Laaiend zijn, zou ik willen. Maar wat levert het op, behalve een kortstondige voldoening voor mezelf? En op wie? Op de pup, die inmiddels de verhuisdoosblokkade weet te slechten en 's nachts door het hele huis struint èn poept èn piest?? Kan ik het het beestje kwalijk nemen. Nee. Helaas. Prada en Rosa dan, die met Bobby en Flokkie weer een weg gevonden/gemaakt hebben om de binnenplaats voor algehele vrijheid te verruilen? Ook niet echt.
Loop je dan 's morgens, voordat je de werkelijkheid tot je toe had willen laten, met schroefmachine, schroeven en planken te klooien om het gat in de schutting te dichten. Gelukkig kwamen de dames snel en uit zichzelf terug om naar binnen gelaten te worden. Een weinig gemeende vriendelijk begroeting kon ik nog net tussen mijn tanden door sissen.
Nu eerst koffie en dan zie ik de honden wel weer. Of dat enige effect heeft en doordringt in de hoofden van de dames, waag ik te betwijfelen, maar in voeren en lopen is me ff de zin vergaan. Het was de bedoeling om vandaag met Prada naar de dierenarts te gaan om de hechtingen, die ze er zelf nog niet uitgehaald heeft, te laten verwijderen. Daarvoor had ik haar graag nuchter in de auto gehad om eventueel gekots te voorkomen. Dat kan ik nu dus vergeten. Wat het ook is, maar die zal zich gegarandeerd vanalles in d'r mik gestouwd hebben. Halfverteerde brokken vegen is erg genoeg, laat staan de rommel die ze in het wild vinden. Dus dat maar naar morgen. Vandaag naar morgen, morgen naar vandaag: boodschappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten