relaties, het bouwen aan een eigen bestaan. Als daar de lucht en de dubbelingen uitgehaald worden, hou je een handzaam pakketje over. Bestaand uit twee delen. Een prettig en een onprettig deel. Eigenlijk zou ik dat laatste wel willen missen. Helaas zijn beide delen nauw verweven. Of alles weg, of alles behouden, dus. Ik denk, dat ik voor het laatste zou kiezen en dus uiteindelijk nooit verder zal komen dan opschonen. Het is mijn rommel en daar zal ik het mee moeten doen.
Pfff, als ik daar ook nog eens mee bezig moet zijn. Eigenlijk wilt ik nergens meer mee bezig zijn. In mijn hoofd dan. Waar is die hoofdschakelaar waarmee ik alle niet-motorische circuits kan uitschakelen. Een Format-opdracht voor het geheugen en als alle mega giga tera peta exa zetta yotta xona weka en vunda bytes zijn geherformateerd, het geheugen brandschoon is, mag het niet-motorische deel weer opgestart worden.
Zou ik dan rustiger zijn, als ik niet weet wie ik ben, waar ik ben, het verleden gewist is en de toekomst blanco? Of zou dan de ware onrust pas beginnen? Welke geheugendelen zou ik liever willen behouden? Het kennisdeel. Domme opslag van verplichte inspanning. Grotendeels in ongebruik geraakt, maar je weet nooit wanneer en waarvoor het van pas zou kunnen komen. Kindertijd? Misschien aardig als het überhaupt wat meer aanwezig zou zijn, dan het nu is. Dan zou ik misschien iets te kiezen hebben. Schooltijd? Ach, opvulling. Mag weg. Dan blijft over werktijd en relaties, het bouwen aan een eigen bestaan. Als daar de lucht en de dubbelingen uitgehaald worden, hou je een handzaam pakketje over. Bestaand uit twee delen. Een prettig en een onprettig deel. Eigenlijk zou ik dat laatste wel willen missen. Helaas zijn beide delen nauw verweven. Of alles weg, of alles behouden, dus. Ik denk, dat ik voor het laatste zou kiezen en dus uiteindelijk nooit verder zal komen dan opschonen. Het is mijn rommel en daar zal ik het mee moeten doen.
Huisgemaakt
Als je je er toe weet aan te zetten, is alles een werkje van niks. Soep uit de diepvries. Die moet tenslotte af en toe leeg. Ovenschotel van courgette, ui, ei en kaas. 45 min in oven dan wel op het gas en klaar is Kees of Klaartje. Simpel, gezond en zeer waarschijnlijk goed te eten. Èn wat belangrijker is, het is iets anders dan de eeuwig gelijke en gelijkblijvende gerechten in de 5 meest nabije restaurants cq gaarkeukens. Het mijne komt uit de keuken, zal straks zeker gaar zijn, maar is geen produkt van een gaarkeuken.
Ik zal ook niet pretenderen, dat het iets bijzonders is, maar in al z'n simpelheid is het met liefde en aandacht toebereid. Jammergenoeg is het ondanks de tegenovergestelde wens eerder uitzondering dan regel. De laatste dagen lijkt het er weer een beetje op dat 'eigen keuken' oprukt naar de eerste plaats, maar laat dat eerst maar eens werkelijk blijken in de komende weken. De ochtenden moeten opgerekt, dwz eerder het bed uit, om alles een beetje naar behoren erin gestouwd te krijgen. En dan zal zoiets als het lezen van de krant alsnog naar de avond moeten. Tijd, tijd, tijd.
Ik zal ook niet pretenderen, dat het iets bijzonders is, maar in al z'n simpelheid is het met liefde en aandacht toebereid. Jammergenoeg is het ondanks de tegenovergestelde wens eerder uitzondering dan regel. De laatste dagen lijkt het er weer een beetje op dat 'eigen keuken' oprukt naar de eerste plaats, maar laat dat eerst maar eens werkelijk blijken in de komende weken. De ochtenden moeten opgerekt, dwz eerder het bed uit, om alles een beetje naar behoren erin gestouwd te krijgen. En dan zal zoiets als het lezen van de krant alsnog naar de avond moeten. Tijd, tijd, tijd.
Krom
De voornemens voor vandaag staan helder en netjes gerangschikt. Simpele, overzichtelijk zaken. Ik hoef ze alleen maar te doen. Geld overmaken, afwas, koken en badkamer afwerken. Het laatste zou eigenlijk moeten zijn 'badkamer definitief afwerken'. Zonder 'definitief' werkt beter, maakt de kans groter, dat het werkelijk gebeurd, dat niet weer net voor de finish de handdoek in de ring wordt geworpen en de laatste loodjes op de lange baan geschoven. Ik heb iets tegen 'definitef'. Ik wil niks moeten maar ook niet niks moeten.
Als je een zigeuner vraagt waarom zijn huis niet af is, schijnt hij te zeggen, dat, als het 'af' is, hij dood zal gaan. Ik heb het nooit geprobeerd, maar kan me bij de redenatie wel iets voorstellen. Lullig alleen, als je geen behoefte hebt om in een halve ruwbouw te leven. En hoe zit dat bij een graf? Ik zou eigenlijk wel bij leven willen zien, hoe en waar straks mijn restanten opgeborgen worden. Raar? Misschien, maar dat was ik al.
Als je een zigeuner vraagt waarom zijn huis niet af is, schijnt hij te zeggen, dat, als het 'af' is, hij dood zal gaan. Ik heb het nooit geprobeerd, maar kan me bij de redenatie wel iets voorstellen. Lullig alleen, als je geen behoefte hebt om in een halve ruwbouw te leven. En hoe zit dat bij een graf? Ik zou eigenlijk wel bij leven willen zien, hoe en waar straks mijn restanten opgeborgen worden. Raar? Misschien, maar dat was ik al.
Herverhaling
Nou zou het toch zo leuk en handig zijn, als ik zou kunnen verhalen van een verkwikkende nacht en een enthousiast begin van de dag. Helaas, helaas. Het was weer werken vannacht. En weer eens op een nieuwe of eigenlijk retro-wijze. Is lang geleden, dat ik me zo zenuwachtig door een nacht heen hebt geworsteld. Kan me dat uit geen enkele examentijd of ander belangrijker moment in mijn leven herinneren. Enkel een paar jaar geleden in de nasleep van Yoland's plotselinge dood. En dat niet direct maar 2 of 3 jaar later. Leven stond op de kop, uitwegen waren zoek, geestelijk uit het lood en fysiek probeerde ik het zo gelaten mogelijk over me heen te gaan.
Toen had ik nog iets om het te verklaren. Maar nu? Ja, d'r tolt teveel in mijn hoofd. Teveel ongewenste insteken. Maar ook dat is meer regel dan uitzondering en was gisteren niet speciaal meer dan anders. Het lijkt erop alsof oude golven passeren in afgezwakte vorm. Maar dan nog, de aanleiding?
Het bezoek aan de cardioloog vorig week, dat meer onbalans heeft veroorzaakt dan rust gebracht? Ineens was er aandacht voor dingen, waar ik anders niet (meer) bij stil sta, bleven overwegingen hangen die ik normaal gesproken weet weg te wuiven en trad op de voorgrond wat eind 2015 voor het eerst de kop opstak en sindsden zorgvuldig weggemoffeld is.
Zou dat het zijn? Na vier dagen broeien een soort uitslaande brand? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, maar zie weinig andere mogelijkheden. Het was een kalme dag gisteren. Gedaan wat ik me voorgenomen had, op de afwas na. Dat is meer iets voor de ochtend. Eten verzorgd. Genoten van het lezen. En dan toch in de loop van de avond merken dat langzaam de interne druk wordt opgevoerd. Het is, dat ik me niet door mezelf heb laten gek maken, anders was het nog feest geworden ook. Nu een paar stutten onder de oogleden en de dag aanpakken. Jammer is het. Dit is nou niet de manier om tot een werkbare en resultaatrijke dagindeling te komen. We sukkelen verder.
Toen had ik nog iets om het te verklaren. Maar nu? Ja, d'r tolt teveel in mijn hoofd. Teveel ongewenste insteken. Maar ook dat is meer regel dan uitzondering en was gisteren niet speciaal meer dan anders. Het lijkt erop alsof oude golven passeren in afgezwakte vorm. Maar dan nog, de aanleiding?
Het bezoek aan de cardioloog vorig week, dat meer onbalans heeft veroorzaakt dan rust gebracht? Ineens was er aandacht voor dingen, waar ik anders niet (meer) bij stil sta, bleven overwegingen hangen die ik normaal gesproken weet weg te wuiven en trad op de voorgrond wat eind 2015 voor het eerst de kop opstak en sindsden zorgvuldig weggemoffeld is.
Zou dat het zijn? Na vier dagen broeien een soort uitslaande brand? Kan het me eigenlijk niet voorstellen, maar zie weinig andere mogelijkheden. Het was een kalme dag gisteren. Gedaan wat ik me voorgenomen had, op de afwas na. Dat is meer iets voor de ochtend. Eten verzorgd. Genoten van het lezen. En dan toch in de loop van de avond merken dat langzaam de interne druk wordt opgevoerd. Het is, dat ik me niet door mezelf heb laten gek maken, anders was het nog feest geworden ook. Nu een paar stutten onder de oogleden en de dag aanpakken. Jammer is het. Dit is nou niet de manier om tot een werkbare en resultaatrijke dagindeling te komen. We sukkelen verder.
maandag 20 februari 2017
Redelijkwijs
De dag qua ter zake doende activiteiten gehad. Achteroverleunen en lezen. Dat is wat ik wil. Niet achter ouders aanjagen, omdat die iets met de geestelijke gesteldheid en een wapenvergunning van hun zoon hadden moeten doen. Ja, dat hadden ze beter wel kunnen doen. Verwijdering of niet. Maar om daar weer een gerechtelijk breekijzer aan te zetten in de hoop op een schadevergoeding? Nee. Genoegdoening is er in een zaak als die van Tristan van der V. niet meer. Dader is dood. Afgelopen. Punt. Lullig, maar het is zo. En misschien maar goed ook, want rechtspraak in Nederland .... als je ergens een frustatie van wilt oplopen ...
Vijf jaar geleden. Ik weet inmiddels, dat ervaringen lang kunnen doorwerken, maar ook dat je ze op de een of andere manier moet zien af te ronden, ongeacht wat er verder nog in de nasleep zit. Geld doet dat genoeg? Nonsens. Je zou zo iemand eigenhandig willen mitrailleren, met koges willen neermaaien en het liefst natuurlijk als hij aangeschoten smekend om zijn leven door zijn eigen bloed kruipt. De rest is bullshit.
Hun kinderen, ouderes, geliefden, kenissen of weet ik wat, komen met geld niet terug. Je maakt me ook niet wijs, dat een schadevergoeding in gevallen als deze een verzachtende invloed heeft op de verwerking van het leed. Als die mensen op de een of andere manier kosten hebben gemaakt, om het leed wat hun aangedaan is te verwerken, moet dat binnen redelijk grenzen gewoon vergoed worden. Zie het als een soort garantiefonds. Neigt het naar meer of heeft het zelfs Amerikaanse trekjes, dan is het gewoon lijkenpikkerij, beter worden van de dood van een ander. Niet doen dus. Ik ga stenen lezen.
Vijf jaar geleden. Ik weet inmiddels, dat ervaringen lang kunnen doorwerken, maar ook dat je ze op de een of andere manier moet zien af te ronden, ongeacht wat er verder nog in de nasleep zit. Geld doet dat genoeg? Nonsens. Je zou zo iemand eigenhandig willen mitrailleren, met koges willen neermaaien en het liefst natuurlijk als hij aangeschoten smekend om zijn leven door zijn eigen bloed kruipt. De rest is bullshit.
Hun kinderen, ouderes, geliefden, kenissen of weet ik wat, komen met geld niet terug. Je maakt me ook niet wijs, dat een schadevergoeding in gevallen als deze een verzachtende invloed heeft op de verwerking van het leed. Als die mensen op de een of andere manier kosten hebben gemaakt, om het leed wat hun aangedaan is te verwerken, moet dat binnen redelijk grenzen gewoon vergoed worden. Zie het als een soort garantiefonds. Neigt het naar meer of heeft het zelfs Amerikaanse trekjes, dan is het gewoon lijkenpikkerij, beter worden van de dood van een ander. Niet doen dus. Ik ga stenen lezen.
Eigens
Een beetje koken en dan de afwas. Heerlijk de afwas. Eindelijk de afwas. Een normaal begin van de week. Beetje klooien, beetje rommelen in de keuken. Opruimen. Voorraden bekijken. Zien waar je zin in hebt dan wel de komende dagen beter opgemaakt zou kunnen worden. Controleren wat mist of bijna op is. Kijken of het nog steeds niet mogelijk is om ook de laatste zwervende onderdelen een plek te geven. De dorpstraat in de gaten houden. Dat is nieuw maar past naadloos bij de rest. De middag gaat verder geen problemen geven.
Prikken
Hoppa, zes keer een spuit erin in iets van tien minuten, paar pillen erbij en afrekenen. Elf uur de jonkies in een verhuisdoos gestopt, waar ze krap an inpasten, en net voor eenen weer op hun plek gedropt mèt voer. Dat laatste was geen luxe, want op de heenweg hebben een paar van de puppies hun maaginhoud over de rest verdeeld. Had ik ze dan wel niet gevoerd vanochtend, maar er zijn mensen die eerder op zijn dan ik. Brood. Typisch Roemeens dorps idee. Botjes en oud brood. Daar moet een hond het mee doen.
Het is dit jaar voor het eerst sinds ik hier kom, dat Iancu, de (waak)hond van 24, iets van vlees op zijn botten heeft in de winter. Het is niet voor niks, dat ook de nodig huishonden de omgeving afstuinen naar etenswaar. Gestimuleerd bovendien door de gewoonte om kadavers niet op te halen en gecoördineerd te vernietigen, maar ergens in de wei (schaap, kip, varken) of bij grotere beesten als koe en paard meer achteraf in beboste, ravijnachtige plekken te dumpen. Maar ja een beetje hond ruikt zo'n kadaver van grote afstand.
Smeerzooi dus in de doos bij aankomst in Sibiu. In de tijd, dat de injecties gezet werden, zoveel mogelijk kleffe broodzooi uit de vacht van de puppies en de naden van de doos proberen te vegen. Terugweg ging verbazingwekkend rustig. Slapend passen ze best met z'n zessen in de doos.
Het is dit jaar voor het eerst sinds ik hier kom, dat Iancu, de (waak)hond van 24, iets van vlees op zijn botten heeft in de winter. Het is niet voor niks, dat ook de nodig huishonden de omgeving afstuinen naar etenswaar. Gestimuleerd bovendien door de gewoonte om kadavers niet op te halen en gecoördineerd te vernietigen, maar ergens in de wei (schaap, kip, varken) of bij grotere beesten als koe en paard meer achteraf in beboste, ravijnachtige plekken te dumpen. Maar ja een beetje hond ruikt zo'n kadaver van grote afstand.
Smeerzooi dus in de doos bij aankomst in Sibiu. In de tijd, dat de injecties gezet werden, zoveel mogelijk kleffe broodzooi uit de vacht van de puppies en de naden van de doos proberen te vegen. Terugweg ging verbazingwekkend rustig. Slapend passen ze best met z'n zessen in de doos.
Startpunt
Zon, regen, sneeuw.. Van bijna voorjaar retour hartje winter met meer dan 10 cm sneeuw. Enkel de temperatuur maakt dat het niet helemaal echt overkomt. Natte zooi is het, maar wel een hoop. Gisteravond begonnen. Dat wil wel. Het gras heeft net ff lucht kunnen happen en de zon op z'n vergeelde sprieten kunnen voelen en het is weer verkeken met groen worden.
Wegcondities zullen acceptabel zijn, afgezien van de altijd aanwezige idioten onder de bestuurders. Van de week op één dag driemaal stevig in de rem gemoeten. Tweemaal omdat een tegenligger geen geduld had en inhaalde waar het zicht op mijn komst ontbrak en een keer omdat een dikke vette X5 rijder vond, dat hij een bocht best mocht afsnijden over mijn weghelft. Autorijden heeft hier nog een hoog macho-gehalte. Dikke auto's, hard rijden en aggressief weggdrag. Je ziet ook relatief weinig vrouwen achter het stuur en inden in de auto, altijd achterin.
Maar het ging over glad en nat en niet over gebrek aan regelrespect en wegfatsoen. Zo 'ns zien of ik de pups van moeders mag meenemen naar de dierenarts. Bijna zes weken. Ik heb mezelf beloofd de diertjes van de noodzakelijk eerste 2 en als het ff kan drie vaccinaties te voorzien. Dat is 6, 9 en 12 weken. Dat werkt beter dan het beestje een gloeiende pook op z'n neusbeen drukken. Niet nogeens van die hummeltjes zien creperen aan Parvo. De rest is minder accuut maar mooi meegenomen. Dat de kans vrij klein is, dat die vaccinaties ooit een vervolg krijgen, is niet aan mij, maar dan zijn de honden volwassen en hebben als ze goed verzorgd zijn iets van weerstand.
Wegcondities zullen acceptabel zijn, afgezien van de altijd aanwezige idioten onder de bestuurders. Van de week op één dag driemaal stevig in de rem gemoeten. Tweemaal omdat een tegenligger geen geduld had en inhaalde waar het zicht op mijn komst ontbrak en een keer omdat een dikke vette X5 rijder vond, dat hij een bocht best mocht afsnijden over mijn weghelft. Autorijden heeft hier nog een hoog macho-gehalte. Dikke auto's, hard rijden en aggressief weggdrag. Je ziet ook relatief weinig vrouwen achter het stuur en inden in de auto, altijd achterin.
Maar het ging over glad en nat en niet over gebrek aan regelrespect en wegfatsoen. Zo 'ns zien of ik de pups van moeders mag meenemen naar de dierenarts. Bijna zes weken. Ik heb mezelf beloofd de diertjes van de noodzakelijk eerste 2 en als het ff kan drie vaccinaties te voorzien. Dat is 6, 9 en 12 weken. Dat werkt beter dan het beestje een gloeiende pook op z'n neusbeen drukken. Niet nogeens van die hummeltjes zien creperen aan Parvo. De rest is minder accuut maar mooi meegenomen. Dat de kans vrij klein is, dat die vaccinaties ooit een vervolg krijgen, is niet aan mij, maar dan zijn de honden volwassen en hebben als ze goed verzorgd zijn iets van weerstand.
zondag 19 februari 2017
Tekstueel
Heerlijk! Het lezen is als een warme deken in een koude winternacht. Leuke boek, leuke schrijfstijl (de dialect dialogen zou voor mij niet hoeven, al zitten ze dicht tegen mijn Limburgs aan) en vooralsnog een aardig tijdsbeeld. Het begint in de tijd, dat ik te jong was om het leven bewust mee te maken. Nu zijn er altijd mensen, die doen alsof ze bergen herinneringen hebben van hun eerste paar levensjaren. Iets wat ik waag te betwijfelen. Maar zich meer herinneren dan ik doe, is volgens mijn geen kunst. Mijn herinnering is praktisch nul. Deze aanzet begint op het kantje. Kindergarten. Kleuterschoolleeftijd dus. Dat was in de jaren vijftig (van de vorige eeuw) volgens mij een jaar of 4/5. Gunstig geboren (ikkes) zat je met je zesde op de lagere school.
Ik kan me van die tijd niets tot erg weinig herinneren. Maar het geschetste tijdsbeeld is zeer herkenbaar. De plek van de kerk. Standverschillen. Autoritair(der) ouderschap etc. Herinnering baseer je tenslotte ook op verhalen van anderen en in mijn geval oa op de uitgebreide foto-collectie van mijn ouders. Ben benieuwd of die herkenbaarheid blijft. Maar belangrijker is de aantrekkelijke manier van (be)schrijven. Ze speelt met woorden. Heeft leesbaar plezier in het schrijven. Leuk is dat.
Ik kan me van die tijd niets tot erg weinig herinneren. Maar het geschetste tijdsbeeld is zeer herkenbaar. De plek van de kerk. Standverschillen. Autoritair(der) ouderschap etc. Herinnering baseer je tenslotte ook op verhalen van anderen en in mijn geval oa op de uitgebreide foto-collectie van mijn ouders. Ben benieuwd of die herkenbaarheid blijft. Maar belangrijker is de aantrekkelijke manier van (be)schrijven. Ze speelt met woorden. Heeft leesbaar plezier in het schrijven. Leuk is dat.
Punt
Geen achtbaanritjes vandaag. Zometeen eropuit met de honden en daarna de avond in met een boek. Het lezen deed goed. Het weekje weg heeft de pril hervonden regelmaat verstoord. De kleine dingen. De grootse zaken springen in het oog, maar de details maken of breken het geheel. Behalve woorden produceren ook tekst tot me nemen. Zoiets zal het zijn. En dan niet alleen dank het zogenaamde nieuws via de digitale kanalen. Daar zit maar zelden een geschreven stuk tussen, waarvan het schrijven je blij maakt ongeacht de inhoud van de tekst. Minimaal de FAS maar nog beter een boek. En de eerste pagina's van het nwe boek waren twee weken geleden hoopgevend. Geen reden dus om die draad te laten versloffen.
Beweging, afleiding, bezig zijn, afstand nemen, loslaten, accepteren ... Welke ingrediënten horen nog meer bij de aanloop naar een zo gewenst mogelijke week? Weinig meer waar ikzelf invloed op kan uitoefenen. Het is als bij de film: Take zo-en-zoveel. Het weekbegin.
Beweging, afleiding, bezig zijn, afstand nemen, loslaten, accepteren ... Welke ingrediënten horen nog meer bij de aanloop naar een zo gewenst mogelijke week? Weinig meer waar ikzelf invloed op kan uitoefenen. Het is als bij de film: Take zo-en-zoveel. Het weekbegin.
Onrustgevend
Rustig, maar weer niet te rustig. Het is spitsroeden lopen. Spelen met vuur. Waar houdt verwarmen op en begint verbranden? Maar dan een minder duidelijk voorbeeld. Tot waar is het niks rustgevend en vanaf waar vliegt het je aan? Het maakt ontspannen een inspannende bezigheid. Een siësta tot een uitdaging. De ene keer sta je opgefrist en de andere keer opgejaagd op van het bed.
Het verschil is een of andere diep vergraven veiligheidsmarge, een soort hogedrukventiel dat overdag voorkomt wat 's avond geen enkel probleem is. En daar hoort twee 'meestal' ingevoegd te worden. Of iets soortegelijks maar ander woord. Overdag in slaap vallen mag niet meer van mezelf. Overdag in slaap vallen is taboe. Overdag in slaap vallen betekent of hartaanval of doodgaan. Wonderlijke mechanismen. Hardnekkig ook.
Het verschil is een of andere diep vergraven veiligheidsmarge, een soort hogedrukventiel dat overdag voorkomt wat 's avond geen enkel probleem is. En daar hoort twee 'meestal' ingevoegd te worden. Of iets soortegelijks maar ander woord. Overdag in slaap vallen mag niet meer van mezelf. Overdag in slaap vallen is taboe. Overdag in slaap vallen betekent of hartaanval of doodgaan. Wonderlijke mechanismen. Hardnekkig ook.
Omslagtig
Het heeft er alle schijn van dat het getob en gemier voor het moment weer de bodem heeft geraakt en terug omhoog is geketst. Je zou zo'n proces enerzijds moeten kunnen versnellen en het anderzijds weten te temperen. Hup, hup, naar beneden en rustig aan, niet te snel weer omhoog. Ff een avond of een dag slikken en dan weer dagen, weken, waarom niet mndn in alle rust het leven van voren naar achteren en van onderen naar boven genieten. En natuurlijk van links naar rechts of omgekeerd.
Laat ik eerst maar eens zien of dit langer dan een moment stand houdt. Niks zo bedriegeljk als de bewegingen van je gemoed. Maar de tekenen zijn bemoedigend. Er is weer gewenste diepte. De rust dijt uit. Het 'moeten' ordent zich als vanzelf in overzichtelijke gelederen. De tegenstander geeft op. Wapenstilstand. Hergroeperen.
Snel, snel aan de slag voordat het weer de andere kant op gaat? Nou, neuh. Mooi als we morgen de ijzers in het vuur kunnen leggen en ze in de loop van de week kunnen smeden. Er is een hoop te doen; regelen, beslissen en opstarten. De angel uit de tijd halen. Precies het element waar ik de minste invloed op heb.
Laat ik eerst maar eens zien of dit langer dan een moment stand houdt. Niks zo bedriegeljk als de bewegingen van je gemoed. Maar de tekenen zijn bemoedigend. Er is weer gewenste diepte. De rust dijt uit. Het 'moeten' ordent zich als vanzelf in overzichtelijke gelederen. De tegenstander geeft op. Wapenstilstand. Hergroeperen.
Snel, snel aan de slag voordat het weer de andere kant op gaat? Nou, neuh. Mooi als we morgen de ijzers in het vuur kunnen leggen en ze in de loop van de week kunnen smeden. Er is een hoop te doen; regelen, beslissen en opstarten. De angel uit de tijd halen. Precies het element waar ik de minste invloed op heb.
Recapituleren
Waar ga ik beginnen? Al wat langer dan de laatste dagen houdt het me bezig, dat ik behalve een hoop lol en tevredenheid in mijn leven ook een stevig portie onvrede blijf houden. Dat een weekje Barceona leuk is, behoeft waarschijnlijk geen betoog. Dat buiten de deur eten in een fatsoenlijk restaurant genieten is, lijkt me ook niet zo vreemd, al is mijn vader daar in zijn leven nooit een liefhebber van geworden. Maar deze zaken hebben een andere kant, die mij op een vreemde manier blijft storen. Ze kosten tijd èn verstoren daarmee het bezig zijn met mindere geneugten, die daardoor nog meer moeite kosten om er mee bezig te zijn, dan ze sowieso al kosten.
Ja, het lijkt verdacht veel op gezeur, maar is dat toch niet. De grootste tegenvallers bij de hele omgooi-actie in mijn leven zijn de tijd en de moeite, die het allemaal kost en ik me moet getroosten. Ik maakt dan af en toe wel grapjes over dingen, die vanzelf zouden moeten gaan, maar geheel gespeend van enig waarheidsgehalte is dat niet. Vanzelf gaat niks, dat heb ik altijd al geweten en niet altijd weten te waarderen, maar teveel moeite en zelfs tijd kosten dingen inmiddels sneller dan gedacht. De moeite heb ik er gewoon minder voor over dan voorheen en de tijd lijkt een schaarste goed geworden.
Het levert de tegenstrijdige mix op, dat ik vanwege de tijd de neiging heb een stap sneller te lopen en het vooruitzicht van de te investeren moeite mijn hakken in het zand duwt. Alles kost meer tijd dan me lief is en meer moeite dan ik er voor over heb. Zelfs Barcelona sec qua afwezigheid, omdat er nog zoveel moet, wat ik dan weer niet doe, als ik thuis ben.
Het huis bouwt zich niet vanzelf af, de inrichting komt niet uit de lucht vallen, planken vormen niet uit eigener beweging een boekenkast, een kip niet zonder mijn tussenkomst soep, zoals ook woorden niet automatisch een blogbijdrage samenstellen. Gelukkig maar, dat vind ik te leuk om het niet zelf te doen, maar dat kost weer tijd, meer tijd dan zou mogen om de rest niet in de knel te laten komen. Nu wordt het wel gezeur.
Misschien ligt het allemaal veel simpeler. Mijn leven is veranderd, maar mijn gevoelsmatige planningsruimte werkt nog met de oude, achterhaalde cijfers. Ik slaap geen 4 uur meer maar soms wel 10 of ligt tenminste zolang in bed. Dat is een hoop tijd minder. Mijn conditie is niet meer wat ie 20 jaar geleden was. Kan nog wel genieten van 'eindeloos doorgaan' met dingen, maar dat is toch niet meer het 'eindeloos' van voorheen. Je wordt ouder, kunt minder, wilt meer. Zoals al vaker geconstateerd: een mens is een raar wezen.
Ja, het lijkt verdacht veel op gezeur, maar is dat toch niet. De grootste tegenvallers bij de hele omgooi-actie in mijn leven zijn de tijd en de moeite, die het allemaal kost en ik me moet getroosten. Ik maakt dan af en toe wel grapjes over dingen, die vanzelf zouden moeten gaan, maar geheel gespeend van enig waarheidsgehalte is dat niet. Vanzelf gaat niks, dat heb ik altijd al geweten en niet altijd weten te waarderen, maar teveel moeite en zelfs tijd kosten dingen inmiddels sneller dan gedacht. De moeite heb ik er gewoon minder voor over dan voorheen en de tijd lijkt een schaarste goed geworden.
Het levert de tegenstrijdige mix op, dat ik vanwege de tijd de neiging heb een stap sneller te lopen en het vooruitzicht van de te investeren moeite mijn hakken in het zand duwt. Alles kost meer tijd dan me lief is en meer moeite dan ik er voor over heb. Zelfs Barcelona sec qua afwezigheid, omdat er nog zoveel moet, wat ik dan weer niet doe, als ik thuis ben.
Het huis bouwt zich niet vanzelf af, de inrichting komt niet uit de lucht vallen, planken vormen niet uit eigener beweging een boekenkast, een kip niet zonder mijn tussenkomst soep, zoals ook woorden niet automatisch een blogbijdrage samenstellen. Gelukkig maar, dat vind ik te leuk om het niet zelf te doen, maar dat kost weer tijd, meer tijd dan zou mogen om de rest niet in de knel te laten komen. Nu wordt het wel gezeur.
Misschien ligt het allemaal veel simpeler. Mijn leven is veranderd, maar mijn gevoelsmatige planningsruimte werkt nog met de oude, achterhaalde cijfers. Ik slaap geen 4 uur meer maar soms wel 10 of ligt tenminste zolang in bed. Dat is een hoop tijd minder. Mijn conditie is niet meer wat ie 20 jaar geleden was. Kan nog wel genieten van 'eindeloos doorgaan' met dingen, maar dat is toch niet meer het 'eindeloos' van voorheen. Je wordt ouder, kunt minder, wilt meer. Zoals al vaker geconstateerd: een mens is een raar wezen.
Voorspelbaarheid
Mijn woorden hebben toch echt voorspellende waarde maar dan in omgekeerde richting. Voorzie ik een vooruitgang in met gevoelsbeleving kachelt mijn humeur bijna stante pede naar beneden. Zie ik activiteit gloren. Draait het systeem weer vast. Gisteren uitgebreid de zon bejubelt. Vanochtend regende het.
Mijn mond houden en gedachtenoverwegingen van deze aard uitsluiten? Het zal weinig uithalen, vrees ik. Gewoon maar realiseren dat, als ik lyrische neigingen krijg de werkelijkheid vaak op het punt staat andere keuzes te maken. En dat natuurlijk zonder overleg.
Of gewoon te traag in het genieten? Zodat, als ik eindelijk besef hoe mooi, makkelijk, prettig, aangenaam en/of handig dingen/omstandigheden zijn, ik het moment alweer gemist heb, dat de beweging de top is gepasseerd en de weg naar beneden heeft genomen. Zoiets zou heel best kunnen. De snelste ben ik nog nooit geweest.
Mijn mond houden en gedachtenoverwegingen van deze aard uitsluiten? Het zal weinig uithalen, vrees ik. Gewoon maar realiseren dat, als ik lyrische neigingen krijg de werkelijkheid vaak op het punt staat andere keuzes te maken. En dat natuurlijk zonder overleg.
Of gewoon te traag in het genieten? Zodat, als ik eindelijk besef hoe mooi, makkelijk, prettig, aangenaam en/of handig dingen/omstandigheden zijn, ik het moment alweer gemist heb, dat de beweging de top is gepasseerd en de weg naar beneden heeft genomen. Zoiets zou heel best kunnen. De snelste ben ik nog nooit geweest.
zaterdag 18 februari 2017
Overijverigheid
Aangename middag verbracht in de stad. Smakelijke lunch in Old Lisbon. Had de neiging om het als 'prettig' te benoemen, maar dat was het net niet. Op de een of andere manier is er de laatste jaren qua horeca service ingeslopen, dat je alles, wat leeg dan wel niet meer aangeraakt wordt, direct moet afruimen. Het is in bars en café's begonnen met het vervelende vraagje erbij of je nog iets wilt bestellen. Bij de slimmerikken. De stommerts vragen of je nog iets wilt drinken en kijken dan raar op, als je antwoord "Omdat je het zo vriendelijk aanbiedt".
Maar tegenwoordig is het bijna in elk restaurant raak. Glas leeg. Glas weg. Bord leeg. Bord weg. En omdat het verbruikerstempo zelden voor de hele tafel gelijk is, ontstaat er een knap irritante en ongezellige toestand. Je wordt kortom gedwongen om door een tactisch legen van borden en glazen de tafelsfeer in stand te houden, in feite te beschermen.
Erg irritant. En als de tent bomvol zou zitten ipv van driekwart leeg, zou ik er nog enig begrip voor kunnen opbrengen. Vandaag sloeg het, zoals zo vaak, nergens op. Als de bediening zich verveelt. Laten ze glazen en bestek poleren. Zo'n klein puntje waar menig etablissement steken laat vallen. Als ik alleen mijn maag zo snel mogelijk gevuld wil krijgen, ga ik wel naar SuperMama.
Maar tegenwoordig is het bijna in elk restaurant raak. Glas leeg. Glas weg. Bord leeg. Bord weg. En omdat het verbruikerstempo zelden voor de hele tafel gelijk is, ontstaat er een knap irritante en ongezellige toestand. Je wordt kortom gedwongen om door een tactisch legen van borden en glazen de tafelsfeer in stand te houden, in feite te beschermen.
Erg irritant. En als de tent bomvol zou zitten ipv van driekwart leeg, zou ik er nog enig begrip voor kunnen opbrengen. Vandaag sloeg het, zoals zo vaak, nergens op. Als de bediening zich verveelt. Laten ze glazen en bestek poleren. Zo'n klein puntje waar menig etablissement steken laat vallen. Als ik alleen mijn maag zo snel mogelijk gevuld wil krijgen, ga ik wel naar SuperMama.
Optreden
Andrea Bocelli. Een heel concert lang. Da's me echt een brug te ver. André Rieu was nog komisch, erg afwisselend, niet tè klassiek en gezellig op het Vrijthof in Maastricht. Maar zo'n avond met Bocelli ga ik me niet aandoen. Concerten 'an sich', die mensenmassa's zijn al niet aan mij besteed. Bovendien, als op een Cd staat, dat het ding een Live-registratie is, zet ik 'm netjes terug in de bak, een uitzondering daargelaten
Je had me ook mee kunnen vragen naar een avondje Marilyn Manson. Had ik ook voor bedankt. Maar zou ik met een mes op mijn keel moeten kiezen, zou die gore hardrock toestand alsnog mijn voorkeur genieten boven het gesoigneerde populaire klassiek of is het verklassiekte pop (?) van Bocelli. Doe me dan Eros Ramazzotti als het niet anders kan.
Gaat Mariana maar mooi met iemand anders van genieten. Ik zoek me wel een paar Cd's bij elkaar waar die avond mijn hoofd naar staat, glaasje wijn en/of water, een paar kleine hapjes en verder geen gejengel aan mijn kop.
Je had me ook mee kunnen vragen naar een avondje Marilyn Manson. Had ik ook voor bedankt. Maar zou ik met een mes op mijn keel moeten kiezen, zou die gore hardrock toestand alsnog mijn voorkeur genieten boven het gesoigneerde populaire klassiek of is het verklassiekte pop (?) van Bocelli. Doe me dan Eros Ramazzotti als het niet anders kan.
Gaat Mariana maar mooi met iemand anders van genieten. Ik zoek me wel een paar Cd's bij elkaar waar die avond mijn hoofd naar staat, glaasje wijn en/of water, een paar kleine hapjes en verder geen gejengel aan mijn kop.
Gesteldheid
Prachtige dag. Weer. De slechte dagen vallen er niet minder door op je dak, maar voor mijn gevoel grossiert het weer hier in de betere dagen itt tot Nederland en Frankrijk. Zon in zomer, herfst, winter èn lente. In de zomer jaagt de zon je de schaduw in, nu haalt ie je eruit. In de lente maakt ie je verlangend. In de herfst weemoedig. Het is, dat ik niet zou moeten denken aan een normaal werkend bestaan in deze contreien en zeker niet als dat tot voor 1989 reikt, maar qua weer, had ik hier wel jaren eerder terecht wilen komen. Niet dat halfslachtige gedoe met een hoop gedruil als in Nederland of het wekenlange geplens in voor- en najaar als in Frankrijk.
Regen moet zo af en toe en het lijkt erop dat het weer zich hier daartoe weet te beperken. Hier heb je regendagen, geen regenweken. De weken zijn hier voor de zon gereserveerd. Over drie weken ben ik gegarandeerd volop in de tuin aan de slag. Herinnert me eraan, dat ik voor die tijd andere dingen gedaan had willen hebben. Kan nog, maar als niet dan niet. Laat ik mijn persoonlijke luxe-invulling niet omzeep helpen met stressy gedram. Alles komt ervan .... op z'n tijd. Was het niet gisteren, dan misschien vandaag of morgen, anders wel volgende week of een andere keer. Een beetje meer Spanje hier in Roemenië en daar dan niet over lopen mopperen. Dat zou leuk zijn.
Regen moet zo af en toe en het lijkt erop dat het weer zich hier daartoe weet te beperken. Hier heb je regendagen, geen regenweken. De weken zijn hier voor de zon gereserveerd. Over drie weken ben ik gegarandeerd volop in de tuin aan de slag. Herinnert me eraan, dat ik voor die tijd andere dingen gedaan had willen hebben. Kan nog, maar als niet dan niet. Laat ik mijn persoonlijke luxe-invulling niet omzeep helpen met stressy gedram. Alles komt ervan .... op z'n tijd. Was het niet gisteren, dan misschien vandaag of morgen, anders wel volgende week of een andere keer. Een beetje meer Spanje hier in Roemenië en daar dan niet over lopen mopperen. Dat zou leuk zijn.
Diepte
Wakker geworden op de bekende nachtelijk tussenstoptijd, maar niet wakker gelegen. Sterker nog, daarna in één ruk door tot na achten, zeg rustig bij negenen. En dat die oogleden dan fris en fruitig open flapten kan ik niet zeggen. Ik moest van ver komen om bij de werkelijkheid te geraken. Eerst maar eens achterover geleund in de kussens cq er niet uitgekomen. Kussen erbij was voor het moment de maximaal haalbare niet-horizontale stand. De nacht zakte langzaam van me af. Ik denk dat ontpoppen ongeveer hetzelfde moet aanvoelen. Al zou ik me nu niet als vlinder willen beschouwen. En als, dan een overjarige. Belegen bij geboorte. 'Bejaard' gaat me nou net iets te ver.
Maar een goede nachtrust genoten, dus. Werd tijd. Gelukkig regelt zich het meeste nog steeds vanzelf. Tenminste wat slaap, rust en iets van fitheid betreft. Een hoop andere terreinen laten helaas het meeste aan mijn eigen inzicht over. Nu zou ik niet betutteld willen worden, maar zo'n onzichtbare hand, die hier en daar eens een duwtje geeft, de richting in de gaten houdt en zo af en toe op mijn schouder klopt, zou me niet tegenstaan. Net als een goeie butler; aanwezig in afwezigheid.
Nu moet ik weer opstaan voor mijn tweede koffie en vraag me af of ik die tweede koffie wel wil, als ik daarvoor moet opstaan. Hoe goed moet je je leven voor elkaar hebben, als dit de kwesties zijn, waar je je denkvermogen aan verspilt? Hup luxe-paard in de benen.
Maar een goede nachtrust genoten, dus. Werd tijd. Gelukkig regelt zich het meeste nog steeds vanzelf. Tenminste wat slaap, rust en iets van fitheid betreft. Een hoop andere terreinen laten helaas het meeste aan mijn eigen inzicht over. Nu zou ik niet betutteld willen worden, maar zo'n onzichtbare hand, die hier en daar eens een duwtje geeft, de richting in de gaten houdt en zo af en toe op mijn schouder klopt, zou me niet tegenstaan. Net als een goeie butler; aanwezig in afwezigheid.
Nu moet ik weer opstaan voor mijn tweede koffie en vraag me af of ik die tweede koffie wel wil, als ik daarvoor moet opstaan. Hoe goed moet je je leven voor elkaar hebben, als dit de kwesties zijn, waar je je denkvermogen aan verspilt? Hup luxe-paard in de benen.
vrijdag 17 februari 2017
Limieten
Wat is erger, slapper, stommer, beroerder, bekakter, benepener? Vanuit een soort automatisme iets drinken waar alcohol in zit, als het best ook zonder zou mogen of bewust voor het tegendeel kiezen, als je eigenlijk iets mèt wilt?? Soms wordt je zo moe van wijzer, verstandiger, slimmer, beheerster en erger.
Visueel
Aangename verrassing. Misschien reden om nog eens naar de bioscoop te gaan. Bijna weer vergeten. Al die indrukken is ook weer niet alles. Maar daar ging het net om, toch?
Paterson
(Door: Floortje Smit 9 februari 2017, in VK)
Elke ochtend gebeurt precies hetzelfde in Paterson. Paterson (Adam Driver) opent zijn ogen en grijpt naar zijn horloge. Tien over zes. Dan staat hij op, drinkt hij koffie en gaat hij naar zijn werk.
Zo wakker worden zonder wekker, elke dag op min of meer hetzelfde tijdstip, dat kan alleen als het leven een grote routine is. Als elke dag zo identiek is aan de andere dat het lichaam zich heeft aangepast. In de meeste films wordt zoiets afgeschilderd als een nachtmerrie, maar niet in het werk van regisseur Jim Jarmusch (Down by Law, Dead Man). In Paterson laat hij zien dat in zo'n voortkabbelend leven juist de schoonheid van het onopvallende gaat opvallen.
Buschauffeur Paterson drinkt bijvoorbeeld zijn kop ochtendkoffie en bestudeert even een luciferdoosje. Op weg naar het busstation borrelen er woorden op. En als hij achter het stuur zit van zijn bus, schrijft hij voor het wegrijden rustig een liefdesgedicht in zijn notitieboekje naar aanleiding van dat doosje. Poëzie zit in het kleine.
Zeven dagen volgt Paterson deze dichtende buschauffeur. Hij praat met mensen in de kroeg, hij bestudeert zijn passagiers met een mild geamuseerde blik. Hij is niet meer of minder bijzonder dan de mensen om hem heen. En er gebeurt niet echt iets. In Paterson, New Jersey, wordt niemand afgestraft voor plannen die tot mislukken gedoemd zijn, zijn de ambities beperkt en loopt alles met een sisser af.
'Het leven heeft geen plot', zei regisseur Jarmusch eens, 'dus waarom een film wel?' Omdat het leven doorgaans saai is, natuurlijk. Maar Jarmusch, van wie ook zes eerdere films vanaf deze week in gerestaureerde vorm in de bioscopen te zien zijn, weet altijd films om personages zonder opzienbarende verhalen te bouwen.
In Paterson vloeit de stroom aan kleine gebeurtenissen zo achteloos en is het acteerwerk van Adam Driver zo terloops, dat je bijna zou vergeten hoe ingenieus deze film in elkaar zit. Het is een opeenvolging van mooie, liefdevolle en geestige observaties die geen moment verveelt en waarbij Jarmusch slim gebruikmaakt van de gedichten van Ron Padgett.
Paterson herinnert de kijker eraan hoeveel kunst en liefde er schuilt in ogenschijnlijk onopmerkelijke mensen met onopmerkelijke huizen en onopmerkelijke levens. Je moet het alleen willen zien. Het is een ode aan diversiteit, die tegelijkertijd benadrukt dat iedereen in de basis hetzelfde is.
Het maakt van Paterson, met deze wereld waarin niets schreeuwt en alles fluistert, het perfecte tegengif voor turbulente tijden. Mensen praten met elkaar. Ze zijn niet bang. Verslapen lijkt eventjes de grootst mogelijke ramp (al volgt er later nog iets ergers), maar ook dat blijkt helemaal geen drama.
Wie gelukkig wil zijn moet de wereld bekijken met een liefdevolle blik. Een film die dat voor elkaar krijgt is er om te koesteren.
Paterson
(Door: Floortje Smit 9 februari 2017, in VK)
Elke ochtend gebeurt precies hetzelfde in Paterson. Paterson (Adam Driver) opent zijn ogen en grijpt naar zijn horloge. Tien over zes. Dan staat hij op, drinkt hij koffie en gaat hij naar zijn werk.
Zo wakker worden zonder wekker, elke dag op min of meer hetzelfde tijdstip, dat kan alleen als het leven een grote routine is. Als elke dag zo identiek is aan de andere dat het lichaam zich heeft aangepast. In de meeste films wordt zoiets afgeschilderd als een nachtmerrie, maar niet in het werk van regisseur Jim Jarmusch (Down by Law, Dead Man). In Paterson laat hij zien dat in zo'n voortkabbelend leven juist de schoonheid van het onopvallende gaat opvallen.
Buschauffeur Paterson drinkt bijvoorbeeld zijn kop ochtendkoffie en bestudeert even een luciferdoosje. Op weg naar het busstation borrelen er woorden op. En als hij achter het stuur zit van zijn bus, schrijft hij voor het wegrijden rustig een liefdesgedicht in zijn notitieboekje naar aanleiding van dat doosje. Poëzie zit in het kleine.
Zeven dagen volgt Paterson deze dichtende buschauffeur. Hij praat met mensen in de kroeg, hij bestudeert zijn passagiers met een mild geamuseerde blik. Hij is niet meer of minder bijzonder dan de mensen om hem heen. En er gebeurt niet echt iets. In Paterson, New Jersey, wordt niemand afgestraft voor plannen die tot mislukken gedoemd zijn, zijn de ambities beperkt en loopt alles met een sisser af.
'Het leven heeft geen plot', zei regisseur Jarmusch eens, 'dus waarom een film wel?' Omdat het leven doorgaans saai is, natuurlijk. Maar Jarmusch, van wie ook zes eerdere films vanaf deze week in gerestaureerde vorm in de bioscopen te zien zijn, weet altijd films om personages zonder opzienbarende verhalen te bouwen.
In Paterson vloeit de stroom aan kleine gebeurtenissen zo achteloos en is het acteerwerk van Adam Driver zo terloops, dat je bijna zou vergeten hoe ingenieus deze film in elkaar zit. Het is een opeenvolging van mooie, liefdevolle en geestige observaties die geen moment verveelt en waarbij Jarmusch slim gebruikmaakt van de gedichten van Ron Padgett.
Paterson herinnert de kijker eraan hoeveel kunst en liefde er schuilt in ogenschijnlijk onopmerkelijke mensen met onopmerkelijke huizen en onopmerkelijke levens. Je moet het alleen willen zien. Het is een ode aan diversiteit, die tegelijkertijd benadrukt dat iedereen in de basis hetzelfde is.
Het maakt van Paterson, met deze wereld waarin niets schreeuwt en alles fluistert, het perfecte tegengif voor turbulente tijden. Mensen praten met elkaar. Ze zijn niet bang. Verslapen lijkt eventjes de grootst mogelijke ramp (al volgt er later nog iets ergers), maar ook dat blijkt helemaal geen drama.
Wie gelukkig wil zijn moet de wereld bekijken met een liefdevolle blik. Een film die dat voor elkaar krijgt is er om te koesteren.
Negatie
Alles is weer in kauwgum ingebed. Best lang geleden dat ik die vergelijking heb gemaakt. Met het bloggen is het niet anders. De woordenstroom is bepaald geen klaterende bergbeek, zelf geen meanderende benedenloop, het is meer iets modderigs waar het indrogen met wisselend succes voorkomen kan worden door opborrelend vocht. Of is het bocht? Het is met lange tanden taart eten, die tot je favorieten behoort, maar je nu tegenstaat, wat je weer moeilijk vindt om te accepteren.
Ingewikkeld. Heeft vast iets met leven te maken. En ik geloof, dat ik weinig zin heb om daar vanavond mee bezig te zijn. Ik zou honger willen hebben, als een net uit z'n winterslaap ontwaakte beer en in een sterrenrestaurant aan tafel kunnen schuiven om de rest van de avond met niks anders bezig te zijn dan smaak en genot. Misschien enige conversatie om de overgangen te vullen maar noodzakelijk is dat niet. Om na afloop in mijn hol te kruipen en een gat in het voorjaar te slapen.
Ingewikkeld. Heeft vast iets met leven te maken. En ik geloof, dat ik weinig zin heb om daar vanavond mee bezig te zijn. Ik zou honger willen hebben, als een net uit z'n winterslaap ontwaakte beer en in een sterrenrestaurant aan tafel kunnen schuiven om de rest van de avond met niks anders bezig te zijn dan smaak en genot. Misschien enige conversatie om de overgangen te vullen maar noodzakelijk is dat niet. Om na afloop in mijn hol te kruipen en een gat in het voorjaar te slapen.
Weerbarstig
Psychosomatotisch of niet, het kneden deed goed. Zoals iedere, bijna iedere keer weer. Was nodig ook. Er zijn een paar plekken, die na een week overslaan schreeuwen om aandacht. Nu zou het leuk zijn geweest,als dit enthousiasme zich had weten voort te zetten in de rest van de middag en nog een beetje in omvang ofzo toenemen. Maar het is hangen-en-wurgen de laatste dagen en ook deze middag verloopt stroever naarmate ie vordert. Voor het merendeel verklaarbaar, maar daarom niet minder ongewenst.
Lichte dagen zorgen voor ongewenst gewicht achteraf. Zoiets. Ik moet het gewicht weer verdelen, herschikken, misschien zelfs herzien, al is dat deel inmiddels in feite verwaarloosbaar. Het zit 'm in volgorde, prioriteren, aantrekkelijk maken en niet te vergeten het uitvoeren. Is het altijd al geweest, leek heel even mn aan Frankrijk en LpM te kleven, maar niet dus. Eigenlijk wist ik ook beter. Het kleeft aan mij. Misschien tijd om het in een hanteerbare vorm te gieten?
Lichte dagen zorgen voor ongewenst gewicht achteraf. Zoiets. Ik moet het gewicht weer verdelen, herschikken, misschien zelfs herzien, al is dat deel inmiddels in feite verwaarloosbaar. Het zit 'm in volgorde, prioriteren, aantrekkelijk maken en niet te vergeten het uitvoeren. Is het altijd al geweest, leek heel even mn aan Frankrijk en LpM te kleven, maar niet dus. Eigenlijk wist ik ook beter. Het kleeft aan mij. Misschien tijd om het in een hanteerbare vorm te gieten?
Hordes
Geen middernachtelijke toestanden voor het moment, gewoon om half vier na iets van vier uur slaap wakker en een tijdje het donker in gestaard Als ik dan het dorp hoor wakker worden (eerste bus, 04:55) weet ik, dat de nacht beter had gekund en ben alweer ruim een uur bezig met de parade van de grote en kleine dingen in het leven. Met wat moet, wat ik (nog) wil en hoe dat het best zou kunnen.
Een lijst maken zou geen kwaad kunnen. Hoef ik me niet steeds vanalles opnieuw te herinneren. Vannacht (natuurlijk) druk geweest met de pups. De weegschaal neigt meer en meer naar de "Nee, doe maar niet"-kant. Zeven is voor het moment voldoende teveel. Daarvan 5 ter plekke, waarvan 2 teckelachtigen, die eigenlijk maar voor de helft of minder meetellen. Sammy en Katrien maken bovendien met de bijna vijftien op hun teller, nog steeds geen waarneembare aanstalten om het voor gezien te houden.
En natuurlijk heb, sorry had ik al mijn keuze gemaakt en zou sowieso willen, dat ze alle zes goed terechtkomen en kan ik daar eigenlijk alleen bij mezelf vanuit gaan. Benieuwd of ze allemaal een plekje vinden en of ik ze kan volgen, als ze in het dorp blijven, hoeveel er na een jaar nog leven en welke ik straks op straat gepleurt tegen ga komen. Eigenlijk had ik 4 of 5 van de zes direct een spuitje moeten laten geven, maar dat klinkt ook weer zo almachtig. Dat wil ik niet zijn, maar nuchter bezien was het beter geweest. Laat ik hopen, dat de moeder hanteerbaarder wordt en ik haar kan laten steriliseren.
Een lijst maken zou geen kwaad kunnen. Hoef ik me niet steeds vanalles opnieuw te herinneren. Vannacht (natuurlijk) druk geweest met de pups. De weegschaal neigt meer en meer naar de "Nee, doe maar niet"-kant. Zeven is voor het moment voldoende teveel. Daarvan 5 ter plekke, waarvan 2 teckelachtigen, die eigenlijk maar voor de helft of minder meetellen. Sammy en Katrien maken bovendien met de bijna vijftien op hun teller, nog steeds geen waarneembare aanstalten om het voor gezien te houden.
En natuurlijk heb, sorry had ik al mijn keuze gemaakt en zou sowieso willen, dat ze alle zes goed terechtkomen en kan ik daar eigenlijk alleen bij mezelf vanuit gaan. Benieuwd of ze allemaal een plekje vinden en of ik ze kan volgen, als ze in het dorp blijven, hoeveel er na een jaar nog leven en welke ik straks op straat gepleurt tegen ga komen. Eigenlijk had ik 4 of 5 van de zes direct een spuitje moeten laten geven, maar dat klinkt ook weer zo almachtig. Dat wil ik niet zijn, maar nuchter bezien was het beter geweest. Laat ik hopen, dat de moeder hanteerbaarder wordt en ik haar kan laten steriliseren.
donderdag 16 februari 2017
Opstekertje
Het voelt allemaal weer wat minder heftig aan. De gewenste kalmere wateren zonder peilloze diepten. Sissi neemt Donna's rol een beetje over. Vult de lege plek niet op. Zij zoekt bij tijd en wijle het hele huis af. Maar toch. Het beeld voor de komende tijd is er nog niet, wel weer het vertrouwen, dat het er komt.
Kiezen
Het ene jonge beest net verloren en begraven, sta je te kijken of je nog iets met puppies wilt. Ik slinger heen en weer tussen 'Ja' en 'Nee'. Zowel het hernieuwde emotionele risico als de verantwoordig voor de verzorging cq het verlies aan vrijheid qua gaan en staan waar en wanneer je wilt, houden me tegen. Mn die vrijheid heb ik de afgelopen bijna 15 jaar niet meer gehad en sta ik op het punt te herkrijgen. Of ik daar uiteindelijk zo'n behoefte aan heb, is ook een vrg waar ik geen antwoord op heb.
Pups zijn prachtig. Opvoeden is leuk en dankbaar werk. Maar dan praat je over 2, maximaal 3 jaar. Daarna is het gewoon een vorm van samenleven. Minimaal nog 10 jaar. Als ze niet tussentijds door een bus worden geplet, tegen een auto aanlopen of door een meute wilde honden worden afgemaakt. Misschien is de grote kans op hernieuwd onnodig verlies wel de meest twijfelveroorzakende reden. Hoeveel jong spul moet je begraven, voordat je een 'blijver' heb getroffen?
Sinds mijn aankomst hier heb ik 8 of 9 honden en 2 katten onder de grond gestopt (24 en 13 bij elkaar geteld) en de meeste waren minder dan 12 mndn. Misschien moet ik het gewoon houden bij de aanloper, als ie blijven wil, en straks de moeder van de jonkies, want daar zal verder niemand interesse in hebben. De jonkies kunnen sowieso nog een probleem worden, want de verhouding m/v is precies het omgekeerde van wat ik eerst dacht te kunnen zien. 5 aanstaande baarmoeders en 1 bevruchter. Dus in theorie binnen een jaar 30 nieuwe pups. Zo'n vaart zal het hopelijk niet lopen, maar omgekeerd was beter geweest.
Pups zijn prachtig. Opvoeden is leuk en dankbaar werk. Maar dan praat je over 2, maximaal 3 jaar. Daarna is het gewoon een vorm van samenleven. Minimaal nog 10 jaar. Als ze niet tussentijds door een bus worden geplet, tegen een auto aanlopen of door een meute wilde honden worden afgemaakt. Misschien is de grote kans op hernieuwd onnodig verlies wel de meest twijfelveroorzakende reden. Hoeveel jong spul moet je begraven, voordat je een 'blijver' heb getroffen?
Sinds mijn aankomst hier heb ik 8 of 9 honden en 2 katten onder de grond gestopt (24 en 13 bij elkaar geteld) en de meeste waren minder dan 12 mndn. Misschien moet ik het gewoon houden bij de aanloper, als ie blijven wil, en straks de moeder van de jonkies, want daar zal verder niemand interesse in hebben. De jonkies kunnen sowieso nog een probleem worden, want de verhouding m/v is precies het omgekeerde van wat ik eerst dacht te kunnen zien. 5 aanstaande baarmoeders en 1 bevruchter. Dus in theorie binnen een jaar 30 nieuwe pups. Zo'n vaart zal het hopelijk niet lopen, maar omgekeerd was beter geweest.
Drap
Een trage dag na een betere nacht. Dat laatste is geen kunst na die nacht van gisteren. En 'beter' betekent niet 'goed' en dat was ie ook niet. Teveel ongewenste zaken die in mijn hoofd rondjes draaien en waar ik niet gelijk een antwoord op heb. Katten, honden en klussen om de meest concrete zaken te benoemen.
Met een berg onbenulligheden toch tegen je incasseringslimiet aangedrukt worden. Tien jaar geleden was me dat nooit overkomen. Acht mndn later is mijn leven gekanteld. Sindsdien tob, twijfel en aarzel ik aan de lopende band. Ben ik onzeker mbt kunnen en mogelijkheden. Heb ik geen vertrouwen in technische hoogstandjes. Kan ik alleen op de betere dagen aan de voet van een bouwsel omhoog kijken als het een étage of tien overtreft. En worstel ik vrijwel 24 uur per dag en 7 dagen per week met de dood.
Desondanks niet aan de drank noch drugs en ook geen behoefte er een einde aan te maken. Over doorzettingsvermogen gesproken. Ja, die veer mag ik in mijn eigen kont steken. Neemt niet weg dat alles fragieler is geworden, een hoop vanzelfsprekendheden zijn verdwenen, dingen moeite kosten die ooit vanzelf gingen en dus zoiets als veerkracht ook een hoop van zijn rek is verloren.
Vooralsnog dus maar een paar tandjes terug schakelen en zien wanneer mijn motor weer zin in meer heeft. Kan gelukkig net zo onverwachts gebeuren als de tegenslag.
Met een berg onbenulligheden toch tegen je incasseringslimiet aangedrukt worden. Tien jaar geleden was me dat nooit overkomen. Acht mndn later is mijn leven gekanteld. Sindsdien tob, twijfel en aarzel ik aan de lopende band. Ben ik onzeker mbt kunnen en mogelijkheden. Heb ik geen vertrouwen in technische hoogstandjes. Kan ik alleen op de betere dagen aan de voet van een bouwsel omhoog kijken als het een étage of tien overtreft. En worstel ik vrijwel 24 uur per dag en 7 dagen per week met de dood.
Desondanks niet aan de drank noch drugs en ook geen behoefte er een einde aan te maken. Over doorzettingsvermogen gesproken. Ja, die veer mag ik in mijn eigen kont steken. Neemt niet weg dat alles fragieler is geworden, een hoop vanzelfsprekendheden zijn verdwenen, dingen moeite kosten die ooit vanzelf gingen en dus zoiets als veerkracht ook een hoop van zijn rek is verloren.
Vooralsnog dus maar een paar tandjes terug schakelen en zien wanneer mijn motor weer zin in meer heeft. Kan gelukkig net zo onverwachts gebeuren als de tegenslag.
woensdag 15 februari 2017
Transportabel
Vanmorgen met de geopereerde aanloper naar de dierenarts om de hechtingen te laten verwijderen. De eerste keer in een auto en vervolgens verdoofd, geopereerd, dichtgenaaid en dagen opgesloten in een hokje is geen rode loper richting een tweede ritje. Hij had er dan ook geen zin in. Gelukkig is het een erg vriendelijke en hanteerbare hond. Dus handmatig in de bagageruimte gezet en met moeite de achterklep gesloten.
De rit verliep probleemloos. Hij liep zowaar mee naar de kliniek. Weigerde echter naar binnen te gaan. Een beetje trekken aan de lijn was voldoende. Ook het verwijderen van de hechtingen liet hij angstig maar in alle rust over zich heen gaan. Eenmaal klaar weigerde hij echter op te staan. Je zou verwachten, dat ie opspringt en wegspurt. Mooi niet.
Een beetje aandringen en half optillen bracht 'm beweging. Voor we het terrein af waren liet hij nog ff zien, dat ie schijt aan de dierenartsen heeft. Beter daar dan in mijn auto. Helaas kwam die laatste er op de terugrit niet ongeschonden vanaf. De stress van twee ritten zo direct achter elkaar was toch iets teveel van het goede. Mooi meegenomen dat ik 'm niks gevoerd heb vanochtend en het weinig meer was dan vocht, wat ie heeft uitgekotst èn dat netjes op de daarvoor bedoelde deken. Een hond met manieren!
De rit verliep probleemloos. Hij liep zowaar mee naar de kliniek. Weigerde echter naar binnen te gaan. Een beetje trekken aan de lijn was voldoende. Ook het verwijderen van de hechtingen liet hij angstig maar in alle rust over zich heen gaan. Eenmaal klaar weigerde hij echter op te staan. Je zou verwachten, dat ie opspringt en wegspurt. Mooi niet.
Een beetje aandringen en half optillen bracht 'm beweging. Voor we het terrein af waren liet hij nog ff zien, dat ie schijt aan de dierenartsen heeft. Beter daar dan in mijn auto. Helaas kwam die laatste er op de terugrit niet ongeschonden vanaf. De stress van twee ritten zo direct achter elkaar was toch iets teveel van het goede. Mooi meegenomen dat ik 'm niks gevoerd heb vanochtend en het weinig meer was dan vocht, wat ie heeft uitgekotst èn dat netjes op de daarvoor bedoelde deken. Een hond met manieren!
Tortuur
Het was er blijkbaar weer tijd voor. Uit de eerste slaap, nauwelijks na elven wakker geschrokken door iets of niets, fysiek of electronisch? Geen idee. Paniek. Zou kunnen, maar dan zonder inleiding. Gedesoriënteerd wakker. Waar ben ik? Het duurt lange seconden, voordat ik weet te duiden wat ik zie en besef dat ik zeer waarschijnlijk leef. Hart op hol. Koud zweet breekt uit de poriën. Lijf verkrampt of is verkrampt, mn de linkerkant.
Is dit de dank voor de eerste avond sinds een dag of 10 met thee ipv wijn en andersoortige alcohol?
Wat is dit? Blijk het zo'n drie á vier weken geleden ook gehad te hebben. Handig die notities. Was dat alweer vergeten. Waar heb ik me over zitten opvreten cq opfokken? Had ik dit moeten/kunnen zien aankomen? Intern een drukte van jewelste. Is dat de oorzaak? Luchtdruk?! Drukkende lucht?
Een uur later alles nog eens dunnetjes over. Het/Er is iets met de ademhaling. Vergeten? Van slag? Belemmerd? Oorzaak of gevolg?
En het ging maar door. Inmiddels 01:36. Darmen blijven druk. Ademhaling ontbreekt het aan regelmaat en regelmatig aan diepte. Licht in mijn hoofd en het gevoel in de ruimte te zweven. Druk van binnenuit alsof iets mijn lijf uit wil. Ik zak weg en schrik weer op. Zie kleuren mn rood en groen. Verkeer in een zwarte wereld als ik wegzak en verander ongewild van vorm, wordt opgesplitst, als ik me wil voortbewegen.
Wat is dit?? Waarom? Uitleg graag. Maar voor het moment ben ik het zat. Me farmaceutisch gekalmeerd tegen drieën.
De ochtend gaf het bekende beeld. Gesloopt, gebroken, meer dood dan levend, geradbraakt. Armen alsof ik de hele nacht hout heb gehakt. Ogen die dichtgeslagen aanvoelen. En een hoofd dat uren als boksbal gefungeerd zou kunnen hebben. Met een rug als een betonnen pilaar. Gelukkig moest ik iets en bracht me dat opgang, anders was ik vandaag mijn bed niet uitgekomen.
Is dit de dank voor de eerste avond sinds een dag of 10 met thee ipv wijn en andersoortige alcohol?
Wat is dit? Blijk het zo'n drie á vier weken geleden ook gehad te hebben. Handig die notities. Was dat alweer vergeten. Waar heb ik me over zitten opvreten cq opfokken? Had ik dit moeten/kunnen zien aankomen? Intern een drukte van jewelste. Is dat de oorzaak? Luchtdruk?! Drukkende lucht?
Een uur later alles nog eens dunnetjes over. Het/Er is iets met de ademhaling. Vergeten? Van slag? Belemmerd? Oorzaak of gevolg?
En het ging maar door. Inmiddels 01:36. Darmen blijven druk. Ademhaling ontbreekt het aan regelmaat en regelmatig aan diepte. Licht in mijn hoofd en het gevoel in de ruimte te zweven. Druk van binnenuit alsof iets mijn lijf uit wil. Ik zak weg en schrik weer op. Zie kleuren mn rood en groen. Verkeer in een zwarte wereld als ik wegzak en verander ongewild van vorm, wordt opgesplitst, als ik me wil voortbewegen.
Wat is dit?? Waarom? Uitleg graag. Maar voor het moment ben ik het zat. Me farmaceutisch gekalmeerd tegen drieën.
De ochtend gaf het bekende beeld. Gesloopt, gebroken, meer dood dan levend, geradbraakt. Armen alsof ik de hele nacht hout heb gehakt. Ogen die dichtgeslagen aanvoelen. En een hoofd dat uren als boksbal gefungeerd zou kunnen hebben. Met een rug als een betonnen pilaar. Gelukkig moest ik iets en bracht me dat opgang, anders was ik vandaag mijn bed niet uitgekomen.
dinsdag 14 februari 2017
Karakters
Vanmiddag een tijd naar de jonge hondjes gekeken, terwijl ze zich met z'n zessen op het voer stortten, dat ik voor ze had meegenomen. Zakjes zacht spul in gelei. Aan dat spul zit een geur, die voor honden erg aantrekkelijk moet zijn. Lady liet haar brokken mooi links liggen, die ik had meegenomen om haar aandacht af te leiden, en probeerde mee te schrokken. Gelukkig hield ze daar vrij snel mee op. Die kleintjes zijn iets van bijna vijf weken en geen partij voor moeders. Maar de jonkies van de tepels afschudden èn hun voer opeten is geen goede combinatie.
Vijf pups zijn stevig en groot, eentje is een slagje kleiner en smaller. Gezien de hoeveelheid reuen, die achter Lady aan gelopen hebben, zijn meerdere vaders mogelijk. De buurhond heeft in elk geval één keer goed klem gezeten. Zodanig dat ie door haar werd meegesleept, terwijl hij tegelijkertijd door een concurrent werd aangevallen. Hij zou de vader van de kleinere kunnen zijn. De rest lijkt qua formaat maar niet qua gezicht van dezelfde vader af te stammen.
Acht porties hebben ze met z'n zessen weggewerkt en daarbij de grond langdurig afgelikt. Schoonlikken is bijna een natuurlijke ondergrond een beetje moeilijk. Na de grond konden ze elkaar schoonlikken, dat wel. Netjes uit een bakje eten zit er natuurlijk nog niet in. Gewoon met snoet en poten er middenin en het liefst over elkaar heen.
Bezig met de vrg of ik me tot het ontfermen over een aantal pups zou laten verleiden, de beestjes een tijdje gadegeslagen. De kleinste was de actiefste, wilde spelen en draaide zonder problemen een van de grotere op z'n rug. Twee (de grootsten) trokken zich terug, een twijfelde wat en de laatste wilde ook wel spelen. Als dit beeld zich herhaald is de keuze duidelijk, mocht ik ertoe besluiten.
Vijf pups zijn stevig en groot, eentje is een slagje kleiner en smaller. Gezien de hoeveelheid reuen, die achter Lady aan gelopen hebben, zijn meerdere vaders mogelijk. De buurhond heeft in elk geval één keer goed klem gezeten. Zodanig dat ie door haar werd meegesleept, terwijl hij tegelijkertijd door een concurrent werd aangevallen. Hij zou de vader van de kleinere kunnen zijn. De rest lijkt qua formaat maar niet qua gezicht van dezelfde vader af te stammen.
Acht porties hebben ze met z'n zessen weggewerkt en daarbij de grond langdurig afgelikt. Schoonlikken is bijna een natuurlijke ondergrond een beetje moeilijk. Na de grond konden ze elkaar schoonlikken, dat wel. Netjes uit een bakje eten zit er natuurlijk nog niet in. Gewoon met snoet en poten er middenin en het liefst over elkaar heen.
Bezig met de vrg of ik me tot het ontfermen over een aantal pups zou laten verleiden, de beestjes een tijdje gadegeslagen. De kleinste was de actiefste, wilde spelen en draaide zonder problemen een van de grotere op z'n rug. Twee (de grootsten) trokken zich terug, een twijfelde wat en de laatste wilde ook wel spelen. Als dit beeld zich herhaald is de keuze duidelijk, mocht ik ertoe besluiten.
CSI
Moe. Dat begint ook een reisregel te worden. Daarbij een groot deel van de dag over het hoe en wat van Donna's dood zitten, lopen en staan denken. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Als jonge kat terechtkomen in een ruimte met vijf honden waarvan drie actief, mag wel een uitdaging heten. Toch overtuigt het me niet. Ze is al vaker beneden geweest, heeft buiten al gestreden met de teckels en in de ruimte zijn voldoende mogelijkheden om weg te kruipen dan wel uit het bereik van de honden te springen.
Verschil met als wij er zijn, was dat er geen ladder stond om weer omhoog te kunnen. Dit om de oude garde buiten te houden. En de jonkies binnen, maar ja, twee meter naar beneden springen is niet het probleem. Toch klopt iets niet.
Er is een kotsvlek op de grond en er zitten ingedroogde resten op de ladder. Hoewel ze qua formaat bij elkaar passen, gaat het niet samen, als de ladder is blijven staan op de manier, waarop ik 'm heb weggezet. Nl in de lengte op de grond en dan op z'n kant met de gerepareerde zijkant omhoog tegen een deel van de binnensteiger, waarop gereedschap staat. Toen over de ladder heen gekotst is, moet die plat op de grond gelegen hebben en dan niet omgekiept van uit de stand, waarin ik 'm had weggezet. Dan had de kotsvlek op de vloer half onder het steigerdeel moeten liggen en niet midden in de ruimte, waar die nu ligt. Er is dus gemanoevreerd met de ladder en dan ontstaan hele andere scenario's.
Maakt voor het resultaat weinig uit, maar haalt de honden uit het beklaagdenbankje. Ik vrees, dat ik het fijne nooit zal weten. Al zal ik zeker tussen neus en lippen wat vragen stellen over kotsvlekken en ladders.
Verschil met als wij er zijn, was dat er geen ladder stond om weer omhoog te kunnen. Dit om de oude garde buiten te houden. En de jonkies binnen, maar ja, twee meter naar beneden springen is niet het probleem. Toch klopt iets niet.
Er is een kotsvlek op de grond en er zitten ingedroogde resten op de ladder. Hoewel ze qua formaat bij elkaar passen, gaat het niet samen, als de ladder is blijven staan op de manier, waarop ik 'm heb weggezet. Nl in de lengte op de grond en dan op z'n kant met de gerepareerde zijkant omhoog tegen een deel van de binnensteiger, waarop gereedschap staat. Toen over de ladder heen gekotst is, moet die plat op de grond gelegen hebben en dan niet omgekiept van uit de stand, waarin ik 'm had weggezet. Dan had de kotsvlek op de vloer half onder het steigerdeel moeten liggen en niet midden in de ruimte, waar die nu ligt. Er is dus gemanoevreerd met de ladder en dan ontstaan hele andere scenario's.
Maakt voor het resultaat weinig uit, maar haalt de honden uit het beklaagdenbankje. Ik vrees, dat ik het fijne nooit zal weten. Al zal ik zeker tussen neus en lippen wat vragen stellen over kotsvlekken en ladders.
(H)erkennen
Zenuwachtig begin van de dag. Het verlies moet bezinken. De realiteit in behapbare brokken opgedeeld en verteerd. Laat ik met boodschappen en koken beginnen bij gebrek aan afwas.
Update: Nope. Werkt niet. Ik voel oplopende weerstand en zak weg. Het mag. Gelukkig minder afgestompt dan het ff leek. Als het maar geen weken gaat duren.
Update: Nope. Werkt niet. Ik voel oplopende weerstand en zak weg. Het mag. Gelukkig minder afgestompt dan het ff leek. Als het maar geen weken gaat duren.
Realiseren
Het klinkt overdreven, maar is het niet. Half drie wakker en het terug zijn in Coves vliegt me aan. De eerste klap van Donna's dood achter de rug is er ineens een berg 'moeten'. Het zorgeloze van de afgelopen dagen wordt bruut aan de kant geschoven door de realiteit van het komende dagen. Het hele lijf verzet zich, zet zich schrap in tegengestelde richting. De afkeer nooit zo heftig en duidelijk gevoeld.
Wat is veranderd tov het enthousiast bezig zijn voor vertrek? Moet ik het animo terug voor elkaar boksen? Wordt dit het mechanisme bij iedere terugkeer? Ditmaal dramatischer aangezet door Donna's dood? Terugvechten in het normale bestaan? Zo ja, dan kan ik het reizen cq wegwezen beter beperken en er zeker geen maandelijkse of 2-maandelijkse bezigheid van maken.
Ik mis het katje maar meer nog het zorgeloze bestaan in Barcelona. Hoewel .... de fysieke onrust heeft me ook vorige week niet ongeschonden door de dagen laten komen. De relatieve zorgenloosheid van het leven op het Roemeense platteland heeft zich in een hoek laten drukken door de ervaringen in Barcelona. Was dat bij Parijs of Maldives ook het geval? Bij die tropentrip wel maar ook anders, maar Parijs niet echt. Hoe het ook zij. De kaarten moeten opnieuw geschud. Het spel dat leven heet, gaat verder met de volgende ronde.
Wat is veranderd tov het enthousiast bezig zijn voor vertrek? Moet ik het animo terug voor elkaar boksen? Wordt dit het mechanisme bij iedere terugkeer? Ditmaal dramatischer aangezet door Donna's dood? Terugvechten in het normale bestaan? Zo ja, dan kan ik het reizen cq wegwezen beter beperken en er zeker geen maandelijkse of 2-maandelijkse bezigheid van maken.
Ik mis het katje maar meer nog het zorgeloze bestaan in Barcelona. Hoewel .... de fysieke onrust heeft me ook vorige week niet ongeschonden door de dagen laten komen. De relatieve zorgenloosheid van het leven op het Roemeense platteland heeft zich in een hoek laten drukken door de ervaringen in Barcelona. Was dat bij Parijs of Maldives ook het geval? Bij die tropentrip wel maar ook anders, maar Parijs niet echt. Hoe het ook zij. De kaarten moeten opnieuw geschud. Het spel dat leven heet, gaat verder met de volgende ronde.
maandag 13 februari 2017
Spruiten
Mag hopen dat Donna nog iets meer in me los weten te maken, dan het wegwuiven, wat ik vanmiddag heb gedaan. Ik stomp af. Hardstikke praktisch, handig zelfs, maar of het nou zo'n goed idee is. Dit is het vijfde jonge dier, dat niet oud heeft mogen worden in iets van 2 jaar. Het maakt het niet makkelijker om nu over jonge honden na te denken.
Maar het 'moet'. Blijkbaar is het halve dorp inmiddels op de hoogte van Lady's jonkies en was er al een verhaal, dat een zigeuner er eentje had meegenomen. Die ene zat echter weggekropen onder een stapel hout. Er zijn dus, naar het schijnt de nodige gegadigden en dat terwijl de hondjes net vier weken zijn en nog minimaal 4 weken van moeders zorg zouden moeten genieten.
Ga ik opnieuw investeren? En dan niet zozeer qua energie maar mn qua gevoel? Is dit het moment? Ga ik me opnieuw vastleggen voor een jaar of vijftien, eigenlijk dus zo ongeveer levenslang? Ik twijfel. Dus niet doen? Bij Donna twijfelde ik niet. Bij de eerste jonge honden ook niet. Maar dat heeft niks meer dan graven opgeleverd.
Maar het 'moet'. Blijkbaar is het halve dorp inmiddels op de hoogte van Lady's jonkies en was er al een verhaal, dat een zigeuner er eentje had meegenomen. Die ene zat echter weggekropen onder een stapel hout. Er zijn dus, naar het schijnt de nodige gegadigden en dat terwijl de hondjes net vier weken zijn en nog minimaal 4 weken van moeders zorg zouden moeten genieten.
Ga ik opnieuw investeren? En dan niet zozeer qua energie maar mn qua gevoel? Is dit het moment? Ga ik me opnieuw vastleggen voor een jaar of vijftien, eigenlijk dus zo ongeveer levenslang? Ik twijfel. Dus niet doen? Bij Donna twijfelde ik niet. Bij de eerste jonge honden ook niet. Maar dat heeft niks meer dan graven opgeleverd.
RIP
Een smet op een prachtige week. Nee, niet de buurman. Dat wist ik al en is ver genoeg van mijn bed om er niet door van slag te raken. Nee, na een half uur Donna roepen, viel mijn oog op een plastic zak in de schuur. Donna kon me niet meer horen. Gestrekt, de voorpoten over elkaar gekruist alsof ze lag te soezen. Ogen half dicht. De rechterzij grijs van de modder ipv haar prachtig glimmend zwarte vacht. In deze tijd van het jaar kun je gelukkig ff wachten met onder de grond stoppen. Dat heb ik maar gedaan. Kon ik mijn routine perfectioneren.
Als het omgaan met de dood de diepere zin van mijn move naar het Roemeense platteland is geweest, dan laten die machten er geen gras over groeien. En weer de leukste van het stel.
Sissi loopt piepend en zoekend rond. Die zoekt duidelijk haar spelgenoot. Waarschijnlijk is het nog niet zo lang geleden, dat Donna het leven heeft gelaten. Hoewel .... misschien is die gewoon krols. Benieuwd waar de verzorger het diertje heeft gevonden. Op straat of op de binnenplaats. Auto-ongeluk of door de honden aangepakt. Ik gok voorlopig op het eerste. Dat geeft een beter, sorry, minder slecht gevoel.
Update: Een auto is het niet geweest. Wat cq wie dan wel zal gissen blijven. Niet best.
Als het omgaan met de dood de diepere zin van mijn move naar het Roemeense platteland is geweest, dan laten die machten er geen gras over groeien. En weer de leukste van het stel.
Sissi loopt piepend en zoekend rond. Die zoekt duidelijk haar spelgenoot. Waarschijnlijk is het nog niet zo lang geleden, dat Donna het leven heeft gelaten. Hoewel .... misschien is die gewoon krols. Benieuwd waar de verzorger het diertje heeft gevonden. Op straat of op de binnenplaats. Auto-ongeluk of door de honden aangepakt. Ik gok voorlopig op het eerste. Dat geeft een beter, sorry, minder slecht gevoel.
Update: Een auto is het niet geweest. Wat cq wie dan wel zal gissen blijven. Niet best.
zondag 12 februari 2017
Finito
Sagrada Famillia ook nog maar ff gedaan. Imposante toestand. Gewaagd. En vooral hoog, erg hoog. Een hoop niks gevangen tussen pilaren. Gothiek in het kwadraat. Bijzonder. Prachtig gekleurde glas-in-lood ramen. Meer dan indrukwekkend. Fascinerend. De schaalmodellen misschien nog iets meer dan de werkelijkheid, die je maar ten dele kon zien.
Gegeten op een bijzondere plek: Casa Cazare (of zoiets). Keuken van Galicië, het deel ten noorden van Portugal. Spanje nu ook nu toevoegen aan de wensenlijst? Al de uithoeken van Europa is teveel voor één leven net als Barcelona teveel was voor 8 dagen.
Langzaam tijd om richting Terminal 2 te vertrekken. Hopelijk een rammelvrije terugvlucht. Middernacht Cluj. Hotel. Maandagochtend verder bij zo'n 25 graden minder.
Gegeten op een bijzondere plek: Casa Cazare (of zoiets). Keuken van Galicië, het deel ten noorden van Portugal. Spanje nu ook nu toevoegen aan de wensenlijst? Al de uithoeken van Europa is teveel voor één leven net als Barcelona teveel was voor 8 dagen.
Langzaam tijd om richting Terminal 2 te vertrekken. Hopelijk een rammelvrije terugvlucht. Middernacht Cluj. Hotel. Maandagochtend verder bij zo'n 25 graden minder.
Terreurherstel?
Gisteren was het aan het begin van de avond weer mis en nu vanochtend weer. Geen zin om me erop te concentreren en een dosis kalmering genomen. Prompt pas bij elven weer wakker. Kalmer. Gelukkig want het eerste ontwaken was niks.
Licht in mijn hoofd, zwaar in de benen, pijnlijke armen en schouders en verkrampt lijf. Alsof ik ontdooide uit bevroren toestand. Tegelijkertijd ook soort van ontspannen maar niet op een prettige manier. Weggezakt in lege onbestemdheid. Je hoeft er op zich helemaal niks mee. Helaas werkt dat bij mij anders. Kortom weer wakker worden met het idee stervende te zijn. Leuk is anders volgens mij, maar ik verleer dat nog eens als dit zo doorgaat. Geen goed idee als dit de nieuwe gewoonte wordt, al begint het daar de laatste tijd op te lijken.
Heeft de dood van de buurman de geest uit de fles gelaten? Niet echt. Het is eerder een in omvang en intensiteit toenemend mechanisme, dat op de een of andere wijze mijn controles weet te omzeilen. Of stomme dingen als veranderde regelmaat; ander eten, andere tijden, verschoven routines of vergeten, etc.Vermoeiend. Is dit ouder worden?
Licht in mijn hoofd, zwaar in de benen, pijnlijke armen en schouders en verkrampt lijf. Alsof ik ontdooide uit bevroren toestand. Tegelijkertijd ook soort van ontspannen maar niet op een prettige manier. Weggezakt in lege onbestemdheid. Je hoeft er op zich helemaal niks mee. Helaas werkt dat bij mij anders. Kortom weer wakker worden met het idee stervende te zijn. Leuk is anders volgens mij, maar ik verleer dat nog eens als dit zo doorgaat. Geen goed idee als dit de nieuwe gewoonte wordt, al begint het daar de laatste tijd op te lijken.
Heeft de dood van de buurman de geest uit de fles gelaten? Niet echt. Het is eerder een in omvang en intensiteit toenemend mechanisme, dat op de een of andere wijze mijn controles weet te omzeilen. Of stomme dingen als veranderde regelmaat; ander eten, andere tijden, verschoven routines of vergeten, etc.Vermoeiend. Is dit ouder worden?
zaterdag 11 februari 2017
Kruimels
Waarom wil je naar een museum met een overzicht van Spaanse authentieke huizenbouw uit diverse regio's, een soort Madurodam maar dan 1:1, als je uiteindelijk alleen kijkt naar wat er in de bijna overal inpandige winkeltjes te koop wordt aangeboden? Het is als naar de Sagrada Familia gaan en niet verder dan de souvenierswinkel komen. En dan waren het hier niet eens souveniers van het zoveelste overblijfsel van een wereldtentoonstelling ergens begin 20ste eeuw.
Helaas is het weer niet meer vandien aard, dat je voor je lol ergens gaat zitten mensen kijken. Die veertien euro pp kortom besteed aan een snel rondje winkeltjes kijken, waarvan ongeveer de helft nog gesloten was ook. Misschien een formule voor een shoppingcentrum? Entree heffen?
Soit. Lunch tijd. Concretere beslommeringen voor de boeg: La Tagliatella ... Druk, groot, Italiaans drukke bediening, aardige keuken, prachtige pizza's, maar porties voor olifanten en niet alleen bij de pizza's. Een voorgerecht van het formaat van een complete maaltijd. Pasta idem. Zonde. Prettig dat het personeel je waarschuwt, maar ineens ben je overgeleverd aan hetzelfde als je tafelgenoot. Weet niet. Ik bestel zelden iets wat voor 2 personen is. Thuis of restaurant werkt in deze toch anders.
Nu nog naar de flamenco. En dan hebben we het programma netjes afgewerkt. Weliswaar weer op z'n Roemeens de uitsmijter op het aller-, allerlaatste moment geregeld, maar ok.
Helaas is het weer niet meer vandien aard, dat je voor je lol ergens gaat zitten mensen kijken. Die veertien euro pp kortom besteed aan een snel rondje winkeltjes kijken, waarvan ongeveer de helft nog gesloten was ook. Misschien een formule voor een shoppingcentrum? Entree heffen?
Soit. Lunch tijd. Concretere beslommeringen voor de boeg: La Tagliatella ... Druk, groot, Italiaans drukke bediening, aardige keuken, prachtige pizza's, maar porties voor olifanten en niet alleen bij de pizza's. Een voorgerecht van het formaat van een complete maaltijd. Pasta idem. Zonde. Prettig dat het personeel je waarschuwt, maar ineens ben je overgeleverd aan hetzelfde als je tafelgenoot. Weet niet. Ik bestel zelden iets wat voor 2 personen is. Thuis of restaurant werkt in deze toch anders.
Nu nog naar de flamenco. En dan hebben we het programma netjes afgewerkt. Weliswaar weer op z'n Roemeens de uitsmijter op het aller-, allerlaatste moment geregeld, maar ok.
Ingewikkeld
Het idee van de terugkeer voelt net zo onwerkelijk aan als vooraf het vertrek deed. Verschil is dat blijven itt een weekje eropuit gaan geen realiteitswaarde bezit. 'Terug' kent geen alternatief. Hooguit uitstel, geen afstel. Kan me trouwens niet voorstellen, dat ik dat werkelijk zou willen, hoe prettig de afgelopen dagen ook zijn geweest en wij dat vast nog wel wat dagen zouden kunnen volhouden. Zeker als het weer wat meer moeite doet.
Het is al bijzonder, dat er geen moment is geweest, waarop ik het gevoel heb gehad, dat ik het wel gezien had. In Utrecht vaak al na een dag of twee. Zelfs in Parijs was ik voor vertrek een beetje uitgekeken. Ditmaal dus niet. Mag de stad zich in haar zak steken.
Het is al bijzonder, dat er geen moment is geweest, waarop ik het gevoel heb gehad, dat ik het wel gezien had. In Utrecht vaak al na een dag of twee. Zelfs in Parijs was ik voor vertrek een beetje uitgekeken. Ditmaal dus niet. Mag de stad zich in haar zak steken.
vrijdag 10 februari 2017
Afronden
We hobbelen naar het einde van het verblijft toe en doen dat in stijl met uitzicht op de konten van twee paarden en toeristisch getinte inkopen. Clever genoeg vooraf naar de prijs van het ritje gevraagd en dus niet zo het vel over de oren getrokken kregen als in Rome. Maar klagen en blaren gaat niet samen, daar moet je gewoon op zitten. Nu gelukkig niet niet nodig. Niet dat het nu voor een schijntje kon, maar dus wel zonder verrassing achteraf.
Andersoortig
Van de rommel naar de netheid. Van stapels schoenen, kleren, ritssluitingen en zooi in z'n algemeen naar strak tafellinnen en schoon glimmende glazen. Een verademing voor het moment. '7 Portes'; een restaurant met zichtbare historie. Verzorgde bediening, mooie kaart, jammer van onze achterafplek omgeven door cola drinkende Aziaten.
Nu moet je tegenwoordig op je discriminatoire tellen passen maar Japanners, Koreanen, Chinezen en ander Aziatisch spul heeft zelden een sfeerverhogend effect, als ze met teveel mensen ergens binnen vallen. Het enige voordeel is, dat hun aanwezigheid je bevestigt, dat je ergens bent 'waar je geweest moet zijn'.
Als je in steden als Rome, Parijs en Barcelona, en elders zal het niet anders zijn, de Aziatische busladingen tegenkomt, krijgt je omgeving ongewild iets Elftelingachtigs. Voor die mensen is heel Europa een openluchtmuseum met bijbehorende dierentuin. Dat is waarom ik me tot op heden verre gehouden heb van een trip in omgekeerde richting. Je maakt geen deel uit van. Mocht je dat willen, gaat dat jaren kosten. En musea en aanverwante zaken, daar hou ik niet zo van.
Nu moet je tegenwoordig op je discriminatoire tellen passen maar Japanners, Koreanen, Chinezen en ander Aziatisch spul heeft zelden een sfeerverhogend effect, als ze met teveel mensen ergens binnen vallen. Het enige voordeel is, dat hun aanwezigheid je bevestigt, dat je ergens bent 'waar je geweest moet zijn'.
Als je in steden als Rome, Parijs en Barcelona, en elders zal het niet anders zijn, de Aziatische busladingen tegenkomt, krijgt je omgeving ongewild iets Elftelingachtigs. Voor die mensen is heel Europa een openluchtmuseum met bijbehorende dierentuin. Dat is waarom ik me tot op heden verre gehouden heb van een trip in omgekeerde richting. Je maakt geen deel uit van. Mocht je dat willen, gaat dat jaren kosten. En musea en aanverwante zaken, daar hou ik niet zo van.
Rommelen
Niet de grootste rommelmarkt, die ik ooit tegengekomen ben, maar hij mag er zijn. Een mix van nieuw en goedkoop t/m oud en wat de liefhebber er voor geeft. Weer in een architectonisch zeer verantwoordde en erg moderne vorm gegoten. Weer golven, verstilde beweging, een spiraalvormig oplopende structuur en als eyecatcher een volledig misplaatst goudkleurig spiegelend dak. Van de binnenkant gezien dan. De indeling en de opslagruimtes voor de verkoopplekken waren daarentegen erg praktisch opgezet.
Een hoop oude zooi natuurlijk, veel stoffen en verder eigenlijk alles, wat je je kon bedenken. Het frappeert me, dat ik dan (tegenwoordig?) één item zie, dat de moeite van het kopen waard was geweest, als het spul niet met het vliegtuig mee had gemoeten. En nieteens iets bijzonders. Twee lampen die in de slaapkamer hadden gekund, gezien Mariana's keuze op het vlak van gordijnen en hun vormgeving.
Verbazingwekkend is het daarom om te constateren, dat het overgrote deel van het publiek 'oudjes' zijn en vooral als het gaat om echt antiek of naar antiek neigende oude zooi. Zit je tegen het einde van je leven zadel je je nageslacht met een hoop rommel op, want Picasso's zijn het natuurlijk niet (allemaal). Als je niet oppast ligt het spul binnen een paar mndn of een handvol jaren alweer te koop op dezelfde plek.
Een hoop oude zooi natuurlijk, veel stoffen en verder eigenlijk alles, wat je je kon bedenken. Het frappeert me, dat ik dan (tegenwoordig?) één item zie, dat de moeite van het kopen waard was geweest, als het spul niet met het vliegtuig mee had gemoeten. En nieteens iets bijzonders. Twee lampen die in de slaapkamer hadden gekund, gezien Mariana's keuze op het vlak van gordijnen en hun vormgeving.
Verbazingwekkend is het daarom om te constateren, dat het overgrote deel van het publiek 'oudjes' zijn en vooral als het gaat om echt antiek of naar antiek neigende oude zooi. Zit je tegen het einde van je leven zadel je je nageslacht met een hoop rommel op, want Picasso's zijn het natuurlijk niet (allemaal). Als je niet oppast ligt het spul binnen een paar mndn of een handvol jaren alweer te koop op dezelfde plek.
Ongevraagd?
De dood voor de koffie ....
Het begint met vergeten adem te halen, dan spatten zeepbellen uiteen in mijn hoofd, verdwijn ik in uitdijende stiltes, de pijntjes melden zich present mn in linker lichaamshelft en rug en tenslotte druk(te) in de darmen.
Het hoofd is dan allang op hol geslagen. Het is een geluk, dat ik me niet meer zo snel laat meeslepen door mijn weinig opwekkende gedachten. Het kost vooral tijd om weer op een enigszins acceptabele wijze te kunnen functionern.
Het begint met vergeten adem te halen, dan spatten zeepbellen uiteen in mijn hoofd, verdwijn ik in uitdijende stiltes, de pijntjes melden zich present mn in linker lichaamshelft en rug en tenslotte druk(te) in de darmen.
Het hoofd is dan allang op hol geslagen. Het is een geluk, dat ik me niet meer zo snel laat meeslepen door mijn weinig opwekkende gedachten. Het kost vooral tijd om weer op een enigszins acceptabele wijze te kunnen functionern.
Wijs?
Lekker, bijzonder, enthousiast en zelfs een tikketje ondeugend, maar toch maar weer verstandig gedaan .... begint een ochtend stukken beter.
Voldaan
Toch weer laten verleiden tot een tweede maaltijd. Niet verkeerd qua plek, weer live muziek en goed eten, maar ik ben inmiddels tonnetjesrond en proppen is niet, wat bij mij onder het genieten van eten valt. Ontbijt (matig), Lunch (uitgebreid) en dan in de avond iets kleins, heel kleins en meer niet. Dat is vol te houden.
donderdag 9 februari 2017
Indrukken
Het is een wonderlijke stad. Een mix van een verschillen, bijna tegenstellingen. Mn oud tov modern. De overal prominent aanwezige moderne kunstuitingen doen bijna geforceerd aan. En dan laat ik Gaudi z'n aparte plek. Minder opgedrongen komt het rijke aanbod aan boutiekjes, winkels en warenhuizen over. Weinig steegjes vervelen. Soms zijn een groot deel van de winkelruimtes op de begane grond gesloten. Soms zijn de straatjes één aaneenschakeling van oogstrelend kijkgenot. Een straat na een dag of wat opnieuw doorkruisen verveelt niet. Het is teveel om het gehele aanbod in één keer tot je door te laten dringen.
En dan heb ik het absoluut niet over musea, speciale rondleidingen, historie en meer van dat soort oninteresante tijdsbestedingen. Wat een beetje tegenvalt zijn de terrassen. Ze zijn er wel, maar teveel op toeristische punten. Met branders en windschermen. Zal aan de tijd van het jaar liggen. April en zeker mei zijn betere momenten. Denk ik. En dan moet er tegenwoordig natuurlijk ook wifi zijn. En niet van die voorzieningen waar je eerst je heel doopceel moet lichten of verplicht via een van de sociale misbruikwebsite inloggen. Ook dat kon beter.
En dan heb ik het absoluut niet over musea, speciale rondleidingen, historie en meer van dat soort oninteresante tijdsbestedingen. Wat een beetje tegenvalt zijn de terrassen. Ze zijn er wel, maar teveel op toeristische punten. Met branders en windschermen. Zal aan de tijd van het jaar liggen. April en zeker mei zijn betere momenten. Denk ik. En dan moet er tegenwoordig natuurlijk ook wifi zijn. En niet van die voorzieningen waar je eerst je heel doopceel moet lichten of verplicht via een van de sociale misbruikwebsite inloggen. Ook dat kon beter.
Af(ge)zien
Poeh slecht begin van de dag, slechte pre-lunch tijd. Te enthousiast van het leven genoten. Je voelt 'm aankomen. Weet dat ie er waarschijnlijk in gaat hakken. Dat je dan tegenwoordig 's ochtends niet meer zo makkelijk de consequenties van je af weet te spoelen onder een hete douche, is best vervelend, zelfs jammer.
Het zullen ongetwijfeld de borreldrankjes zijn geweest. Maar ze hebben zich de tijd genomen. In de loop van de avond geen tekenen van een alcoholische overdaad. Zelfs nog een stevig stuk gewandeld voordat we een taxi tot stoppen wisten te verleiden. Maar o o wat wilde die ogen niet open vanochtend, de maag niks met eten en het totaal het liefst horizontaal gestrekt blijven.
Het zijn van die momenten, waarop alles overduidelijk met alles heeft te maken en je daar niet vrolijk van wordt. Tegenwoordig betekent dat al gauw een wiebelende gang over de scheiding tussen het leven en de zich qua beleving opdringende dood. Ergens ver in de middag kreeg het leven pas de overhand.
Het zullen ongetwijfeld de borreldrankjes zijn geweest. Maar ze hebben zich de tijd genomen. In de loop van de avond geen tekenen van een alcoholische overdaad. Zelfs nog een stevig stuk gewandeld voordat we een taxi tot stoppen wisten te verleiden. Maar o o wat wilde die ogen niet open vanochtend, de maag niks met eten en het totaal het liefst horizontaal gestrekt blijven.
Het zijn van die momenten, waarop alles overduidelijk met alles heeft te maken en je daar niet vrolijk van wordt. Tegenwoordig betekent dat al gauw een wiebelende gang over de scheiding tussen het leven en de zich qua beleving opdringende dood. Ergens ver in de middag kreeg het leven pas de overhand.
woensdag 8 februari 2017
Voederen
Het restaurant van het hotel gehad, een avond Thais geproefd en wat nu? Geen speciale restaurants uitgezocht en gereserveerd. Wel even naar gekeken, maar waar mijn voorkeur naar uitging bleek op de 24ste verdieping te liggen van een hotel. Op de 24ste verdieping mèt terras .... Een combinatie die mijn trek niet ten goede komt.
In de bar de mini opengeslagen en zien wat het internet aan normalere eetadviezen weet te geven. De Tripadvisor is dan nauwelijks te omzeilen. Als je alleen naar de waardering zou kijken, krijg je het idee, dat een stad als Barcelona (of welk andere plek ook) enkel sterrenrestaurants telt. Mensen geven buitensporige waarderingen om de meest uiteenlopende redenen, waar de kwaliteit van het eten maar moeilijk in te herkennen is. In feite moet je je eigen zoekcriteria goed op een rijtje hebben en dan vooral veel heen en weer klikken.
Uiteindelijk voor El Sortidor gekozen. Mariana inmiddels terug van de kapper. Met de trouvaille van vandaag in haar haren trok ze het nodige bekijks. Zou mijn idee niet zijn. Hup in de taxi en zien of ik goed zat. Het restaurant was een enigszins verlopen tent, glas-in-lood voorgevel, weggestopt aan een vrijwel verlaten pleintje in een wijk aan de voet van Montjuic. Bij aankomst bleek er live muziek te zijn. Inrichting kaal kantine-achtig. Alles geheel naar wens. Het eten en de bediening trouwens ook.
In de bar de mini opengeslagen en zien wat het internet aan normalere eetadviezen weet te geven. De Tripadvisor is dan nauwelijks te omzeilen. Als je alleen naar de waardering zou kijken, krijg je het idee, dat een stad als Barcelona (of welk andere plek ook) enkel sterrenrestaurants telt. Mensen geven buitensporige waarderingen om de meest uiteenlopende redenen, waar de kwaliteit van het eten maar moeilijk in te herkennen is. In feite moet je je eigen zoekcriteria goed op een rijtje hebben en dan vooral veel heen en weer klikken.
Uiteindelijk voor El Sortidor gekozen. Mariana inmiddels terug van de kapper. Met de trouvaille van vandaag in haar haren trok ze het nodige bekijks. Zou mijn idee niet zijn. Hup in de taxi en zien of ik goed zat. Het restaurant was een enigszins verlopen tent, glas-in-lood voorgevel, weggestopt aan een vrijwel verlaten pleintje in een wijk aan de voet van Montjuic. Bij aankomst bleek er live muziek te zijn. Inrichting kaal kantine-achtig. Alles geheel naar wens. Het eten en de bediening trouwens ook.
Verliefd
Na ruim drie jaar participerend onderzoek weet ik de lichaamstaal van Mariana te duiden, als ze in een winkel iets ziet, wat ze graag zou willen hebben. Van het enthousiaste "Dat wil ik hebben!" als het iets simpels is t/m een hoop gedraal en gedraai als er een verhoudingsgewijs stevig prijskaartje aan hangt, maar niet de grenzen der redelijkheid overschrijdt.
Is Mariana ergens voor gevallen, maar de aankoop er niet van gekomen, bijvoorbeeld doordat ik de wens niet van haar ogen heb afgelezen, dan kun je er gif op nemen, dat het in de loop van de dag terugkeert. Meer plompverloren zonder enige verband met waar we op het moment over bezig zijn dan terloops.
Soms is het voorspel me ontgaan en weet ik niet waar het om gaat. Vandaag was het me echter direct duidelijk. Maar vindt de plek maar eens terug waar in de ochtend het gewenste werd waargenomen. Zo heel ver verwijderd waren we niet. Het moest ergens tussen het strand en het hotel zijn. Ergens in de wirwar van steegjes. Eigenlijk zou ik het terugvinden van de plek aan haar over moeten laten. Dan zou ik er mooi van afkomen. Zo flauw ben ik niet geweest.
Is Mariana ergens voor gevallen, maar de aankoop er niet van gekomen, bijvoorbeeld doordat ik de wens niet van haar ogen heb afgelezen, dan kun je er gif op nemen, dat het in de loop van de dag terugkeert. Meer plompverloren zonder enige verband met waar we op het moment over bezig zijn dan terloops.
Soms is het voorspel me ontgaan en weet ik niet waar het om gaat. Vandaag was het me echter direct duidelijk. Maar vindt de plek maar eens terug waar in de ochtend het gewenste werd waargenomen. Zo heel ver verwijderd waren we niet. Het moest ergens tussen het strand en het hotel zijn. Ergens in de wirwar van steegjes. Eigenlijk zou ik het terugvinden van de plek aan haar over moeten laten. Dan zou ik er mooi van afkomen. Zo flauw ben ik niet geweest.
Scoren
Voor de lunch was het dan na dagen eindelijk zover, dat Mariana haar oog liet vallen op een kledingstuk. Ik begon bijna te twijfelen aan haar gezondheid. Een jurk. Weer een zwarte natuurlijk. Na al het gekijk naar andere kleuren moest nu waarschijnlijk die aanschafperikel bevredigd worden. Was het een zucht van verlichting, die ik hoorde? Nodig heeft ze het ding volgens mij niet, zeker niet omdat ze straks na 15/10, die zwarte jurken niet meer vrijwillig zal aantrekken, als ik het goed begrepen heb.
Vreemd genoeg wordt dan altijd weer mijn mening op prijs gesteld. Niet het feit, dat ik jurk nummer zoveel in zwart onzin vind. Daar bestaat geen behoefte aan. Nee, ik moet model en pasvorm bevestigen. Haar eigen mening onderstrepen. Zolang als het niks betreft, wat mij zou doen besluiten om niet naast haar maar een eind achter haar te gaan lopen, maakt het mij weinig uit wat wel of niet gekozen wordt. Is vast een verkeerd uitgangspunt. Wachten op oprecht enthousiasme van mijn kant zou de inhoud van de kleerkast gauw met meer dan de helft minder hebben laten groeien. Is vast niet de bedoeling.
Vreemd genoeg wordt dan altijd weer mijn mening op prijs gesteld. Niet het feit, dat ik jurk nummer zoveel in zwart onzin vind. Daar bestaat geen behoefte aan. Nee, ik moet model en pasvorm bevestigen. Haar eigen mening onderstrepen. Zolang als het niks betreft, wat mij zou doen besluiten om niet naast haar maar een eind achter haar te gaan lopen, maakt het mij weinig uit wat wel of niet gekozen wordt. Is vast een verkeerd uitgangspunt. Wachten op oprecht enthousiasme van mijn kant zou de inhoud van de kleerkast gauw met meer dan de helft minder hebben laten groeien. Is vast niet de bedoeling.
Flaneren
De waterkant staat in feite los van de stad. Alleen de wijk Barceloneta grenst aan het strand. Een prachtige volkse wijk. Een stadse uitstulping in zee. Een schierland vol oude, vuile flatgebouwen. Wel met de liniaal getrokken straten maar smal. Geen twee richtingen verkeer mogelijk. De rest van wat er aan haven en zee is te bewonderen incl. een winkelcentrum voor de vele cruiseschepen, die de stad met regelmaat aandoen, is meerdere honderd meters lopen. Vreemd genoeg kun je vervolgens niet doorsteken naar de stadsstranden. Je moet terug en om de jachthaven(s) heen lopen. Je moet het de toerist niet te makkelijk maken.
Prachtig om zo van uit de stad naar het strand te kunnen lopen. Jammer dat het door de wind weinig aangenaam vertoeven was. Niet dat ik de behoefte voelde om net als vele anderen in het zand te gaan zitten, maar vanaf een terras een tijdje naar de einder turen was niet verkeerd geweest. Dat had dan wel met warme chocola gemoeten of glühwein en daar had ik geen zin in. Dus omgekeerd en terug richting de bergen gelopen. Verscholen tussen de bebouwing schoot voor mijn gevoel de temperatuur omhoog.
Prachtig om zo van uit de stad naar het strand te kunnen lopen. Jammer dat het door de wind weinig aangenaam vertoeven was. Niet dat ik de behoefte voelde om net als vele anderen in het zand te gaan zitten, maar vanaf een terras een tijdje naar de einder turen was niet verkeerd geweest. Dat had dan wel met warme chocola gemoeten of glühwein en daar had ik geen zin in. Dus omgekeerd en terug richting de bergen gelopen. Verscholen tussen de bebouwing schoot voor mijn gevoel de temperatuur omhoog.
Waterig
Een dag in het teken van de waterkant. Slingerend door de middeleeuwse straatjes van het oude centrum richting het strand en de haven kost tijd. Vergeven van winkeltjes schiet dat niet echt op. En dat terwijl volgens mij een groot deel van de middenstand z'n tent niet opengooit in de ochtend. Het aanbod na de middagsluiting, dus pas na vijven is beduidend groter. De straatjes levendiger en het tempo nog lager. De ochtend zou je gerust voor andere zaken kunnen gebruiken, zoals uitgebreid in bed blijven liggen. Kun je het ontbijt overslaan of tot een koffie beperken en na eenen, de dag met een lunch beginnen.
Restaurants houden er hier sluitingstijden op na. Is weer omschakelen. Net een beetje gewend aan de permanente beschikbaarheid in Roemenië is het hier 's middags op z'n vroegst om een uur maar meestal pas om half twee en 's avonds niet voor half negen, dat de keuken aan de slag gaat.
De lunch vandaag genoten met uitzicht op de haven en de oude kabelbaan. Veel te massaal restaurant. Wijn op het randje. Wat ik wilde hebben hadden ze niet. En nog wat van die kleinigheden. Daarvoor zaten we heerlijk in de zon. Je zou bijna vergeten, dat het over een paar dagen weer iets van -10° is als het vliegtuig in Roemenië landt. Maar ff niet aan denken.
Restaurants houden er hier sluitingstijden op na. Is weer omschakelen. Net een beetje gewend aan de permanente beschikbaarheid in Roemenië is het hier 's middags op z'n vroegst om een uur maar meestal pas om half twee en 's avonds niet voor half negen, dat de keuken aan de slag gaat.
De lunch vandaag genoten met uitzicht op de haven en de oude kabelbaan. Veel te massaal restaurant. Wijn op het randje. Wat ik wilde hebben hadden ze niet. En nog wat van die kleinigheden. Daarvoor zaten we heerlijk in de zon. Je zou bijna vergeten, dat het over een paar dagen weer iets van -10° is als het vliegtuig in Roemenië landt. Maar ff niet aan denken.
Heengegaan
Telefoon om negen uur. Nauwelijks wakker. Nog op bed, nagenietend van de nacht in het schemerlicht van de kamer. Het voelt een beetje als midden in de nacht. Het rolgordijn tussen vensters van het dubbele raam is inmiddels bijna helemaal naar beneden getrokken. Ondanks uitgebreide studie en een paar pogingen de binnenkant te openen is het me nog niet gelukt het rolgordijn te openen. Nog 20 cm en het laatste contact met het licht in de buitenwereld is afgesneden.
Mariana's hulp aan de telefoon. Wat zal het probleem zijn? Ik meen iets met kippen te verstaan. Elenora, de overbuurvrouw van 24, die een paar mndn geleden haar man heeft verloren passeert de revue en nog een hele stroom woorden waar ik niks zinnigs van kan bakken. Blijkt later onze buurman overleden. De man van 15 (14 is een tuin). Een tachtiger, die moeilijk uit z'n woorden komt en, naar ik begrepen heb, niet geheel normaal is. Iets waar ik weinig van heb gemerkt. Maar misschien had ik dat moeten concluderen uit de gesprekjes, die hij wel met mij probeerde aan te knopen wat de normale mensen nooit doen.
Dood dus. Weer eentje minder. Zou het nu mogelijk worden om in elk geval 14 en misschien ook 15 op te kopen? Een garage voor de auto's zou niet verkeerd, zelfs geen luxe zijn, zowel tegen de zomerzon als de winterse sneeuw en kou. De een z'n dood ....
Mariana's hulp aan de telefoon. Wat zal het probleem zijn? Ik meen iets met kippen te verstaan. Elenora, de overbuurvrouw van 24, die een paar mndn geleden haar man heeft verloren passeert de revue en nog een hele stroom woorden waar ik niks zinnigs van kan bakken. Blijkt later onze buurman overleden. De man van 15 (14 is een tuin). Een tachtiger, die moeilijk uit z'n woorden komt en, naar ik begrepen heb, niet geheel normaal is. Iets waar ik weinig van heb gemerkt. Maar misschien had ik dat moeten concluderen uit de gesprekjes, die hij wel met mij probeerde aan te knopen wat de normale mensen nooit doen.
Dood dus. Weer eentje minder. Zou het nu mogelijk worden om in elk geval 14 en misschien ook 15 op te kopen? Een garage voor de auto's zou niet verkeerd, zelfs geen luxe zijn, zowel tegen de zomerzon als de winterse sneeuw en kou. De een z'n dood ....
Flauw
Na al de verhalen over de met name pijnlijke ochtenden na een uitgebreide Thaise maaltijd in de avond, viel het vanavond qua scherpte tegen. Eigenlijk viel het best zwaar tegen. Het verschil tussen één peper als scherpte indicatie en twee pepers was in feite afwezig. Voor mij was het goed te doen en dat betekent, dat ik absoluut geen tranen in de ogen van Mariana heb gezien. En dat was eigenlijk wel een beetje de bedoeling, toen zij voor de scherpste variant van de curry wilde gaan.
Geen verkeerd eten, mooie porties maar voor iemand, die de pepers rauw lust, aan de slappe kant. Kan me ook wel voorstellen, dat je de klandizie niet met gerechten wilt confronteren, waar maag en darmen op getraind moeten zijn. Anderzijds kun je natuurlijk wel de daad bij het woord voegen en wat als ècht scherp wordt gepresenteerd, dat ook als zodanig opdienen. De keuken is al weinig schokkend met cocos en nog wat tropische elementen. Kost niet veel moeite om het beter te doen.
Geen verkeerd eten, mooie porties maar voor iemand, die de pepers rauw lust, aan de slappe kant. Kan me ook wel voorstellen, dat je de klandizie niet met gerechten wilt confronteren, waar maag en darmen op getraind moeten zijn. Anderzijds kun je natuurlijk wel de daad bij het woord voegen en wat als ècht scherp wordt gepresenteerd, dat ook als zodanig opdienen. De keuken is al weinig schokkend met cocos en nog wat tropische elementen. Kost niet veel moeite om het beter te doen.
dinsdag 7 februari 2017
Duurst?
Het regelmatig in- en uitlopen van modezaken was een voorspelbaar feit. En zoals te verwachten zijn die winkels er meer dan voldoende. Inmiddels twee dagen de PcHoofd en omgeving van Barcelona afgestuind. Gelukkig staan er bij de extreme uitschieters in deze sector uitsmijters dan wel portiers bij de deuren en mag je niet op eigen gelegenheid naar binnen stappen. Dat selecteert. Neemt niet weg, dat ik in twee dagen tijd de prijzen van jurken exponentieel de lucht in heb zien schieten van Zara naar Valentino. Van 150 naar 350, naar 800 naar 1000-1200 naar 1800 en uiteindelijk 2800. Euro! Geen Lei.
Een met de hand op maat gemaakte jurk kost in Sibiu 150 tot 250 euro. Dan is ie wel niet op de catwalk vertoont en niet aan het brein van een over zichzelf heen getilde maker ontsproten, maar zit er niet slechter voor in elkaar. Hoe goed de afwerking ook is, en dat is een feit, 2800 euro voor een simpele rode jurk met een doorzichtige buitenkant en blik-blokkerende binnenkant staat los van de werkelijkheid. Gelukkig hoef ik daar geen betoog voor te houden.
Bovendien, en die dubbelheid gaat er bij mij niet in, moet de kleding, die Mariana momenteel draagt zwart zijn en dat voor nog ruim 7 mndn. Waarom dan naar al die outfits kijken in kleuren, die je liever zijn? Maar het kan stukken erger. Voor zaken als Vuitton, Dior en Chanel staan de mensen buiten in de rij om binnen gelaten te worden. Hoe gek ben je dan? In de rij staan om je geld uit te mogen geven??
Een met de hand op maat gemaakte jurk kost in Sibiu 150 tot 250 euro. Dan is ie wel niet op de catwalk vertoont en niet aan het brein van een over zichzelf heen getilde maker ontsproten, maar zit er niet slechter voor in elkaar. Hoe goed de afwerking ook is, en dat is een feit, 2800 euro voor een simpele rode jurk met een doorzichtige buitenkant en blik-blokkerende binnenkant staat los van de werkelijkheid. Gelukkig hoef ik daar geen betoog voor te houden.
Bovendien, en die dubbelheid gaat er bij mij niet in, moet de kleding, die Mariana momenteel draagt zwart zijn en dat voor nog ruim 7 mndn. Waarom dan naar al die outfits kijken in kleuren, die je liever zijn? Maar het kan stukken erger. Voor zaken als Vuitton, Dior en Chanel staan de mensen buiten in de rij om binnen gelaten te worden. Hoe gek ben je dan? In de rij staan om je geld uit te mogen geven??
Bescheiden
Ontbijt is ondanks de mooie presentatie bescheiden van omvang. Misschien heeft het met het seizoen en een zichtbaar gebrek aan gasten te maken. Het restaurant wordt ook alleen gebruikt voor het ontbijt. Eten doe je in de bar. Lijkt me niet de normale gang van zaken.
Je went aan overdaad. De presentatie in Wenen, op de Maldives of die keer in Boekarest. Mn die laatste plek was bijna schandalig in z'n overdaad aan gepresenteerde etenswaren. Hier ligt meer dan genoeg qua keuze en nog meer dan waar ik me überhaupt toe laat verleiden. Belegde minibroodjes, oa Iberische ham, 3 soorten vleeswaren, 3 soorten kaas, twee soorten vers brood, een groententaart, tortillas de patatas, pannekoeken op z'n Amerikaans, cake en koekjes, melk in meerdere soorten, idem vruchtensappen, natuurlijk koffie en thee, vers fruit, yogurt en ontbijtgranen en extra vulling zoals gedroogde pruimen, noten en cranberries. En ik vergeet vast het een en ander. Zat dus en voor mij ook in deze setting gewoon teveel. Het oog wil blijkbaar meer. Onverzadigbaar. Hebberig bijna.
Je went aan overdaad. De presentatie in Wenen, op de Maldives of die keer in Boekarest. Mn die laatste plek was bijna schandalig in z'n overdaad aan gepresenteerde etenswaren. Hier ligt meer dan genoeg qua keuze en nog meer dan waar ik me überhaupt toe laat verleiden. Belegde minibroodjes, oa Iberische ham, 3 soorten vleeswaren, 3 soorten kaas, twee soorten vers brood, een groententaart, tortillas de patatas, pannekoeken op z'n Amerikaans, cake en koekjes, melk in meerdere soorten, idem vruchtensappen, natuurlijk koffie en thee, vers fruit, yogurt en ontbijtgranen en extra vulling zoals gedroogde pruimen, noten en cranberries. En ik vergeet vast het een en ander. Zat dus en voor mij ook in deze setting gewoon teveel. Het oog wil blijkbaar meer. Onverzadigbaar. Hebberig bijna.
Inflatie
De minibar op de kamer mag naar believen geplunderd worden. Geen prijskaartje verbonden aan het legen van bier, water, fris of chips. Helaas staan er twee van de beroerste biermerken in de koeling. Zowel Heineken, dat je internationaal bijna overal als premium merk tegenkomt, maar ook Bavaria. Je gaat toch werkelijk niet naar Barcelona om een bavaria uit de kast te trekken. Mooi beginrijm maar dat voorkomt het ziek worden achteraf niet.
Tegen over het royale gebaar van de gratis minibar staat, dat een fles wijn met de lift 6 verdiepingen naar boven verplaatsen de prijs van de fles met 50% tot 100% doet toenemen. Verwonderlijke raarheden.
Tegen over het royale gebaar van de gratis minibar staat, dat een fles wijn met de lift 6 verdiepingen naar boven verplaatsen de prijs van de fles met 50% tot 100% doet toenemen. Verwonderlijke raarheden.
maandag 6 februari 2017
Variatie
Een verademing gisteravond. Eindelijk weer een menukaart die ik niet kan dromen. Jammer dat wat ik bestellen wilde niet te krijgen was 'omdat de kaart de volgende dag ging veranderen'. Desondanks zat er niks bekends bij wat me als keuze overbleef. Geen soep ook. Dat is zo ongeveer de enige vaste waarde in Roemenië, die ik ieder bezoek aan welk restaurant ook iedere keer weet te waarderen. Qua soep ben ik minder kritisch. Het is omgekeerd jammer en vervelend dat soep in Nederland maar ook Frankrijk in feite van de menukaart is verdwenen. Het is tijd voor een soep-revival.
Heerlijk gegeten en gezeten. Geen verkeerd eten. Goed klaargemaakt. Aantrekkelijk gepresenteerd. Lekker en goed glas wijn erbij. Water met een lichte zoutsmaak. En een Spaanse cognac bij de koffie. Pas tegen twaalf naar de kamer opzoek naar het bed. 'Slaapklaar' gemaakt. Chocolaatje op het kussen. Enige wat ontbrak was een zacht, niet klassiek muziekje en kaarslicht. Dat laatste konden we zelf voorzorgen. Zie je niet vaak op een hotelkamer. Onwillekeurig ging mijn blik naar het plafond om wel een rookdetector te ontwaren maar geen sprinklerinstallatie. Kunnen we in iedergeval niet ongewenst nat worden.
Heerlijk gegeten en gezeten. Geen verkeerd eten. Goed klaargemaakt. Aantrekkelijk gepresenteerd. Lekker en goed glas wijn erbij. Water met een lichte zoutsmaak. En een Spaanse cognac bij de koffie. Pas tegen twaalf naar de kamer opzoek naar het bed. 'Slaapklaar' gemaakt. Chocolaatje op het kussen. Enige wat ontbrak was een zacht, niet klassiek muziekje en kaarslicht. Dat laatste konden we zelf voorzorgen. Zie je niet vaak op een hotelkamer. Onwillekeurig ging mijn blik naar het plafond om wel een rookdetector te ontwaren maar geen sprinklerinstallatie. Kunnen we in iedergeval niet ongewenst nat worden.
zondag 5 februari 2017
Dansen?
Het zal niet aan mijn neus liggen, maar net als in Wenen werden we bij aankomst op een ruimere kamer getrakteerd dan gereserveerd. 'Kamer' is bijna een oneerbiedige benaming voor de balzaal van waaruit we deze week de stad gaan ver(her)kennen. Een suite en dan een echte, niet het kleine hok met zitbank, wat ze ons daarvoor afgelopen augustus in Parijs aanboden.
In de ruimte, waar je binnenkomt, zou je rustig een staande receptie kunnen houden voor 60 personen en dan zou de bediening er moeiteloos tussendoor kunnen wervelen. Het bed staat afgescheiden in wat menig ander hotel aanbiedt als twee maten groter dan de standaardkamer. En dan de badkamer in drie compartimenten bij elkaar van het formaat van onze slaapkamer thuis. Een zee van ruimte kortom. Heerlijk!! Alles strak modern ingericht. Wit/zwart de kleuren en hoop overbodige maar aardige details.
Wat ff vreemd was, was het vrijwel ontbreken van ramen. In die kolossale ruimte zit er maar eentje, net iets van een vierkante meter en een beetje weggefrommeld in een hoek. Het gaf heel even een opgesloten gevoel, maar dat verdween gelijk weer. Het is dan wel geen terras geworden, maar zo'n begin van de week geeft het bestaan iets lichts en tintelends.
In de ruimte, waar je binnenkomt, zou je rustig een staande receptie kunnen houden voor 60 personen en dan zou de bediening er moeiteloos tussendoor kunnen wervelen. Het bed staat afgescheiden in wat menig ander hotel aanbiedt als twee maten groter dan de standaardkamer. En dan de badkamer in drie compartimenten bij elkaar van het formaat van onze slaapkamer thuis. Een zee van ruimte kortom. Heerlijk!! Alles strak modern ingericht. Wit/zwart de kleuren en hoop overbodige maar aardige details.
Wat ff vreemd was, was het vrijwel ontbreken van ramen. In die kolossale ruimte zit er maar eentje, net iets van een vierkante meter en een beetje weggefrommeld in een hoek. Het gaf heel even een opgesloten gevoel, maar dat verdween gelijk weer. Het is dan wel geen terras geworden, maar zo'n begin van de week geeft het bestaan iets lichts en tintelends.
Abonneren op:
Posts (Atom)