Vanochtend op de hondenronde werd mijn aandacht getrokken door een onbekende berg geluid. Een mengsel van piepen en keffen en dat van overduidelijk meerdere dieren. Richting was niet direct duidelijk, maar mijn verdacht wel. Naarmate we het schuurtje van Lady met haar pups naderden was de herkomst onmiskenbaar. Wat een herrie.
Door de spleten tussen de houten buitenkant waren druk bewegende en vooral lawaaimakende pups te zien. Moeders stond rechts in de hoogte op allerlei rommel, die er ligt. Ze kwam naar beneden voor het voer en direct werden de tepels in beslag genomen door vier van de zes jonkies. De overgebleven twee kropen zoekend en piepend verder. Naar binnen kon ik niet en mijn enige gedachte was, dat moeders de jonkies ff zat was en zich buiten hun bereik ophield. Had ze natuurlijk beter naar buiten kunnen gaan. Maar dat bedacht ik me pas later.
Uren later met de sleutel van het schuurtje terug. De herrie leek niet gestopt. Moeders nog steeds hoog op de rotzooi en de pups probeerden over de rommel naar haar toe te kruipen. Het dak bleek te lekken, precies op de plek waar het nest was geweest. De pups waren nat en Lady probeerde ze dus naar een andere droge plek te lokken. Maar over wat een onmogelijk weg. Een ware 'survival of the fittest'-race. Eentje was al bijna bovenaan de berg met hout en andere rommel, maar daarmee nog lang niet op de door moeders bedacht nwe plek. Blijkbaar transporteert niet iedere hond haar jongen, indien nodig, in de bek.
Eenmaal de situatie begrepen, een handje of zes geholpen. De hoek waar Lady heen wilde vrijer gemaakt en de pups overgezet. Binnen een paar tellen hing alles aan de tepels en was het geluid gesmoord in gezuig en gesmak. Voordeel is, dat ze straks niet zo makkelijk op eigen gelegenheid het schuurtje uit kunnen. Nadeel, ze moeten het nu met stro ipv wol stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten