Eén ochtenduitlaatronde overslaan en de goegemeente schakelt direct in de vernielmodus. Twee uurtjes weg geweest en bij thuiskomst geen opdringerige honden als ontvangstcomité. Dan hoef je niet moeilijk te doen, dan zijn ze pleitte. Het was ff zoeken, waar ze hun slag hadden geslagen. Ipv over het gammele hekje tussen onze schuur en de buren te springen, hebben ze de onderste twee planken verwijderd.
Het is niet de enige reden om de schuur deels in steen op te trekken, maar het telt wel mee. Al het hout rondom is niet hondenkakenproof. Zeker de onderste halve meter niet. Niet zozeer verrot, maar verweerd, uitgedroogd, gebarsten, etc. En dan is het vaak nauwelijks 1,5 centimeter dik. Dat schiet natuurlijk niet op. Wel qua afsluiting maar niet qua blokkade. En qua afsluiting ook voor de wind niet trouwens. Wat ws de bedoeling is, maar met sneeuw minder praktisch uitpakt. Het zijn geen twintig centimeter, die binnen alles bedekken maar een centimeter of twee is het wel èn vrijwel overal. Daar mogen we straks wel wat op verzinnen, als een deel van de schuur niet compleet afgesloten wordt. Bijv. daar waar het stookhout wordt opgeslagen.
Het gat gerepareerd en nu is het wachten tot de dames het behaagd terug te keren. Dat Prada ervan tussen is, valt me na de laatste dagen tegen, maar maakt me niet zoveel uit. Rosa is vervelender. Dit soort acties leiden gauw tot ongewenste gewoontes. Net dat wat ik bij haar wilde voorkomen. In het vervolg dus domweg opsluiten, als we de deur uit gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten