Niet de grootste rommelmarkt, die ik ooit tegengekomen ben, maar hij mag er zijn. Een mix van nieuw en goedkoop t/m oud en wat de liefhebber er voor geeft. Weer in een architectonisch zeer verantwoordde en erg moderne vorm gegoten. Weer golven, verstilde beweging, een spiraalvormig oplopende structuur en als eyecatcher een volledig misplaatst goudkleurig spiegelend dak. Van de binnenkant gezien dan. De indeling en de opslagruimtes voor de verkoopplekken waren daarentegen erg praktisch opgezet.
Een hoop oude zooi natuurlijk, veel stoffen en verder eigenlijk alles, wat je je kon bedenken. Het frappeert me, dat ik dan (tegenwoordig?) één item zie, dat de moeite van het kopen waard was geweest, als het spul niet met het vliegtuig mee had gemoeten. En nieteens iets bijzonders. Twee lampen die in de slaapkamer hadden gekund, gezien Mariana's keuze op het vlak van gordijnen en hun vormgeving.
Verbazingwekkend is het daarom om te constateren, dat het overgrote deel van het publiek 'oudjes' zijn en vooral als het gaat om echt antiek of naar antiek neigende oude zooi. Zit je tegen het einde van je leven zadel je je nageslacht met een hoop rommel op, want Picasso's zijn het natuurlijk niet (allemaal). Als je niet oppast ligt het spul binnen een paar mndn of een handvol jaren alweer te koop op dezelfde plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten