Adoptie; heikel onderwerp en ver van mijn bed show, maar toch. Hier word ik dus zoooooo moe van:
"De Nederlandse overheid is volgens de advocaten van de adoptiekinderen aansprakelijk voor de misstanden omdat het toezicht op adopties tekortschoot. In Nederland bestaat pas sinds 1989 wetgeving over adopties uit het buitenland, terwijl zulke adopties al sinds eind jaren zestig plaatsvinden. 'Niemand heeft gecontroleerd hoe dat ging. Dus nu zitten we met het probleem dat er heel veel geadopteerde mensen in Nederland zijn, die niet weten waar ze vandaan komen, terwijl ze wel het recht hebben om dat te weten', zegt een advocaat die een vrouw bijstaat die uit Sri Lanka is geadopteerd." (VK, 28-03-2018).
Er schijnt vanalles misgegaan te zijn. Wie verwondert zich daar over?
Ik niet. Het vreemde is, dat dan de verantwoordelijkheid aan de
ontvangende kant ipv aan de 'leverende' kant wordt gezocht. Dat is een
soort masochistische zelfkwelling, dubbelop maar dan nog steeds niet
genoeg, die heerst onder de zoveelste na-oorlogse generatie in
West-Europa. Als je een scheet laat, zelfs als je daar om gevraagd
wordt, en na decennia blijkt die, afhankelijk van je gekozen
gezichtspunt, mogelijk verkeerd uitgepakt te hebben, dan moet je op zoek
naar je boetekleed en vooral je portemonnee. Je klopt natuurlijk niet
aan bij Sri Lanka of Indonesië. Kale kippen plukken levert advocaten
niks op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten