Ipv naar Sibiu te gaan voor een riedel aan meer of minder noodzakelijkheden, zoals het pushen van de reparatie van de Peugeot, vandaag op z'n maandags aan de was en de afwas. En ik weet nog wel een paar andere huisgebonden klussen, waarvan het prettig zou zijn, als ze op de rails gezet worden. En ook buitenshuis. Deze week zou de schuur leeg geruimd moeten worden, maar om dat nou in de regen te gaan doen, is een beetje nonsens. En de tuin natuurlijk niet te vergeten.
De laatste sneeuwresten zijn nog niet verdwenen en je hoort het onkruid bijna uit de grond schieten. Het wordt een beetje de periode van het jaar van mij tegen de natuur. Een ongelijke strijd, die met een beetje meer geluk, een vooral discipline toch in meer gewenste banen geleid zou moeten kunnen worden, dan dat vorig jaar is gelukt. Gisteren was het daar een prachtige dag voor geweest, als de grond niet nog zo door en door nat zou zijn en ik niet sinds twee dagen weer de smaak van het computerspel had teruggevonden.
Ik krijg ineens iets stressigs. Iets met hooi en vork. Voelt niet lekker. Maar niet teveel mee bezig zijn. Bovendien onlangs (VK, 09 maart 2018, Boekbespreking Dobelli) gelezen, dat je, als je gelukkig wilt worden, niet moet toegeven aan "de trend om je gevoel te volgen, het diepste van je ziel. 'Probeer het niet', schrijft hij. 'Maak van je gevoelens geen kompas.' Wie zijn gevoelens wil doorgronden, verdwaalt in een moeras van stemmingen, gedachtenflarden en emoties. (...) Luister niet naar stemmen in je binnenste. Ga van je vaardigheden uit." Gelukkig is bloggen een vaardigheid, daar mag je dus mee verdwalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten