Erger ik me aan mezelf? Niet bovenmatig. Ik heb last van en stoor me aan de omstandigheden, die maken, dat wat vanzelfsprekend leek meer moeite kost, dan me lief is. Mbt mijn eigen persoon is het meer verwondering, dat de klok slaat. Meer verwondering dan ergernis. Geen greep op de situatie. Geen greep op mezelf. Alles glijdt (weer) door mijn handen of ik laat het glijden. Het is weer 'weer', zoals zo ongeveer alles mbt het leven in de afgelopen jaren met regelmaat terugkeert. Steeds sneller lijkt terug te keren, wat vergeten onmogelijk maakt. Of moet je zeggen: ... wat herkenning eenvoudiger maakt?
Wat ondanks herkenning en herinnering er niet simpeler op wordt is de oplossing, het hanteren van de omkering van 'on-' naar gewenst. De ene keer het nekvel, de andere keer vooral niksdoen, of een mix of wat anders. Misschien maakt het geen ruk uit wat ik doe, is het mechanisme autonoom en is doorgaan het enig werkzame element, wat ik gericht kan toepassen. Klinkt prachtig, maar komt in praktijk natuurlijk gewoon neer op 'niks doen', 'meegaan met', accepteren, ondergaan: Surfing on the waves of life. Geef mij maar dat luchtbedje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten