Hoppa, zes keer een spuit erin in iets van tien minuten, paar pillen erbij en afrekenen. Elf uur de jonkies in een verhuisdoos gestopt, waar ze krap an inpasten, en net voor eenen weer op hun plek gedropt mèt voer. Dat laatste was geen luxe, want op de heenweg hebben een paar van de puppies hun maaginhoud over de rest verdeeld. Had ik ze dan wel niet gevoerd vanochtend, maar er zijn mensen die eerder op zijn dan ik. Brood. Typisch Roemeens dorps idee. Botjes en oud brood. Daar moet een hond het mee doen.
Het is dit jaar voor het eerst sinds ik hier kom, dat Iancu, de (waak)hond van 24, iets van vlees op zijn botten heeft in de winter. Het is niet voor niks, dat ook de nodig huishonden de omgeving afstuinen naar etenswaar. Gestimuleerd bovendien door de gewoonte om kadavers niet op te halen en gecoördineerd te vernietigen, maar ergens in de wei (schaap, kip, varken) of bij grotere beesten als koe en paard meer achteraf in beboste, ravijnachtige plekken te dumpen. Maar ja een beetje hond ruikt zo'n kadaver van grote afstand.
Smeerzooi dus in de doos bij aankomst in Sibiu. In de tijd, dat de injecties gezet werden, zoveel mogelijk kleffe broodzooi uit de vacht van de puppies en de naden van de doos proberen te vegen. Terugweg ging verbazingwekkend rustig. Slapend passen ze best met z'n zessen in de doos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten