Mag hopen dat Donna nog iets meer in me los weten te maken, dan het wegwuiven, wat ik vanmiddag heb gedaan. Ik stomp af. Hardstikke praktisch, handig zelfs, maar of het nou zo'n goed idee is. Dit is het vijfde jonge dier, dat niet oud heeft mogen worden in iets van 2 jaar. Het maakt het niet makkelijker om nu over jonge honden na te denken.
Maar het 'moet'. Blijkbaar is het halve dorp inmiddels op de hoogte van Lady's jonkies en was er al een verhaal, dat een zigeuner er eentje had meegenomen. Die ene zat echter weggekropen onder een stapel hout. Er zijn dus, naar het schijnt de nodige gegadigden en dat terwijl de hondjes net vier weken zijn en nog minimaal 4 weken van moeders zorg zouden moeten genieten.
Ga ik opnieuw investeren? En dan niet zozeer qua energie maar mn qua gevoel? Is dit het moment? Ga ik me opnieuw vastleggen voor een jaar of vijftien, eigenlijk dus zo ongeveer levenslang? Ik twijfel. Dus niet doen? Bij Donna twijfelde ik niet. Bij de eerste jonge honden ook niet. Maar dat heeft niks meer dan graven opgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten