Gisteren was het aan het begin van de avond weer mis en nu vanochtend weer. Geen zin om me erop te concentreren en een dosis kalmering genomen. Prompt pas bij elven weer wakker. Kalmer. Gelukkig want het eerste ontwaken was niks.
Licht in mijn hoofd, zwaar in de benen, pijnlijke armen en schouders en verkrampt lijf. Alsof ik ontdooide uit bevroren toestand. Tegelijkertijd ook soort van ontspannen maar niet op een prettige manier. Weggezakt in lege onbestemdheid. Je hoeft er op zich helemaal niks mee. Helaas werkt dat bij mij anders. Kortom weer wakker worden met het idee stervende te zijn. Leuk is anders volgens mij, maar ik verleer dat nog eens als dit zo doorgaat. Geen goed idee als dit de nieuwe gewoonte wordt, al begint het daar de laatste tijd op te lijken.
Heeft de dood van de buurman de geest uit de fles gelaten? Niet echt. Het is eerder een in omvang en intensiteit toenemend mechanisme, dat op de een of andere wijze mijn controles weet te omzeilen. Of stomme dingen als veranderde regelmaat; ander eten, andere tijden, verschoven routines of vergeten, etc.Vermoeiend. Is dit ouder worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten