Nummerbord binnen, kleding gescoord, betalingen gedaan. Ineens is het geren van de baan en voelt het leven compleet anders aan. Weg met het jachterige moeten en krimpweigerende lijstjes. Er is weer ruimte qua tijd en mogelijkheden. Een verademing, letterlijk en figuurlijk. Nu de vakantie naar het centrum van de aandacht rukken en relaxt richting weekend koersen. Zien dat we in alle rust en met een goed gevoel vertrekken en niet moeten afkicken op 10.000 m hoogte.
Ik ga voor mezelf niet bedenken en al helemaal niet benoemen, wat ik in dat kader nog allemaal gedaan zou willen hebben. Er is een soort grip op het geheel, dus het gaat allemaal wel lukken en wat niet lukt, doen we later. Of niet, want het gereis leent zich natuurlijk voor een schier eindeloze reeks aan rampscenario's, waar ik sinds een paar jaar niet vies van ben. Hier weer heelhuids terugkeren voelt soms aan als het vragen om het onmogelijke. Soms. Gelukkig overheerst het nuchtere relativeren. Dus dubbel maar vrolijk verder met het vullen van mijn koffer en het vergaren van de laatste, ontbrekende onderdelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten