Laat ik -terugblikkend na iets meer dan een jaar- een wat rozere bril opzetten. Als zo vaak weegt de beleving van de werkelijkheid zwaarder dan de feitelijke realiteit.
Het opgejaagde gevoel is bijv. zo goed als verdwenen. Hoewel het ook nauwelijks meer in mijn dromen figureert, kan ik nog wel wakker worden met het gevoel, dat ik maar op het laatste nippertje heb weten te ontsnappen. De onrust is in de dagelijkse gang van vormgeving geswitcht. Het is meer desoriëntatie wat me parten speelt. Werd ik in 2007 geconfronteerd met een slagveld aan ongevraagde ellende, heb ik in de laatste 2-3 jaar dat veld volgestouwd met gerealiseerde en nog hangende wensen en ben daar een beetje het spoor in bijster geraakt. Geen scherven rapen maar gerealiseerde doelen ordenen, waar nodig verplaatsen of aanpassen, bewegingsruimte creëren en de verloren gegane strukturen tenminste deels herstellen.
Het vervelende is, dat ik het voor het grootste deel allemaal bij mezelf moeten zoeken. Niks geen wijzen naar anderen of de omstandigheden. De meeste boter zit op mijn eigen hoofd. Vervelend en tegelijk ook prettig, omdat ik daarin dus niet afhankelijk ben van derden. Prettig maar daarom nog niet makkelijk en al helemaal niet makkelijker. Mopperen op en wijzen naar anderen of de omstandigheden is stukken eenvoudiger.
Omstandigheden, die taaier lijken te worden, naarmate ze vooruitgaan, maar die ontegenzeggelijk in de gewenste richting vorderingen maken. Iets waar het bij mij met enige regelmaat aan ontbreekt. Toch is het allemaal niet zo moeilijk. Ik hoef het alleen maar te doen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten