Dinsdag. Geen maandag. Geen gezeur dus over beginnende weken en wachtende klussen. Gewoon in de benen en aan den slag. Mooi toch, dat de mens maar blijft hopen en dromen. Hoe grootser hoe beter. Branson, Musk en soortgenoten. Alleen al het idee zo bezig te zijn, laat me verlangen naar mijn bed. Het dagelijkse geëmmer kost me al meer moeite dan me lief is. Maar toch ook hier de hoop dat het straks, ooit loopt.
Was, afwas, opruimen, klussen en internet. We gaan het weer proberen. Ik pak mezelf bij de hand. Voorlopig. Het nekvel kan altijd nog. Iedere dag weer deze week, dan zou vooruitgang onoverkomelijk moeten zijn. Nadat het enthousiaste begin in de tuin letterlijk ondergesneeuwd is, die weer is gesmolten, wordt het ook tijd voor een nwe poging in die richting. Eerst mochten de uien in de grond, inmiddels moeten ze. En dat is het verkeerde accent in deze. Niet ook nog beren in de tuin.
Laat ik begin met een wandelingtje naar 24, wasmachine vullen en terugkeren voor de afwas. Twee uur en 38 minuten heb ik bij een 60º machine met voorwas en extra water. Ik zou zo op het Viva-forum kunnen ... Genoeg tijd voor de afwas en het voorbereiden van de lunch. Was ophangen, volgende machine opstarten en weer 2, 5 uur te vullen met doelgerichte en ballastverlichtende bezigheden. Kortom alle voorwaarden aanwezig voor een productieve en resultaatrijke dag. Ik hoef het enkel maar te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten