De dag qua ter zake doende activiteiten gehad. Achteroverleunen en lezen. Dat is wat ik wil. Niet achter ouders aanjagen, omdat die iets met de geestelijke gesteldheid en een wapenvergunning van hun zoon hadden moeten doen. Ja, dat hadden ze beter wel kunnen doen. Verwijdering of niet. Maar om daar weer een gerechtelijk breekijzer aan te zetten in de hoop op een schadevergoeding? Nee. Genoegdoening is er in een zaak als die van Tristan van der V. niet meer. Dader is dood. Afgelopen. Punt. Lullig, maar het is zo. En misschien maar goed ook, want rechtspraak in Nederland .... als je ergens een frustatie van wilt oplopen ...
Vijf jaar geleden. Ik weet inmiddels, dat ervaringen lang kunnen doorwerken, maar ook dat je ze op de een of andere manier moet zien af te ronden, ongeacht wat er verder nog in de nasleep zit. Geld doet dat genoeg? Nonsens. Je zou zo iemand eigenhandig willen mitrailleren, met koges willen neermaaien en het liefst natuurlijk als hij aangeschoten smekend om zijn leven door zijn eigen bloed kruipt. De rest is bullshit.
Hun kinderen, ouderes, geliefden, kenissen of weet ik wat, komen met geld niet terug. Je maakt me ook niet wijs, dat een schadevergoeding in gevallen als deze een verzachtende invloed heeft op de verwerking van het leed. Als die mensen op de een of andere manier kosten hebben gemaakt, om het leed wat hun aangedaan is te verwerken, moet dat binnen redelijk grenzen gewoon vergoed worden. Zie het als een soort garantiefonds. Neigt het naar meer of heeft het zelfs Amerikaanse trekjes, dan is het gewoon lijkenpikkerij, beter worden van de dood van een ander. Niet doen dus. Ik ga stenen lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten