Het ene jonge beest net verloren en begraven, sta je te kijken of je nog iets met puppies wilt. Ik slinger heen en weer tussen 'Ja' en 'Nee'. Zowel het hernieuwde emotionele risico als de verantwoordig voor de verzorging cq het verlies aan vrijheid qua gaan en staan waar en wanneer je wilt, houden me tegen. Mn die vrijheid heb ik de afgelopen bijna 15 jaar niet meer gehad en sta ik op het punt te herkrijgen. Of ik daar uiteindelijk zo'n behoefte aan heb, is ook een vrg waar ik geen antwoord op heb.
Pups zijn prachtig. Opvoeden is leuk en dankbaar werk. Maar dan praat je over 2, maximaal 3 jaar. Daarna is het gewoon een vorm van samenleven. Minimaal nog 10 jaar. Als ze niet tussentijds door een bus worden geplet, tegen een auto aanlopen of door een meute wilde honden worden afgemaakt. Misschien is de grote kans op hernieuwd onnodig verlies wel de meest twijfelveroorzakende reden. Hoeveel jong spul moet je begraven, voordat je een 'blijver' heb getroffen?
Sinds mijn aankomst hier heb ik 8 of 9 honden en 2 katten onder de grond gestopt (24 en 13 bij elkaar geteld) en de meeste waren minder dan 12 mndn. Misschien moet ik het gewoon houden bij de aanloper, als ie blijven wil, en straks de moeder van de jonkies, want daar zal verder niemand interesse in hebben. De jonkies kunnen sowieso nog een probleem worden, want de verhouding m/v is precies het omgekeerde van wat ik eerst dacht te kunnen zien. 5 aanstaande baarmoeders en 1 bevruchter. Dus in theorie binnen een jaar 30 nieuwe pups. Zo'n vaart zal het hopelijk niet lopen, maar omgekeerd was beter geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten