Weer een dag, maar anders. Er is verandering. Ten goede, daar niet van, maar net zo onverklaarbaar als dat het (weer) de andere kant op kan schieten. Je zult maar een afkeer van afwisseling hebben.
Het begint er mee, dat je ondanks de moeite, die het je kost, probleemloos de hondenronde een eind bergop rekt. Het lopen gaat meer en meer vanzelf. Inwendig krijg je iets weldadig rustigs. Je kijkt meer om je heen dan naar de halve meter voor je voeten. Ineens adem je op en is het alsof je door een ijslaag naar het oppervlakt breekt. Of erdoor naar beneden duikt. Is maar net wat je wilt. Je blijft stilstaan en laat je blik over de omringende heuvels glijden. Heuvels die je iedere dag weer ziet, maar waar je al mndn niet meer naar hebt gekeken.
Nog verder heuvelop zou kunnen, maar lijkt me overdreven. Ik ben, denk ik, iets over de helft. Ik blijf nog een paar minuten staan en volg dan de honden, die al aan de afdaling zijn begonnen. Het loopt lichter. Soepeler. Bijna vanzelf. Bergaf, ok, maar toch. Zin in koffie. Nog niet bezig met de dag. Zondag, trouwens. Niks om mee bezig te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten