De prominent naar de voorgrond dringende rust zegt niet alles. Hier wordt weer gehinkt op meerdere gedachten. In de loop van de middag zette het lijf langzaam maar onmiskenbaar de hakken in het zand. Buik verkrampt, adem verkort en het fysiek laat zich rondom merken op ongewenste wijze. Hier gunt het ene mechanisme het andere niet z'n pleziertje.
Ik zit niet met het vliegen in mijn maag. Het huis is aan de kant. Het weer is geen probleem. Niet hier en niet in Barcelona. De hondenverzorging geregeld. Tell me, waar wringt de schoen. Toevallige samenloop van cyclische omstandigheden? Domme dwarsigheden? Wat dat is, zou ik ook niet weten, maar het klinkt aangenaam vervelend. Krijg ik op mijn ouwe dag last van reiszenuwen? Belachelijker kan bijna niet. Maar zenuwachtig ben ik wel.
Voor de koffer is het morgenochtend tijd genoeg. Wat ik heb is dus mijn gewenste leegte, de aanloop in verveling. Is het weer niet goed? Doe het maar eens op een manier, dat ik en mezelf d'r niks op of over aan te merken hebben, geen van ons beide gaat dwarsliggen en we ook niet met elkaar in de clinch liggen. Ik denk, ik negeer mezelf ff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten