D'r was wat, d'r was wat geweest vanochtend tijdens het uitlaten van de honden, maar het was me bij terugkeer reeds ontglipt. Ergerlijk. Extra ergerlijk, als je je wel nog meent te herinneren, dat het de moeite waard was om er enige extra aandacht aan te besteden. Recapituleren, spitten, het heeft enkel frustratie opgeleverd, geen hereniging met verlorengewaande gedachten. Tot ergens in het begin van de avond ineens 'relatieve lichtvoetigheid' door mijn hoofd schoot. Komt vast omdat ik het zoeken al een paar uur had gestaakt en het vinden geheel had opgegeven. Overgave, openstaan en nog wat van die terminologie en daar plopt, duikt vrijwillig op wat geen boodschap aan dwang bleek te hebben.
Hoe het ook zij, het hiaat is gedicht. De frustratiemeter kan retour richting minder. Ook de beleving waarop de beschrijving van toepassing werd geacht, laat zich even opnieuw voelen. Het ging vanochtend zo eenvoudig heuvelopwaarts, dat ik mijn bewegen haast als lichtvoetig dacht te kunnen ervaren. 'Haast' want mn relatief vergeleken met de dag van gisteren. Toen was het meer het betere stampwerk aangedreven door een lichtelijk vooroverhellende naar het vallen toe neigende lichaamshouding. De illusie van bergaf maar dat bergop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten