Voor de derde keer in de afgelopen vijf weken iets van een uur in de rij gestaan om wederom te horen krijgen, dat de papieren niet compleet zijn ... èn of ik ook ff mijn nummerborden wilde inleveren. Op vrijdagmiddag, 45 km van mijn bed vandaan en, nee, vandaag kreeg ik geen nieuwe meer.
Ik heb het bij een diepe zucht kunnen laten. Soms is een gebrek aan uitdrukkingsmogelijkheden een onbedoeld gelukje. Niet dat schelden zoden aan de dijk zou hebben gezet bij deze wonderbaarlijk stoïcijnse ambtenaar. Het zou mijn werkplek niet zijn. Maar als ik er zou zitten, zou ik mijn informatie wel in één keer verstrekken en niet in étappes verdelen. Scheelt een hoop ergernis. Maar misschien is de kick, die zijn ego stuwt sterker of noodzakelijker dan het welzijn van de aanvrager.
Ik heb me er maar niet mee bezig gehouden. Niet aan het loket en niet later op de middag. Ik heb mijn papieren bijeen geschoven en in de betreffende mapjes gestopt, mijn jas gepakt en de bedompte en oververwarmde ruimte verlaten. De frisse lucht deed deugd. Een lichte lunch lonkte als pleister.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten