Het zou niet verkeerd zijn, als ik me de laatste 2 weken voor de vakantie ietwat actiever weet te krijgen dan in de laatste twee mndn. Ondanks de neiging ertoe, is verloren gegane tijd niet in te halen. Daar moet ik maar overheen stappen. Bezig zijn en bezig blijven, is wat telt. Iedere dag weer. Het oude liedje. Een ritme met regelmaat. De ochtend om wakker te worden. De middag voor het klussen. De avond voor de tuin. Zoiets. En tussendoor de nog leukere activiteiten, want meer doen levert uiteindelijk meer tijd op.
Een bestaan zonder agenda is een uitdijend bestaan. Alles wat je doet, iedere bezigheid, bijna iedere handeling neemt meer tijd in beslag dan nodig. Je duikt bijv. niet de supermarkt of de stad in, scoort wat gewenst is en gaat verder met het volgende. Nee, je kijkt eens hier, ziet daar wat, komt iemand tegen en maakt een praatje, bedenkt je dat je nog andere dingen wilde of laat je ter plekke verleiden.
Op die manier verdampen snel drie uur of meer wat ook in een half uur had gekund. Anders maar uiteindelijk met hetzelfde resultaat qua boodschappen afgezien van de extra's. Ik begin er aan te wennen cq de rust voor te vinden, maar het is nog verre van een vanzelfsprekendheid. In Frankrijk ging het me op een gegeven moment makkelijker af dan hier. Wat dat betreft 'moet' hier nog teveel en kan ik maar niet los komen van de riedel "eerst het werk en dan het vertier". De calvinistische besmetting van het rijke roomse leven. Maar het gaat samen op. We komen steeds dichterbij het moment, waarop het mag en gaan stapsgewijs steeds soepeler om met de calvinistische dwangneurose.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten