Ondanks alles vandaag niet verkeerd aan de dag begonnen. De rust gehad om ff wakker in bed te blijven. Ontspannen. De haat/liefde verhouding mbt de verwondering over het effect van het niets. Een soort cordon sanitaire tussen mijn wereld en de werkelijkheid. Een buffer, die het mogelijk maakt om ongewenste invloeden van buitenaf de toegang tot mijn bestaan te ontzeggen. Die kortom het 'moeten' onschadelijk weten te maken, zolang het niet uit mezelf komt.
Jammergenoeg bestier ik mijn dag niet vanuit bed. De verdedigingslinie valt met het terugslaan van de bedbedekking en de weg naar mijn kleren. Kleren zonder harnaskwaliteiten. Met dat ik de slaapkamer uit stap komt het aan op alertheid, reactievermogen, mentale lenigheid en aalgladheid. Wat ik niet voor kan zijn, ontwijken of ontzenuwen moet alsnog van me af glijden zonder al te veel sporen achter te laten. Vermoeiende bezigheid, waardoor het zo prettig is, als er een deur is, die je achter je kunt dichttrekken voordat de neus van de werkelijkheid zich in jouw zaken boort.
Mijn plek, mijn leven. De acht jaar gedwongen rust en ruimte op het Franse platteland hebben een grotere invloed gehad, dan ik in de gaten heb weten te houden. Maar zoals al vaker besproken, dit is slecht één kant van het verhaal. De kluizenaar moet iets met de 'bon vivant', en omgekeerd. Dat accoordje is nooit van lange duur gebleken maar nu alweer tijden zoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten