Morgen. 1 April. Drie jaar in Roemenië. Die dag in 2015 reed ik vanuit Hongarije mijn nwe thuisland in met een volgeladen Peugeot, ladder op het dak, Sammy en Katrien in de achterbak ingeklemd tussen de verhuisdozen en drie katten in zelfgemaakte kisten op de achterbank. Hèt moment van die dag was de passage van een pas, terwijl het nat sneeuwde en de weg bedekt was met een centimeters dikke laag smurrie.
Altijd het idee gehad, dat ik zonder winterbanden reed, maar dat dat op de voorwielen niet het geval is geweest, zoals ik me een jaar geleden pas realiseerde, heeft het ws doenlijk gemaakt. Langzamer dan het de vrachtwagens lief was, heb ik me over de pas gemanoevreerd. Aan de andere kant, bijkomend in een restaurant, bleek gelukkig, dat ik me niet meer van dit soort obstakels stonden te wachten.
Drie jaar! Het lijkt soms, alsof ik hier al tientallen jaren vertoef. Goed om me af en toe te realiseren, dat het pas zo'n korte tijd is, dat ik hier verblijf. Mn in het kader van wat allemaal gedaan is. Het ergste ongeduld is verdwenen, maar ik kan nog steeds van die momenten hebben, dat ik het idee heb, dat het allemaal voor geen meter opschiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten