Een stille dag. Een dag van stilte. Nee, geen rust. Gecoördineerde onrust. Controle. Dat maakt wat andere verstorend is tot iets hanteerbaars. De geest van de voettocht is uit de fles ontsnapt en heeft me bij alles wat ik gedaan heb, vandaag lopen kietelen. Erger aandacht vragend dan een beetje vrouw.
Het einddoel was door de jaren heen al snel Rome. Niet zoiets platgetraps als Santiago de Compostella. Geen behoefte aan file-wandelen en bovendien geen boodschap aan de religieuze invulling van het einddoel. Het ging en misschien gaat vnl om het lopen, de tijd onderweg zijn en dat ook het liefst in mijn eentje of met iemand, die samen ook alleen kan zijn. Het bezig zijn, onderweg zijn dus. Het eindpunt is enkel een behoefte aan een richtpunt.
Het gaat niet om de mooie landschappen, waar je doorheen loopt, of de mensen, die je tegenkomt. Hoe kleiner de weggetjes hoe beter en hetzelfde geldt voor de plekken met mensen en woonhuizen, waar je voorbij komt. Doorgaande wegen vermijden zal onmogelijk zijn, maar dat zal oa een kwestie van voorbereiding of een zee aan extra tijd zijn.
Gewoon een tijd overgeleverd zijn aan jezelf en de simpele handeling van het lopen. Als je dat goed wilt doen, ga je "QuerFeldein" met tent. Dat stadium heb ik echter gehad en in mijn veldwerkperiode meer gedaan, dan me lief was. Met lichtgewicht spul zit je dan, denk ik, nog snel aan 12 kg bagage op je nek. Dat was ik eigenlijk niet meer van plan. Bovendien moet je met je elektronica ook met regelmaat aan de voeding. Of echter iedere dagtrip voor de deur van een slaapplaats eindigt, is maar de vrg. Zo zijn er meer vragen, die me vandaag te binnen schoten. Het kietelen heeft kriebelen veroorzaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten