Het was er blijkbaar weer tijd voor. Uit de eerste slaap, nauwelijks na elven wakker geschrokken door iets of niets, fysiek of electronisch? Geen idee. Paniek. Zou kunnen, maar dan zonder inleiding. Gedesoriënteerd wakker. Waar ben ik? Het duurt lange seconden, voordat ik weet te duiden wat ik zie en besef dat ik zeer waarschijnlijk leef. Hart op hol. Koud zweet breekt uit de poriën. Lijf verkrampt of is verkrampt, mn de linkerkant.
Is dit de dank voor de eerste avond sinds een dag of 10 met thee ipv wijn en andersoortige alcohol?
Wat is dit? Blijk het zo'n drie á vier weken geleden ook gehad te hebben. Handig die notities. Was dat alweer vergeten. Waar heb ik me over zitten opvreten cq opfokken? Had ik dit moeten/kunnen zien aankomen? Intern een drukte van jewelste. Is dat de oorzaak? Luchtdruk?! Drukkende lucht?
Een uur later alles nog eens dunnetjes over. Het/Er is iets met de ademhaling. Vergeten? Van slag? Belemmerd? Oorzaak of gevolg?
En het ging maar door. Inmiddels 01:36. Darmen blijven druk. Ademhaling ontbreekt het aan regelmaat en regelmatig aan diepte. Licht in mijn hoofd en het gevoel in de ruimte te zweven. Druk van binnenuit alsof iets mijn lijf uit wil. Ik zak weg en schrik weer op. Zie kleuren mn rood en groen. Verkeer in een zwarte wereld als ik wegzak en verander ongewild van vorm, wordt opgesplitst, als ik me wil voortbewegen.
Wat is dit?? Waarom? Uitleg graag. Maar voor het moment ben ik het zat. Me farmaceutisch gekalmeerd tegen drieën.
De ochtend gaf het bekende beeld. Gesloopt, gebroken, meer dood dan levend, geradbraakt. Armen alsof ik de hele nacht hout heb gehakt. Ogen die dichtgeslagen aanvoelen. En een hoofd dat uren als boksbal gefungeerd zou kunnen hebben. Met een rug als een betonnen pilaar. Gelukkig moest ik iets en bracht me dat opgang, anders was ik vandaag mijn bed niet uitgekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten