Tussenlanding

 Begin van de middag aankomst in de gigantische hallen van het vliegveld van Dubai. Koffie, echte koffie is het eerste waar ik behoefte aan heb. Helaas eerst weer in de rij. Ook de transitklanten moeten door de detectoren. Moet zeggen dat controleren en controleren twee duidelijk verschillende zaken zijn afhankelijk van waar het gebeurd.

 Met de koffie begint een ruk van ruim twaalf uur wachten, lopen, zitten, shopqpen, eten, drinken en weer lopen. Nu snap ik de lui die links en rechts liggen te slapen. Dat vertrekgates daarbij kunnen wijzigen is al raar. Als tussen A9 en C17 dan ettelijke km's zitten wordt het vervelend. En als je dan te horen krijgt, dat ook de nieuwe plek nog zou kunnen wijzigen, dan wordt het meer dan vervelend. Gelukkig heb ik mijn boek in de handbaggage gehouden.

 Mariana is uren zoet geweest met het afstruinen van de taxfree shops. Iedere terminal cq gatescombi heeft een uitgebreide keuze aan steeds weer dezelfde winkels: tassen, juwelen en goud, drank, sigaretten, snoepgoed, kleding, horloges wat boeken en kleding. Tijd voor de volgende étappe.

Verplaatsen

 Afscheid in de vroege ochtend. Half vijf op, vijf uur de koffers opgehaald, half zes de taxi, net na zessen op het vliegveld waar een moeilijk voorstelbare drukte heerst. Zo'n 777-300 heeft aardig wat mensen nodig wil ie een beetje gevuld raken. Niemand heeft haast. Er wordt ook niet bepaald op tijd vertrokken.

 Eenmaal in de lucht ontrolt zich de inmiddels bijna vertrouwde routine. Warme doekjes worden uitgedeeld. Snel daarna worden de kindermenu's en andere voedingsafwijkingen uitgedeeld, waarna het gewone volk aan de beurt is.

 Ontbijt, lunch en dinner bestaan uit hetzelfde aantal bakjes, enkel gevuld met (deels) anders componenten. Fruit, cake, koffiekop met bakje jus of water, brood, de warme hap, echt bestek met zout, peper en een tandenstoker, suiker, een pakje crackers, boter, kaas en/ of jam. Niks vergeten? Ik geloof het niet. De drank wordt aangevuld cq uitgebreid op een extra ronde.

 Ondertussen kun je op het lcd-scherm kijken naar informatie (oa camera's op de neus zittend en onder het toestel hangend), communicatiemogelijkheden en entertainment, dwz Tv, muziek, films, spelletjes. Alles op elk willekeurig moment onderbroken door de overbodige mededeling, dat het personeel een mededeling doet. Dat hoor je namelijk, ook als je een van de gammele koptelefoons op je oren hebt zitten.

 Eenmaal voet aan de grond ontrolt zich een volgende routine met controles, wachten, inchecken of naar buiten lopen. Alles bij elkaar een weinig aantrekkelijke manier van reizen. Maar goed 6000 km in 24 uur, waarvan je er ruim twaalf zit te verwachten ..., is ook weer niet niks.

Nippertje

 Eindelijk de rust om niks te doen .... Het heeft geduurd tot op de laatste dag van het eerste verblijf, maar toch. Het absolute ontbreken van enig moeten. Zelfs geen neiging tot willen. Het heerlijk achteroverleunen in de wetenschap dat een hoop kan mocht je willen, maar niks moet. De omgeving heeft al iets paradijselijks, maar dit besef overtreft het aanwezige natuurschoon bij verre.

Scheurtjes

 Vannacht aan de hoogte van het onkruid liggen denken, dat inmiddels voor mijn vreze de moestuin overwoekerd zal hebben. Het overdonderende effect van de plek keert terug op z'n schreden. Normale dagelijkse gedachten dringen weer door. Natuurlijk ook het gemis van de honden. De ouwe baasjes aan de zorg van anderen overlaten, geeft, sinds ik ze niet meer in de Franse kennel kan stoppen, geen goed gevoel. Maar zelfs die zorg is een paar dagen van het toneel verdwenen geweest.

 Wachtend op een koffieverkeerd kijk ik vanaf een balconterras zwetend uit over het langzaam vertrouwd wordende beeld van blauwe lucht, palmbomen en ander groen, zand en kristalhelder, blauwschitterend water. Ik weet nou al, dat de eerste weken terug op het Roemeense platteland verdwaasde weken zullen zijn. Het verschil met hier zou in Utrecht of Frankrijk al knap overdonderend zijn, een verschil dat met de move naar en gewenning op het Roemeense platteland bijna buitenaards is geworden.

 En dan heb ik het alleen over de uiterlijkheden en niet over het effect van het compleet andere leven. De luxe van het verzorgd worden. Een leven waar ik me steeds makkelijker aan weet over te geven, sinds ik er kennis mee heb gemaakt. Als ik het geld ervoor zou hebben, dan wist ik het wel.

Ontnuchteren

 De eerste indrukken zijn bezonken. Kritische nuances duiken op. De plek krijgt zijn gewogen plekje, wordt tussen al de andere vakantie-ervaringen vergelijkend op waarde geschat, gewikt en gewogen en zeker niet te licht bevonden, maar het nieuwe en het bijzondere is er van af. Morgen een dag uitlopen, inpakken en dan zaterdag door naar de volgende plek, naar de overtreffende trap van hier.

Gekkenwerk

 De auto ingeleverd. Twee van de drie huurdagen genoten en grenzen verlegd totdat vanmiddag op de terugweg door een verkeerde keuze de acceptable grenzen werden overschreden. Steil, soit. Extra steil, meuwah. Idioot steil .... Nee, dank je. Auto in een oprit gemanoevreerd en gestopt.

 Was ik van God en de rest verlaten geweest, had ik een half uur later of zo de kar waarschijnlijk zelf gedraaid en was terug gereden. Nu voelde een passerende automobilist zich aangesproken door mijn ongetwijfeld danig radeloze blik en heeft het werk voor mij gedaan. Hier hield zelfs 'dat het een kwestie van wennen zal zijn' op, De hoek van de weg was meer dan 45° met de horizontaal. Gewoon geschift.

Toeristiek

 De noordpunt van het eiland gerond. Zoals het een eiland betaamt overal grenzend aan water. De rondweg, die geen volledige rondweg is, zo ongeveer op het strand. Een paar uitdagende doorsteekjes voor de extra kick bij het links rijden. Verder veel overdadig groen, zwarte rotsen. De eerste paar kilometer verbazingwekkend, maar al snel eentonig. Het groen dan, stranden kunnen dat niet, eentonig zijn.

 Verder marktjes met tropische vruchten, weinig zichtbare horeca, kamikaze- buschauffeurs en een voortdurend naar links, rechts, boven en naar beneden slingerende weg. De doorsteek van west naar oost, op de kaart vlak en recht, was weer een eigenlijk onmogelijk steile slingertoestand. Geen ruimte voor een fatsoenlijke haarspeld, dus bochten waarbij vele meters in één draai moeten worden genomen. Het zal vast wennen, maar niet in twee dagen.

Zzzzz

 Een dagje zon, zand, zee, zemelen en 'zuipen'.

 Genoten van het te dure, maar lekkere en goed verzorgde eten en de bedmuziek in de bar. Mariana lichtelijk aangeschoten en uitgelaten.

Hervinden

 Na de paniekaanval vijf uur geslapen als een blok. Zwaar wakker worden. Traag starten. Ondanks de in principe uitgeschakelde airco, loopt je tegen de warme op als je je kamer uitstapt. Ook als het niet zo laat is als vanochtend. Weer goed ontbeten. De camera blijkt toch niet geheel kaduk, al is er wel iets verander, waar ik verder niet veel mee kan. Iets met een nr-reset, als ik het goed begrijp. Een nieuwe directory, omdat ik over de 999 foto's ben gegaan. Nee, niet nu, in z'n totaal. Lijkt me dan weer wat weinig en zou ik dit al eerder gehad moeten hebben. En er is meer mis. Er zit een vlek op de lens die beweegt.....?? Het ding reageert vertraagd en maakt iedere keer, dat ik het open automatisch een foto. We zien thuis weer.

 Verder langzaam wat meer greep op het dagritme. Rust om te schrijven. Toegang tot een Pc. Mariana alleen naar strand en water en ik aan de extra koffie. Wat me ongewenst bezig houdt, is het geld en dat had niet gehoeven, als ze hier gewoon mijn ING-pas hadden geaccepteerd. Een smetje op het verder vooralsnog perfecte verblijf.

Huiselijk

 Paniekaanval. Rond half drie. Niet zoals het ooit is geweest, maar toch. Wakker worden met een onbestemd en akelig wakker gevoel. Bezweet en nog zwetend. Het gevoel, dat iets niet is, zoals het zou moeten zijn. Naar de plee, wat gedronken, ontspanning-Cd in de oren geplugd. Niets had enig effect, dus uiteindelijk ook een halve kalmering naar binnen.

 Ademhaling heeft niet de gewenste diepte. Buik verkrampt. Lucht in het systeem? Op de ademhaling geconcentreerd en me gedwongen tot kalmte. Langzaam ontspanning en een diepere ademhaling. In slaap gevallen tot voorbij achten.

 Wie of wat mag ik bedanken? Het vliegen? De autorit? Ergernis over camera? Dat laatste lijkt me stug.

Triple

 Eerst belazerd worden aan een pinautomaat, dan je knar verbranden en tenslotte een digitale camera die het voor gezien houdt. Ik heb betere dagen gekend.

Belazerd

 Belazerd bij een pinautomaat. De eerste keer in mijn leven dat me dit overkomt. Hoelang is het geleden, dat ik het gepinde geld natelde, voordat ik bij de automaat wegstapte? Nu was ik lang en breed terug op de hotelkamer voordat ik het merkte. Had liever een paar glazen wijn voor dat geld gedronken.

Autoavontuur

 Een Ferrari-rode kleur, de lage ligging van een Lamborghini Huracan, een terugklapdak en het motorvermogen van een opgevoerde bromfiets. Alleen toeristen zijn hier zo gek om in een cabrio te rijden. Een realisatie, die gaande de uren tot je doordringt bij het zien van de passerende weggebruikers en de steeds strakker en pijnlijker wordende hoofdhuid. Na vier uur rijden was de knar knap geschroeid.

 Voor de lokale bevolking zal het vinden van de weg geen enkel probleem opleveren. Ik denk niet dat er meer dan 150 km asfaltweg ligt op het eiland. Maar een paar overzichtelijk geplaatste wegwijzers zou geen kwaad kunnen. En dan geen groene borden bij al de overdadig aanwezige begroeiing... Het zou zoeken en omrijden bespaard hebben en ons via de gewenste weg naar de andere kant van het eiland geleid hebben ipv de onbekende weg, die we nu hebben genomen en meer weg had van een testroute hoe steil en onmogelijk je een weg bergop en -af kunt laten slingeren.

 Uiteindelijk in de hoofdstad Victoria aanbelandt. Andere wereld. Merkte aan mezelf dat ik niet echt geïnteresseerd was in een kennismaking met de autochtone bevolking en levensomstandigheden. Grote verschillen in welvaartsniveau zowel bij de bevolking als de staat waarin gebouwen verkeerden. Het was of nieuw en 'gemaakt' of vervallen en shabby. De lokale bevolking weet nauwelijk gebruik te maken van wat met de toeristen het land inkomt. Ze moeten het vnl hebben van het werk dat die industrie creëert, als ik het zo inschat. Je komt als toerist, op die ene selfcateraar na, ook nauwelijks van het hotelcomplex af. Zonder auto is het al 20 minuten lopen om hier überhaupt op de openbare weg te komen. Daar rijden genoeg bussen met een hoop halteplaatsen maar enige levensmoeheid kan bij de keuze voor het openbaar vervoer geen kwaad.

Kuddewaan

 Met de kudde het buffet afgegraasd. Klinkt erger dan het is. Keuze uitgebreid, verzorging goed, presentatie ronduit prachtig, kwaliteit mag er zijn. Maar die kantinemassaliteit van de mensen, het felle licht en uiteindelijk een prijs, die nauwelijks onderdeed voor gisteravond, maakt dat dit één keer is geweest en niet meer. Doe mij dan maar de service aan tafel, de ambiance, de gedempte verlichting, de rust ipv de buffettoestanden. Waar het voor de rest op het terrein nauwelijks te merken is, dat er aardig wat mensen rondlopen, wordt hier net het massale benadrukt. Foutje

Bijzonder

Prachtige dag geweest. Prachtige avond. Het betrekt een beetje maar wordt vooral rap minder licht.

18:31 en de avond valt, schemer, krant lezen kan niet meer.

Heerlijk. Balkon. Glas witte wijn. Die Zeit gelezen, die ik uit Wenen meegenomen heb. Cadeautje van Emirates. Maar de belichting maakte in het vliegtuig lezen onmogelijk. Aardige krant ook, erg lange artikelen.

Het is hier Korcula in het kwadraat. Morgen de auto. Een komisch klein karretje. Zien wat we verder van het eiland kunnen bekijken.

Het gaat rap. Zes minuten later en bijna donker.

Prachtig. Dit soort momenten in de setting van Coveș en we zijn waar we 'altijd' hebben willen zijn.

Aanmatigend

 Afgezien van de belachelijke prijzen voor spijs, drank en wat verder te koop is, valt er niks te klagen. Prachtige plek, mooie kamer, vriendelijke en voorkomende service. Korcula in het kwadraat. De zee, sorry oceaan, het heldere water, de zon, aangename temperatuur, de palmen, het (aangelegde?) zandstrand, de terrassen, de wijn, de service, de bediening, goeie WiFi. Mocht ik nog maar een half jaar te leven hebben, dan zou ik er niks op tegen hebben om die laatste mndn hier te slijten.

 Dan zou ik me ook niet aan de prijzen storen, wat ik vandaag wel ff deed. Het is geen goedkope plek, dat weet je. Maar hier wordt overduidelijk niet gescoord op de kamers, maar op wat er verder verteerd wordt. Tientje en meer voor een 0,25 cl biertje, 60-70 euro voor een simpele fles wijn, een maaltijd gaat zo over de 100 euro pp, goed verzorgd maar toch en zonder drank, een jurkje van niks in de shop vanaf 500 euro, etc. Ergens stuit me dat tegen de borst. Ik zou dat anders doen. Maar vervelender is, dat de gulzige kaartlezers niks met mijn ING- betaalpas kunnen, terwijl ik 'm -slim bedacht- wel op 'wereld' had gezet èn na twintig minuten lopen ook de dichtsbijzijnde pinautomaat buiten werking bleek. Niet slim. Van hen dan wel te verstaan.

Eigenheid

 Zo compleet in alles gericht op die ene activiteit, krijgt vliegen iets op zich, iets op zichzelf staand. Het verwordt tot een doel, een bezigheid op zich. Vliegtuig in, vliegtuig uit. Weg zoeken naar het volgende vertrekpunt. Weer de lucht in, weer landen. Op naar het volgende vertrekpunt, het volgende vliegtuig, de volgende stewardessen, de volgende maaltijd, de volgende turbulentie. Een zichzelf voortdrijvende routine

Verschilletje

 Dubai. Twee done, six to go. Qua vliegtuig van het ene uiterste in het andere. In een kleine city-hopper naar Wenen, zo eentje waar de afgeklapte deur als instaptrap dient. En daarna in een Giga-luchtschip naar Dubai. Ding met een knappe lengte, verdeeld in vier steeds langer wordende compartimenten en een vier zitplaatsen breed middenschip. Flim, muziek, Tv en online camara's om iedereen een kijkje naar buiten te gunnen. Dan is vliegen toch een complete andere ervaring. Eigenlijk een ervaring van niks.

 Ook de laatste étappe bleek met een dergelijk grote machine gedaan te worden. Twee films gezien waarvan ik de eerste alweer ben vergeten. O ja, Pi, het verhaal van de jongen en de tijger als schipbreukelingen samen in een sloep. Nou ja, meer hij er naast op een vlot en de de kat in de boot. Zonder geluid goed te doen. Dat gold ook voor de actiethriller daarna. Iets met '47', geprogrammeerde killers, een hoop geweld met een sentimentele touch. Moet niet te vaak met dezelfde onderneming vliegen, want ondanks het getalsmatig ruime aanbod zat er weinig qua film tussen wat me aantrok. Nog afgezien van de beroerde kwaliteit van de koptelefoons.

Overdrijven

 Door de controle. En weer is het me gelukt om iets in mijn handbaggage te hebben, dat door een overijverige of misschien tot op het bot verveelde douanebeambte gezien werd als een wapen. Het leek me zo handig om het mee te nemen, dat ik bijna trots op mezelf was, toen ik het me bedacht en de kurkkentrekker in de koffer stopte.

 Verder dan de douanecontrole is de degelijke en zeer handige tweetrapskrukkentrekker niet gekomen. En het was niet de scherpe punt van de open spiraal, die je in de kurk draait, die voor het probleem zorgde, maar het 1,5 à 2 cm lange gekartelde mesje, waar je de kop van capsule mee afsnijdt om bij de kurk te komen, die niet op goedkeuring van de diender kon rekenen.

 Je kunt het ook overdrijven met wat als wapen te gebruiken is. En overdreven wordt er èn bovendien ook steeds meer. Nu weer iets met een papiertje wat overal langs wordt gehaald en dan op een apparaat gecontroleerd wordt. Natuurlijk moesten ze mij daarvoor weer hebben. Hoelang gaat het nog duren, voordat je lijfelijk gevisiteerd wordt, wil je de lucht ingaan? Ik zie de rij houten keetjes al voor me, met een gat op gathoogte, waar de beambte dan aan voorbij loopt in een soort loopgraaf en steekproefgewijs een stok naar binnen steekt met een sensor of lichtpunt op het uiteind. Belachelijk. Voor hoelang?

Waanzin

 Op het vliegveld van Sibiu. Een luchthaven met vandaag en morgen welgeteld vier vluchten per dag ... Het komt ons makkelijk uit, maar in feite is belachelijk. Een hele infrastructuur, supermarktje, twee cafetaria, autoverhuurders, luchtvaartmaatschappijen, beveiliging, etc. Dit kan nooit rendabel zijn. Misschien hadden we vanuit Boekarest rechtstreeks naar Dubai kunnen vliegen, maar dan hadden wel eers 4 à 5 uur moeten rijden. Die tijd zitten we nu te wachten en in het vliegtuig.

 Ik ben nog steeds redelijk relaxt, al kriebelt het wel in de maagstreek. Het meest benieuwd ben ik naar het inchecken en de baggage afhandeling. De 23 kg voor de laadruimtebaggage is ruim, maar de 7 kg voor de handbaggage is krapjes. Dat zijn, incl. de koffer een paar kleren en dan houdt het op. Met boeken, schoenen en papieren had ik een netjes gevuld koffertje, maar wel ruim 10 kg. Ompakken dus. Maar goed ook, want de koffercontroleconstructie blijkt een weegschaal te bevatten.

Vertrek

 Laptop gaat uit en dicht voor goed veertien dagen. Gelukkig hoef ik al die kilo's niet mee te slepen om mijn gedachtenkronkels aan het blog toe te vertrouwen. De ouderwetse wens om weg te willen begint op te spelen. Tot straks, zou ik zeggen. Ergens in de lucht of in den vreemde ....

Lengte

 Als ik het animo zo zie, worden het niet zo gewaardeerd als ik mijn stukjes tot de essentie weet terug te brengen. De waardering zit 'm blijkbaar voor een deel in de omvang. Is te waarderen ook. Naar het blog surfen en in één oogopslag het resultaat tot je kunnen nemen, trekt de verhouding scheef tussen de moeite, die je doet, en het resultaat, dat je ervoor terug krijgt. Maar goed staand schrijven maak je je niet in één dag meester.

 Verder enkel positieve geluiden. Kan me niet voorstellen, dat de harde kern daar op zit te wachten. Geen ergernis, geen gemopper. Op mijn rug en een missende zwembroek na loopt alles als een trein. Nog nooit mijn koffers 12 uur voor vertrek in orde gehad. En desondanks geen dwangneurotische behoefte om te vertrekken.

 Ik heb nog twee uur, een beetje afwas, het opruimen van de tafel en een bad te gaan en dan gaat het richting luchthaven. Zien hoe het werkt met via het internet geregelde vluchten. Ik heb een nummer en een reserveringsbevestiging. De rest (inchecken, baggage, ticket, etc.) moet nog. Was met Wizz Air van Frankrijk naar Roemenië toch anders. Dan had je alles vooraf in handen, moest je hooguit nog iets met de baggage, als je meer had dan iets aan de hand. Als dat lukt is het daarna enkel de juiste aansluitingen vinden in Wenen en Dubai. Best wel spannend.

Vullen

 Allez, niet tegen aanhikken. Gewoon doen. Pak die koffer!!

Slakkengang

 Pruttelend ipv stomend maar het gaat nog steeds voort!!

Strak

 Stijfjes en heel voorzichtig aan deze dag begonnen. Tegen de nachtelijke verwachtingen in was het verlaten van het bed niet het probleem. Aankleden vereiste al meer behendigheid, maar het echte probleem is het zitten. Liggen, zitten, en niezen!! Dan maar de hele dag in de benen? Ook niet echt een alternatief. Maar actief bezig blijven is in deze altijd een pré.

 Hoe het ook zij. Het is een vervelend spiertje, pees(aanhechting) of beknelde zenuw dat me dwars zit. En dat alles vanwege een zetje. Een zetje!! Hoe krijg je het voor elkaar. Bijna zo knap als het vervelend is.

 Echt knap is, dat ik gisteren ondanks alles voor een schone keuken en eetkamer/entree heb kunnen zorgen. Het ging nog langzamer dan normaal, maar de drijfveer om straks in een schone tent terug te keren was krachtig genoeg om me vooran te drijven.

 Vandaag verder met de afronding. De tuin laat ik zitten. De rest een beetje praktisch ordenen en hondenverzorgervriendelijk maken. Gaat lukken. Maar langzaam.

Hechting

  Het is natuurlijk al een tijd geleden, maar het verlangen wordt er niet minder raar om. De een verlangt naar zijn of haar familie, naar iets wat vagelijk met "Nederlands" omschreven kan worden, naar Febo-kroketten, de Hema of naar pindakaas van Calvé. Ik verlang naar een (mid)dag in een fatsoenlijk geoutileerde boekenwinkel en muziekzaak. Deels Nederlands, deels Duits.

 Boekwinkels genoeg, maar Roemeens met wat Engels en eentje vnl Duits maar dan weer Roemeens georienteerd.  CD's heb ik inmiddels ook in Sibiu gevonden, maar in een voor mij vreemde smaaksamenstelling. Veel Heavy Metal, Dance en Klassiek. Nu kan ik soms nog enige waardering opbrengen voor het geweld van zware metalen, maar beide ander genre's zijn absoluut niet aan mij besteed. En waar het bij 'fatsoenlijk' nou net om draait is een ruime keuze. Een overdaad aan aanbod, waaruit je op het moment van aanwezig zijn, je keuze maakt. Arbitrair als de neten, maar toch.

 Bestellen kan ik alles. Via het Internet maar vast ook bij de lokale boek- cq muziekhandel. maar dat betekent, dat je doelgericht naar iets opzoek bent. Soms is dat zo, meestal niet.

 Als ik aan Utrecht denk, denk ik aan Plato en Broese Kemink. En aan de De Zaak natuurlijk, maar dat is 'Hors categorie'. Zelfs iets eerder dan aan Soestbergen. En dat, terwijl ik een paar weken geleden nog zei, dat ik na de vakantie spoedig naar Nederland wilde om het graf van Yoland te verzorgen. Het zal deels verweven zijn, en deels ook weer niet. De keuze voor de begraafplaats was oa gebaseerd op het feit, dat ik me door de jaren heen altijd wel terug zag keren naar Utrecht. Was de situatie omgekeerd, ben ik daar niet zo zeker van, ondanks het onverwachte belang van haar begraafplaats. Frankrijk was in elk geval niet de goed keuze geweest.

Vormgeving

 Ondanks de ongewenst bewuste ervaring van mijn onderrug- danwel bekkenspieren wel mooi de keuken aan de kant en schoon gekregen. Het kost wat kijken, denken, afkeren, tobben, aansporen en uiteindelijk gewoon doen, maar de tevredenheid over het gerealiseerde resultaat is met geld niet te compenseren. Nu de entree cq eetkamer nog en ik ga met het gewenste gevoel een paar weken weg omdat ik weet, dat ik niet in een varkensstal terugkeer.

 Waarom? Dat heb ik me zelf vaker afgevraagd, maar zo moeilijk is het antwoord niet. Ik heb gewoon geen zin om direct naar terugkomst hier te staan soppen. Maakt niet uit of het afwas, ramen of de vloer is. Sterker nog, de ervaring heeft geleerd, dat de mogelijkheid bestaat, dat ik weken tot mndn een beetje wezenloos door mijn bestaan bagger, voordat ik links en rechts houvast vind in de realiteit. Zo erg zal het niet worden, schat ik zo in. Van een baan ben ik verlost, zo'n vaart zal het dus niet lopen, maar alle onvrede met mijn bestaan is daar niet mee opgelost.

 De liggengebleven zaken, die direct na terugkomst op mijn bord gekwakt zullen worden, kan ik nu al opsommen. Douche, deuren, vloerverwarming, bed, aanrecht. En dan zijn er nieuwe zaken, die staan te popelen in de startblokken: trap, kelder, tweede toilet, tuin, afzuigkap, Mariana's kamer, het bijgebouw, het trottoir en de binnenplaats. Een opsomming, die ongetwijfeld alles behalve compleet zal zijn.

 Maar nu eerst hopen dat een opgeruimde en schone eetruimte mijn gemankeerde krachten voor het moment niet te boven gaat.

Dubbelfout

 Gatverpielekes. Eén verkeerde beweging en het leven gaat van soepeltjes naar hakke-takkerige robotbewegingen. Waarbij iedere beweging spier voor spier, bijna vezel voor vezel aangestuurd moet worden. Ik kan GvD m'n gat nieteens fatsoenlijk afvegen. Leuke timing ook. En zo ergerlijk onnozel.

 Dat ik me kan vertillen, weet ik inmiddels uit ervaring. Daar hou je rekening mee. De te verwisselen zomerbanden (met licht metalen velg) dus gerold waar mogelijk en vanuit de knieën de auto in getild. Geen vuiltje aan de lucht. Maar het zijn grote dingen, als ze met z'n vieren in de laadruimte van de auto moeten. C5, dus netjes eerst iets over de laadvloer gelegd, achterbank neergeklapt, wiel naar binnen en doorschuiven naar voren ..... Ai, ai. Au. GvdGv.

 Het eerste wiel!! De drie volgende gingen niet vanzelf. Rollen was het niet. Dragen was het niet. En tillen al helemaal niet. Maar, hoe komisch het ook uit gezien zal hebben, de wielen zijn in de auto gekomen. In de garage er weer uit ook en als dank voor al die moeite, bleek bij het verwisselen van het derde wiel, bij het pogen daartoe, dat de anti-diefstal moer geen voldoende houvast meer had. Hoe verwijder je een anti-diefstalschroef, als de daarvoor noodzakelijke moer cq verlengstuk of hoe je het ook moet noemen, zodanig afgesleten is, dat je geen grip meer krijg op de schroef? We gaan het ontdekken. Straks, na de vakantie.

Leegloop

 En ergens gaat het dan toch mis. Een hoop gedaan. Zonder dwang, jagen of andersoortige stress maar ruimschoots voor het einde van de beschikbare tijd loopt de boel dood. Het begint al met de switch van afwas naar anders. Vervolgens huppelt een Grohe-specialist langs, speciaal uit Boekarest overgekomen, om het stoomprobleem een draai in de goede richting te geven.

 De eerste blik was al genoeg om te zien, dat dit niemand van de techiek was. Dit was Sales of misschien zelfs Management, dat dacht het probleempje wel ff 1, 2, 3 op te lossen. Mooi niet dus en ik me verbazen over en onbedoeld ergeren aan het onprofessionele geklungel. Dat verstoort de boel compleet. Heeft natuurlijk helemaal niks met die man en alles met mij te maken. Maar met dat de beste man vertrekt, voel ik de dag door mijn handen glijden. Eind oefening. Nog wat uitlopen, een beetje klooien, wat halfslachtige herstartpogingen en accepteren dat de blik naar morgen gaat.

 Jammer, maar natuurlijk geen halszaak. Morgen is weer een dag. Die kunst pas ik vaak toe, maar weet er zelden begrip voor op te brengen. Vrees, dat ik het me wel eigen moet maken, wil ik niet steeds weer mijn nek breken over mijn eigen wensen en verlangens. Vandaag is voorbij, morgen komt er aan. Ja, niet nu, straks. Nu is het vrije tijd. Rust. Ruimte. Tijd voor niks doen in het algemeen en daarvan genieten in het bijzonder.

Benepen

 Gut, gut, gut. Aanbiedingen weten mij zelden of nooit tot zg besparende meeruitgaves te verleiden. Al het zoekwerk en de extra kilometers wegen nooit op tegen de concrete opbrengst. Maar ok, dat een kruidenier dat doet, kan ik snappen. Mensen trappen zelfs nog in iets à la een fles voor 75 cent en drie flessen voor 2,25. Maar dat een luxe hotel zich waagt aan een soort gelijke benadering, stuit mij eerder tegen de borst dan dat het me ergens toe weet over te halen.

 Kamer besproken voor, zeg 100 euro per nacht (telt makkelijk). Nu krijg ik een email toegestuurd, iets dat na het verblijf niet vanzelf zal stoppen, dat ik 30% korting kan krijgen op een upgrade naar een premium kamer, wat ever that may be. DERTIG procenten. Ahum. In concrete dus normaal gesproken 10 euro per nacht meer, korting is 3,3 euro, dus nu 'slecht' 6,7 euro meer. Is 6 x 3,3 = 19,8 euro in zes dagen op een (reken)bedrag van 660 euro .... net 3% dus.

 Behalve verlakkerij ook getuigend van een kruideniersmentaliteit, die een hotel op dit niveau onwaardig zou moeten zijn. Alleen het afhalen van het vliegveld is al zeker 5x zo duur. Enkeltje! Wat gaan we daar aantreffen? Zijn wij de enige gasten? Wordt lachen.

Feestelijk

 Koud drie minuten na negenen (in de ochtend!) en voor vandaag gedaan, wat gedaan moest worden. Alles electronisch, dat scheelt. Kijk, dat zijn toch de kleine stimulerende duwtjes in de rug of trappen onder de kont, waar je jezelf een plezier meedoet. Bingo. Done. De rest van vandaag valt allemaal in de categorie "Leuk meegenomen als het gebeurd." Nee, dat betekent niet, dat ik nu achteroverleun en het plafond ga bewonderen. Het betekent simpelweg geen druk op de ketel. Freewheelen en toch zinvol bezig zijn, want voor eigen lol en tevredenheid.

 Nu zou ik me zo een grote koffie-verkeerd gunnen met een goed glas oude Armagnac. Vrees niet, ik heb het geeneens in huis. Sterke drank genoeg maar niet deze soort en voor een moment als dit is die onontbeerlijk. Een moment met een vlaag heerserlijks. Een woord dat Google niet kent. Komt niet vaak voor dat die zoekmachine met lege handen bij je terugkeert. Noem het, voor de oudere garde onder ons, een HB-moment. Alles loopt en dat nog naar wens ook en het kost je geen enkele moeite.

 Lang op gewacht en eindelijk gekomen. Het zal niet van lange duur zijn, maar de wetenschap dat het nog bestaat doet wonderen, dat weet ik zeker. Het is een extra stut onder het geheel, een extra scheut vertrouwen in de toekomst. Zoiets zou je niet ongemerkt voorbij moeten laten gaan, maar vieren. Gaat opzoek naar een acceptabel compromis (vies woord!) tussen vieren en verstandig zijn.

Voorgloeien

 Wat gisteren als een bui begon is in de loop van de nacht overgegaan in permanent geplens. Binnenplaats weer een modderbad. Dus modderpoten waar het net weer een beetje schoon was gemaakt. Ach, ach. Voordeel is , dat ik me vandaag, zonder neiging tot naar buiten gaan, kan concentreren op wat binnen gedaan moeten worden: afwas, opruimen en poetsen muv de vloer wel te verstaan. Dan is er nog iets met stenen, die gebracht worden, als het goed is. En dat was het dan, onvoorziene zaken in het midden latend. Of zoals mijn moeder en ook de hare steeds pleegt resp. pleegde te zeggen: 'As God bleeft'.

 Badderen kan ook weer. Je zou het bijna vergeten, als het geen zondag is. Zat net weer bijna op 1x per twee dagen toen de ketel over de rooie werd gejaagd. Het gaat vanlles wat worden vandaag. Bijvoorbaat al bijna zeker een prettig dag. Zin in muziek. Zin in een opgeruimde tent. Zin in het inpakken van mijn koffer(s). Zin om eropuit te gaan. Zin om deze plek ff helmaal kwijt te zijn. Excl. de honden, maar die kunnen echt niet mee. Daar doe je ze geen plezier mee.

 De koffie is genoten. Een schrijfsel gepempt. Aan de slag dus. Toch? Niet dan? Nou, allez hop. In de benen en de handjes laten wapperen. De rotzooi is niet gemaakt door anderen en de afwas nog steeds niet zelfreinigend. Aan. Den. Slag.

Prikkelingen

 De dag neigt naar z'n eind. Een regenbui heeft een streep door de laatste mogelijkheid voor enige fysieke activiteit gezet. Het is een achtergronds dagje geworden. Vanalles geregeld maar weinig tastbaars gedaan. Administratie, financieën, correspondentie, leverancierscontacten. Gekookt, dat wel en een machine was laten draaien. De zoveelste deze week. Straks ophangen (toch nog iets beweging) en aansluitend in bed duiken. Morgen verder.

 Waar gaan we de nacht mee vullen? Weer achter zoek geraakt baggage aan of opzoek naar de juiste vertrekhal? Ja, de dromen leven mee. Mijn voorkeur zou uitgaan naar een andere invalshoek, maar het zijn weer van die zaken, waarbij de wens minder invloed heeft dan op prijs zou worden gesteld. De mooie kanten van de voorpret vul ik dan wel zelf in. Probeer dat tenminste.

 Het heeft werkelijk iets spannends. Dat had ik me niet bedacht. Qua vliegen en zo wel maar niet qua wat we daar nou sec gaan aantreffen. Niet-Europees, alhoewel wel ooit gekolonialiseerd (de eerste week) of omgebouwd tot een paradijselijke omgeving (tweede week), andere gebruiken en gewoontes buiten de hotel campus en dus in de tweede week buiten het eiland, dwz in het water. Ik ben wel benieuwd naar Malé, de hoofdstad van de Maldives, een atol gevuld met een stad. We zitten er niet zover vanaf en vliegen op de terugweg pas in de avond. Zou moeten kunnen dus. Al zijn avonturen op het allerlaatste moment misschien niet het beste idee.

Overdrijven

 Het hoort natuurlijk niet, maar verleidelijk is het wel. Eén keer een click met je vingers en je hebt de aandacht van de bediening. Positief of negatief is een beetje afwachten. Als iemand dat voorheen bij mij probeerde, kon hij/zij vooral lang wachten. Maar niet doen dus. Bleek ook geheel niet nodig. Integendeel. Na een dag of twee had ik eerder de neiging om het bedienend personeel weg te wuiven, dan naar me toe te halen. Sammy is een ster in het achter mijn kont aan lopen, maar als ik zit (of lig) doet hij dat ook en laat mij verder met rust. Dat moeten ze hier nog leren.

 "Of alles naar wens is?" "Of ik misschien iets wil drinken?" "Of mevrouw misschien behoefte heeft aan een massage?" "Of we al trek hebben?" "Of dat we eerst een cocktail willen?" "Mochten we willen, kan de menukaart opgehaald worden. Alleen ff zeggen van welk restaurant."

 Oordopjes. Ik heb opeens een intense behoefte aan wereldafsluitende oordopjes. Dat krijg je als je je bulter niet zelf opvoedt. Je zou zo iemand zo naar de stad sturen voor een plintenladdertje, alleen om een paar uur rust te hebben. Als ie nou mijn blaas zou kunnen legen ipv dat ik steeds weer die km retour hotel moet afleggen, zou ik toeschietelijker zijn, denk ik.

Puur?

 Een licht zilte, frisse bries waait door de glasgordijnen naar binnen. De ochtend gloort. Hoelaat zou het zijn? Vier?, Vijf uur? Het hotel ligt aan de westkant. Geen opkomst met koffie in de ochtend maar een ondergang met wijn in de avond genieten. Over alles is nagedacht. Benieuwd hoelang het duurt, voordat de zon de steile bergrug in het midden van het eiland is ontstegen. Gisteren geen moment aandacht aan besteed. Niet zozeer last van een jetlag, meer overdondert door de tropische overvloed aan blauw (zee), groen (planten) en bruin (mensen).

 Bij de aankomst was voor aftasten en snuffelen geen tijd. Na de koffers, die gelukkig op de band lagen, werden we bij de uitgang opgewacht. Hup, auto in. Hup, hotel, kamer, drankje, bed. Waren de eerste blikken tijdens het vervoer niet zo overonderend geweest, had dit op ieder andere plek van de wereld kunnen zijn met bijbehorend hotel. Aankomen met een rugzak werkt dan toch anders. Je moet kijken, zoeken, informeren, ev. proberen en keuzes maken. Hotelreservering was trouwens een vereiste bij de douane.

 Zo hang je in de lucht. Zo sta je met je voeten in de Indische Oceaan, blik richting het Afrikaanse continent, maar weinig anders te zien dan water. We hebben ons de eerste dag als kinderen lopen vergapen aan de compleet andere omgeving buiten de kamer, ons een lichte avondmaaltijd gegund en langzaam wegzakkend van de ondergaande zon genoten.

 Vandaag zien of we de volkomen andere wereld enigszins eigen kunnen maken. Links rijden, gezien worden als object waar geld uit de zakken valt te kloppen, fruit, cocktails, ritmes, fleurigheid en misschien ook wel treurigheid. Nieuwsgierig en eigenlijk ook weer niet.

Valkuil

 Zenuwachtig! Is zo ongeeer het laatste wat je zou moeten zijn, als eindelijk een beetje van de langverlangde rust kan worden genoten. Typisch. Ok. De bekende tegenstrijdigheid, dat ik rust wil en als ik die heb, dan vind, dat ik bezig moet zijn cq te weinig doe en niet van het niets mag genieten. Hangt natuurlijk van het soort 'rust' af. De rust nu is niet meer dan een einde aan het gepush om geregeld te krijgen wat geregeld moeten worden. En heeft weinig, zeg maar gerust niets te maken met het feit, dat er niks meer gedaan hoeft te worden. Er is tijd genoeg voor wat moet gebeuren èn, wat nog belangrijker is, de resultaten zijn enkel en alleen afhankelijk van mezelf.

 Maar ik ken me langer dan vandaag. Als ik niet uitkijk laat ik de boel zo versloffen, dat er alsnog druk op de ketel ontstaat en ik was nou net blij, dat ik daar ff van af was. Dus iets meer verstandigheid in het systeem pompen en aan de slag met wat gedaan moet worden om mijn tevredenheid op een peil te houden, dat gemopper uitsluit. Afwas, opruimen, poetsen, inpakken en als het kan ook iets met de tuin. Alles relaxt, stressloos, met aandacht, dan volgt de voldoening vanzelf.

 Ha, het gaat nog eens wat worden met mijn nieuwe leven. Goed vertrekken, goed terugkomen en dan doorstomen. Het klinkt als muziek in mijn oren. Stoom en muziek, ik moet er allebei nog wat mee. Hup, in de benen.

Beestjes

 Een massa meikevers. Zo massaal was het in Frankrijk nieteens. Veel dooie. Maar volgens mij zijn die dieren sowieso geen lang leven als kever beschoren. Dacht ik. Maar dat is verkeerd gedacht. Ik weet nu ook wat die grote larven zijn, die ik vorig jaar met regelmaat bij het werken in de tuin aantrof. Wij gaan geen vriendjes worden, als ik zo de Wiki lees.

Terugschakelen

 Nummerbord binnen, kleding gescoord, betalingen gedaan. Ineens is het geren van de baan en voelt het leven compleet anders aan. Weg met het jachterige moeten en krimpweigerende lijstjes. Er is weer ruimte qua tijd en mogelijkheden. Een verademing, letterlijk en figuurlijk. Nu de vakantie naar het centrum van de aandacht rukken en relaxt richting weekend koersen. Zien dat we in alle rust en met een goed gevoel vertrekken en niet moeten afkicken op 10.000 m hoogte.

 Ik ga voor mezelf niet bedenken en al helemaal niet benoemen, wat ik in dat kader nog allemaal gedaan zou willen hebben. Er is een soort grip op het geheel, dus het gaat allemaal wel lukken en wat niet lukt, doen we later. Of niet, want het gereis leent zich natuurlijk voor een schier eindeloze reeks aan rampscenario's, waar ik sinds een paar jaar niet vies van ben. Hier weer heelhuids terugkeren voelt soms aan als het vragen om het onmogelijke. Soms. Gelukkig overheerst het nuchtere relativeren. Dus dubbel maar vrolijk verder met het vullen van mijn koffer en het vergaren van de laatste, ontbrekende onderdelen.

Werkdag

 Kijk, dat is een prettig begin van de dag. Ik had één ding, dat ik vandaag echt moest doen en dat heb ik nu net in 3 minuten achter mijn rug gebracht. Dat is het 'moeten', wat ik kan hebben, al kan ik me ook in dit soort gevallen er nog dagen onderuit proberen te draaien. Mensen noemen me weleens een raar geval, maar doelen dan altijd op zaken, die ik alles behalve raar vind, mijn echt rare kanten hou ik in kleine kring: bij mij en mezelf.

Verdwijntruc

 Iets niet kunnen vinden wat ruim de afmeting heeft van een LP, alleen in de keuken gebruikt wordt en absoluut niet interessant is om te stelen. Ja, dat laatste is een stom idee, maar naarmate de tijd verstrijkt en het voorwerp niet boven water komt, worden de overwogen mogelijkheden steeds stommer. En 'tuurlijk laat iemand, als hij/zij al langs de honden durft, de laptop, het tablet, de ijsmachine, snijmachine, de roestvrijstalen pannen etc allemaal links liggen en stapt trots naar buiten met de anti-spatschijf angstvallig weggestopt onder de jas. Belachelijk idee, maar ik heb het overwogen.

 Het ding kon niet anders dan ergens in de keuken liggen. Duidelijk niet op z'n plek maar in de keuken. Nu is die keuken net danig overhoop gehaald en staat een hoop te staan waar het origineel niet stond en ook absoluut niet de bedoeling is dat het er blijft staan. Niet alle plekken zijn kortom even toegankelijk voor een snelle, controlerende blik, als dat voorheen het geval was..

 Na een dag of drie, maar gelukkig niet rondom de klok, zoeken, denken en bijna voelen waar het ding zou moeten liggen, maar desondanks geen heder beeld krijgend, was er zo langzamerhand nog maar één lade over, waar niet in gekeken was. Teveel zooi ervoor. De rommel opzij zettend kwam de verlossing aan het licht. Ik had het ding bijkans kunnen omarmen.

Tussensprint

 Maandag. Het begin van de laatste pré-vakantieweek. Zien of scheepsrecht in Roemenië bij de vierde poging wel geldigheid heeft. Maar eerst koffie voor ik me weer in het papierwerk stort. Op de terugweg misschien nog wat snuffelen in het kledingaanbod in de hoop dat aanbod en gading in elkaars buurt komen en vervolgens verder met de hopelijk allerlaatste administratieve beslommeringen .... voor het moment. En dan mag ik hopen, dat het gaande de week rustiger wordt en we niet op goed Roemeense wijze met een hoop gestress de laatste noodzakelijkheden moeten regelen, als het er in feite te laat voor is. De keerzijde van de médaille waar iedereen ogenschijnlijk altijd voor alles en iedereen tijd heeft. Ik ken mijn nieuwe pappenheimers inmiddels iets langer dan gisteren.

 En dan uiteidelijk over al die dingen heenstappen, waarvan het zo leuk zou zijn geweest, als ze gebeurd waren en wij na de bounty-trip in een ingericht, schoon, opgeruimd en compleet huis zouden terugkeren. Nu zal dat schoon wel lukken en dat opgeruimde tenminste voor het deel, dat niet nog in dozen zit. De beide andere mogelijkheden zijn een brug te ver, misschien wel twee. Het zij zo. Maakt voor het moment ook allemaal niet zoveel meer uit. Het eerst volgende point-of-pain wordt de komende winter en die is nog bijna drie seizoenen verwijdert vanaf nu. Ruimte, dus. Een verneukeratieve ruimte, dat wel.

Daadkracht

 Een aangename èn produktieve zondag. Het kan en mag dus gezegd worden. Na de standaard ochtendprocedures de stoute schoenen aangetrokken en me op de in 24 achtergebleven administratieve rompslomp van de afgelopen 12 mndn gestort. Op de achtergrond een paar weken voorbereidende proef- en snuffelsessies aan besteed, maar de beste aanpak blijft de duik in het diepe.

 Ordenen ... ik heb er zelden zin in, maar als, dan is het wel aan mij besteed. Zowel qua tempo als het realiseren van een overzichtelijke struktuur. Dus, voor de zondagse maaltijd na het kerkbezoek van moeders op de tafel stond, was de ellende teruggebracht tot een tweetal stapels netjes gevulde dozen en een pakket recent bijeengekomen post, die mogelijk de komende tijd nog doorgebladerd zal moeten worden.

 Tsak, tsak, done. Tussendoor een paar machines was laten draaien en als beloning mijn eigen soep verorberd. Zoals altijd weer in alles, het beste is het om niks uit te besteden en alles naar jezelf toe te trekken. Laat ik daar nou net vanaf willen... maar dit was goed èn nodig. Met de komst van het bed, ergens na de vakantie, kunnen gelijk die dozen van 24 naar 13 en is de punt, die nu al een jaar hangt te hangen, ook in ene gezet. Punt!

Drukverhoging

 Een prachtige dag na een exotische nacht. De vakantie sijpelt mijn dromen binnen. Het komt rap dichterbij en behalve al dat gevlieg, heb ik ook weinig ervaring met overstappen, baggage die je maar éénmaal afgeeft en drie vluchten later (hopelijk) terugvindt op de baggageband en hotelpersoneel, dat je staat op te wachten op het vliegveld. Een woord dat in beide eindbestemmingen nauwelijks van toepassing zal zijn op de landingsbaan met bijgebouwen.

 Ik had op een rustige week gehoopt. Rustig in de betekenis, dat ik me geheel had kunnen richten op het aanstaande verstrek en wat daar allemaal nog voor moet gebeuren. Dat is al meer geworden dan de bedoeling was, maar nu dus ook nog een CV-ketelreparatie, autoregistratie, levering van 4 pallets plaveisel, controle/reparatie van douchesysteem, afhandeling van de glazen deuren en iets met het aanrecht. Een hekel heb ik aan al dat gedoe op het laatste moment.

 Wordt je door de lamlendigheid van anderen gedwongen om de teugels strakker te trekken dan je lief is. Irritant. Dat soort gedoe brengt niet de coöperatiefste houding in me naar boven. Wordt dus al vliegen voor vertrek.

Druppelgewijs

 Alles bij elkaar had de dag slechter uit kunnen vallen. Het CV-gedoe heeft het animo geluwd, maar niet omzeep geholpen. Een paar dingen binnen en buiten gedaan. Wat er niet meer in zit is de tuin. Qua moment en temperatuur niet verkeerd. Wat ontbreekt is de puf. Hoe het wel of niet op elkaar in grijpt, is me nog steeds geen weet, maar ik heb het voor vandaag gehad.

 Hoofd (holtes?) is verstopt, lijf opgeblazen, het totaal moe. Ik gun me een glaasje wit. De hele zaterdagmiddag aan de slag geweest ipv door de stad gestruind en terrassen genoten. Is sowieso al bijna heiligschennis. Ik ben benieuwd, waar ik over een jaar of een à twee sta, als ik ophou te streven naar, wat ik me voorgenomen heb.

 Werken op zaterdagmiddag .... Ja, achter de bar maar, voor de rest toch werkelijk nooit. En oké, misschien mag je het geen werken noemen, maar het had vandaag ook in de verste verte niks met mijn persoonlijke voorkeuren qua tijdsbesteding te maken. Het is echt zoeken naar de juiste vorm voor en/of evenwicht in de bezigheden. Had ik me niet bedacht. Niet-werken is werken.

Misstap?

 Van slecht werkend vloerverwarming naar een ontplofte CV-ketel. Is dat een vooruitgang of niet? Mijn humeur is er in elk geval niet op vooruitgegaan. Ik hou niet van die mensen, die sneller overal aan zitten te draaien en sleutelen dan nadenken over de mogelijke misser(s). Een duidelijk gevalletje van te weinig geduld. Snel ff komen kijken en indien nodig oplossen, werkt niet als een probleem niet duidelijk is. Dan krijg je bijna vanzelf, dat dingen in de hoop op een oplossing geforceerd worden. Mag nog blij zijn dat er een hogedrukbeveilig op de ketel zit of in elk geval zat. Behalve dat het waterspektakel enigszins binnen de perken blijft, wordt mn de ketel gespaard. Mag ik hopen. Anders hoop ik, dat de aanstaande priester een goede bedrijfsverzekering heeft.

 Geen gebadder dus, dit weekeinde. Hij mag opzoek naar een nieuwe hogedrukbeveiliging en de ondertussen kan de ketel drogen. Je krijgt het werkelijk niet bedacht. Wanneer houdt die polonaise van werklui en firma's op? Ook de Grohe-specialist is deze week niet opkomen dagen, net als de club die de aansluiting van het aanrechtblad op de muur na twee jaar zouden komen afwerken. Beide bezworen deze, dus de net voorbije week langs te komen.

 Nou is de keuken een zooi, de badkamer een ramp, de douche dubbel onbruikbaar en ik krab me eens achter de oren, kijk naar het prachtige weer buiten en verlang naar bed.

Dags

 Prachtige dag. Mocht langzaam wel weer. Planten hebben water nodig en geen kraan ter beschikking. Ik probeer er begrip voor te hebben, maar na een paar dagen ontgaat me de zin van het verder begieteren. Vandaag zien dat ik gekopieerd krijg wat weer, opnieuw of alsnog gekopieerd moet worden, zodat ik maandag vroeg uit de startblokken kan. Voor de rest wat aanklooien in huis en aan het eind van de middag in de tuin. Dat zou een mooie combi zijn. Maar eerst de badkamerpriester-in-spé, want de vloerverwarming maakt op mij niet de indruk, dat ie doet voorvoor ie bedoeld is.

 Ergens tussen 10 en 12. De tien zijn we inmiddels gepasseerd. De weddenschappen kunnen afgesloten worden. Voor elven of na elven? Dichter bij tien of dichterbij twaalf? Na twaalven? Ik gok ergens op 11:30 - 12:00.

 Gelukkig hoef ik er niet op te gaan zitten wachten. Dat is iets wat ik in Frankrijk geleerd heb, Waar men ook met regelmaat te laat was of gewoon niet verscheen. En het enige excuus was dan: "Ik was er niet, dus is duidelijk, dat ik niet kon komen". Helemaal er aan wennen is me nooit gelukt. Gaat ook hier niet gebeuren, maar gelukkig ben ik niet meer zo stom om werkelijk te gaan zitten wachten. Afwas. Opruimen. Klussen. Zelfs niks doen. Alles is beter dan wachten.

Opstand

 In de nacht wakker worden, tot zover niks abormaals, en je wereld en waar je mee bezig bent vervloeken. Dat is ook geen unicum, maar ook niks wat ik voor mezelf als normaal zou bestempelen. In een opwelling alles overboord willen gooien en werkelijk nergens meer een vinger naar willen uitsteken. Zou zonde zijn van alle energie, die ik tot op heden in mijn nieuwe bestaan heb gepompt. Maar ... alsmaar doorgaan, omdat je ooit eraan begonnen bent, kan ook een gebed zonder end zijn.

 Gelukkig was de stemming vanochtend enigszins bijgedraaid. Maar de overload van wat aangepakt moet worden, dan wel niet van mijn rug af wil, is er niet minder op geworden. En nee, ik ga niet als een dolle van 's morgensvroeg tot 's avondslaat aan de slag om van mijn bord te krijgen wat me tegen staat. Mijn gewenste leven waar mogelijk eerst en de rest ziet maar, dat het een voldoende hoog plekje op mijn te-doen-lijstje weet te veroveren.

 Doe ik dat niet, en gemakkelijk is anders, dan weet ik wat gebeurd en vooral nièt gebeurd. Dan schuiven de volledige nutteloze maar sociaal gewenste zaken naar de voorgrond en komen de waardevollere bezigheden in de verdrukking. Voorlopig nog geen einde aan de rommel en rotzooi, dus. Beter daarmee achterop raken dan met een gevoel door het leven banjeren, waar je met geen mogelijkheid iets van tevredenheid in kunt herkennen.

Droef

 Een volle dag achter de kiezen. Eind van de middag, in feite alweer te laat, tijd om de stad richting dorp te verlaten. Muziekje op, stad uit, berg omhoog en vervolgens een kleine 50 km slingeren door een prachtig landschap. Heuvels links, heuvels rechts. Groenwordende bomen. Paardebloemgele weilanden. Omgeploegde akkers. Besneeuwde bergtoppen op de achtergrond.

 Aangename weg om te rijden. Niet zo heerlijk als de tussendoorweg van Jumilhac naar Thiviers maar aardig in de richting. Een paar, helaas erg lang gerekte dorpen door waar de voet toch echt van het gas moet, maar verder heerlijk genieten. Als je tenminste niet weer een dode hond op je rijbaan aantreft.

 Of het aan de tijd van het jaar ligt of gewoon niks bijzonders is, maar de laatste 2-3 weken heb ik al de nodige keren een aangereden hond aan de kant moeten leggen. En vandaag dus weer. Een vreemde hond en eigenlijk ook weer niet. Ik heb 'm op die plek bijna elk keer gezien, als ik passeerde op weg naar of terug van Sibiu. Haar en haar jong. Die laatste moet het nu verder zonder de eerste doen.

 Net na een bocht. Je moet toch wel idioot hard rijden, wil je niet kunnen reageren op een overstekende hond. En je weet, dat ze er lopen. Dat ook nog eens.

Teleurgesteld

 De middag rondgeneusd in kleding- en schoenenwinkels. Lang geleden, dat ik me op dat vlak iets nieuws heb gegund. Schoenen niet trouwens, maar kleren wel. Dus eerst maar eens langs de rekken lopen. Wat wordt aangeboden? Zit er iets tussen, wat ik me aan mijn lijf zou kunnen voorstellen? Zomers en een beetje extra. Geen jeans, T-shirts, sokken of onderbroeken. Dat soort spul heb ik zeker nog voor een jaar of vijf, als het niet langer is.

 Misschien zowaar iets wat niet donkerblauw of zwart is? Is bij de schoenen, ik bedoel slippers, niet gelukt. Die zijn zwart en absoluut niet geschikt om door het water te baggeren. Dat ben ik dan ook niet van plan met die dingen.

 Bij de kleding heb ik op een paar plekken het aanbod in ogenschouw genomen en het merendeel was voor mijn smaak ongeschikt. Op de minder ongeschikte mogelijkheden kauw ik het weekend een beetje rond. Maandag, als ik weer in de rij aanschuif voor de nummerborden, of tenminste poging nummero vier daartoe doe, zie ik wel of ik me laat verleiden of niet.

 Ook nog ff langs een potentiële kleermaker geweest, maar dat gaat 'm zeker niet worden. De Franse Jojo heeft de boel zwaar belazerd, maar wist het wel te verkopen. Nu niks van dat, geen voorbeelden van lopend werk, een stofkeuze van lik-m'n-vestje en absoluut niks niet-Roemeneens qua taal. Alles werd mijn kant opgeschoven. Hij zal vast kostuums kunnen maken maar niet de mijne. Jammer. Verder zoeken.

Geïrriteerd

 Voor de derde keer in de afgelopen vijf weken iets van een uur in de rij gestaan om wederom te horen krijgen, dat de papieren niet compleet zijn ... èn of ik ook ff mijn nummerborden wilde inleveren. Op vrijdagmiddag, 45 km van mijn bed vandaan en, nee, vandaag kreeg ik geen nieuwe meer.

 Ik heb het bij een diepe zucht kunnen laten. Soms is een gebrek aan uitdrukkingsmogelijkheden een onbedoeld gelukje. Niet dat schelden zoden aan de dijk zou hebben gezet bij deze wonderbaarlijk stoïcijnse ambtenaar. Het zou mijn werkplek niet zijn. Maar als ik er zou zitten, zou ik mijn informatie wel in één keer verstrekken en niet in étappes verdelen. Scheelt een hoop ergernis. Maar misschien is de kick, die zijn ego stuwt sterker of noodzakelijker dan het welzijn van de aanvrager.

 Ik heb me er maar niet mee bezig gehouden. Niet aan het loket en niet later op de middag. Ik heb mijn papieren bijeen geschoven en in de betreffende mapjes gestopt, mijn jas gepakt en de bedompte en oververwarmde ruimte verlaten. De frisse lucht deed deugd. Een lichte lunch lonkte als pleister.

Afd(w)alen

 Op naar een nieuw treurig dieptepunt? De laatste keer beneden de 400 pageviews in een maand was zomer 2014. De wereld en ook de mijne draait er niet langzamer door. Toch is de neerwaartse trend in de laatste mndn goed voor enige denkrimpels. Met enkel trouwe lezers creëert het een soort schrijfdwang. En dwang in combinatie met mijn persoontje heeft meestal weinig stimulerends. Maar een tijdje niet naar de statistieken kijken? Behalve zinloos ook zonde. Het is zo'n vertrouwde handeling geworden bij het opstarten van het blog, dat een dergelijke verandering meer discipline zal kosten, dan ik voor mezelf kan waarmaken. En waarom ook?

 Het heeft iets van links en rechts 'Goeiemorgen' zeggen, als je op je werk binnenloopt, maar dan bij het opstarten van je blog. Aha, Duitsland was laat gisteren. Of, Amerika is er weer als de pinken bij. Of, wat moet Singapore en Mexico nu met mijn blog? Etc.

 Gisteren was zo'n redelijk zeldzame tekstloze dag en zijn de pageviews op de vingers van één hand te tellen. Vandaag gaat het niet veel beter worden. Weer Sibiu, weer vakantie-inkopen maar vooral toch verder ploeteren in de papierzee.

Knoop

 Het kan soms uren kosten om een dag in de benen te krijgen, maar het kost de dag zelden meer dan een paar minuten om het voor gezien te houden. Een half uur geleden was het weer zover. Nou kan ik vandaag de vroege start ten tonele voeren als oorzaak en meespelen zal het zeker, maar niet meer dan zijdelings. Waar het misgaat is de stemming. Vaak moeilijk verklaarbaar maar deze keer met een duidelijk aanwijsbare reden: de muurcorrectie, de daaruit voort vloeiende (hernieuwde) rommel, het verstoren van de perfect gedane vloerafwerking en tenslotte de mogelijkheid, dat het uiteindelijk net niet wordt, wat het nu is of had kunnen worden. Dat is een meer dan zure appel en ik aarzel met het bijten. Qua kosten is het de muur, qua werk en uiteindelijk resultaat neigt het meer naar een nieuwe deur. Kiezen is, wat ik moet doen. Een keuze met zo min mogelijk dan wel minst pijnlijke blaren.

Misrekening

 Een paar deuren rijker. Helaas slechts de helft van wat de bestelling betrof. Nu gaan we dus ... is het glas half vol of half leeg? Is het een tegenvaller? Neuh, niet echt. De deur naar de badkamer zit erin en zit goed. Ziet uit alsof het nooit anders is geweest. De deur naar de douche is opnieuw opgemeten. Ditmaal met afsluitend profiel op de vloer. Goed, zat er in, kon niet anders. De deur naar de slaapkamer heeft een probleem. Een probleem, dat niet eerder tot me doorgedrongen is, dan gisteravond. En het probleem heet CV.

 Geen moment stilgestaan bij het feit, dat de CV en dan mn de leidingen aangelegd zijn nadat de deuren waren opgemeten. Die leidingen steken een aantal centimeter uit de muur en het glas dat voor dit soort deuren gebruikt wordt is blijkbaar niet achteraf te snijden, zagen of op andere manieren aan te passen. Dus moet de voor de deur voorziene ruimte aangepast worden aan de deur. Een 5-tal centimeter aan de ene kant erbij, betekent 5 cm aan de andere kant eraf.

 Slijpschijf, stof, plint, parket .... ik moet het nog ff tot me door laten dringen. Het is of een nieuwe deur of een vernieuwde doorgang. Wat is me wat waard? Ik heb de keuze, dus wat zeur ik?

Piek(er)en

 Is dit mijn voorland? Half drie wakker worden en bij vijven maar besluiten om eruit te gaan? Goed, de wekker stond op zessen. Dat is normaal niet het geval, waardoor ik meestal ergens in slaap val rond de tijd, dat ik nu ben opgestaan, maar toch. Zou zonde zijn, als het iets van een regelmaat krijgt. Nu schijnt nachtelijk gepieker helemaal niet zo slecht te zijn, als ik me de inhoud van een artikel goed herinner, maar ik belast mijn hoofd liever niet op dit soort tijdstippen en indien toch, dan liever niet met wat allemaal moet en nog oudere, slechts halfvergane koeien.

 Uiteindelijk is er maar één oplossing voor deze misplaatste nachtelijke overdaad en dat is in actie komen waar nodig en zonder dralen ipv stilletjes hopen op regelende kaboutertjes. Niet dat ik niks doe, maar wat ik doe is niet afdoende. Dingen blijven slepen. Nieuw gedoe meldt zich ter plekke, voordat oud zeer is weggewerkt. Etc.

 Er schijnt iets niet betaald te zijn. Zou kunnen, maar lijkt me sterk. Uitzoeken dus. Met de bank in Frankrijk loopt het weer niet zoals het hoort. Maar weer achter aan, want er moeten geleverde zaken betaald worden. De lokale ziekenzorg verwijst ivm inschrijving naar Nederland, waar ik naar mijn idee helemaal niks te zoeken heb. Achteraan gaan dus. Verzekeringen afhandelen in Frankrijk is een verhaal apart. En zo kan ik nog ff doorgaan. Als ik iets zou willen uitbesteden, zijn het dit soort zaken wel.

Eigenheid

 Weer best het een en ander en ook niet onbelangrijks gedaan, mezelf daarbij niet vergeten, kortom geen verkeerde dag en dan die knagend terechtwijzende ontevredenheid ... Hé, Calvijn, gaat jij 'ns huppelen, sorry, ijsberen, aub. Laat de frivoliteiten maar aan mij over. Mag jij de serieuzere zaken hebben. Daar ligt tenslotte je hart. Hebben wij geen misplaatste discussies meer. Tenslotte hoor ik helemaal geen boodschap aan jouw gedachtengoed te hebben. Ik ben Rooms, slinks, knijp katjes in het donker en hou meer van wat God verboden heeft, maar niks over gezegd wordt, omdat hij/zij geen haar beter was, is, ooit zal zijn.

 Kan dit nou eindelijk ff helder zijn? Scheelt een hoop gedoe, overbodige verwarring en onnodige verspilling van energie. Het was een niet-onaardige dag en het moet afgelopen zijn met het ongevraagd produceren van misplaatste kanttekeningen. Wat niet ter zake doet, kan beter ongenoemd blijven. De hoogte van de lat kan met een gerust hart aan mij overgelaten worden.

 Voordat de kont weer tegen de krib wordt geparkeerd, de druk van de ketel laten. Het is mooi geweest voor vandaag in de beste betekenis van de woorden. Dat de rest aub de hik krijgt. Het is mijn leven en knap bizar,  dat ik dat uiteindelijk nog op mezelf moet terug zien te winnen. Weg uit die mierenkolonie is minder vanzelfsprekend dan de wens doet vermoeden.

Zooimaker

 In minder dan één dag is het huis van redelijk opgeruimd terug vervallen in een moeilijk te beschrijven puinhoop. Schijnbaar heb ik ongewenste verborgen talenten. Nu zijn de omstandigheden ook wel zeer ideaal om er een puinhoop van te maken. Het compleet leeggeruimde aanrecht, vanwege het opmeten van de 'vergeten' opstaande rand, verleidt eenerzijds tot het ongericht wegzetten, wat je ff kwijt wilt en anderzijds staat wat er eerst stond nu elders op de grond of op tafel en stoelen in het eetgedeelte. Het blijft kortom behelpen en ik ben daar geen grote hulp in. Als het goed is wordt de boel van de week afgehandeld en kan de boel teruggezet worden.

 Dan is het enkel nog wachten op de extra planken in een zestal kasten en de inmiddels al twee jaar ontbrekende laatste kast, dank de verbroken samenwerking tussen leverancier en keukenboer. Dat wordt dus iets compleet anders, maar ook dat is geen kwestie van "Ja, oké" en morgen staat het er. Alles kost tijd, tijd en nog eens tijd. Tijd waarvan mij lang niet altijd duidelijk is waarom. Waarom niet zoals bij de leverancier van de glazen deuren voor bad en douche? Bij de bestelling werd gezegd, dat de levertijd 4 weken zou zijn. Nu komen ze de boel morgen, dwz in nauwelijks drie weken, plaatsen. Het kan dus wel. Al zullen de mensen niet blij zijn met de CV-leidingen die sindsdien gemonteerd zijn en bij het opmeten vergeten zijn te benoemen. In het slechtste geval kost het extra werk en dus geld en daar hoeven we gelukkig niet moeilijk over te doen.

Inkorten

 Het enthousiasme verflauwt snel. Teveel aan en in mijn hoofd. Heb me al eens eerder bedacht, dat rust oa te maken heeft met vergeten en 'niet bezig zijn met'. Overzicht houden maar vooral het herkrijgen, als het weer een beetje weggezakt is, zorgen voor onrust, piekermomenten in de nacht en extra gewicht dat meegenomen moet worden, als je uit de startblokken wilt komen.

 Een lijstvrij leven is waar we naartoe moeten. Dat is nu zeker niet het geval. Het lijkt er eerder op dat ik een lijst van de lijsten nodig heb om het overzicht niet kwijt te raken. Maar goed, beter is natuurlijk om wat erop staat weg te werken. Ooit moet er minder bij komen dan er af gaat. kan niet anders. Het huis zit in de eindfase. Qua hangende aanschaffen is ook de grootste druk van de ketel. Ergens moet er ruimte voor de rust komen.

 Zitten en een boek lezen. De tijd, de rust èn de plek ervoor hebben. Het is lang geleden, dat deze drie-eenheid in de juiste constellatie is voorgekomen. Of eindelijk weer eens met de golfsticks zwaaien om niet weer over het terrashangen te beginnen. Het gebeurt de laatste tijd steeds vaker, dat dergelijke verlangens naar boven komen. Ik word in beetje ongeduldig. Niet de goede timing.

Marketing?

 De laatste dagen weer bezig geweest met de afweging van meer "sex, drugs & rock 'n roll" in mijn stukjes of mijn wereldje zich laten presenteren zoals het is. Het is niet de eerste keer, dat ik neig naar het genereren van meer bezoekers. Maar tot op heden afgezien van de extra energie en mogelijk ook andere aanpak, die dat vereist.

 Als je kijkt naar de blogs van mensen, die zich mn richten op een zo groot mogelijke lezerskring, en naar de adviezen daaromtrent. Dan gaat het altijd om het aanbieden van 'content', dwz inhoud waar anderen naar opzoek zouden kunnen zijn.  Ik heb het gedaan met vakantiewoningen, maar dat had een duidelijke reden. Taartrecepten, smartphone besprekingen, de actualiteit fileren, schoonheidstips, gezond leven, een of ander verzamelwoede, muziekrecenties, concertkritieken, boekbesprekingen .... het zou allemaal kunnen, er zitten er zelfs tussen, waar ik aan gedacht heb of zelfs mee bezig ben geweest, maar laat ik nou niet zitten te springen om anderen te vertellen, wat ze wel of niet zouden moeten of beter kunnen doen.

 Ooit een jaar geprobeerd om leraar te zijn. Geen ontevreden reacties, behalve vanuit mezelf. Nee, dus. Ik bied een inkijkje in mij en mijn leven, bij behoefte. Misschien is het wel mogelijk daar meer mensen toe te verleiden, dan wel überhaupt daar de kans toe te geven, maar meer gaat het in dit blog niet worden. Neemt niet weg dat binnenkort wel het een en ander gaat veranderen. Vnl achtergrondwerk maar misschien brengt het hernieuwd bezig zijn met de meer technische kanten wel de smaak terug om meer te doen, dan alleen maar schrijven. We gaan het zien. Of niet natuurlijk.

Voorpret

 De aanstaande weken weg komen binnen handbereik. Behalve dat het een en ander moet gebeuren qua completeren van de bagage-noodzakelijkheden, heb ik er ook zin in om ff helemaal uit mijn normale doen en laten te zijn. Ik zou er een dagdroom aan kunnen besteden, maar veel meer dan een gemakkelijke stoel, een prachtig blauwe zee, een aangename temperatuur, een goed boek en een lekker drankje kom ik niet.

 De eerste week wat actiever dan de tweede. Benieuwd hoe het rijdt aan de verkeerde kant van de weg en of we het eiland een keer helemaal rond rijden. Het zijn voor mij vragen en geen zekerheden. Ik heb me niks voorgenomen. Nooit een progamma meegenomen als ik op vakantie ging. Eenmaal ter plekke zie ik wel. Die vlieger gaat nu natuurlijk maar deels op, want niet alleen, maar toch. Geen gerace met een boekje in de hand, waarin staat wat je gezien en gedaan moet hebben, als je ter plekke bent.

 De Lonely Planet was goed voor een eerste indruk en behulpzaam bij de keuze van de hotels, maar daar houdt het ook een beetje op. Het is het type boek met veel teveel tekst in een onaantrekkelijke presentatie. Dat slaat bij mij elk initiatief tot gebruik dood. Net als bij kookboeken met meer tekst dan plaatsjes. Niet aan mij besteed.

 Ik ben gewoon benieuwd. Nooit buiten Europa geweest. De Canarische Eilanden zijn de meest exotische plek, waar ik ooit voet aan de grond heb gezet. En wat is daar van blijven hangen? Veel wind, vakantiewoning met betonnen interieur en een knoflookrijke keuken. Ik zie er niet tegen op. Dat had ook gekund. Neemt niet weg, dat mijn kalmeringsmiddel zeker in de handbagage zal zitten.

Ontwennen

 Het zou niet verkeerd zijn, als ik me de laatste 2 weken voor de vakantie ietwat actiever weet te krijgen dan in de laatste twee mndn. Ondanks de neiging ertoe, is verloren gegane tijd niet in te halen. Daar moet ik maar overheen stappen. Bezig zijn en bezig blijven, is wat telt. Iedere dag weer. Het oude liedje. Een ritme met regelmaat. De ochtend om wakker te worden. De middag voor het klussen. De avond voor de tuin. Zoiets. En tussendoor de nog leukere activiteiten, want meer doen levert uiteindelijk meer tijd op.

 Een bestaan zonder agenda is een uitdijend bestaan. Alles wat je doet, iedere bezigheid, bijna iedere handeling neemt meer tijd in beslag dan nodig. Je duikt bijv. niet de supermarkt of de stad in, scoort wat gewenst is en gaat verder met het volgende. Nee, je kijkt eens hier, ziet daar wat, komt iemand tegen en maakt een praatje, bedenkt je dat je nog andere dingen wilde of laat je ter plekke verleiden.

 Op die manier verdampen snel drie uur of meer wat ook in een half uur had gekund. Anders maar uiteindelijk met hetzelfde resultaat qua boodschappen afgezien van de extra's. Ik begin er aan te wennen cq de rust voor te vinden, maar het is nog verre van een vanzelfsprekendheid. In Frankrijk ging het me op een gegeven moment makkelijker af dan hier. Wat dat betreft 'moet' hier nog teveel en kan ik maar niet los komen van de riedel "eerst het werk en dan het vertier". De calvinistische besmetting van het rijke roomse leven. Maar het gaat samen op. We komen steeds dichterbij het moment, waarop het mag en gaan stapsgewijs steeds soepeler om met de calvinistische dwangneurose.

Koerswijziging

 Maandag. Een grijs en nat begin van de week. De binnenplaats is dank de vervanging van de afvoerpijp één grote kleiïge modderbende. Mijn ergernis kan zich van binnen naar buiten richten. Maar niet doen. Gewoon zoveel mogelijk binnen blijven. Meer dan genoeg te doen. Eerst maar weer eens aan de afwas. Da's alweer een week of twee geleden. Bijna ouderwets. Daarna verder met de opruimen en plekjes zoeken en waar nodig klussen. Vier weken verstand op nul en blik op oneindig en d'r zou eindlijk iets van resultaat zichtbaar moeten zijn, als je terug inzoomt.

 Maar liefst van al zou ik terug in bed willen kruipen. Moe ben ik. Of het nou de in- dan wel de ontspanning is, weet ik niet, maar het valt wel op, dat iedere keer als het qua motivatie en tevredenheid beter gaat, ik me redelijk gesloopt voel.

 Ook het slapen verandert. Droomdrukke nachten, opgedeeld in blokken van twee uur. Niks geen uren wakker liggen. Omdraaien en direct door met de volgende droomsessie. Terugkerende thema's zijn vrouwen, wachten en zoeken. Meestal in grote gezelschappen, zelden of nooit alleen. Bijna te banaal voor een droomthema. Directe inbreng blijft een probleem.

 Afwas dus, met uitzicht op de hoofdstraat van het dorp. De kamer, die in de meeste huizen hier gereserveerd is voor bijzondere gelegenheden, mn het opbaren van een gestorven bewoner. Emmeren over de regen en dan dorpsgenoten voorbij zien hobbelen met paard en wagen, zonder afdak of paraplu. Nee, ik hoef niet alles te ondergaan, maar het maakt, toch dat ik anders in de auto stap en met regelmaat mensen oppik van hier naar Agnita of retour.

Bedverhaaltje

 Ja, na meer dan een jaar slaap ik nog steeds niet in mijn eigen bed onder mijn eigen dak. Toevallig kwam het vandaag bij iemand uit Nederland ter sprake met een soort verbijstering tot gevolg. Nee, ik snap het ook niet. Vind het ook allesbehalve leuk. Maar zo abnormaal als ik het eerst vond, is het allang niet meer. Het is vooral irritant. Irritant vanwege de beroerde kwaliteit van de bedbank. En irritant vanwege de nog steeds ontbrekende eigen (werk)plek, dank de overdaad aan zooi op de nieuwe plek.

 Maar wat ik van begin af aan besef, en dat besef wordt er niet minder om, is dat wij West-Europeanen of misschien zelfs Noord-West Europeanen en Nederlanders in het bijzonder dusdanig verwend zijn, dat wat wij vanzelfsprekend vinden eigenlijk eerder het stempel 'uitzonderlijk' verdient. De vanzelfsprekendheid van je eigen leefplek, een armoedegrens van een paar duizend euro per maand, al die flauwekul die kinderen geboden moet (kunnen) worden, de ontevredenheid van de consumerende burger, die eigenlijk al het denkbare al heeft, etc.

 Wat dat betreft ben ik wel met de neus in het feit gedrukt, dat die rijkdom aan mogelijkheden en  materiële zaken maar een zeer beperkt gedeelte van de bevolking gegund is. Zelfs in Europa. Vreemd genoeg heb ik het idee, dat het het deel is, dat het hardst klaagt. En ja, daar kan ik ook wat van, maak tenslotte deel uit van die 'kliek'.

 Soms heb ik het idee, dat ik hier 'boete' doe, zonder direct een reden daarvoor te kunnen aandragen, anders dan het leven, dat me hier heeft gebracht. Iets met deemoed, de menselijke maat en wat leven werkelijk betekent. Iets waar zeker de gemiddelde Nederlander allang geen idee meer van heeft. Appie Heijn om de hoek, uitkering en/of subsidiës, af en toe een zelf voor elkaar gebokst inkomen, een alles bedisselende overheid, klagen over de belastingen en vergeten dat veel willen ook veel kost. Gelukkig gaat het nog wel ff (mijn tijd) duren, voordat dat soort dingen hier zijn doorgedrongen.

Watervrees

 Door het onverwachts goede weer laten verleiden tot een fietstocht. Iets van dertig kilometer zonder dwarsliggende heuvels. Nou niet bepaald een routine-bezigheid in de laatste jaren. Maar goed te doen. Enkel klachten van de kant van het achterwerk.

 Helaas geen rondje. Zonder heuvelpassages wordt dat moeilijk en indien mogelijk gaat dat gauw over de 100 km heen. Heen en terug dus. Kleine pauze op het keerpunt om de billen op adem te laten komen en dat hadden we beter niet kunnen doen. Met vertraging maar dus toch, een langzaam grijs wordende lucht met gerommel in de verte.

 Waar we eerst voor weg leken te fietsen, daar fietsten we halverwege naartoe. Het onweer kwam ons tegemoet. Gelukkig optijd gestopt en een koffie kunnen nemen in afwachting van het opklaren. Ruim een half uur later zag het nog steeds niet naar beter weer uit en hebben we ons via-via terug laten rijden om vervolgens de fietsen met de auto op te halen.

 Waren we niet afgestapt, waren we tot op de huid gesopt geweest. Maar hadden we een half uur langer gewacht, dan hadden we de laatste 7 km ook kunnen fietsen. Andere keer beter.

Fixeren

 Het is niet fragiel. Mag ook niet stabiel heten. Maar het houdt stand in al z'n wiebeligheid. Het naar de gewenstere kant verschoven evenwicht zoekt de juiste balans. Perfecte timing. Een beetje zondagmiddag loopt niet over van ongewenste verstoringen. De maaltijd zit achter de kiezen. Het sociale tafelgedeelte als altijd weer minder dan minimaal. Dus ruimte voor enige ongeplande vrije tijd.

 Werken op zondag hoeft hier niet op waardering te rekenen. En ik heb er geen problemen mee om daaraan tegemoet te komen. Weet nog niet wat het gaat worden, maar als het niks wordt, tikt de tijd er niet minder door weg.

Agenda

 Gisteren de tuin. Vandaag het lopen. Morgen het klussen? En overmorgen de laatste losse eindjes? Iedere keer weer die neiging om 'alles' te willen op het moment, dat de boel wat gesmeerder lijkt te gaan lopen. Onverbeterlijk!

 Is natuurlijk wat voor te zeggen om net ff wat harder te lopen op de momenten, dat het beter gaat. Nadeel is, dat je je dan ook op de betere momenten niet de rust gunt om te genieten. Stom. Niet? Het zou prettiger zijn enige greep op het mechanisme te krijgen en de golf langer in de hoogte weten te houden voor ie weer dalwaarts gaat. Langer boven, korter beneden. Dan is er vanzelf niet alleen de tijd maar ook iets van motivatie of tenminste de energie om domweg te doen wat gedaan moet worden.

 Er moet, nee, staat een hoop te gebeuren de komende twee weken. Aangezwengelde zaken die afgehandeld of in de gewenste banen moeten worden geleid. Daar tussendoor fietst dan de vakantievoorbereiding. Praktisch en mentaal.

 Bij terugkomst staat dan de aanloop naar de volgende verbouwingslag op ons te wachten. De laatste zaken in het woonhuis en een algehele renovatie van het bijgebouw. Weer rommel. Weer vooruitgang. Maar dan zijn we alweer een paar mndn en een of meerdere dalen verder. Nu, nu. Straks later.

Opveren

 Weer een dag, maar anders. Er is verandering. Ten goede, daar niet van, maar net zo onverklaarbaar als dat het (weer) de andere kant op kan schieten. Je zult maar een afkeer van afwisseling hebben.

 Het begint er mee, dat je ondanks de moeite, die het je kost, probleemloos de hondenronde een eind bergop rekt. Het lopen gaat meer en meer vanzelf. Inwendig krijg je iets weldadig rustigs. Je kijkt meer om je heen dan naar de halve meter voor je voeten. Ineens adem je op en is het alsof je door een ijslaag naar het oppervlakt breekt. Of erdoor naar beneden duikt. Is maar net wat je wilt. Je blijft stilstaan en laat je blik over de omringende heuvels glijden. Heuvels die je iedere dag weer ziet, maar waar je al mndn niet meer naar hebt gekeken.

 Nog verder heuvelop zou kunnen, maar lijkt me overdreven. Ik ben, denk ik, iets over de helft. Ik blijf nog een paar minuten staan en volg dan de honden, die al aan de afdaling zijn begonnen. Het loopt lichter. Soepeler. Bijna vanzelf. Bergaf, ok, maar toch. Zin in koffie. Nog niet bezig met de dag. Zondag, trouwens. Niks om mee bezig te zijn.

Gronden

 Hup, de tuin in. Patatten poten. Uien terugzetten, die door de buurtkippen omhoog zijn gewoeld. Nog wat extra uien en sjalotten in de grond stoppen. De delen voorbereiden waar gras ingezaaid moet worden. En vooral verder met het opschonen van de tuin in de niet omgespitte delen. Misschien iets met bloemen en voor de rest kan langzamerhand bijna alles. Nog niet geheel zonder risico, maar overzichtelijk. Kortom in de benen.

Golven?

 Langzaam baggert de slinger door de modder op de bodem van de put. De beweging is vertraagd maar niet verloren gegaan. Weerstand wordt opgebouwd voor de swing naar boven, zodra de slinger zich ontworstelt aan de vaartverstikkende blubber. Nog ff wachten en dan gaat het weer steil omhoog. Omhoog naar de volgende afdaling.

 Ik heb meer met plateau's dan met toppen, geloof ik. Voor mij geen lang geploeter voor een kort kick. Doe mij maar het lange, trage genieten met af en toe een korte dip om de smaak niet verliezen. Meer het resultaat, dus, dan de weg er naar toe. Je zult maar bergbeklimmer zijn. Weken, maanden bezig zijn met voorbereiding en beklimming en na het bereiken van de top na een paar minuten alweer naar beneden. Ik snap daar de lol niet van. Doe je ze allemaal, ben je twintig jaar of meer van je leven bezig om uiteindelijk een paar uur boven de 8000 meter vertoeft te hebben. Nee, daar gaat het niet om. Het gaat natuurlijk om de weg er naar toe. Amehoela!

 Doe mij dat terras maar. Kost me vijf minuten tot een uur om er te komen en ik kan er uren blijven zitten en de volgende dag zonder enige extra voorbereiding of inspanning het hele verhaaltje weer van voren af aan. Kijk, dat snap ik. Dat weet ik te waarderen.

Inversie

 Na een dagje pogen tenminste een tipje van de diverse versluieringen te lichten vandaag maar weer gewoon doen alsof het allemaal niks bijzonders is? Wat waarschijnlijk nog waar is ook. Zo uniek ben ik tenslotte niet en ook de situatie waarin ik verkeer cq mezelf gemanoevreerd heb, zal geen unicum zijn. Wil het iets van een schijn in die richting krijgen, mocht ik dat al willen, dan zou ik het blikveld drastisch moeten versmallen. Navelstarend zou het moeten lukken.

 Nu ben ik niet vies van een beetje aandacht voor of verwondering over mezelf, maar dan toch graag in het kader van een groter geheel. Een hoop is tenslotte een kwestie van vergelijken. Als je in je eentje zou opgroeien in een onderaards hol, met licht, automatische voedselverstrekking en sanitaire voorzieningen. Maar zonder externe invloeden, zonder contacten met derden, zonder idee van een buitenwereld. Geen onderwijs, geen media, geen boeken, geen niks. Je kleine teen om mee te spelen en je navel om naar te staren. Beter weten zit er niet in. Eigenlijk zou je dan intens tevreden moeten zijn. Toch? Je ziet (oa) niet het gras noch de kersen bij de buren, hoort geen zonnig weerbericht terwijl je triest naar de regen staart, hoeft jezelf niet wijs te maken dat je gelukkig wordt van werken, kunt niet opgejaagd worden door derden of omstandigheden, etc, etc.

 Zo'n blanco geest is in alle redelijkheid onmogelijk. Maar is de omgekeerde weg wel mogelijk? Dat is eigenlijk de vraag. Voorlopige tussenstand is dat het me niet meevalt.

Pearl

 Laat ik -terugblikkend na iets meer dan een jaar- een wat rozere bril opzetten. Als zo vaak weegt de beleving van de werkelijkheid zwaarder dan de feitelijke realiteit.

 Het opgejaagde gevoel is bijv. zo goed als verdwenen. Hoewel het ook nauwelijks meer in mijn dromen figureert, kan ik nog wel wakker worden met het gevoel, dat ik maar op het laatste nippertje heb weten te ontsnappen. De onrust is in de dagelijkse gang van vormgeving geswitcht. Het is meer desoriëntatie wat me parten speelt. Werd ik in 2007 geconfronteerd met een slagveld aan ongevraagde ellende, heb ik in de laatste 2-3 jaar dat veld volgestouwd met gerealiseerde en nog hangende wensen en ben daar een beetje het spoor in bijster geraakt. Geen scherven rapen maar gerealiseerde doelen ordenen, waar nodig verplaatsen of aanpassen, bewegingsruimte creëren en de verloren gegane strukturen tenminste deels herstellen.

 Het vervelende is, dat ik het voor het grootste deel allemaal bij mezelf moeten zoeken. Niks geen wijzen naar anderen of de omstandigheden. De meeste boter zit op mijn eigen hoofd. Vervelend en tegelijk ook prettig, omdat ik daarin dus niet afhankelijk ben van derden. Prettig maar daarom nog niet makkelijk en al helemaal niet makkelijker. Mopperen op en wijzen naar anderen of de omstandigheden is stukken eenvoudiger.

 Omstandigheden, die taaier lijken te worden, naarmate ze vooruitgaan, maar die ontegenzeggelijk in de gewenste richting vorderingen maken. Iets waar het bij mij met enige regelmaat aan ontbreekt. Toch is het allemaal niet zo moeilijk. Ik hoef het alleen maar te doen ...

Bakken

 Bezig met een appeltaart schoot de vergelijkende gedachte door mijn hoofd: "Een luxe-paard in een boerenstal?" Dat is dan zo'n gedachte, die ongevraagd voortkomt uit het lopende denkwerk. Zoals meestal is het niet meer dan een ruwe aanzet, zoiets als een droom, waar je ff over moet nadenken voor je er iets mee kunt.

 Oppervlakkig gezien (luxe en boers) klopt het qua tegenstelling, maar niet qua feitelijke situatie. Niet als je het ziet als werkweigering èn niet als je het wilt zien als ergens de neus voor ophalen. Ik ben nooit en ook hier niet te beroerd geweest om mijn handen uit de mouwen te steken. Had dat zelfs meer willen kunnen doen, dan gebeurd is. En ergens mijn neus voor ophalen is me volledig vreemd.

 Maar een discrepantie is er weldegelijk. Dat het zo weinig wil vlotten met het vinden van mijn draai heeft weldegelijk met iets als onwennigheid te maken. Ik heb me jarenlang verwend qua vrijheid als het op 'moeten' aankwam. Alleen in uiterste gevallen, als het werkelijk niet anders kon of ik mezelf de strot uithing, heb ik me in het nekvel gepakt. Dat breekt me nu een beetje op, denk ik, en eigenlijk ook weer niet, omdat het tenslotte is, wat ik graag zou willen. Maar een wat soepelere afhandeling van de momenten, waarop het 'moeten' niet, nog niet geheel buiten gesloten kan worden, zou wel prettig zijn. Soms gewoon ff doorbijten .... zoals met de appeltaart.

Muurtje

 Ondanks alles vandaag niet verkeerd aan de dag begonnen. De rust gehad om ff wakker in bed te blijven. Ontspannen. De haat/liefde verhouding mbt de verwondering over het effect van het niets. Een soort cordon sanitaire tussen mijn wereld en de werkelijkheid. Een buffer, die het mogelijk maakt om ongewenste invloeden van buitenaf de toegang tot mijn bestaan te ontzeggen. Die kortom het 'moeten' onschadelijk weten te maken, zolang het niet uit mezelf komt.

 Jammergenoeg bestier ik mijn dag niet vanuit bed. De verdedigingslinie valt met het terugslaan van de bedbedekking en de weg naar mijn kleren. Kleren zonder harnaskwaliteiten. Met dat ik de slaapkamer uit stap komt het aan op alertheid, reactievermogen, mentale lenigheid en aalgladheid. Wat ik niet voor kan zijn, ontwijken of ontzenuwen moet alsnog van me af glijden zonder al te veel sporen achter te laten. Vermoeiende bezigheid, waardoor het zo prettig is, als er een deur is, die je achter je kunt dichttrekken voordat de neus van de werkelijkheid zich in jouw zaken boort.

 Mijn plek, mijn leven. De acht jaar gedwongen rust en ruimte op het Franse platteland hebben een grotere invloed gehad, dan ik in de gaten heb weten te houden. Maar zoals al vaker besproken, dit is slecht één kant van het verhaal. De kluizenaar moet iets met de 'bon vivant', en omgekeerd. Dat accoordje is nooit van lange duur gebleken maar nu alweer tijden zoek.

Omzien

 Erger ik me aan mezelf? Niet bovenmatig. Ik heb last van en stoor me aan de omstandigheden, die maken, dat wat vanzelfsprekend leek meer moeite kost, dan me lief is. Mbt mijn eigen persoon is het meer verwondering, dat de klok slaat. Meer verwondering dan ergernis. Geen greep op de situatie. Geen greep op mezelf. Alles glijdt (weer) door mijn handen of ik laat het glijden. Het is weer 'weer', zoals zo ongeveer alles mbt het leven in de afgelopen jaren met regelmaat terugkeert. Steeds sneller lijkt terug te keren, wat vergeten onmogelijk maakt. Of moet je zeggen: ... wat herkenning eenvoudiger maakt?

 Wat ondanks herkenning en herinnering er niet simpeler op wordt is de oplossing, het hanteren van de omkering van 'on-' naar gewenst. De ene keer het nekvel, de andere keer vooral niksdoen, of een mix of wat anders. Misschien maakt het geen ruk uit wat ik doe, is het mechanisme autonoom en is doorgaan het enig werkzame element, wat ik gericht kan toepassen. Klinkt prachtig, maar komt in praktijk natuurlijk gewoon neer op 'niks doen', 'meegaan met', accepteren, ondergaan: Surfing on the waves of life. Geef mij maar dat luchtbedje.

Het

 De tekenen duidend kan ik gerust stellen, dat 'het' het weer ff niet is. Wat dat 'het' precies is en meer nog, wat het zou moeten zijn, is niet geheel duidelijk. Niet mij. En dat lijkt me een beetje de fout. Wil ik iets, doe ik het niet. En doe ik het wel, ben ik niet tevreden. Eigenlijk ben ik al niet tevreden over wat ik wil. Of beter, is me dat niet duidelijk, omdat dat willen eerder vager dan scherper omlijnd raakt.

 Dat het allemaal veel langer duurt, dan gepland en gewenst, zal hierbij zeker gewicht in het schaaltje leggen. Maar is dat alles? Of onttrekt de voor de hand liggendheid van dit feit de werkelijke oorzaken aan het zicht? Zoals bijvoorbeeld het feit, dat met het elimineren van het 'moeten' ook een groot deel van de structuur in je leven overboord gaat. Wil je die stuktuur in stand houden, dan moet je (precies ...) wel iets en wil je dat wel?

 Qua 'kunnen' kan eigenlijk alles of bijna tenminste. Maar 'kunnen' is meer een uitvoerende kracht, die bepaalt of mogelijk is wat de drijvende krachten 'moeten' en 'willen' proberen voor te schrijven. Ik wil nu ff helemaal niets, maar de uitvoerbaarheid daarvan loopt spaak. En dan is 'niets' niet echt 'niets' maar vnl een kwestie van 'niets moeten'. Een simpele wens maar eigenlijk compleet onmogelijk. En dan zelf de keuzes hebben gemaakt obv 'willen'. Onnozelheid? Onwetendheid? D'rin getrapt?

 Het heeft alles van een duivels dilemma, ware het niet dat dilemma's niet bestaan. Een dilemma is gewoon een situatie, waarin je moet kiezen en alleen maar kunt verliezen.

Tactiek

 Als de dingen niet lopen, zoals je je dat voorgesteld had. En ze dat langer doen dan jou lief is, wordt je daar niet vrolijk van. Tenminste ik niet. Dat het eind een puzzel lijkt te worden, die maar niet compleet wil raken, ondanks alle stukjes, die eraan toegegvoegde worden, werkt daar niet in mee. Volhouden en doorgaan. Een complete andere, want volledig vrijwillig gekozen, situatie maar dezelfde middelen.

 Het huis ruimte zich niet vanzelf op z'n plek. De tuin doet een hoop uit zichzelf, maar het meeste daarvan is ongewenst. Regelmaat moet je regelen. En uiteindelijk is er maar een, die het je naar je zin kan maken, en dat ben je zelf.

 Laten we het wat optimistischer bekijken. Waar ik nu in zit of lig, is dat zwarte gat, waar je in terecht kunt komen, als je tijdenlang monomaan bezig bent geweest iets te bereiken. Eindelijk heb je het maar bent te lam geslagen om de bereikte mijlpaal te waarderen. Terug naar de uitgangspunten. Het spel verandert van karakter. Strategie moet aangepast. Kaarten worden opnieuw geschud. Het spel kan weer beginnen. Misschien is dit door (willen) stomen wel niet zo slim.

Toeschouwen

 Wanneer is het begonnen? Op welk moment heeft de zijlijn het gewonnen van deelnemen aan het spel? Het liefst zou ik, geloof ik, nog uit mijn eigen leven stappen, op een stoeltje gaan zitten en het doen en laten van mezelf gadeslaan. Vooral 'het laten'.

 Na een redelijk actieve ochtend kakte gisteren de boel weer in elkaar en ben ik vanochtend met geen tien paarden in beweging te krijgen. Een hoop willen en omgekeerd evenredig weinig doen, is een rare combinatie. Het is het soort tegenstrijdigheid, waar mijn huidige bestaan van doordrenkt lijkt. Ik heb rust nodig, dat zal en kan ik niet ontkennen. Rust in mijn kop, rust in mijn lijf, rust in mijn bezigheden. Maar als niksdoen cq naar een computerscherm staren de enige manier is om dat voor elkaar te krijgen, maakt me dat aardig onrustig.

 De eindigheid heeft mijn rust verstoord. "Niks aan te doen. Gewoon doorgaan." zou de beste en simpelste oplossing zijn. In plaats daarvan is er verzet. Zinloos verzet. De kont tegen de krib met als enige resultaat, dat ik me er vooral zelf mee heb cq dwarszit. Ik denk, dat het weer tijd wordt voor een greep in mijn nekvel.

Splinter

 "Het verlies van je onbevangenheid is misschien wel het lulligste verlies, als je ouder wordt."

 .... het had een verhaalje moeten worden, werd verstoord en nu heb ik niet zo'n zin om me het idee opnieuw op te pakken, zo dat al zou kunnen. Iets met het geld hebben voor een Porsche op het moment, dat je niet meer de optimale conditie hebt om het ding te rijden. Maar dan meer op de psyche dan op dom bezit betrokken. Iets met ervaring en genieten en een groeiende bittere bijsmaak.

Opmeten

 Daar gaan we weer.
 Welkom meneer Dood.
 Gaat u daar maar zitten.
 Hoe had u het willen hebben?
 Zwart?
 Suiker?
 Geen melk, denk ik.
 Wat maakt, dat u zo graag in mijn omgeving vertoeft?
 Hoe kan ik het u onaantrekkelijker maken?
 Wijntje minder?
 Fitness-tic?
 Veganistische voorkeuren?
 Ik heb het rare gevoel, dat u op alles het juiste antwoord weet te vinden.
 Dealtje?
 Beetje loven, niks te bieden?
 Ja, de garantie is verlopen, maar toch.
 Misschien iets van een handleiding?
 Een beetje afronden kan geen kwaad.
 Seintje misschien?
 Oké.
 Ik snap 'm.

Verschuiving

 Die andere boeg hè, zou toch niet zo moeilijk moeten zijn om 'het' daar over te gooien. Als ik het goed heb, heb je er maar ééntje en is het verder een kwestie van het roer omgooien. Iets in de orde van "Hupsakee" en het is gebeurd. Waarom is de werkelijkheid dan altijd zoveel weerbarstiger, dan je in alle redelijkheid kunt veronderstellen?

 .......k*t, weer die 'K' van kanker. Zit je een beetje te emmeren over je haat/liefde-verhouding met het leven, belt je moeder met de mededeling, dat ze iets minder leuks heeft te melden. Na mijn jongste zus, nu mijn moeder. Zelfde kwaal. Ze mag een week nadenken over snijden of niet snijden. Bestralen schijnt het probleem te zijn. Een flinke voorgevel heeft zo z'n nadelen.

 Oké, bijna 85 en vrijwel vergroeid met de rollator, maar toch. Laat het aub niet het soort als genezing geprezen lijdensweg worden als bij mijn vader. Òf serieuze mogelijkheden òf gewoon open kaart spelen. Niet goed. Geen goed gevoel.

Slepend

 Een vat vol tegenstrijdigheden voel ik me met regelmaat. Alleen willen zijn en dat graag samen. Een teruggetrokken bestaan willen leiden en verlangen naar de drukte van een levendige stad. Orde verlangen, maar met het grootste gemak chaos accepteren.

 Als ik een beetje moeite doe, moet het rijtje een stuk langer te maken zijn. Ik kan een hoop, wil nog meer, maar dingen krijgen snel iets moeterigs en dan haak ik bijna automatisch af. Maar de HB-tijd is voorbij. Wat moet, is bijstellen, heroriënteren en meer van dat soort weinig aantrekkelijks. Of zoiets, want ik krijg de vinger niet op de juiste, meest gevoelig plek gelegd. Ik loop voor mijn gevoel nog steeds tegen een berg aan. Een hindernis, omdat het me het zicht ontneemt op het gewenste eindresultaat.

 Wat als ...? Drie wensen mbt overzichtelijke, dagelijks beslommeringen. Wat zou ik dan kiezen? Een bulter? Een huishoudster? Chauffeur? Nee, geen van drieën op dit moment. Een opgeruimd huis? Dat komt meer in de richting. Een praktisch vormgegeven (moes)tuin? Ook oké. Dan hou ik nog een keuze over. Waar zou ik die voor willen gebruiken? Als energie-shot voor mezelf??

Onderhoud

 Een servicebeurt kost beduidend minder geregel en tijd dan een stel nieuwe nummerborden. Ik had ingeschat, dat ik nieuwe platen zou hebben, voordat ik de eerste 30.000 km verreden zou hebben sinds mijn vertrek uit Frankrijk. Niet, dus. Inmiddels halverwege de geldigheidsduur van het technische onderzoek en nog geen zicht op een vlotte afhandeling. Iedere instantie heeft tot op heden alleen maar bijkomende papierwerk opgeleverd. En dat betreft vnl. opnieuw, dubbel registreren wat al lang en breed op papier is gezet en gecontroleerd. Net als de verklaring van de Nederlandse Ambassade in aanloop naar de trouwerij, die eerst officieel vertaald en daarna nog een dunnetjes overgedaan moest worden door een notaris. Ik snap, dat men z'n onderdanen waar mogelijk uitmelkt, en elkaar daarbij douceurtjes toeschuift, maar misschien kan het iets minder overbodig?

 Ik betaal inmiddels dubbel verzekering, heb kentekenbewijs en een berg andere, in mijn ogen overbodige papieren in overdadige meervoud en hoop heel hard, dat er voorlopig niks misgaat. De situatie is ideaal voor een partij verantwoordelijkheid afschuiven. Desondanks met veel plezier naar Sibiu gereden voor de onderhoudsbeurt. Prachtige dag weer (25+). Bijna te warm. Uitgebreid een krant gespeld, koffie gedronken, door de stad geslenterd en met het gevoel teruggereden, dat het 'goed' gaat komen qua uitzwaaien van het 'moeten'.

Opdracht

 Ergens moet het 'moeten' er weer, nog steeds vanaf en de aandacht verschuiven naar spelen met 'willen' en 'kunnen'.

Plaatsbepaling

 Dè grote klus die me en niet alleen mij te wachten staat en waar ik vandaag zowaar een begin mee heb gemaakt, is alles een plekje geven aan de muur, in een rek dan wel op de grond. Het lijkt een onmogelijke opgave en toch is dat de enige manier op van de stapels dozen af te komen. De kleren wachten op een kast, de boeken op een rek, de cd's idem. Het bureau heeft behoefte aan bergruimte die in de vorm van een archiefkast in Frankrijk is gebleven. En zo is er meer.

 Het streven is om alles nog één, hooguit tweemaal door mijn handen te laten gaan en dan moet het staan waar het het beste past. Nee, geen permanente meubilairverplaatsing. Rust is iets wederkerigs tussen jezelf en je omgeving. Als de plek past, is het werk gedaan. Nog slechts een paar mndn te gaan ....

Score

 Niet echt de dag, die ik had willen hebben, maar het had slechter gekund. Zowel de werklui (vervanging convector door radiator) als het administratieve gemierenneuk omtrent de invoer van mijn C5 heb ik langs me af kunnen laten glijden. Het kost tijd, helaas, maar ik heb me de dag niet naar de klote laten helpen.

 Heeft niet weggenomen, dat de dag het aan het eind een beetje voor gezien houdt. In minder dan de helft van de bedoelde dag ietsje meer dan de helft van de voorgenomen zaken afgehandeld. Het koken is nog niet gebeurd en daarna fluks tussen de lakens. Morgen is het vroeg dag en kan in de tijd, dat de auto een beurt krijgt, hopelijk de overgebleven rest van vandaag afgehandeld worden.

Gevoelig

 Ik kan het me van vorig jaar niet zo herinneren. Waarschijnlijk te druk geweest met de net doorgevoerde veranderingen in mijn leven. Rust of wat daar voor door probeert te gaan, heeft dan ook zo zijn nadelen. En waar ik het meeste van 'geniet' momenteel is het bloeiende, prachtig droge voorjaar. Rochelen deed ik al, dus daar kan ik moeilijk bepalen wat wat is, maar mijn ogen wijzen overduielijk richting hooikoorts. Jeuken, branden, tranen en 's ochtends dichtgeplakt. Lang geleden dat het er zo inhakte. Ff weer een partijtje wennen. Vooral van de ogen afblijven. Eigen initiatief maakt het alleen erger. Dat is ervaring. Levenslange ervaring. Zonnebriltijd kortom. Niet bepaald mijn favoriet attribuut.

Volgorde

 Een prachtige week in het verschiet voordat aansluitend het voorjaar de tuin gaat begieten. Laat ik er optimaal gebruik van gaan maken!

 Ho, ho, ho, zeg, beetje kalm an! Geen gestress maar lekker bezig zijn en waar mogelijk, zoals vanochtend, van de rust, de ontbrekende dwang genieten ipv zelf de druk op de ketel op te voeren. In het weekeind heb ik een hoop van de binnengeslopen stress samen met de lege wijnflessen bij het afval gezet en dat wil ik vanaf nu graag houden zo. Wat komt, dat komt en wat gaat, dat ziet maar.

 Er is meer dan 'meer dan genoeg' te doen, maar graag op de prioriteitsindicatie letten voordat we weer als een net geslachte kip onze rondjes rennen. De laatsten der laatste eindjes afhandelen en hopen dat daar dan ook de kous mee af is. Vervolgens het huis qua poetsen en opruimen bij de hoorns vatten en dat weten te combineren met de tuin. Naarmate deze aandachtspunten ingevuld raken ontstaat vanzelf ruimte, meer ruimte voor de afwerking van het interieur, de schrijverij, muziek, lezen, koken èn niks doen.

Nieuwtje

 De begrafenis vrijdag eindigde itt de vorige versies met een maaltijd in het dorpshuis ipv ergens in een restaurant in Agnita. Vele malen groter gezelschap. Iets van ruim 100 personen. Soep, gevulde koolrolletjes, vanwege de aankomende Pasen zonder vlees, en walnotenbrood toe. Natuurlijk de welbekende 2-ltr flessen cola en fanta en de halve ltr kannetjes eigen stooksel maar ook ltr-kannen rode wijn.

 De maaltijd wordt door het dorp zelf verzorgd. Vroeger in natura nu met een financiële bijdrage per sterfgeval. Drank is voor rekening van de familie en vooral op de sterke drank mag je dan niet beknibbelen, wil je niet op de verkeerde manier over de tong gaan in het dorp.

 Dit alles liep gesmeerd. Verzorgd door een restaurant uit Agnita en binnen iets van een uur gepiept. Het begint na een gebed en de priester sluit de boel ook weer af. Iedereen stond direct op en vertrok als op commando. Nazitten is er niet bij en ik begrjp nu waarom. In een soort tweede ronde werd de middelste rij tafels opnieuw gedekt en namen de zigeuners plaats, vnl kinderen, die vanaf het begin van de uitvaartdienst als vliegen om de brei rond het gezelschap zwermden. Wijn en sterke drank verdween en de soep geserveerd. Een soort verplichting, blijkt, zeg sociale voorziening.

Opleven

 Terug onder de levenden. Volgend jaar vieren we 1 april levendiger. Hoop ik. Nu toch vooral minder vrolijke gedachten agv van dito opwellende herinneringen. De doden, mens en dier, eisen aandacht. Volgend jaar alweer 10 jaar geleden, dat mij soortgelijks is overkomen. Wat als ....

 Gedachten, waar ik normaal gesproken nauwelijks mee bezig ben. Net als in de toekomst kijken weinig zekers oplevert, werkt ook het extrapoleren van het verleden onder gewijzigde omstandigheden niet of net alle gewenste kanten op. Neemt niet weg dat momenten als deze aantonen, dat er nog een hoop rondslingert in mijn hoofd.

 Ben ineens ook weer onrustiger en gehaast. Had net in de loop van de week het idee, dat er wat meer rust kwam om te genieten van de kleine ongedwongen gewildheden en mijn leefomgeving leefbaarder cq aantrekkelijker te maken. Drie passen vooruit en tijdelijk twee terug. Omstandigheden laten zich helaas slecht plannen.

Tuin

 Voor het eerst sinds weken weer in de tuin aan de slag geweest. De prachtige dagen vertekenen een beetje de mogelijkheden. Ook hier is het pas slim om de meer kwetsbare planten en zaaigoed na half mei in de grond te stoppen. Dus nu is het wat rommelen met uien en voor de rest de omgespitte delen schoon- en losmaken. Veel wortelsgewassen als onkruid. Wilde wortels, brandnetels èn mierikswortel. Heerlijk spul maar een ramp om het uit je tuin verwijderd te krijgen.

 We zien wel. Ook dit jaar nog geen definitieve tuinaanleg. Behalve groeien en bloeien zal het het hele seizoen vnl een strijd tegen het onkruid zijn. Met een uur of twee per dag zou ik een heel eind moeten kunnen komen. Als ik er de rust toe heb cq voor kan vinden.

Rijvaardig

 Overleefd! De phoenix herrijst. En dat bij een fractie van wat ooit nodig was om mijn bloedbaan in een alcoholcircuit te veranderen. Het is niet de wijsheid, die komt met de jaren maar de conditie die verdwijnt. Maar allez, een zeer emotionele uitvaart doorstaan en ook het eerste jaar op Roemeense bodem enige extra aandacht kunnen schenken. Vooral schenken ...

 Het mogen hier feestvierders zijn, en dat zijn ze (!), maar alles wel op voorgekauwde gelegenheden. Met 'spontaan' kunnen ze hier niet zoveel. En bij champagne schenken ze dan koffie .... Ach, mijn nieuwe landgenoten. Niet verkeerd, maar wel een beetje raar.

Heftig!

 Brrr. Het zat erin. Kater. Verbaast me niets. Ongemakkelijk. Een dag voor het vuilnis. Zonder rem belandt je vroeg of laat in de berm.  Zien of het tot de avond duurt, voordat ik terug in bed kruip.

Feest ...

 Eén jaar in Roemenië. Had me de feestelijkheden iets anders voorgesteld.