Gisteren zowaar aan de slag gegaan, ik bedoel: opgang gekomen. Lag het aan het weer? Onvermoede oprispingen van energie en initiatief? Alsof iemand aan mijn touwtjes trok en ik zonder mokken deed wat de touwtjes me opdrongen. Laarzen aan, tuin in en fikkie stoken. Er zijn natuurlijk beroerdere zaken om mee bezig te zijn, maar toch. Bezig is bezig. D'r lag al een stapel oud hout van de verbouwing van het huis en vorig jaar was daar nog een stapel bijgekomen van de resten van de appelboom, die de aanleg van het zwembad in de weg stond.
Met de laatste stapel begonnen. Kostte ff moeite maar eenmaal aan de gang de rest van de middag aan het stoken geweest. Eerst het oude, rotte hout van de verbouwing en vervolgens aan het uit- en opruimen van de schuur begonnen. Een heidens karwei. Ik had in de afgelopen weken al wat blikken naar binnen geworpen, zonder dat ik iets van enthousiasme in me voelde opkomen. Het idee, dat de bouwvakkers dat straks in een middagje allemaal weer ergens neerpleuren, waar ik het niet wil hebben, op een manier die me niet aanstaat en in een tempo, dat ik nauwelijks of eigenlijk niet kan bepalen of ik er nog iets mee wil of niet, is blijkbaar zo'n beroerd vooruitzicht, dat de zuurgraad van de appel me niet meer weet tegen te houden.
Eén hoek gedaan en voor de rest vooral gekeken en gedacht. In het weekeinde het oude meubilair van Mariana's oma, dat Mariana graag opgeknapt in de tuinkamer wil zetten, naar buiten zetten en dan is het verder voornamelijk hout waar ik iets mee moet. Stookhout, brandhout, sloophout, bouwhout. Ook dat naar buiten en de schuur moet een prachtig ruime aanblik bieden. De tuin daarentegen wordt een bizarre plek de komende mndn. Groenten, onkruid, opslag materialen en meubels, bouwafval ..... nee, maar niet mee bezig zijn, gewoon doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten