Voor mijn gevoel is, denk ik, het moment aangebroken om de plek, waar ik terecht ben gekomen, in volle glorie te omarmen. Op de terugweg met de honden was het heerlijk om de lucht van de aankomende avond diep in te ademen. Natuurlijk is het deels de eerste aanzet tot het voorjaar, die ik opsnuif, maar dat is slechts de banaliteit. Het was heel direct, concreet en vele malen belangrijker ook een beweging waarmee een hoop ongewenste drukte en nahobbeldende ellende in diepe, stille wateren verdween. Eindelijk wegzinkend naar de diepten van de vergetelheid.
Het lijkt erop alsof de rust, die zich de afgelopen tijd met grote regelmaat breed maakt, komt doordat een hoop overtollige baggage wordt onderschoffeld. Mooi in beton gestort voor de constructie van het nwe bestaan. Wel graag met beleid. Niet dat straks blijkt, dat de constructie er aan stevigheid bij heeft ingeleverd.
Zou het dan werkelijk? Begin 2017, na bijna tien jaar krijgt het nwe leven een serieuze kans? Kan een van de hoofdpersonen uit het laatste boek bijna 25 jaar bezig zijn geweest met verwerken, door bewust haar kop in het zand te houden. Veel beter ben ik niet. Ik heb geen ongeopende koffer van een overledene partner ruim twintig jaar rondgereden op de passagierszetel van mijn auto. Neemt niet weg dat de dood niet iets is, wat je zomaar aan de kant zet, als het je bij verrassing weet te treffen.
Wat bij velen een levenlang aan de horizont dobbert, krijgen sommige tussendoor voor de kiezen. En geloof me, het is taai spul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten