Bezig met een appeltaart schoot de vergelijkende gedachte door mijn hoofd: "Een luxe-paard in een boerenstal?" Dat is dan zo'n gedachte, die ongevraagd voortkomt uit het lopende denkwerk. Zoals meestal is het niet meer dan een ruwe aanzet, zoiets als een droom, waar je ff over moet nadenken voor je er iets mee kunt.
Oppervlakkig gezien (luxe en boers) klopt het qua tegenstelling, maar niet qua feitelijke situatie. Niet als je het ziet als werkweigering èn niet als je het wilt zien als ergens de neus voor ophalen. Ik ben nooit en ook hier niet te beroerd geweest om mijn handen uit de mouwen te steken. Had dat zelfs meer willen kunnen doen, dan gebeurd is. En ergens mijn neus voor ophalen is me volledig vreemd.
Maar een discrepantie is er weldegelijk. Dat het zo weinig wil vlotten met het vinden van mijn draai heeft weldegelijk met iets als onwennigheid te maken. Ik heb me jarenlang verwend qua vrijheid als het op 'moeten' aankwam. Alleen in uiterste gevallen, als het werkelijk niet anders kon of ik mezelf de strot uithing, heb ik me in het nekvel gepakt. Dat breekt me nu een beetje op, denk ik, en eigenlijk ook weer niet, omdat het tenslotte is, wat ik graag zou willen. Maar een wat soepelere afhandeling van de momenten, waarop het 'moeten' niet, nog niet geheel buiten gesloten kan worden, zou wel prettig zijn. Soms gewoon ff doorbijten .... zoals met de appeltaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten