Aankomst

 Morgen. 1 April. Drie jaar in Roemenië. Die dag in 2015 reed ik vanuit Hongarije mijn nwe thuisland in met een volgeladen Peugeot, ladder op het dak, Sammy en Katrien in de achterbak ingeklemd tussen de verhuisdozen en drie katten in zelfgemaakte kisten op de achterbank. Hèt moment van die dag was de passage van een pas, terwijl het nat sneeuwde en de weg bedekt was met een centimeters dikke laag smurrie.

 Altijd het idee gehad, dat ik zonder winterbanden reed, maar dat dat op de voorwielen niet het geval is geweest, zoals ik me een jaar geleden pas realiseerde, heeft het ws doenlijk gemaakt. Langzamer dan het de vrachtwagens lief was, heb ik me over de pas gemanoevreerd. Aan de andere kant, bijkomend in een restaurant, bleek gelukkig, dat ik me niet meer van dit soort obstakels stonden te wachten.

 Drie jaar! Het lijkt soms, alsof ik hier al tientallen jaren vertoef. Goed om me af en toe te realiseren, dat het pas zo'n korte tijd is, dat ik hier verblijf. Mn in het kader van wat allemaal gedaan is. Het ergste ongeduld is verdwenen, maar ik kan nog steeds van die momenten hebben, dat ik het idee heb, dat het allemaal voor geen meter opschiet.

Overlevingsdrang

 Half zeven me uit bed gehesen en de honden gevoerd. Wandelen zat er niet in. Rondje tuin om mn Rosa's blaas te legen en als de sodemieter weer onder de wol. Goed drie uur later me met koffie in het leven proberen terug te halen. Niet de goede timing. De resten van de maaltijd opgeruimd. Dat lukte maar net. Na een uur weer retour onder het dekbed.

 Na weer drie uur, inmiddels bij tweeën was de alcohol niet meer aan de overhand in de bloedbaan en me over de afwas gebogen. In een tempo van niks gestaag de vuile vaat van een gezellige avond met z'n achten weggewerkt. Scheelt op zo'n moment, dat afwassen niks is, waar ik een hekel aan heb. Geldt normaal ook voor muziek, maar nu de installatie maar gelaten voor wat ie is. Drukte aan mijn kop zag ik nog niet zitten.

 Het namiddagloopje met de honden in extra uitgebreide vorm deed wonderen. Het heuvelop-wurgen verdiende geen schoonheidsprijs, maar eenmaal boven heerlijk achterover in de zon gelegen, terwijl de honden in weet ik welke richtinge(en) verdwenen waren. Terug in het dorp de afwas verder afgemaakt. Morgen pakken we de draad van het leven weer op.

Nekslag

 Hoe ga ik het benoemen? Een mislukte zelfmoordaanslag? Is wel lekker pakkend, maar het is een beetje bezijden de werkelijkheid. Het bewuste doen ontbreekt. Ik heb het in het steeds verder weg zakkende verleden met regelmaat gebruikt als flauwe uitvlucht om de gevolgen van een euforische uitspatting in een gematigder daglicht te plaatsen. Nu zou bijna het omgekeerde effect aan de orde zijn. Verkeerd gevallen is ie zeker en ook na enige pogingen tot recapitulatie kan ik er niet meer van maken. Een bijna comateus einde van een gezellig avond na de consumptie van minder dan een fles wijn in iets van 10 uur tijd, waarvan de laatste vier uur aan tafel. Hoe krijg je het voor elkaar? Het zou verboden moeten worden.

 Het is haast niet te geloven, maar kan er niet meer van maken. Zelfs met de dubbele hoeveelheid, wat het dus echt niet was, over zo'n tijdspanne en met een goede maaltijd op het eind, had dat nauwelijks tot een lichte vorm van aangeschotenheid kunnen leiden. Waar is de tijd .... ach, laat maar zitten ook.

 Het was werken vandaag om die kater aan de kant te krijgen. En een kater was het en niet zo zuinig ook.

Wachttijd

 Genoten van de beweging op weg naar beneden merken dat slechts 4 van de zes honden in mijn buurt vertoeven. Alle vier meelopers. Van de beide eigen dames geen spoor te bekennen. Gisteren nog de loftrompet over ze afgestoken, vandaag weer pleite. Dan roep je 'ns een keer. Nog een keer. Loopt een eind verder en herhaalt het fluiten en roepen.

 Beneden aangekomen is het wachten, kijken, nog een extra keertje fluiten, maar mooi niks. Hoelang wil je daar voor Jan-doedel staan? Na een minuut of tien besloten om voor de koffie te gaan. Net in het dorp nog eens een blik achteruit gegooid en ja hoor, in de verte komen Miep & Miep aangestormd. Tegen alle verwachtingen in komt Prada direct op me af ipv me als vanouds te passeren en ws de rest van de dag in de velden rondom het dorp te verblijven. Rosa maakt sowieso geen problemen en komt niet veel later met haar wat rare karakteristieke loopje naar me toe.

 Honden kunnen al de neiging hebben om enigszins diagonaal te lopen. Of beter het lijf niet parallel aan de beweging te hebben maar daar iets schuin op.  Dan is het alsof de achterpoten de voorpoten rechtsom proberen in te halen. Bij Rosa gaat dat gepaard met één van de voorpoten, die niet spoort met de ander. Of het nou de linker of de rechter is, daar ben ik niet uit, maar de combinatie hapert met regelmaat en dat is een verwarrend zicht.

Bijtrekken

  De biologische klok heeft zich aan de zomertijd aangepast. Half zeven wakker en dan als eerste gedachte "Ik wil niet!" Nieteens de tijd gehad om ook maar iets te bedenken en dan al gelijk niet willen. De beren zijn alweer in voldoende aantallen om bergen te vormen. De slepende zaken reiken naar mijn strot. Wat een enthousiasme op deze morgen. Helaas van het verkeerde soort.

 Jammer, maar al die opspelende, bewust vergeten of aan mijn aandacht ontsnapte zaken zullen minimaal een dag moeten wachten. Vandaag is voor de keuken gereserveerd en vervolgens voor het tafelen. Het weekend is een mooie gelegenheid om alle losse eindjes en einden voor de zoveelste keer op een rij te zetten en te zien wat ik waar aan kan doen. Het zal in de meeste gevallen weer oprakelen betekenen en zien of dat iets oplevert, waar ik dan weer iets mee kan/zou kunnen.

 Viel me niks tegen, dat ik na zo'n ontwaken vanochtend een stuk soepeler de heuvel op ging dan gisteren. Nog niet met de gewenste swingende souplesse maar alles gaat tegenwoordig langzamer, het schakelwerk niet uitgesloten. Morgen weer ruimte voor verdere vooruitgang.

Verschuiven

 Bijna bedtijd en eindelijk wil de motor een beetje met de gewenste toeren en regelmaat lopen. In de middag me opgetrokken aan het bakken van koekjes en dat in de avond dunnetjes overgedaan met een ingewikkelder baksel. Je krijgt het niet bedacht, maar gaande het bezig zijn vielen de duppies op hun functionele plek. Het geeft moed voor morgen.

 De keuken is een kleine puinhoop en d'r moet een maaltijd voor 8 personen gerealiseerd worden voor de avond valt. En dat het liefst eindigend met een schone en opgeruimde keuken vóór we aan tafel gaan. Morgen! Ik heb vertrouwen in morgen.

Koploos?

 Het blijft behelpen vandaag. Een dag, die maar niet op z'n plek wil vallen. Het is nog net niet verdwaasd, dat ik rondloop. Maar het richting geven en houden gaat niet vanzelf. Na een sloot koffie alsnog plat gegaan. Op zich al knap genoeg.

 Het uurtje plat met relax-verhaal leek de oplossing, maar na de lunch buiten de deur was het weer als kip zonder kop aan de slag in de keuken. Gelukkig zijn het morgen geen ingewikkelde dingen, die ik me bedacht heb. Desalniettemin zou enige strakheid in de lijn geen kwaad kunnen.

Steuntje

 Kleine meevaller op ochtenden als deze is dat Prada tegenwoordig minder last heeft van haar notoire oost-indische doofheid. Het is nog niet perfect maar meestal komen we tegenwoordig samen terug thuis. Er ontstaat iets van een positieve routine. Vaste wachtmomenten op het wandeltraject en luisteren als ze geroepen wordt, ook als ze in geen velden of wegen is te bekennen. Dat laatste functioneert in het begin van de wandeling beter dan aan het eind. Maar ook dan komt ze met regelmaat uit haarzelf in mijn richting om aangelijnd te worden. Het koste wat brokjes, maar beter dat dan uren pogen om haar de binnenplaats op te lokken.

 Het lullige is, dat ik niet het idee heb, iets speciaals gedaan te hebben, om die verandering tot stand te brengen. Ik besteed wat meer aandacht aan haar, omdat ik het idee had, dat haar moeder haar probeerde weg te werken. Ja, vast projectie, maar toch. Lady heeft nu bovendien weinig meer te missen en sukkelt met haar steeds boller worden buik een beetje rond zonder zich tegen iets of iemand aan te bemoeien. Het enige wat ze wil is eten, eten en nog eens eten.

 Prada heeft haar moeder's rol in het spel van uitdagen en achter elkaar aan rennen overgenomen. Ze stuift bij het uitlaten over de velden met de andere grote en niet-drachtige honden in haar kielzog. Dat wordt straks vechten als Lady haar nest heeft geworpen en op krachten is gekomen.

Worstelwedstrijd

 Dat ik de heuveltop zou bereiken was vandaag verre van vanzelfsprekend. Wat een worsteling wederom. Ik hoefde de benen nog net niet handmatig te verzetten. Een 10-km hardlooptraining na een weekend doorzakken komt nog niet bij benadering in de buurt. En dan lijken prestaties in de herinnering meestal nog groter, dan ze in werkelijk waren.

 Heb weleens vrolijk stemmendere ochtenden meegemaakt. En dat na een nacht waar ik geen verkeerd woord over zou weten te verhalen. Het stimuleert niet, behalve dan verkeerde gedachten. Twijfel sinds de terugkeer nog over het wel of niet retour onder het dekbed kruipen. Zal ik me eerst moeten overtuigen van het feit, dat dat niet automatisch voor eeuwig zal zijn. Wie weet trekt de vierde koffie me wel overeind en kan ik aan de slag op deze prachtig zonnige dag. Weer op deuren en ramen open te gooien ipv onder de wol te kruipen.

Finished

 Langzaam richting 'Bedje veren lakenstraat' voor een nacht zonder kopieën van digitale verhalen. Het is een hardnekkig iets. Kan me ook niet voorstellen, dat het een normaal voorkomend verschijnsel is. Er wordt dan wel uitgebreid, want wettelijk, gewaarschuwd voor epileptische toestanden, maar mooi niet voor het feit, dat je de gevechtssituaties of in elk geval de dreiging ervan mee kunt nemen in je nachtrust.

 Hoeft van mij ook niet. Als je zo gek bent om je zo monomaan op het spelen van een computerspel te storten, dan doe je er goed aan om met onvoorspelbaarheden rekening te houden. Neemt niet weg, dat ik het mechanisme verklaard zou willen zien. Voor mezelf. Niet direct als waarschuwing, die de opstart naar een spel nog vervelender maakt

Estafette

 Aha. Het duurde ff, maar het stokje is overgenomen.

Moemaker

 Adoptie; heikel onderwerp en ver van mijn bed show, maar toch. Hier word ik dus zoooooo moe van:

 "De Nederlandse overheid is volgens de advocaten van de adoptiekinderen aansprakelijk voor de misstanden omdat het toezicht op adopties tekortschoot. In Nederland bestaat pas sinds 1989 wetgeving over adopties uit het buitenland, terwijl zulke adopties al sinds eind jaren zestig plaatsvinden. 'Niemand heeft gecontroleerd hoe dat ging. Dus nu zitten we met het probleem dat er heel veel geadopteerde mensen in Nederland zijn, die niet weten waar ze vandaan komen, terwijl ze wel het recht hebben om dat te weten', zegt een advocaat die een vrouw bijstaat die uit Sri Lanka is geadopteerd." (VK, 28-03-2018).

  Er schijnt vanalles misgegaan te zijn. Wie verwondert zich daar over? Ik niet. Het vreemde is, dat dan de verantwoordelijkheid aan de ontvangende kant ipv aan de 'leverende' kant wordt gezocht. Dat is een soort masochistische zelfkwelling, dubbelop maar dan nog steeds niet genoeg, die heerst onder de zoveelste na-oorlogse generatie in West-Europa. Als je een scheet laat, zelfs als je daar om gevraagd wordt, en na decennia blijkt die, afhankelijk van je gekozen gezichtspunt, mogelijk verkeerd uitgepakt te hebben, dan moet je op zoek naar je boetekleed en vooral je portemonnee. Je klopt natuurlijk niet aan bij Sri Lanka of Indonesië. Kale kippen plukken levert advocaten niks op.

Gemis

 Voor het eerst in iets van vijf weken na het verlaten van de slaapkamer niet begroet door een hoop ongeduldig en hoopvol gekef. De pup is gisteren vertrokken. Indruk van de nwe eigenaren is oké. Hoop voor het diertje, dat we ons niet vergissen. Geen leven aan de ketting of permanent opgesloten in een kooihok van 4 vierkante meter. Fokker zou geen beroep voor me zijn. Iedere keer weer een hoop energie en gevoel in een nest jonkies steken en ze daarna zien vertrekken.

 Werkt anders, als je je op een of twee van de club kunt richten, omdat je die voor jezelf wilt houden. Eentje zo in haar eentje windt je zo om haar pootje. Zien of we nog wat te horen krijgen. Het diertje is bij een collega van Mariana terecht gekomen. Dus wie weet.

Belazeren 2.0

  Nederland is gek en niet zo'n beetje ook. Gas, Groningen en Co2 en ineens moeten de CV-ketels verdwijnen. Ik had al eens geadviseerd om met ademen te stoppen en bij acties als deze voel ik de neiging om dat advioes met nadruk te herhalen.

 Daken met zonnepanelen zijn lelijk en vooral zelden toereikend. Nu komen daar, als het aan de lobbyïsten ligt, overal warmtepompen bij. Dat zijn van die airco-achtig ventilatorblokken. Dat is niet alleen nog duurder, minstens zo lelijk, maar dat maakt ook nog eens herrie. Neem in een willekeurig hotel een van de goedkopere kamers en je hebt een nachtlang plezier van de geluiden, die dat soort installaties maken. Je kunt de toekomstige klachten vooraf bedenken.

 Gelukkig ben ik niet de enige:

 Aanhoudend gebrom (om er eentje uitde commentaren in de VK van vandaag te pikken)
Graag een kanttekening/waarschuwing bij de berichtgeving over de komst van de warmtepomp op de voorpagina van de krant van gisteren. Sinds december bewonen wij fraaie een nieuwbouw-woning nabij het centrum van Rotterdam. Onze buren wilden een gasvrij-huis en de installateur plaatste daarom een fors 'monoblock' op de uitbouw van hun benedenverdieping. Het gevolg voor ten minste drie woningen - dus ook onze buren zelf -: aanhoudend gebrom van de compressor, gegier van de ventilator en een structureel verstoorde nachtrust.

 Dan nog afgezien van de steeds weer ontbrekende discussie over het feit, dat de benodigde elektriciteit toch ergens vandaan moet komen en, zelfs het gegeven van centrale productie in acht genomen, bij verre niet zo schoon is, als het plaatje wordt gepresenteerd.

 Nu zien of deze zeer realistische en op de praktijk gebaseerde ervaringen ter meerdere eer en glorie van de vermeende Co2-limieten onder het tapijt worden geveegd of dat eindelijk ergens een soort van zelfreinigend inzicht weet door te dringen en dit soort waanideeën incl. het veronderstelde kalf in de put verdwijnen.

Wonderlijks

  Hoe kom je van het schoonmaken van een koelkast in Kroatië? En niet sec Kroatië maar de kuststreek en daarvan weer de eilanden. Het begint met de afwas. Muziekje erbij. Ergens vandaan komt de zin om de laatst overgeslagen koelkast aan te pakken. Onder het soppen van de glazen vlakverdelingen, waar ik -by the way- niet zo enthousiast over ben, gaan de gedachten aan de wandel. Iets met weg willen. Steden passeren de revue. Enthousiasme borrelt op en knalt direct tegen het feit van een verbouwing op en de moeilijke controleerbaarheid van de honden, als aan de achterkant alles open ligt. Ff een 'Grrrr' om vervolgens leuk door fietsen gedreven door zuidelijke zon, toeristische activiteit, bijzondere ervaringen en de mogelijkheden die te herhalen.

 Zoiets moet het wel geweest zijn. Pin me er niet op vast, ik steek mijn handen er niet voor in het vuur. Maar sinds ik in 2013 weer terug in Korcula ben geweest, speelt de plek alleen meer ipv minder door mijn hoofd. Ik zou willen weten, waar 'm dat in zit. Niet dat ik daarvoor terug moet, maar kwaad kan het natuurlijk niet. Korcula, is het niet dit jaar, en die kans is verwaarloosbaar, dan zie ik me daar in 2019 weer vertoeven. Misschien in het plaatsje zelf, misschien/waarschijnlijker in Lumbarda en dan vanaf Triëst met de boot. Het is een van de weinige herinneringen in mijn leven die me maar blijft kietelen.

Completeren

 Vandaag de gisteren opgehaalde spiegels ophangen in de badkamer en de glazen afstelplek voor alle douchegel-, shampoo- en conditionerflessen monteren in de douche. Het zoveelste laatste loodje in de badkamer en dan is na bijna twee jaar de badkamer echt helemaal af. Denk je, dacht ik. Mooi ff buiten Mariana gerekend. Die weet altijd weer fijntjes aan te wijzen, wat nog niet af is. Iets wat ik vaak allang niet meer zie of in elk geval niet meer meetel in de afronding.

 Een aannemer kan een droomhuis uit het niets neerzetten, maar als ie een haakje aan de gordijnrails is vergeten, zal dat het eerste zijn, wat ie van Mariana te horen krijgt. Natuurlijk moeten dingen goed gebeuren en is ook een streven naar complete afronding niet verkeerd. Daarbij moet je echter niet in z'n geheel over het hoofd zien wat er allemaal al gedaan is. Zeker als je eigen bijdrage beperkt blijft tot kijken en becommentariëren.

 Yoland kon daar ook een handje aan hebben. Steeds bezig met wat nog moest ipv met dat wat gerealiseerd was. Is dat een vrouwenafwijking? Hoewel het ontegenzeggelijk mooier zal zijn als een afwerklatje de boven het tegelwerk uitstekende betonrand op één van de badkamermuren afdekt, zal het ontbreken absoluut geen invloed hebben op mijn bad- en douchebeleving. Maar ja, als ik het ding niet ooit plaats, zal ik het tot aan het einde der tijden moeten horen als de badkamer om de een of andere reden ter sprake komt. Maar eerst zijn daar nog wat van die andere, kleine en vele malen meer storende gebreken en afwezigheden te verhelpen, die wel bijdragen aan het verhogen van het woon- en leefgenot.

Gedrevenheid

 Dinsdag. Geen maandag. Geen gezeur dus over beginnende weken en wachtende klussen. Gewoon in de benen en aan den slag. Mooi toch, dat de mens maar blijft hopen en dromen. Hoe grootser hoe beter. Branson, Musk en soortgenoten. Alleen al het idee zo bezig te zijn, laat me verlangen naar mijn bed. Het dagelijkse geëmmer kost me al meer moeite dan me lief is. Maar toch ook hier de hoop dat het straks, ooit loopt.

 Was, afwas, opruimen, klussen en internet. We gaan het weer proberen. Ik pak mezelf bij de hand. Voorlopig. Het nekvel kan altijd nog. Iedere dag weer deze week, dan zou vooruitgang onoverkomelijk moeten zijn. Nadat het enthousiaste begin in de tuin letterlijk ondergesneeuwd is, die weer is gesmolten, wordt het ook tijd voor een nwe poging in die richting. Eerst mochten de uien in de grond, inmiddels moeten ze. En dat is het verkeerde accent in deze. Niet ook nog beren in de tuin.

 Laat ik begin met een wandelingtje naar 24, wasmachine vullen en terugkeren voor de afwas. Twee uur en 38 minuten heb ik bij een 60º machine met voorwas en extra water. Ik zou zo op het Viva-forum kunnen ... Genoeg tijd voor de afwas en het voorbereiden van de lunch. Was ophangen, volgende machine opstarten en weer 2, 5 uur te vullen met doelgerichte en ballastverlichtende bezigheden. Kortom alle voorwaarden aanwezig voor een productieve en resultaatrijke dag. Ik hoef het enkel maar te doen.

Ontnuchterd

 Het lijkt erop dat Dishonored_2 zijn glans is verloren. Aangekomen bij spelronde 5, zie ik ineens het hele niveau zich voor me ontrollen zonder ook maar één toetsaanslag te hebben gedaan. Ik weet waar ik zijn moet, weet hoe ik er moet komen, weet de aanpak van/voor de diverse obstakels en tegenstrevers, sorry, -sters in dit geval (of moet het genderneutraal?). Kan de voortgang zogezegd dromen. Dat gaat ten koste van lol en motivatie. Is maar goed ook, krijg ik iets meer tijd voor al die andere bezigheden in de wachtrij. De kranten stapelen alweer een paar weken en de laatste blik in een boek is nog langer geleden

 Gek, dat het ineens zo kan opspelen of moet ik 'toeslaan' zeggen. Verwacht blijkbaar geen nieuwigheden meer. Uitdaging passé, interesse gaat wieberen. Een hernieuwd ondergeschoven lijk, waarvan de tot stand koming me is ontgaan, zal ook wel een rol spelen. Het streven naar een lijkloze doorgang wordt op die manier eerder een bron van frustratie dan een na te streven doel.

Mottig

 Moe, naar bedje toe.

 Nee, geen dagdelen achter de computer gehangen. Niet vandaag. Ik opteer vandaag voor een rustige nacht ipv nadreunreacties met beelden die rechtsstreeks uit het spel komen. Soldaten die door open schuiframen naar binnen komen of buitenlangs voorbij gaan. Met dezelfde rood-wordende uitroeptekens hangend in de lucht, als ze de vijand, mij dus, in de gaten krijgen. Misschien 'ns achter een verklaring aan gaan. Het zal een soort van projectie zijn. Kan me echter niet herinneren, dat ooit in andere omstandigheden gehad te hebben. Computerspellen spelend of anderszins.

 Dat is niet meer voor vandaag. Dat bezien we op z'n vroegst morgen weer. Graag een normale dag dan. Geen activiteiten buitenshuis die de hele dag verbruiken. Aan de slag met het wegwerken van wat inmiddels alweer sleept, nasleept, ballast is geworden, een soepele beweging in de gewenste richting tegen werkt. Ballast afwerpen. Hopelijk denk ik er morgen nog steeds zo over.

Opgelost?

 Productieve ochtendwandeling. Zien dat we dit jaar Frankrijk afgehandeld krijgen. De overdracht van de masvieux-website is daar een deel van. Op zich niet zo'n punt zou je zeggen, ware het niet, dat ik sinds 1999 een emailadres gebruik gerelateerd aan die website en dat adres op weet ik hoeveel plekken te boek staat als inlog en contactadres. Ik heb even geprobeerd om een overzicht te maken van al die plekken, waar ik dat emailadres zou moeten wijzigen. Dat doe je dus niet even zo. Behalve ellelang is die lijst natuurlijk nooit à la minuut uitputtend te krijgen.

 Hop een doorverwijzing erop en je bent klaar. Zou je denken. In principe is dat zo, maar op het moment dat de website niet meer in eigen beheer is, ben ik voor het in stand houden en goed functioneren van die doorverwijzing afhankelijk van de nieuwe eigenaar. Dat idee stond me niet aan en sindsdien heb ik weer zo'n 'te doen'- klus, die ik voor me uitschuif. Maar misschien heb ik de oplossing gevonden.

 - Wordt vervolgd-

Geruststelling?

 Gaat het beter met me? Ik schrijf minder. In het blog maar ook qua eigen aantekeningen. Zelfs de dood weet nauwelijks de aandacht op zich gericht te krijgen. Af en toe duikt een gedachte in die richting op, maar verdwijnt net zo makkelijk. Ga ik op in het spel? Ja, maar dat geldt niet voor al de 24 uren, die de dag telt.

 Af en toe duiken ongedwongen rustmomenten op. Momenten waar ik me met overgave in stort. Vaak met de honden. Vooral de donderse pup, die volgende week naar haar nwe thuis zal gaan. Maar het kan ook het koken zijn, het wandelen of het in bad liggen, wat dan boven het opweken en afspoelen van het vuil weet uit te stijgen.

 Niet verkeerd. Natuurlijk houdt het hier niet bij op. Het volgende stadium staat te popelen in de wachtrij. Activiteit! De rust om met de dingen die gebeuren moeten aan de slag te gaan. Het klinkt contradictoir, maar is het niet. Het bezig zijn ontdaan van de afkeer vanwege de zweem van het moeten, die er vaak omheen hangt. Daar is rust, tevredenheid en zingeving, die voldoening mogelijk maakt, voor nodig. Tenminste, dat bedenk ik me nu. En dat zou best weleens kunnen kloppen.

Wisselen

 Oekraïne verdwenen, Duitsland verschenen. En v.v. Zo is het wel vaker geweest. Nu blijft het vooralsnog bij het verdwijnen. Ook geen ogenschijnlijke 1-2'tjes meer met de USA.

 Aparte wereld als je het interesse voor je blog probeert te duiden via de statistieken. Via de beperkte standaardstatistieken van Blogger. Italië nog steeds stevig op de eerste plaats gevolgd door een aan de weg timmerend Nederland. Dan de Verenigde Staten en op straatlengte achterstand Frankrijk. Nieuw is de laatste maand interesse uit Poolse hoek en zoals wel vaker piepen landen als Rusland, België, Spanje en exotischere oorden soms voorbij.

 Daar zat dus tot voor kort de Oekraïne tussen, op de hielen van de Verenigde Staten. Deze week echter ineens afwezig. Teveel mogelijke redenen om er mee bezig te zijn. Veel meer dan het constateren van het feit zit er niet in. Bij deze, dus.

Tijdelijks

 Geen datumfunctie, dus ook geen automatische aanpassing aan de zomertijd.

 Zomertijd. Vind ik daar iets van? Ik ben er nauwelijks mee bezig. Vandaag zelfs geen moment totdat ik het verschil in tijd registreerde tussen oven(s) en foon. Dat ik nu in feite om zes ipv om zeven uur opsta, daar moet ik bewust bij stilstaan anders ontgaat het me. Het was licht. Het blijft licht. En zeven uur is zeven uur op het mobiel. En dat uurtje langer licht in de avond? Ach, dat duurt minstens een maand en misschien langer, voordat je daar gebruik van maakt en dan is het gewoon zo en niks bijzonders.

 De hele discussie nooit zo begrepen en me er dus ook nauwelijks tegenaan bemoeid. Hetzelfde geldt voor de afschaffing ervan, die naar het schijnt in de lucht hangt. Weer zo'n puntje waar 'Europa' zich mee meent te moeten bemoeien. Ach, als de programmeurs het maar op tijd weten en in een update inbouwen, dan zal het mij verder een worst wezen. Het scheelt wat klokken verzetten, die niet vanzelf de switch weten te maken. Meer niet.

Tussenstand

 Ondanks een bewuste relaxpoging in bad met rode belichting vanuit de douche een onrustig begin van de nacht. Twaalf uur tegenstanders ontwijken en lijken maken voorkomen is een enerverende bezigheid. Niet meer zo compleet opgefokt als bij de eerste kennismaking met het spel, maar genoeg adrenaline in de aderen om een aangenaam wegzakken in de armen van Morpheus te voorkomen.

 Zaterdag, Weekend. Het mocht van mezelf en natuurlijk in die tijd ook gegeten, gelopen en zelfs een krant doorgebladerd. Desalniettemin verwondert het mezelf, dat ook een vierde doorloop zo iets meeslepends kan hebben. Het is op wat herkenningspunten na geen routine en verre van saai. Weet het spel me zo te pakken of weet ik me in deze zo te concentreren? Of beide natuurlijk.

 Ergens in het tweede deel een opslagfout gemaakt, waardoor drie doden er doorheen zijn geglipt. Deze onvolkomenheid maar geaccepteerd. Soms hak en schiet ik me eerst door een étappe heen om het deel zogezegd te verkennen en vervolgens met ietsje meer respect voor het leven over te doen. Enige andere optie is om dat deel weer helemaal opnieuw te spelen. Het overzicht van 'behaalde resultaten' krijg je pas van voltooiing van een niveau te zien. Merk dat mijn streven naar perfectie hier bereidwillig water bij de wijn doet. Merk ook, dat ik niet vanzelfsprekend steeds dezelfde keuzes maken en dus met regelmaat alsnog in onvoorziene omstandigheden terechtkomt en soms zelfs verder terug moet dan me lief is. Zo dat al kan, zonder helemaal terug naar 'Af' te moeten.

 Inmiddels, alle doorlopen bij elkaar genomen, iets van 175 uur verspeeld, 70.000 geldeenheden verzameld, 700 gevechtsdoden veroorzaakt, kleine 100 doelgericht omzeep geholpen, 800 niet-dodelijk uitgeschakeld, dik 3000 keer betrapt en zelf 300 keer de pijp uitgegaan. Doodgaan krijgt hier iets van een speelse routine.

Verward

 Terug komen van de wandeling en op de klok van de oven zien, dat het half negen is en denken "Gut, dacht, dat ik langer had gelopen had "

Begrip

 Stilte. Zondagse stilte. Heuvelop gestampt over het bevroren sneeuwdek onder een strak blauwe lucht. Prachtige ochtend. Alles glittert om me heen. Bijna te fel om echt van de genieten. Sneeuwlaag is gisteren deels gesmolten en vannacht bevroren. Het water stroomt nog niet. De honden moeten ijs likken of sneeuw happen. Drinken zit er niet in.

 Boven aangekomen me de rust gegund om de stilte op me in te laten werken. De club waaiert na wat brokjes uit zonder lawaai te maken. Alsof ze mijn behoefte aanvoelen. Kop naar noord, kont naar zuid. Wat vage honden- en hanengeluiden uit de richting van Agnita. Da's schuin rechts achter me. Na een aantal minuten verstoren overvliegende vliegtuigen het geluidsplaatje. Oostelijk gaat het van Frankfurt naar Istanboel en westelijk van Dubia naar Londen. Of zoiets.

 De honden zijn foetsch, als ik mijn ogen open en omkijk. De zon is warm op mijn rug. Ik keer terug op mijn schreden. De vliegtuigen zijn uit gehoorsafstand verdwenen. Enkel nog het geluid van mijn eigen voetstappen zakkend door de bevroren bovenlaag van de sneeuw. De dag kan beginnen. Op naar de koffie.

Keukenleed

 Kookplaatproblematiek of de onvermijdelijke vernieling van schoonheid door gebruik. Eerst al zelf moeten uitvinden, dat er zoiets als glaskrabbers bestaan om het aangekoekt vuil eenvoudig te verwijderen. Vervolgens zelf met vallen en opstaan en dus ten koste van een paar krassen moeten uitvinden, dat de kookplaten dan wel geheel droog gewreven moeten zijn, omdat de krabbers anders krassen. Vraag me niet waarom, het is zo. En nu weer iets met watervlekken.

 Zou het in de gebruiksaanwijzing hebben gestaan? In dat saaie tekstbundeltje wat hier direct vanuit de doos in een la verdwijnt? Het zou kunnen. Maar misschien is het voor firma's als Schott een idee om een kleurrijk sticker op de glasplaat te plakken met reinigings- en onderhoudadviezen. Kan je het direct uitproberen bij het verwijderen van de restanten van het stickerplaksel. Of, waarom niet direct zo'n krabber meegeleverd. Op al die honderden euro's die zo'n glazen kookplaat kost maken die paar euro voor een krabber werkelijk niks uit.

 Nu opzoek naar Cerafix, de volgende stap in het voortslepende inzicht, waarmee hopelijk de vlekken, die na het garen van de goulash onder de gietijzeren pan vandaan kwamen, te verwijderen cq te herstellen zijn. Water schijnt het te veroorzaken. Zoiets krijg je toch niet zelf bedacht.

 Ik wil mijn perfect egale, zwart-glimmende kookplaat terug. Je zou er bijna een nwe voor kopen en die vervolgens nooit meer gebruiken.

Bedrog

 Bezig met het vergelijken van Wolfenstein en Dishonored gisteren niet de verleiding kunnen weerstaan om iets verder te snuffelen in het verloop van het verhaal van Wolfensteein. Dat van Dishonored kan ik inmiddels dromen. Blijkt dat de sessie, waar ik nu in vast, zit een soort dagdroom is, waarin Blazkowicz wegzakt net, voordat hij terecht wordt gesteld. Een beetje als de schietbaanoefening eerder in het spel. Ik weet niet. Het hele spel is natuurlijk maar een bedenksel, maar iets doen wat verder geen bijdrage levert aan of functie heeft in, nodigt niet echt uit om me voor in te zitten.

 Dat zijn hoofd vervolgens net op tijd op een nw lijf wordt aangesloten, je moet het maar bedacht krijgen, is natuurlijk te gek voor woorden, maar is minder storend, dan je door een droom heen moeten knallen. Zien of ik dat deel niet gewoon kan skippen.

Ei-ei

 In de (wijn)kelder stapelen de eieren. Nog twee weken te gaan en we zitten inmiddels rond de honderd en meer wilde ik er dit jaar eigenlijk verven. We zien wel weer, maar een dikke kans op meer dus. Pasen en eieren. Kerkelijk voor geen meter verklaarbaar. Maar als je naar de tijd van het jaar kijkt, al die voorjaarsactiviteit en dus ook de kippen, die na hun winterpauze druk aan de slag gaan met het vullen van hun nesten. Lullig dat de mens die nestvulling dagelijks raapt, zo komen de hennen nooit aan hun zitquotum en blijven hun dagelijks ei leggen.

 Ik weet niet hoeveel kippen er momenteel in 24 rondlopen maar de eierscore, deels gedeeld met Mariana's broer, zit op de 3 tot 8 per dag. Dat schiet op. En daar moet je iets mee. Niet vreemd als je dan iets te vieren hebt, je iets wilt met al die eieren. Dat het koken en verven is geworden zal ook vast weer ergens op gebaseerd zijn. En gebak, veel gebak. De tijd van taarten en zware crêmes.

 Aansluitend mogen (een aantal van) de dames op hun eieren blijven zitten en wordt het ietsje rustiger op het eiervlak, totdat na drie weken de kuikens onder de moeder vandaan kruipen. De nieuwe generatie eileggers danwel soepkippen.

Gesteldheid

 Over een paar dagen tegen de +20 maar vooralsnog 15 cm sneeuw en een temperatuur van dik 20 graden minder. Maart. Gisteren de ooievaar weer gezien, die heeft de voorjaarse winterdip blijkbaar goed doorstaan. Van mij mag het snel gaan met het verdwijnen van de sneeuw. Behalve dat ik het winterse gedoe voor het moment èn de komende 8 mndn wel gezien heb, ploetert het bij deze dikte ook voor geen meter heuvel op in dat spul. Het was zweten vanochtend.

 De honden lijken er eerder meer energie van te krijgen dan het hen kost. Als gekken jagen ze achter elkaar aan. Muv de meehuppelende teckel, die permanent met zijn buik door de sneeuw schuurt, en de hoogdrachtige Lady. Normaal niet vies van een partij rennen en dollen merkt ze blijkbaar, dat het niet meer kan of niet zo'n goed idee is om te doen.

 Geen wandeling over de toppen vandaag. Op het oude keerpunt was het mooi geweest en weer dalwaarts getogen. Gelukkig hadden de dames zich dusdanig afgemat, dat ze vrijwillige naar me toekwamen toen we de heuvel achter ons hadden gelaten. Scheelt weer een boel ergernis en wachten. Een prettig begin van de dag kortom.

Sneeuwvrij

 Twee dagen geleden 5 cm. Gisteren 10 cm. En vanochtend nog meer sneeuw. Dat is niet wat ik me bij het voorjaar voorstel en me de afgelopen drie jaar is voorgeschoteld. De ooievaar had het zich ws ook anders voorgesteld. Gisternacht dook het kwik zelfs tot -6 onder nul. Mag hopen dat het beest geen spijt heeft van zijn vroege aankomst. Hoog in de lucht zal het ook niet bepaald warm zijn, dus die temperatuur zal niet het probleem zijn, als het bij 'ns een keertje blijft. Voedsel vinden wordt een stuk vervelender met die 10-15 centimeter dikke sneeuwlaag. Het gaat geen weken blijven liggen, dus misschien valt het allemaal wel mee voor het arme beest.

 Zelf vanochtend de afspraak voor mijn APK geannuleerd. Twee uur rijden in dit soort omstandigheden zonder dwingende noodzaak is vragen om problemen en gaat een stuk meer tijd kosten. Het duurt zeker tot bij twaalven voordat de wegen redelijk vrij zijn en dan zou ik er moeten zijn ipv vertrekken. Drie keer een heuvelpas over is al niet aanlokkelijk in dit weer en de doodverachting, waar menig bestuurder hier mee gezegend is, pareer ik liever onder betere weersomstandigheden. Ik stort me wel op de huishoudelijk bezigheden.

Spelletjes

 Weinig meer gedaan vandaag. Beetje gekookt na terugkeer, Weer een late lunch en me op de vierde doorloop van Dishonored_2 gestort. Dat spel is z'n geld wel waard geweest. Of ik dat straks ook kan zeggen van Wolfensteein, vraag ik me af. Daar is ergens in december de klad in gekomen en sindsdien niks meer mee gedaan. Op "Baby"-niveau al nauwelijks in staat zijn om me schietend langs mens en machine te bulldozeren doet afbreuk aan de lol van het spel. Het hoeft niet direct met een glaasje wijn vanuit een luie stoel, maar ietsje meer invloed op het verloop had ik wel prettig gevonden. Nu is het enkel de keuze tussen 'Veel', 'Veel meer', 'Teveel' en 'Onmogelijk'. Of zoiets, Wil ik zien hoe het afloopt en me niet beperken tot een walktrough-video zal ik me er toch doorheen moeten (op)slaan.

 Maar da's voor later. Nu zien, dat ik zonder dooien en zo ongezien mogelijk door Dishonored_2 heen kom. Helemaal 'Stealth' gaat niet lukken, daar ben ik vandaag wel achter gekomen. Dan moet ik al die uitgeschakelde tegenstanders ook nog gaan verslepen naar plekken, waar hun collega's ze niet direct zullen zien en/of vinden. Da's me echt teveel werk. Geloof niet, dat ik die behoefte nog ga ontwikkelen om dat in een doorloop voor elkaar te boksen. Daar ontgaat me de lol van. Dat ze me maar proberen te vinden en ik dat zie te voorkomen. Ik heb best iets perfectionistisch in me, maar dan moet het wel ergens zin maken of het realiseren een kick geven. Hier mis ik zowel het een (vinden doen ze me niet) als het ander. Wat is de lol van het verslepen van bewusteloze tegenstanders? Dat 'ongeziene' bekijkt het maar.

Service

 Nog ff en ik kan een beroep maken van mijn taxi-activiteiten. Mariana's broer naar (en terug van) Sibiu gereden. Die kluns heeft een week of wat geleden een poging gedaan om zijn rechterhand af te snijden. Onbedoeld, maar daarom niet minder dom. Lopen klooien met een flex. Geen geduld om de dingen met overleg te doen en met gereedschap waar het nodige aan mankeert, maar "Gut wat maakt het uit, het ding doet het nog". Een functionerende aan/uit-knop, zo eentje die automatisch 'uit' gaat als je 'm loslaat, had bijv. dit ziekenhuisbezoek kunnen voorkomen.

 Vorige week zijn een aantal pezen aan elkaar genaaid en nu was het controleren. Wat precies maakt me niks uit, ben ook niet mee naar binnen gegaan. Ik heb het uur, dat het zou gaan duren, op zinvollere wijze proberen in te vullen. D'r moet altijd vanalles in Sibiu en ditmaal oa iets met papieren. Een hoop gedaan in dat uurtje. Scheelde, dat ik in mijn eentje was.

Onpraktisch

 Koken, eten, wandelen: avond! Die lunches die tussen 15 en 16:00 beginnen was niks, is niks, wordt niks. Het verkloot je hele middag.

Tegenwind

 Het lijkt er eerder op dat de winter een Heintje Davids doet, dan dat het voorjaar z'n plek opeist. Weer sneeuw en niet zo'n beetje ook. Temperatuur is oké, maar ik heb zon en geen neerslag nodig om na een dag of twee, drie voorzichtig te proberen of ik iets in de tuin kan doen. Ik ben er nu klaar voor, heb tijd en zelfs zoiets als zin in. Vrees dat het het weer aan z'n reet zal roesten, wat ik wil of niet wil. Dat gaat dus toch omschakelen worden. Binnen klussen oppakken.

Graven

 Vroege start. Niet qua honden, maar na de honden. Tuinaarde versleept naar het graf van Mariana's grootouders van moeder's kant. Het graf waar Mariana een jaar geleden tijdens de schoonmaakbeurt voor de Pasen achterover van een twee meter hoog talud naar beneden is gedonderd en ongelukkig op haar rechterarm terecht is gekomen, ze in de nasleep de hele tijd dacht/vond dat massage voldoende was om al die vervelende hersteloefeningen te vervangen en dus sindsdien een deel van de beweging in haar rechterarm kwijt is. Dat graf.

  Van die oma, waar Mariana het grootste deel van haar eerste 40 jaar heeft doorgebracht. De oma die haar door en door verwend of, zo je wilt, bedorven heeft. Waar haar ideeënwereld vandaan komt, dat verzorgd worden eigenlijk heel normaal is, zeker door de naasten die om je geven. Ik zal wel nooit gecorrigeerd krijgen, wat die oma erin gestopt heeft. Dat die oma d'r lol aan had Mariana's persoonlijke butler te spelen betekent echter niet, dat ik dat ook van plan ben. Teleurstellingen in deze komen regelmatig voor.

 Een ander manco, waar haar moeder met regelmaat over klaagde, is, dat Mariana nauwelijks geleerd heeft te koken. Ze weet hele verhalen op te hangen hoe bijzonder bepaalde gerechten zijn en hoe vroeger werd geslacht, gekookt en gebakken maar tot concrete actie leidt dat nooit. Nu maakt me dat meestal niet zo heel veel uit, hoewel soms een keertje niet koken en toch thuis eten best lekker kan zijn. Tenminste, als ik daarna niet twee dagen bezig ben met het schoonmaken van de keuken.

Mana

 Brood op de plank! En dat zelf gebakken. Het heeft wat jaren dralen gekost, maar eindelijk is het er weer een keertje van gekomen. Laat het hier niet bij blijven! Een volkoren-versie die van binnen een slagje bruiner had gemogen. De volgende keer beter. Èn een keertje stokbrood. Ik weet niet waarom, maar dat lijkt me het summum, meer nog dan een goede bladderdeeg of -erger- het deeg voor een Apfelstrudel.

 Heerlijk. Niet de eerste keer, maar na jaren de afgelopen weken wel vaker mee bezig geweest en ineens doe je het dan. Een hoop wachten tussen het kneden door. Zou zo de reden kunnen zijn om er niet teveel mee bezig te zijn, maar toch geloof ik dat niet. Kneedwerk hooguit 20 minuten alles bij elkaar, baktijd een kwartier meer en het rijzen cq wachten komt op ruim drie uur. Snap je ook waarom mensen vaak een hele riedel broden tegelijk bakken. Het werk wordt er ietsje zwaarder door maar de wachttijd niet langer.

 Nu dat deurtje in die nieuw gemaakte oude broodoven en dan het brood voor een maand of twee, misschien wel drie in één keer bakken in een houtgestookte oven. En aansluitend een paar pizza's als bedankje voor gedane arbeid.

Ontluiken

 Het koerst voor mijn gevoel weer een beetje in hanteerbare richtingen. Ja, voor het gevoel, veel effectief resultaat heeft het vermoeden nog niet opgeleverd. Mens moet geduldig zijn. De hernieuwde winterse richting, die het weer vanochtend met een fijne sneeuwbedekking van de wereld heeft genomen, werkt niet bevorderend. Ik wil buiten maar moet binnen, wat gevaarlijk is, omdat eenmaal binnen bezig buiten het voorlopig zou kunnen vergeten, zelfs als de zon van het zwerk zou spetteren.

 In principe dan. In praktijk valt er altijd wel een draai aan te geven, met die restrictie, dat ik niet van een hoop geswitch hou. Het kost al de nodige overredingskunst om aan de slag te gaan en dan direct weer wisselen ... Tja, het zou kunnen. Zou kunnen, maar kan niet. Werkt niet. Ervaring heeft geleerd, dat dit één van de kortst mogelijke afslagen richting problemen met mezelf is.

 Liever ff de kat uit de boom kijken. Genoeg huishoudelijke klusjes te doen om de tijd te overbruggen. Van die klusjes zonder consequenties, want anders krijg je alsnog problemen. Da's tenslotte één van de reden waarom het allemaal niet zo opschiet. Zoveel keuze, dat kiezen niks oplevert. Vrijwel alles grijpt in op andere zaken. Je hoeft niet met een tijdmachine in het verleden te duiken om veranderingen door te voeren, die consequenties hebben voor de toekomst. Verzet een doos en het gedonder begint. Bij wijze van spreken dan.

 Maar al dat geneuzel ff buiten beschouwing gelaten is er een soort van neiging vooruit te willen en ik bezie dat met welwillendheid.

Dromerig

 Vanmorgen wakker geworden en de eerste gedachte, die door mijn hoofd schoot was: "Wanneer ben ik opgehouden te dromen over wat ik zou willen in het leven?" En een fractie later de subvraag: "Waarom?". Kan me geen droomrestanten voor de geest halen en weet dus niet of de gedachte uit die hoek afkomstig is. Waar het dan wel vandaan zou moeten komen, weet ik ook niet. Ben, voor zover ik weet, de laatste tijd niet met dat onderwerp of iets wat in die richting gaat bezig geweest. Schijnbaar speelt het onbewust, zullen we maar zeggen.

 Wel al eens met die vrg bezig geweest of geconstateerd, dat ik weinig toekomstdromen meer had. Een hoop ooit gedroomde doelen zijn door de decennia heen bijgesteld (Porsche), verdwenen (Carrière) of, die zijn er ook, gerealiseerd, neem Frankrijk. Van droom naar nachtmerrie, maar toch. De laatste oprisping in die richting was de hang naar het oosten bij het zoeken naar een nwe woonplek na het verlaten van petit Masvieux. En sindsdien?

 Waren de Maldiven een ooit gewenste droom? Nee, dat was Mariana een plezier doen. Misschien komt het realiseren van de inrichting van de nwe woonplek nog het meest in die richting. Hoewel er daar geen drijvende krachten van uit gaan. Het wensgehalte is indien nog aanwezig minder groots. Dat ik Sammy en Katrien heb mogen meenemen en hier begraven was er zo een.

 Als ik tegenwoordig aan dingen denk, die ik zou willen doen, dan zit dat in de orde van grote van 'nog een keertje naar de Metro', een hang naar een grootstedelijk bezoek, het hebben van meer tijd en, wacht ff, daar zijn er toch nog een paar. Die grote Tour d'Europe met de auto of wat te denken van die voettocht naar Rome. Gaat het er ooit van komen?

Herwaarderen

 "In ziekenhuizen wordt veel te weinig stilgestaan bij de dood, vindt longarts Sander de Hosson. Je helpt terminaal zieken niet met alleen pillen of een operatie." Kop van een artikel in de VK van 16 mrt jongsleden. Eerst achter de betaalmuur en sinds gisteren of zo vrij toegankelijk. De VK doet dat wel met meer artikelen en soms komt me dat goed uit.

 De beste man zegt niet zo heel veel in het tamelijk lange artikel maar de boodschap is duidelijk. De mens ontkent de dood tot op het laatste moment en de doktoren lopen daarin voorop. Alles is gericht op behandeling, liefst natuurlijk op genezing, maar dat zit er niet altijd in. En op de longafdeling gaat het blijkbaar vaker de kant van de dood op dan elders in het ziekenhuis.

"De Hosson heeft een missie. 'Ik wil dat mensen eerder en meer over de dood spreken. In ziekenhuizen gebeurt dat veel te weinig. Als iemand ongeneeslijk ziek wordt, moet je daar vroegtijdig mee beginnen. Je moet vragen: wat is belangrijk voor u de komende tijd? Wat wilt u nou echt? Hoe hard moeten we u blijven behandelen?"

 Ik denk, dat het een manier van doen is, die algemener voorkomt, dan alleen als je doodziek in een ziekenhuis belandt. Als het zo doorgaat, als ik het idee heb, dat het in landen als Nederland gaat, dan wordt de dood straks zoiets als een nare verrassing en niets en niemand staat meer stil bij het feit, dat het een normaal en onontkombaar deel van het leven is, namelijk het einde. Zijn er in Amerika al schadevergoedingsprocessen gevoerd, omdat een arts een hoogbejaarde niet van de (natuurlijke) dood vandaan heeft weten te houden? Het zou me niks verbazen.

 Ik was en ben voor een deel weinig anders maar sinds mijn aanwezigheid in het oostelijke deel van Europa is de algehele ontkenning, het struisvogelgedrag in deze er wel een beetje vanaf. Zo'n schok als in 2007 gaat me niet nog een keer overkomen. Niet dat zo'n plotselinge dood geen schrikken zal zijn, maar wij hebben bij het hele Frankrijk-verhaal, waarin we zo ongeveer alles wat denkbaar was vooraf doorgekauwd hebben, de dood gemakshalve over het hoofd gezien. Een beetje raar in feite als je je leven zo ingrijpend veranderd. Maar dat is achteraf.

Duiden

 D'r van tussen gaan als die mogelijkheid er is of geschapen kan worden, snap ik maar al te goed. Bij de terugkeer enige aarzeling aan de dag leggen ipv met een "Kijk mij!"- houding hier de binnenplaats op te lopen, siert je. Eerst doen alsof het betreden van de binnenplaats je trakteert op een besmetting met Ebola om vervolgens na uren getwijfel aan mijn voeten te gaan liggen en in slaap te vallen, plaatst me voor vrgtkns.

 Het doet me deugd dat Prada al bij achten binnen is ipv haar afwezigheid uitstelt tot na elven, maar snappen doe ik er weinig van. Rosa kwam tenminste, op wat je als 'normale wijze' zou kunnen omschrijven, kort na onze terugkeer uit Sibiu en wat gefluit van mijn kant. Duidelijk met een vragende blik in haar ogen mbt dat wat haar mogelijk te wachten zou staan. Maar dat soort zaken zijn niet aan de orde. Uiteindelijk haar wel in haar nekvel de tuinkamer in getrokken, maar dat was meer om de dooie mol te kunnen opruimen, die ze meegesleept had.

Inkleuren

 Een hele werkdag in Sibiu rondlopen en niks bijzonders, vermeldingswaardigs meemaken. Is best wel bijzonder, of niet? Er moest een paspoort opgehaald, een telefoonabonnement gewijzigd, naar de stand van herstel van de Beetle geïnformeerd, de laatste onderdelen voor de badkamer geregeld, wat kleine boodschappen gedaan en natuurlijk gegeten worden. Hoe ongezellig het ook steeds weer wordt ervaren, ditmaal heb ik afgezien van mijn deel in de maaltijd. Een vermelkte koffie en dat was het, wat mij betrof. Genoeg buikspek om 14 dagen op te teren zonder ergens mee in de problemen te komen. Laat die buik maar weereens als vanouds knorren voor voedsel, voordat er weer wat door de strot gaat.

 Bovendien kost die culinaire gezelligheid steeds weer meer tijd, dan me op dagen als deze lief is. In mijn eentje weet ik dat aardig te beperken, maar met Mariana is dat dweilen met de kraan open. Even hier kijken, daar kijken, dan is ze weer foetsie, staat te kletsen of heeft iets bedacht waar we voor het moment helemaal niet mee bezig zijn. Met het nodige meer of minder letterlijke duwen, trekken en sturen verplaatsen we ons door de stad van oude centrum naar de klussuper, terug naar de centrale markt, weer naar de buitenregionen en in een grote boog om de stad van het ene buiten naar het andere. Me voor de zoveelste keer verbaasd over het tempo waarin flatgebouwen, of moet ik appartementcomplexen zeggen (?), uit de grond gestampt worden en tenslotte retour campagne om bij aankomst in een fractie van een seconde te zien, dat het de dames wederom gelukt is om een weg naar de vrijheid te vinden. Wordt weer wachten.

Speelsheid

 ..... "En ze levenden nog lang, gelukkig en welvarend". Dat het zuinigjes omspringen met het nemen van levens nou zo'n groot verschil uitmaakt in de afloop van het spel, kan ik niet bepaald bevestigen. Voor een kleine deel van het rijk, waarin het verhaal zich afspeelt, klopt het misschien maar qua grote lijn maakt het nauwelijks wat uit. Ook het aantal tegenstanders is niet serieus groter of kleiner, al moet ik zeggen, dat ik niet heb lopen tellen. Niet schieten scheelt een hoop lawaai en dus maak je minder slapende honden wakker (letterlijk) en trekt ook niet de aandacht van de overal rondlopende militairen.

 Verder zijn de verschillen agv gradaties in je moorddadigheid naar mijn idee minimaal. Maar hoe het ook zij, het blijft wonderbaarlijk, dat ook in het laatste onderdeel weer hele delen te ontdekken waren, die ik in de vorige doorlopen simpelweg voorbij ben gegaan. Moet bekennen, dat ik het op het eind ook wel een beetje zat was om alle kamers door te struinen, heksen en vechtrobots uitschakelen, alle kastdeurtjes, kassa's en safes openen, schilderijen, geld, amunitie en minder banale voorwerpen zoekend. Gewoon maar rechttoe, rechtaan op het einddoel afgegaan en dan niet meer weten hoe het eindspel ook weer ingezet werd.  Een beetje als met Alzheimer en iedere dag weer nieuwe vrienden maken ...

 Gelukkig heb je met het juiste opslagbeleid de mogelijkheid om eindeloos te proberen en natuurlijk zit daar die ene, enigszins verwarrende aanpak ook tussen. Doeiii Delilah. Afgelopen. Inmiddels ruim 100 uur in weggespeeld. Nu die ene ultieme doorloop nog waarin niemand me ziet en ik alles weet te vinden .....

Brrrr

 Het was schijnbaar weer tijd. Te lang goed gegaan? Teveel rustige nachten? Te weinig magere Hein? Kan het inmiddels niet teruggebracht worden tot eens per kwartaal? Vind eigenlijk dat het daar de tijd voor is. Zo een keer per 2 à 3 weken is naar mijn idee teveel vasthouden aan wat ooit geweest is en als het al een functie heeft gehad, is het die inmiddels lang en breed verloren. Dealtje?

 Voorlopig geen nachtelijke heisa meer met dreigende ondertonen en nauwelijks van echt te onderscheiden akelig nare bijverschijnselen? Zou me deugd doen, hoe mooi gekleurd en levendig die hele doodbelevingen ook gebracht worden, mijn behoefte eraan is geheel afwezig.

 Waren het van de week nog projecties op glasgordijnen, zat ik er vannacht helemaal midden in èn dat zonder hulpmiddelen zoals een VR-bril. Prachtig gedaan, al zeg ik het van mezelf. Maar laat toch maar. Mn dat deel waarin het echt lijkt, dat mijn laatste seconden wegtikken en d'r twijfel is of ik nu alarm moet slaan of het beter rustig kan ondergaan ongeacht de gevolgen.

 Het computerspel is een aardig vormgevende kapstok en wordt dankbaar gebruikt, maar natuurlijk niet de trigger. Dan had ik ruim drie mndn rust gehad, wat niet het geval is geweest. Nee, het is een samenspel van mn stomme fysieke klachten. Maar hoe het ook zij, liever niet bij vieren in de ochtend als ik net in bed lig. Weet nou niet wat voor vandaag zwaarder gaat tellen. Mijn slaaptekort? Mijn verstoorde mentale evenwicht? Of toch gewoon het onwillige lijf?

Overvloed?

  Herinneringen .... komen die boven, omdat je oud(er) wordt of omdat je d'r gewoon zoveel hebt, als het aantal jaren begint aan te tikken?

Blijvertjes

 Zaterdag. Bij vijven. Borreltijd. De Zaak. Witbiertje of bij een overmoedige bui aan de Duvel. Van die momenten die je ineens te binnen schieten. Nieteens zozeer als herinnering maar meer in de vorm van een opwelling om het te doen. Coves - Stadhuis is een beetje verder lopen dan als je van de OudeGracht-Tolsteegzijde aan komt zetten.

 Ik kan hetzelfde hebben met de rit naar Thiviers, een bezoekje aan Perigueux of Brantôme en een weekend Toulouse. Toch meer Frankrijk dan Nederland. Het is dan gelukkig niet, dat ik al in de auto wil stappen en bedenk, dat wat ik wil onzin is. Nee, het zit er net voor. Je bedenkt het en bedenkt tegelijkertijd, dat het een wens uit het verleden is, die in de huidige omstandigheden misschien niet onmogelijk is, maar anders zal zijn dan de herinnering en verder vooral erg onpraktisch.

 Hier zijn die plekken er nog niet. De bar in Coves daar kun je nu ws zonder gevaar voor gewonden een machinegeweer leeg schieten en van die andere plekken. Tja, ik zou moeten verhuizen, denk ik, om te zien wat in die korte tijd een zeker mate van onmisbaarheid heeft weten te verwerven. Een kort lijst, vrees ik. Bij Sibiu kom ik niet verder dan het winkelcentrum buiten de stad, maar veel tijd in het oude stadsdeel heb ik tot op heden niet besteed. Dat noodzakelijk extra, 'das gewisse Etwas' ontbreekt. Lili's had wel wat, maar is door de verbouwing een groot deel van z'n sfeer kwijt geraakt. Dan is er nog Toulouse in Cluj. De naam zal meehelpen, toch zijn het de momenten en de omstandigheden, die voor het extra gewicht zorgen. Leed verzachtend en vreugde versterkend. Zoiets moet er toch wel aan kleven, anders blijft het achter in de kleurloze massa.

Wisselwerking

 Druk, druk, druk .... en dat voor de afwisseling 'ns niet met het blog. De concepten staan te dringen in de wachtrij. Moet ze wel nog ff uitwerken. Als ik niet uitkijk zit ik zometeen met verzande activiteit nummero tig. Hoewel het mooi bij de rest van mijn bezigheden zou passen, moet ik er niet aan denken. Het is net de bedoeling om meer van die gestrandde toestanden los te trekken ipv het aantal vastlopers uit te breiden. Vanavond een keertje niet rondsluipen in de digitale wereld van Dishonored_2?

 Scheelt gauw een uur of 6. Hoewel, maak er 4 van, want zonder de uitdaging van het spel zou ik een paar uur eerder in mijn nest liggen. Met ongeveer 20 minuten per blogbijdrage zijn dat (max.) 18 stukjes die uit de steigers kunnen komen. Meer dan er in de steigers staan. Kan ik een deel van die uren lekker blijven verknoeien aan het steeds maar weer nwe zijstraatjes in de spellijn van de game ontdekken.

 Vanavond dus, de dag is voor de stad. Boodschappen moeten gedaan. Nou ja, 'moeten' is een beetje overdreven,. D'r zijn zo wat dingetjes, die ik zou willen hebben en hier in een straal van 10 km niet zijn te krijgen of niet in de door mij gewenste vorm zijn te verkrijgen. Een hoop gelul voor een dagje stadten. Is nb pas de tweede keer, ahum, dat ik deze week in Sibiu kom en dat mag nog wel een keertje minder.

 Het gaat langzaam, maar een zekere vorm van comprimatie (is dat een woord?) of compacteren (??) kun je zien gebeuren. En daar is deze keer geen fantasie voor nodig. Zonder behoefte aan dierenartsbezoek, onwillige auto's of administratief gedoe is 1x per week ruim voldoende. Tweemaal per mnd is het na te streven doel, wat ws nooit gehaald gaat worden op een enkele uitzondering na.

Ineenen

 Gisteren zowaar aan de slag gegaan, ik bedoel: opgang gekomen. Lag het aan het weer? Onvermoede oprispingen van energie en initiatief? Alsof iemand aan mijn touwtjes trok en ik zonder mokken deed wat de touwtjes me opdrongen. Laarzen aan, tuin in en fikkie stoken. Er zijn natuurlijk beroerdere zaken om mee bezig te zijn, maar toch. Bezig is bezig. D'r lag al een stapel oud hout van de verbouwing van het huis en vorig jaar was daar nog een stapel bijgekomen van de resten van de appelboom, die de aanleg van het zwembad in de weg stond.

 Met de laatste stapel begonnen. Kostte ff moeite maar eenmaal aan de gang de rest van de middag aan het stoken geweest. Eerst het oude, rotte hout van de verbouwing en vervolgens aan het uit- en opruimen van de schuur begonnen. Een heidens karwei. Ik had in de afgelopen weken al wat blikken naar binnen geworpen, zonder dat ik iets van enthousiasme in me voelde opkomen. Het idee, dat de bouwvakkers dat straks in een middagje allemaal weer ergens neerpleuren, waar ik het niet wil hebben, op een manier die me niet aanstaat en in een tempo, dat ik nauwelijks of eigenlijk niet kan bepalen of ik er nog iets mee wil of niet, is blijkbaar zo'n beroerd vooruitzicht, dat de zuurgraad van de appel me niet meer weet tegen te houden.

 Eén hoek gedaan en voor de rest vooral gekeken en gedacht. In het weekeinde het oude meubilair van Mariana's oma, dat Mariana graag opgeknapt in de tuinkamer wil zetten, naar buiten zetten en dan is het verder voornamelijk hout waar ik iets mee moet. Stookhout, brandhout, sloophout, bouwhout. Ook dat naar buiten en de schuur moet een prachtig ruime aanblik bieden. De tuin daarentegen wordt een bizarre plek de komende mndn. Groenten, onkruid, opslag materialen en meubels, bouwafval ..... nee, maar niet mee bezig zijn, gewoon doorgaan.

Hervinden

 D'r was wat, d'r was wat geweest vanochtend tijdens het uitlaten van de honden, maar het was me bij terugkeer reeds ontglipt. Ergerlijk. Extra ergerlijk, als je je wel nog meent te herinneren, dat het de moeite waard was om er enige extra aandacht aan te besteden. Recapituleren, spitten, het heeft enkel frustratie opgeleverd, geen hereniging met verlorengewaande gedachten. Tot ergens in het begin van de avond ineens 'relatieve lichtvoetigheid' door mijn hoofd schoot. Komt vast omdat ik het zoeken al een paar uur had gestaakt en het vinden geheel had opgegeven. Overgave, openstaan en nog wat van die terminologie en daar plopt, duikt vrijwillig op wat geen boodschap aan dwang bleek te hebben.

 Hoe het ook zij, het hiaat is gedicht. De frustratiemeter kan retour richting minder. Ook de beleving waarop de beschrijving van toepassing werd geacht, laat zich even opnieuw voelen. Het ging vanochtend zo eenvoudig heuvelopwaarts, dat ik mijn bewegen haast als lichtvoetig dacht te kunnen ervaren. 'Haast' want mn relatief vergeleken met de dag van gisteren. Toen was het meer het betere stampwerk aangedreven door een lichtelijk vooroverhellende naar het vallen toe neigende lichaamshouding. De illusie van bergaf maar dat bergop.

Kippendief?

 Aangesproken worden door een buurman en begrijpen dat de beste man het heeft over zijn kippen en mijn honden, dat zijn kippen het loodje leggen en dat dat niet goed is. Nee, dat lijkt me geen goede gang van zaken. Welke hond is dat dan? Die vraag komt niet helemaal over, maar het zou me niks verbazen, als het antwoord daarop "Ik weet niet zou zijn!". Dat is het in soortgelijke gevallen al vaker geweest. 'Mijn honden' hadden een x-aantal weken geleden ook een andere hond gedood, volgens de bejaarde eigenares, want ze had 'm al dagen niet gezien .... Laat staan gezien dat hij aangevallen en omzeep geholpen was door mijn clubje ongehoorzaam. Enige dagen later zag ik de hond gewoon weer lopen.

 Nu is dat van die kippen een stuk minder onwaarschijnlijk dan het doden van een andere hond, zeker omdat dat niet bepaald een kleintje is en hij zich zover ik heb gezien, weinig aantrekt van het geblaf van andere honden. Hij tsjokt gewoon verder zonder zich tot antwoorden te laten verleiden. Maar ja, dan wil ik wel weten, wie dat doet en vind eigenlijk, dat je je kippen beter moet opsluiten. Als een hond er zomaar bij kan (omdat ze vrij rondlopen cq scharrelen) zal het voor een vos een fluitje van een cent zijn. En daar lopen er hier genoeg van rond. Dus als je het niet zelf ziet ....

 En dan heb ik het maar niet gehad over het feit, dat ik honden niet 'als van mij beschouw' of me verantwoordelijk voel voor wat ze uitspoken, enkel en alleen, omdat ik ze voer. Men mag blij zijn, dat ik ze inmiddels meestal en voor het grootste deel van de dag en nacht van de straat weet te houden. Ik heb geen 100% controle over het wilde deel van de meute. En mochten het Prada of Rosa zijn geweest, dan kan ik alleen beloven, dat ik mijn best doe om het in de toekomst te voorkomen. Maar ook die weten soms door de mazen van het net/de omheining te glippen.

Belazerend

 Je stopt er twee avonden aan uren in, probeert alle nog niet ontdekte hoeken en gaten te vinden, lijken te vermijden en de gezochte hoofdpersoon ongemoeid te laten, want je moet gaan zien wat hem in de huidige toestand heeft gebracht en daar was het de vorige keer niet van gekomen, omdat je hem gemakshalve had uitgeschakeld zonder te doden en dan zo tegen het eind van de missie zie je dingen, die je je niet niet kunt herinneren en bij de start van het volgende niveau niet zijn, wat ze hadden moeten/kunnen zijn en de vorige keer ook waren.

 Niet de eerste keer dat je eigenlijk niet moet doen, wat je in feite door het spel opgedragen wordt, maar deze keer wel op een erg cryptische manier naar wordt verwezen. Met een soort instrument switch je tussen heden en verleden met als een waarschuwing, dat veranderingen in het verleden gevolgen hebben voor het heden. Handig om de vroeger aanwezige bewakers te omzeilen/uit te schakelen. Maar dus ook om te voorkomen wat de hoofdpersoon in het ongeluk heeft gestort, terwijl je net aan de opdracht bent begonnen om erachter te komen wàt 'm in dat ongeluk heeft gestort.

  Ach ja, weer een avond van de straat gebleven. En dan na vier keer doorspelen bij het resultatenoverzicht moeten constateren, dat je nog steeds niet alles hebt gevonden, wat er te vinden was en dus ws niet geweest bent, waar je wel had kunnen komen. Bij een heden en verleden dat beide in twee verschillende versies bestaat afhankelijk van je acties en keuzes levert dat natuurlijk genoeg mogelijkheden op.

Nachtfilm

 Ondanks een vele malen minder opgefokte spelbeleving verdwijnt zo'n avond door digitale werelden struinen niet zo 1, 2, 3 van je netvlies, als je onder het dekbed kruipt voor je nachtrust. Weliswaar zonder naargeestige bijverschijnselen maar toch verwonderlijk, dat je volledig wakker met open ogen de complete scènerie geprojecteerd ziet en dat (natuurlijk?) op de raampartijen met hun voordurend wisselend lichtspel. Een authentiek ingekleurde animatie met personen en achtergronden. Geen kopieën maar herkenbare nwe versies. De kleurrijk rode jasjes van det officiersuniformen, het gedateerde meubilair, etc.

 Ik heb me dat een tijd aangezien. Ogen open, ogen dicht. Beetje meer het ene en dan weer het andere raam. Tenslotte me maar omgedraaid en de ogen dicht gehouden. Had ik verder willen spelen, was ik wel achter de computer blijven zitten. Die harde schijf is een stuk betrouwbaarder.

Wolkig

 Prachtige ochtend. Het ruikt naar voorjaar. Meer dan fris en nat alleen. Mist hangt in het dal en klimt met mij tegen de heuvel op. Ik ga net ietsje sneller en blijf zo boven de wolken.

 Über den Wolken
 Muss die Freiheit wohl grenzenlos sein
 Alle Ängste, alle Sorgen
 Sagt man
 Blieben darunter verborgen
 Und dann
 Würde was uns groß und wichtig erscheint
 Plötzlich nichtig und klein

 Reinhard Mey natuurlijk en dan over een vliegtuig maar het kan dus ook gewoon met beide benen op de grond. En dat van die verborgen angsten en zo heb ik weinig gemerkt, toen ik begon met mijn heen en weer gevlieg naar Roemenië. Zie me die eerste keer in Beauvais nog naar het vliegtuig van Wizz Air kijken, dat al taxiënd in volle glorie voor de vertrekhal tot stilstaand kwam. Het instappen was verre van vanzelfsprekend om van die eerste uren boven de wolken, na vele vliegloze jaren, maar helemaal te zwijgen. Maar het sleet, zoals alles, helaas geldt dat ook voor meer euforische belevingen.

Hoopvol

 Waar de redelijk begonnen dag gisteren alsnog in nattigheid eindigde, zou dat vandaag weleens beter uit kunnen pakken. De grond is nog steeds te nat om iets mee te doen, maar in ogenschouw nemen wat de eerst komende tijd gedaan moet worden, zou niet verkeerd zijn. Zeg maar het bijeen zoeken van wat je allemaal nodig hebt om het gewenste resultaat te realiseren. Het wat, waar en hoe!

 Jammer dat ik gisteren in Agnita niet heb kunnen vinden, wat ik zocht, maar om nou voor een paar ringetjes naar Sibiu te rijden is me iets te gortig. Dat zien we in het weekeinde dan wel weer.

Vloek

 Op tijd mijn nest uit, uurtje gewandeld, uur aan de koffie bij het blog, was verwisseld, aangezet en opgehangen, Mariana naar het werk gebracht, halfuur gezocht naar iets wat ik niet heb gevonden, twee uur gekookt, late lunch, weer gewandeld, was opgehangen, avondmaaltijd verzorgd, me in Dishonored_2 gestort en net na middernacht naar bed. Pfffff, een dag is niks.

Bode

 Dinsdag al een km of 10 verderop waargenomen met meerdere tientallen bij elkaar en vanochtend ook aan de poorten van Coves verschenen. Het zijn hier niet de zwaluwen die de lente maken maar de ooievaars. Meende me te herinneren dat die rond 25/4 zouden aankomen, maar dat zal dus wel 25/3 moeten zijn. Foutje in de opslag. Maar desalniettemin dit jaar bijna twee weken vroeger. Wat betekent dat? Een warme of net een slechte zomer? Er wordt hier over vanalles geroddeld of geouwetut, maar hierover heb ik nog geen dorpse wijsheden voorbij horen komen.

 Ze zijn er dus weer. Tenminste de snelle jongens en meiden. Ff bijkomen en dan aan de slag met het gebruiksklaar maken van het nest. Weer een laag takken boven op de berg van de voorafgaande jaren. Zien of de vogels, die vorig jaar een nw nest aan de ingang van Coves hebben gemaakt ook terugkeren. Vorig jaar hebben ze al de moeite voor niks gedaan en hun jong verloren, terwijl die aan de afslag naar het dorp (twee kilometer verderop) er drie grootgebracht hebben. Zou mooi zijn. Hun geklepper heeft wel wat.

Verloop

 Vermoeiende man, die man van de barvrouw. Geen idee waar die woede-aanvallen vandaan komen. Er wordt geroddeld over epilepsie, maar dat zou eerder een gevolg dan een oorzaak van die onvoorspelbare agressie kunnen zijn. Van een irritant vriendelijke vent, in de tijd dat ik mijn wandelingen met Sammy en Katrien deed, is het een irritante kwade versie geworden, die zich als een pitbull vast heeft gebeten in een afkeer van mijn huidige roedel.

 Eerst, nog in de tijd met de Beaucerons werd me redelijk vriendelijk gevraagd of ik de honden niet wilde uitlaten op het grasveld grenzend aan de dorpstraat mèt het advies verder heuvelop door te lopen. Vervolgens werd me minder vriendelijk verboden om nog links af te slaan en achter het laatste huis van Coves mijn horizontale route te lopen. Weer mèt het advies het hogerop te zoeken. Vervolgens allerlei woede-aanvallen vanwege het feit dat het loslopende roedeldeel over zijn niet-omheinde terrein loopt en bijv. zijn paard soms lastig valt, dat er graast aangelijnd aan een ketting. Iets waar het paard beduidend minder last van heeft dan de man zelf.

 Het gaat in perioden, alsof hij soms zijn medicijnen vergeet, om een mogelijkheid te benoemen. Met van die intermezzo's waarin hij weliswaar niet die vriendelijk vent van vroeger is, maar wel doet alsof niks aan de hand is, gedag zegt, etc. Om vervolgens weer volledig door het lint te gaan zoals gistermiddag. Nu was de weg ineens privé en mocht ik helemaal niet meer passeren. En dat staat hij dan met een stok zwaaiend voor mij uit te braken, alle honden agressief makend, die ik dan weer moet zien te kalmeren en tegelijkertijd zijn lulverhaal aan horen.

 Privé. M'n reet! Tot nog toe altijd aan zijn steeds minder vriendelijke verzoeken voldaan maar hier houdt het op. Het is een publieke weg. Ik zal mijn dames iets langer aan de lijn houden, maar daar houdt het mee op. Ik heb het Mariana voor de zekerheid laat navragen. Als het al kadestraal zijn eigendom is, zit er een publiekelijk passage-recht op. Als een vrouw van bijna negentig naar mij toekomt om te zeggen, dat dat nooit anders dan een openbare weg is geweest, dan heeft die vent ditmaal zijn hand zwaar overspeeld. Zien wat hij nog denk te kunnen/mogen doen. Ik raad 'm aan een omheining neer te zetten. Voorkomt een hoop drukte makerij.

Moveren

 De was aanpakken en verder iets met buiten. Gewoon doen. Ff niet denken. Bewegen. Hondenharnassen, of hoe je dat moet noemen, maken om mijn beide dames buiten te kunnen aanlijnen zonder dat ergens een houten afscheiding kan worden gesloopt en Prada ineens weer problemen heeft met terug naar binnen komen.

 Dit weekeinde nog. Mariana weer ff vergeten dat de dames niet onbewaakt en onaangelijnd naar buiten mogen en in een paar tellen waren ze verdwenen. Het laatste gat is nog niet gerepareerd en zal dat ook niet meer worden. Behalve dat dat deel binnenkort afgebroken wordt, is het op zo'n plek èn zo omvangrijk vernield, dat dat niet met een plankje en ook niet met twee planken is te dichten.

 Eenmaal weg kun je roepen en er achteraan lopen tot je een ons weegt. Zou een goed idee zijn ter vermindering van mijn buikspek maar een slecht idee voor mijn humeur. Ze zoeken het dan maar uit. Iets dat uren gaat duren. Rosa komt ergens uit zichzelf terug. Prada komt op een gegeven moment wel als ik roep maar verder dan de drempel van de poort zit er op de een of andere manier niet in. Ik snap het niet. Het is net alsof er een gigantische straf op haar wacht en ze die probeert te ontlopen. Terwijl ik haar werkelijk nog nooit fysiek of verbaal heb aangepakt in dit soort situaties. En anders ook nauwelijks, tenzij ze naar mijn idee ongefundeerd aggressief reageert naar andere honden èn ik daar tussenin sta. Uiteindelijk geeft ze het wel op, want zo ziet het uit, of ze zoekt het verder 's nachts maar uit en komt in de ochtend probleemloos naar binnen voor haar voer.

 Iets met de kettingen dus en dan de schuur en mn de inhoud in ogenschouw nemen. Daar wacht me een hoop moeten en dat staat me niet geheel tegen. Tijd om het ijzer te smeden ....

Verbeteren?

 Na twee druilerig tot regenachtige dagen ziet het vandaag naar wat zon uit. Mooi moment om de RSI binnen de perken te houden. De derde keer bezig met een doorloop van hetzelfde computerspel en geloof het of niet maar het is weer anders. Behalve dat er nog steeds hoeken en gaten te ontdekken zijn, is door een andere spelaanpak ook het verloop van het spel anders. Vagelijk wel een beetje een idee hoe dat werkt, maar in z'n totaliteit gaat het me boven de pet en daar heb ik vrede mee.

 Ik moet het nodige op het digitale vlak maar het echte programmeren, wat -by the way- absoluut niet in de buurt van het maken van zoiets als Dishonored_2 komt, hoort daar niet bij èn heeft daar nooit bijgehoord. Ooit een beetje aan gesnuffeld en later wat zitten klooien met Html en vervolgens vastgelopen in Php en alles wat daarbij komt kijken. Misschien, heel misschien dat ik daar nog 'ns induik, als ik ergens een paar uur per dag extra weet te vinden.

 Afgelopen dagen, sinds vrijdag het middernachtelijk uur met regelmaat ruim overschreden. Dat ik dan vandaag pas bij negenen ipv na zessen wakker wordt mag niet verbazen. Waar je de regelmaat verliest gaat vanalles verloren. Op zich niet zo'n punt. Je pakt alleen niet (meer!) zo 1, 2, 3 terug. Hier is uitstel vrijwel altijd afscheid.

Gezellig

 Daar gaan we weer. Aanloop nummero zoveel waar het effect (vermeend?, nadelig?) kunnen (!) hebben vaniets inleiding is tot (streven naar) uitbanning.

 VK, 13-03-2018:

 "De aanschaf en het gebruik van houtkachels moeten worden ontmoedigd, onder meer door publieksvoorlichting over de schadelijke effecten voor gezondheid en milieu en door regelgeving om overlast aan te pakken.

 'Ruim 10 procent van de Nederlanders ervaart overlast door houtrook', zegt oud-burgemeester Job Cohen, die als voorzitter van het Overlegorgaan Infrastructuur en Milieu (OIM) het platform heeft begeleid. 'Vooral voor mensen die astmatisch zijn en onder de houtrook wonen, kan dit fikse gezondheidsproblemen veroorzaken. Die mensen hebben er niet om gevraagd om naast buren te wonen die hun huis verwarmen met houtkachels.'"

 Ja, het kan vervelend zijn, wat niet? En ja, als je met je neus erin gaat hangen zal het vast ook wel slecht zijn en slechter dan is iets altijd, zoals het ook altijd beter dan iets anders zal zijn. En stokende buren hebben ook niet gevraagd om naast houtkachelhaters te wonen. Pfffffff, ik kan toch met regelmaat blij zijn niet meer in dat van betutteling en bemoeizucht aan elkaar hangende kikkerlandje te leven.

Lente

 Ipv naar Sibiu te gaan voor een riedel aan meer of minder noodzakelijkheden, zoals het pushen van de reparatie van de Peugeot, vandaag op z'n maandags aan de was en de afwas. En ik weet nog wel een paar andere huisgebonden klussen, waarvan het prettig zou zijn, als ze op de rails gezet worden. En ook buitenshuis. Deze week zou de schuur leeg geruimd moeten worden, maar om dat nou in de regen te gaan doen, is een beetje nonsens. En de tuin natuurlijk niet te vergeten.

 De laatste sneeuwresten zijn nog niet verdwenen en je hoort het onkruid bijna uit de grond schieten. Het wordt een beetje de periode van het jaar van mij tegen de natuur. Een ongelijke strijd, die met een beetje meer geluk, een vooral discipline toch in meer gewenste banen geleid zou moeten kunnen worden, dan dat vorig jaar is gelukt. Gisteren was het daar een prachtige dag voor geweest, als de grond niet nog zo door en door nat zou zijn en ik niet sinds twee dagen weer de smaak van het computerspel had teruggevonden.

 Ik krijg ineens iets stressigs. Iets met hooi en vork. Voelt niet lekker. Maar niet teveel mee bezig zijn. Bovendien onlangs (VK, 09 maart 2018, Boekbespreking Dobelli) gelezen, dat je, als je gelukkig wilt worden, niet moet toegeven aan "de trend om je gevoel te volgen, het diepste van je ziel. 'Probeer het niet', schrijft hij. 'Maak van je gevoelens geen kompas.' Wie zijn gevoelens wil doorgronden, verdwaalt in een moeras van stemmingen, gedachtenflarden en emoties. (...) Luister niet naar stemmen in je binnenste. Ga van je vaardigheden uit." Gelukkig is bloggen een vaardigheid, daar mag je dus mee verdwalen.

Doorzetten

 Me de heuvels op moeten duwen vanochtend. Het ging niet bepaald vanzelf. Laat ik het op aanmoeding houden, wat af en toe nodig was en niet over dwang praten, wat het natuurlijk in feite wel was. Maar het is gelukt. Èn het deed en doet goed. Nu graag hetzelfde bij mijn andere activiteiten. Voor het eerst na de winterse omstandigheden ook direct tot aan de limiet van mijn actieradius gegaan. Ik bedoel, zover gelopen als ik tot nog toe maximaal op de toppen van de heuvels heb gedaan. Natuurlijk ook ff met de gedachte gespeeld om er nog een heuvel bij te pakken, maar dat verder bij het idee gelaten.

 Prada volgt en luistert zo verbazingwekkend goed, dat ik er bijna argwanend van wordt. Aan de castratie kan het niet liggen. Tenminste niet aan de verminderde invloed van de hormonen. Dat schijnt minimaal 3 mndn te duren. Het is waarschijnlijker, dat de redelijk toevallige samenloop van omstandigen (operatie, strakkere aanlijnroutine, meer aandacht, regelmatigere beloning en het binnenshuis houden overdag) haar heeft laten beseffen, dat ik iets meer de baas ben, dan ze tot nog toe wilde accepteren.

 Als het zo blijft, daar nog wat commando's aan toevoegd kunnen worden èn ze minder moeilijk gaat doen tegen mensen en andere honden, zou het een voorbeeldige hond kunnen worden.

Dommigheid

 Verplicht autoloos door eigen stomme schuld. Nee, gelukkig niet weer een ongeluk of een motorisch manco. Stomweg de verzekeringspolis vergeten te betalen. Ik ben nooit liefhebber van automatische betalingen geweest, maar iedere mnd weer al die betalingen moeten verrichten is ook niet alles en als het eenmaal per jaar is, schiet het zelfs met een herinnering niet echt op. Stom, gewoon. Verder geen gelul.

 En stommigheden komen zelden alleen, dus staat ook niet genoeg op de rekening waar vanaf betaald zou moeten worden. Moet er weer geld overgemaakt worden. Kwestie van een druk op de knop, die, als je pech hebt, aan Roemeense kant rustig 2 dagen kan duren, voordat ik het resultaat op de rekening zie verschijnen.

 Allemaal bijkomstigheden van mijn eigen geblunder. Lullig is dat, als je je alleen zelf bij de oren kunt pakken. Enige voordeel is, dat je niet achter de betreffende persoon aan hoeft te lopen.

Leegte

 Van het ene uiterste in het andere. Eerst van geen ophouden weten en het dan (bijna) in z'n geheel laten afweten. Van voorsprong naar achterstand, hoewel dat in deze rare woorden. Toch? Zowel meer al minder mocht, niet dan?

Grenspassage

 Zat! Dat ben ik niet, maar hèt wel. Ook ik heb grenzen en die zijn vannacht definitief overschreden. Er is voor de zoveelste keer met zo'n mateloos geweld de boel vernield, dat ik weinig andere oplossingen zie dan aan de ketting. In elk geval 's nachts. Zal wennen zijn en ongetwijfeld in eerste instantie en misschien wel langer een hoop lawaai opleveren. Met het oog op de verbouwing zat het er al aan te komen. Ze versnellen de boel zelf.

 Ik heb me weleens bedacht, dat in geval van nood een aanval van een hond te pareren moet zijn. Als je dan ziet wat vannacht aan planken verbrijzeld is, zal een bot niet zo heel veel meer moeite kosten. Misschien dus toch wat te optimistisch bedacht? En dat voor honden die royaal bezien de helft van het formaat van Sammy zijn.

 En ik weet het, voordat ik goed en wel het bed uit ben. Die stilte. Het volledige gebrek aan geblaf in de vroege ochtend en als je dan naar buiten stapt, niet besprongen worden door vier over enthousiaste en vooral hongerige viervoeters. Ja, dan weet ik hoe laat het is en is het enkel zoeken naar de plek waar ze doorgebroken zijn. Allez: muurankers, kettingen, hals- dan wel schouderband van metaal en een paar van die bergbeklimmers in-/op-/aanklik-dingen in klussersuitvoering. Sibiu dus. Planning ... wat was dat ook al weer?

Fijntjes

 Hersenen van ongeboren kind blijken gevoelig voor fijnstof: MRI-scans tonen dunnere hersenschors. (Vk, 09/03/2018). Daar gaan we weer.

 Actueel onderwerp: fijnstof.  Hoe breng je dat onder de aandacht? Juist, met baby's. 'De vroege levensfase, zoals tijdens de zwangerschap, is een van de meest gevoelige levensfasen voor de schadelijke werking van stoffen.' Goh, wat een wereldschokkend inzicht. De zoveelste opendeur die door de wetenschap zogenaamd onderbouwd wordt ingetrapt. Behalve dat de ervaring bij dit soort onderzoeken heeft geleerd, dat de boute conclusies ws binnen niet al te lange ws worden lek geprikt, is het ook weer aandachtstrekkende kretelogie gevolgd door een hoop 'zou kunnen' en 'mogelijkerwijs'. En net als de aanleiding (fijnstof) zijn ook de veronderstelde gevolgen minstens zo modieus: ADHD, verslavingsgevoeligheid, gebrek aan concentratievermogen en andere psychische problemen.

 Wat niet allemaal zou kunnen en vooral niet zou kunnen. We leven in de wereld waarin we leven en de manier, waarop men (maximaal) halfzachte conclusies via normeringen, beperkingen en verboden probeert door te drukken, wordt inmiddels een beetje lachwekkend.

 Rookverboden zijn nog te verkopen, alcoholgebruik wordt al twijfelachtiger en met de focus op bewegen en voeding schiet de glijdende schaal door normaal begaanbare hellingspercentages heen.. Maar waarom op dat soort zaken concentreren, als de grote boosdoeners veel algemener zijn en stukken makkelijker te benoemen? Neem mobiliteit. Of een andere heilige koe genaamd 'Werk'. Is er überhaupt iets dat niet slecht is voor het leven? Het leven zelf is al dodelijk.

 De mens graaft en beperkt, graaft meer en beperkt meer, graaft nog verder en blijkt niet meer te kunnen beperken. Het meest verantwoorde leven is er een van niet ademen en niet eten. Kort maar krachtig of vanalles iets minder maar langer met auto, vliegvakantie, supermarktvoer en de tredmolen van 9 tot 5. Kies en loop niet zo te zeuren.

 p.s. Al eens van ultra-fijnstof gehoord? Nee, dan gaat dat de komende jaren veranderen.

Mislukt?

 Nou, dat was het dan voor vandaag qua quota. Blog-quota wel te verstaan. Hard gewerkt de afgelopen dagen. En dat tussen de hondenbeslommeringen door. Lady heeft zich gisteravond mooi niet laten zien en is vanmorgen na het wandelen niet mee terug gekomen. De schrik van gisteren zit er zo in, dat zelfs het voer z'n aantrekkingskracht heeft verloren. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, maar de tijd dringt. Zie je waar een kaduke Peugeot niet allemaal toe kan leiden.

 Ik heb de data niet paraat maar globaal zou ze iets van 6 weken drachtig kunnen zijn. Ik heb niet eens een idee of de dierenarts nog wel oren naar een castratie heeft of liever wacht tot na de zoogperiode. Dan wordt het afspuiten ipv aborteren. Als ze werkelijk al zover is, en dat is ze volgens mij, maakt het weinig verschil meer. Hoeveel pups staan me te wachten. Alles meer dan twee, en dan het liefst mannetjes, komt voor niks ter wereld. Een weinig prettige gedachte, haast bizar. Had gehoopt dat tot de vorige keer te kunnen beperken.

 Dat mensen als René en Giselle, lieve, erg sociaalbewogen mensen hun kat(ten) nooit hebben laten steriliseren en daardoor 1 à 2 maal per jaar jonkies hebben moeten 'ruimen', snapte ik in Frankrijk al niet en is na mijn eigen ervaringen alleen maar onbegrijpelijker geworden. Ok, bij Lady is het deels mijn eigen schuld. Als je daar al van kunt spreken. Maar ik ga haar niet nog jaren nesten laten produceren, waar ik dan mee in mijn maag zit. Gelukkig ben ik niet meer van de Peugeot afhankelijk, maar moeite ga het zeker kosten, voordat ze zich meer of minder gefrustreerd in de transportmand laat stoppen.

Nuance

 Omdat het gisteren niet alleen ging om het verwende, te pas en te onpas rechten claimende deel van de Westerse bevolking, dat het maar wat normaal vindt om alles aangedragen te krijgen. Behalve een Mannendag misschien ook tijd voor een Autochtonendag?


Tekst toespraak Ebru Umar Islamdebat Rotterdam (GeenStijl, @Ebru Umar|08-03-18)

Dames en heren, als het aan een aantal betrokkenen bij deze avond had gelegen, had ik hier niet voor jullie gestaan.

Ik was niet welkom.
Want tja, ik ben ik.
Te controversieel.

Te ‘gatver’.
Te weetikveelwat.

Iemand die je blijkbaar fysiek moet weren omdat het verbaal niet lukt.
Kunt u het zich voorstellen, dat je een columnist het spreken onmogelijk wilt maken?

Het gebeurt wereldwijd, in landen die we aanduiden als bananenrepublieken. In landen die over de grens met Griekenland beginnen en het veto op vrij spreken spreidt zich uit over de rest van het Midden-Oosten. In vrijwel elke dictatuur, islamitische heilstaten voorop wordt het spreken onmogelijk gemaakt, maar hier? In Nederland?

Het schijnt emancipatie te heten, uitspreken dat je mensen niet wilt horen.
Uitspreken dat mensen niet gehoord mogen worden.

Het wordt veelal geëist door mensen die de mond vol hebben over emancipatie en respect, maar van wie de eigen tolerantiegrens diep onder het nulpunt ligt.

Ik heb schijt aan die mensen.
Ik woon in Nederland.
In een vrij Nederland.

En andermans vrijheid vind ik net zo belangrijk als mijn eigen vrijheid. Maar ik heb er een duidelijk grens bij: vrouwenonderdrukking, vrouwenmishandeling, vrouwenuitsluiting emancipatie noemen, goedpraten uit mom van een religie, is géén vrijheid. Mij mijn vrijheid misgunnen, is dat ook niet.

Dames en heren, het is 8 maart 2018, internationale en we houden in Rotterdam een islamdebat. Als je dat 45 jaar tegen de eerste gastarbeiders had gezegd, hadden ze naar hun voorhoofd gewezen. De islam? Onderwerp van debat? Doe ff normaal zeg. De islam is iets van thuis. Iets wat ze achtergelaten hebben. Iets uit de oudheid, iets wat achterhaald is. De islam is privé. Niet westers. Waarom zouden ze het überhaupt over de islam hebben? Laat staan in de toekomst?!

En toch overheerst de islam inmiddels in elke verkiezingsstrijd, beheerst het elk debat en zorgt het voor maatschappelijke spanningen. Waar is het misgegaan? Sinds wanneer heet dit emancipatie te zijn? Hoe kun je hier als moslim trots op zijn – tenzij je erop uit bent de samenleving willens en weten te ontregelen? Wat heeft dit land moslims misdaan wat in het land van herkomst van hun grootouders beter zou zijn geweest?

Maar eigenlijk moet je die vraag omdraaien: hoe kan dit land haar oorspronkelijke bevolking zo enorm in de steek laten, door de maatschappij te laten ontregelen door een handjevol criminelen en actievoerders, die zich verschuilen achter en verzamelen onder die ene noemer: islam? Hoe kan dit land al haar principes te grabbel gooien: gelijkheid van vrouwen, vrijheid van meningsuiting, vrijheid om te zijn wie je bent, omdat achterlijke aanhangers van een godsdienst – of was het een achterlijke godsdienst – dat eisen?

Hoe kan het dat onze politici niet aan onze kant van vrijheid staan, maar aan de kant van dictatuur? Hoe kan dat in Rotterdam SP PvdA en Groenlinks samengaan met een partij, die onze vrijheden, onze waarden en onze normen met de voeten treedt? Hoe kan het dat om deze avond te organiseren vier man beveiliging is ingehuurd?

Ik heb hier geen antwoord op. Mijn grootste vijand echter wel: “Democratie is als een trein. We stappen uit wanneer we aankomen op het station dat wij wensen.”

Het station waar we nu zijn aangekomen, het perron waarop ik nu sta, is het perron van het islamdebat. Een perron dat nooit aangelegd had moeten worden, een perron waarop ik nooit had willen staan maar een perron waarvan ik regelmatig aan den lijve ondervind dat ik er niet welkom ben. Als het nou alleen om mij zou gaan, zou ik nog mijn schouders erover kunnen ophalen. Maar helaas. Dankzij onze politici die moslims behandelden als special snowflakes met hun eigen special rights die voorrang hebben boven álles wat normaal is in Nederland, zijn we als Nederland onderweg naar een station waar ik en met mij vele vrouwen niet eens mogen uitstappen.

Het is vandaag 8 maart 2018. Internationale vrouwendag.

Ik woon in een land waarin een vrouw, een op papier islamitische vrouw die niet in Nederland geboren is, voorzitter van de tweede kamer is geworden. Gekozen voorzitter. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin een man, een islamitische man, burgemeester van de allermooiste rotstad van dit land is geworden. Benoemd maar desalniettemin omarmd. Zeik niet zo over discriminatie. Ik woon in een land waarin vrijheden gelden voor nieuwkomers die ondenkbaar zijn voor de nieuwkomers in hún landen van herkomst. Daar moeten vreemdelingen zich aanpassen aan hún normaal aan hún wetten. Zeik niet zo over discriminatie. Doe. Normaal.

Lente?

 De wilgenkatjes lopen uit, tulpen piepen uit de grond waar de sneeuw is verdwenen en voor het eerst weer fluitende vogelgeluiden. Tijd om de zuiglam-recepten op te diepen.

Gendergezeur

 "Filmlijst der filmlijstjes is mannenwerk (...)" (Vk, 08-03-2018) Ik blijf er niet in hangen, maar deze is te leuk om niet in te koppen. Blijkt dat bij het beoordelen van films meer mannen dan vrouwen reageren en zo onstaat dus "een ongebalanceerde genderverdeling" bij de samenstellinmg van de lijst. Ik zou zeggen: "Vrouwen wil je invloed op het resultaat beoordeel meer films dan tot nu toe is gebeurd." Zolang dat niet gebeurd, niet zeuren en al helemaal niet allerlei rekentrucs op de lijsten loslaten, waardoor alsnog een zg. gebalanceerde genderverdeling ontstaat. Wie zegt dat het extrapoleren of anderszins omwegen van de geregistreerde vrouwenstem overeenkomt met het resultaat als vrouwen feitelijk net zo vaak zouden stemmen als mannen. Bovendien als het vrouwen blijkbaar niks interesseert of ze de moeite er niet voor willen doen, dan niet mauwen. Als je iets wilt, moet je daar iets voor doen en niet menen dat het ook zonder of met de helft van de moeite moet kunnen. Vast te mannelijk gedacht.

 Met de Wikipedia blijkt volgens hetzelfde artikel een soort gelijk probleem te bestaan: "... bijna negentig procent van Wikipedia-bijdragen wordt door mannen geleverd. Dat zou leiden tot een scheve afspiegeling van de werkelijkheid en een encyclopedie met te weinig 'vrouwelijke onderwerpen'." Daar is maar één oplossing voor: "In de pen dames. Voor niks gaat de zon op!"

Hopeloos

 Als een klap uit het niets van een aanhanger met minimaal 50 ã 60 km per uur niet genoeg is om een hond te laten beseffen, dat hij beter niet op auto's kan jagen, dan zou ik willen weten, welke trainingsactiviteit wel in staat is om 'm die slechte gewoonte af te leren. Stel me voor dat die niet bestaat, behalve aanlijnen en uit de buurt van wegen blijven. Bobby gaat geen natuurlijke dood sterven. Het is wachten op de volgende aanhanger of ander pech. Jammer, het is een leuke hond.

Wisseling

 Weer een andere dag dan gepland. Weer schakelen. Weer zien wat we ervan weten te maken. Gelukkig al een wasmachine opgestart voor ik met de honden in de weer ben gegaan. Mijn eigen vangnet. We kennen ons tenslotte al langer dan vandaag en zo onvoorspelbaar was het niet wat gebeurde. Had net vanaf morgen een paar dagen achter de Pc bedacht. Een paar dagen ver weggezakte kennis opdiepen zonder het risico, dat onderbrekingen je dwingen om keer op keer het wiel opnieuw uit te vinden.

 De complexiteit van vrije planning. En was er vandaag niet weer een of ander schoolfeest waarbij ik verondersteld word op te dagen? Was ik in Sibiu geweest, was het daar niet van gekomen. Het is geen ramp er te zijn. Zo gewend, of is het afgestompt (?), ben ik al. Alleen nu niet iets opstarten dat ik over een uur of wat weer moet afbreken. Dat is zo demotiverend. dat ik beter de invulling van de middag in het midden kan laten.

 Schiet alles bij elkaar niet op. Gelukkig deed het dat al niet, dus verandert er weinig, Mooi moment om me ff te strekken, de wereld de wereld te laten en me terug te trekken in mijn eigen universum.

Tegenstribbelen

 Een zorgvuldig opgebouwd relatie in een paar minuten verklooien. Misschien valt het nog mee. Beter was het geweest als het tenminste resultaat had gehad. Morgen weer een poging en het zal er niet makkelijker op worden. Ik mag blij zijn, dat Lady het bij zichtbare teleurstelling heeft gehouden en niet haar tanden in mijn vlees heeft gezet.

 In de makkelijk toegankelijk achterkant van de Peugeot instappen was haar al niet bij te brengen in een paar uur. Het over-sized kattenmandje met z'n kleine deurtje is daarmee vergeleken een ware uitdaging. Had de hoop, dat het met wat sturen en duwen wel zou lukken, als het ding gewoon op de grond zou staan. Mooi niet dus. Had het haar nauwelijks kwalijk kunnen nemen, als ze een stuk agressiever had gereageerd.

 Slaapmiddelen zijn niet vrij verkrijgbaar en zo'n compleet niet meewerkende massa is misschien nog wel moeilijker hanteerbaar dan met levendige tegenwerking. Een muilkorf bezorgd om de mogelijkheid van een beet te minimaliseren en morgen iets meer duwen en trekken. Ze zal er niet coöperatiever van worden, maar het vooruitzicht van die aankomende jonkies is het ook niet.

Vrouwendag

 Ik kan het me niet van Frankrijk en in deze vorm ook niet van Nederland herinneren. Hier loopt vandaag iedereen met bloemen en felicitaties te strooien. Eerst al de 1 Mrt toestanden gehad en nu dit weer. Leerlingen lopen met bloemen voor de leraressen. Mannen kopen ze voor hun vrouwen en/of vrouwelijke collega's. Op straat staan al dagen bloemenkraampjes, die je de rest van het jaar niet ziet. Ik sla maar ff over. Geen mannendag, dan ook geen vrouwendag. Die zg gelijkheid, maar dan net iets meer aandacht opeisen. Al dat gezeur de laatste tijd weer over vrouwenquota in wetenschap en in de top van bedrijven. Ik zou als vrouw zijnde de beker aan me voorbij laten gaan, als mijn vrouw-zijn een serieus onderdeel van de keuze voor mijn persoon zou uitmaken. En als man trouwens ook, zeker als dat vanwege het vrouw-zijn zou zijn.

 "Dank de mannen cq mannelijke mentaliteit zijn we als maatschappij op een punt gekomen, dat de vrouwen ook mee kunnen gaan doen." Ja, ja, zo'n uitspraak uit de juiste mond in het juiste medium zou tegenwoordig zelfmoord zijn, maar denk er eens over na. Zou het omgekeerd ook zo gewerkt hebben? Waarom zijn er geen wereldrijken geweest met een matriarchale cultuur? Behalve dan de mythische verhalen over de Amazones. Mogelijkheden zijn er zat geweest. Hoeveel vrouwelijke uitvinders zijn er geweest? En qua wetenschappelijke grootheden, behalve dan Madame Curie? En vrouwelijke schrijfsters van formaat, die het niveau van de grijstinten weten te overstijgen zonder te vervallen in feminstisch geneuzel? Natuurlijk is dat alles geen reden voor achterstelling, onderdrukking of misbruik maar verschillen zijn er meer dan een gemiddelde (goed opgeleide) vrouw durf toe te geven. Dus waarom zonodig een vrouwendag?? Die koek waar ze nu 'hun deel' van opeisen, hebben ze zelf niet gebakken.

 (Ik maak me snel uit de voeten. Hihihi.)

Warmlopen

 Een dubbele dagproductie gisteren en nieteens allemaal onzin. Zal vandaag wat rustiger aan doen. Lady vannacht binnen weten te houden. Die gaan we dus straks in de auto proberen te krijgen en naar Sibiu brengen. Als ik het zo inschat wordt het meer een verlate abortus dan enkel castreren. Ik mag hopen dat het lukt. Iedere zes mndn weer zwanger is geen erg aanlokkelijk vooruitzicht. Je blijft opruimen en tehuizen zoeken. Het eerste is stom en het tweede wordt steeds moeilijker. Zelfs bij de huidige pup is het de vrg of dat gaat lukken. Een leuk beestje, een pittige tante maar ik in moet niet aan nog een zorg extra denken èn weer het doorlopen van een opvoedingscyclus.

 Bobby loopt vandaag op drie poten. Links achteraan houdt hij van de grond. Gezien dat hij er gisteren op liep, neem ik aan, hoop ik, dat ie niet gebroken is. Het vervelende bij dit soort los-vaste honden is, dat ze tot op zekere hoogte handelbaar zijn. Soms zelfs zeer. Ik mag niet klagen, maar je hebt geen idee waar de grenzen liggen. Ik ga straks bij Lady merken of ze zich laat dwingen zonder aggressief te worden. Bij Bobby wacht ik maar gewoon af. Ws loopt hij over een paar dagen weer op z'n vieren.

Frankisch

 De rust, die er iets van een jaar geweest is, heeft plaats gemaakt voor meer vlekken en plekken van een woekering, waar je maar zelden van kunt winnen. Van afwachten gaat het nu ws over in actie. Immunotherapie. Het zal me vast al eens uitgelegd zijn en anders heb ik er ongetwijfeld over gelezen of was het toen het over mijn vader ging.

 De schrik van 2016 toen het ontdekt werd, is er een beetje af. Ongetwijfeld zullen mensen afgelopen jaar gedacht hebben, dat die trouwerij een beetje overhaast is geweest. Maar nee, het was wachten op de volgende versnelling en die lijkt nu ingezet. Ik worstel al jaren met meneer de Dood, of moet dat tegenwoordig ook als een mevrouw gezien worden (?), maar dat is toch andere koek, als dat je die aantoonbaar in jezelf mee draagt. Aangetoond. Gediagnosteerd. Geen fobische gedoe, maar naakte feiten.

 Hoe ga je dan door je dagen, weken, mndn heen. Hoe hanteer je dat zich steeds onverbiddelijker aan je opdringende afscheid van alles wat je als mens van waarde was? Je hele mens-zijn door het gootje.

 De tijd geeft je de mogelijkheid het te hanteren of het leren te hanteren of iets in die richting. Maar geen afstel door uitstel.

Kenmerkend?

 Lekker muziekje uit de 50-60'er jaren, in alle rust bezig met de afwas en je dan afvragen of de hele heisa rond de dood nou een kwestie van angst is of meer een gebrek aan tijd om te genieten van de zoveelste (door-)start in je leven. Raar? Nee, normaal. Voor mij.

 Dood heeft ook altijd weer met vrouwen te maken. Alsof ik daar niet al genoeg mee bezig ben en ben geweest, kijk ik er tegenwoordig meer naar dan ik voor mijn idee ooit gedaan heb. Misschien niet zo zeer kwantitatief maar toch zeker wel kwalitatief. Is dat de 'vieze oude mannetjes' inborst? Of is het meer een kwestie van 'lange Leitung' qua realiseren, waar je voorkeuren liggen.

 Was het ooit meer een eenheidsworst voor de neus van het jachtinstinkt, kent het tegenwoordig herkenbare categorieën. Je hebt de geleerlooide asbakken, die ik niet meer wens uit te likken, de lijf-en voedsel junks, waar ik naar kan kijken als naar hypercars, gelukkig buiten mijn mogelijkheden want ik zou er niet meer in weten te komen, de normali's met hun ronder wordende rondingen, die je focus niet van het karakter afleiden en dan natuurlijk de groene sla-blaadjes, voor wie zich echt oud wil voelen.

 Waar gaat grenzenloos genieten over in verstandig genot? Waarbij is dat al gebeurd en waar staat het me nog te wachten? En waarom? Angst voor de dood, daar is ie weer, of laat ik zeggen; het hangen aan het leven? Opportunisme? Zoiets als thee bij de afwas, zelfs als dat nou niet bepaald onder het hoofdje 'Lekker' valt?? Doe mij maar een rosé. Fruitig, vol sprankelende frisheid, dorstlessend en tegelijkertijd een samengebald verlangen naar meer. Voor vanavond dan. Morgen is het vast weer anders.

Subtiliteiten

 Me aardig door de dag heen geslagen, al moet ik het hebben van mijn eigen constatering. Van de extra's is het niet gekomen, maar daar zijn het extra's voor. Het lijf lijkt tot rust te komen. Altijd voorzichtig zijn met dat soort noodlot uitdagende conclusies, maar toch. Bovendien is het lijf niet alles. Er is ook nog zoiets als een bovenkamer.

 Ondanks de beweging (was/afwas) merk ik de neiging om zaken een zekere chronologie op te dringen dan wel af te dwingen. Eerst het een en dan pas het ander. Eerst Lady naar de dierenarts en dan pas weer iets met de Peugeot. Eerst de inbouwapparatuur laten controleren en aansluitend naar Boekarest voor een nwe paspoort. Soms maakt het zin, vaak slaat het nergens op.

 Het zijn oorzakelijke verbanden zonder enige vorm van logica, het tarten van noodzakelijkheden. Het baren van de baby afdwingen voor de bevruchting. Laat het een uitdaging zijn, en het vooral theoretisch houden. Waarom zou je jezelf er mee dwarszitten. Waarom? Ja, waarom? Vanwege het dwarszitten natuurlijk.

Bijna!

 Het zag er akelig uit en hoorde niet beter aan. De lul van een Flokkie vond het een goed moment om er bovenop te duiken. Zosnel honden zwakte vertonen, zelfs op een lullig moment als dit, zijn ze vogelvrij, aangeschoten wild, prooi. Gelukkig dook Lady ertussen en verjoeg het lulletje met misplaatste pretenties. Zo'n hondenrelatie gaat dieper dan je denkt.

 Maar ze was 'm op een haar na vergoed kwijt geweest. Je zag het gebeuren voor het plaats had. Een bestelbus rijd op volle snelheid het dorp in. Bobby gaat enigszins door zijn achterpoten en is klaar voor de aanval. Tot zover niks bijzonders. Ja, bijzonder stom, maar leer dat een hond af, als ze met z'n zevenen zijn en twee die verkeerde najaag gewoonte ontwikkelen. Maar oké. Het probleem hangt achter het busje. Een aanhanger en nog een bandbreedte breder dan het busje.

 Bobby is gefocust op het busje en duikt naar de wielen en waar het anders voorbij is, kwam nu nog de aanhanger, waar hij absoluut niet mee bezig was. Het was een akelige klap. Bobby lag op z'n rug en stootte angstaanjagende geluiden uit, keek vreemd uit zijn ogen en kon zich nauwelijks bewegen en zich dus ook niet verweren tegen Flokkie. Sta je dan met twee honden aan de lijn, die net als de rest niet vat wat is gebeurd en door het dolle heen trekt en blaft. Prettig dat we nog niet ver van huis waren. Prada en Rosa teruggebracht en toen ik weer naar Bobby liep kwam hij al lopend, een beetje overdwars, wankel op de benen en gedesoriënteerd mijn kant op. Gelukkig kwam hij de binnenplaats op toen ik de beide dames had opgesloten.

 Ogenschijnlijk valt de schade mee. Afwachten lijkt me niet verkeerd. Mag hopen, als het verder goed gaat, dat de boodschap is overgekomen en het najagen van auto's van de baan is. Een ultiemere correctie is moeilijk denkbaar. Ik had op het moment van de klap nog hard "Foei!" kunnen roepen, dan was het 'perfect' geweest.