De was aanpakken en verder iets met buiten. Gewoon doen. Ff niet denken. Bewegen. Hondenharnassen, of hoe je dat moet noemen, maken om mijn beide dames buiten te kunnen aanlijnen zonder dat ergens een houten afscheiding kan worden gesloopt en Prada ineens weer problemen heeft met terug naar binnen komen.
Dit weekeinde nog. Mariana weer ff vergeten dat de dames niet onbewaakt en onaangelijnd naar buiten mogen en in een paar tellen waren ze verdwenen. Het laatste gat is nog niet gerepareerd en zal dat ook niet meer worden. Behalve dat dat deel binnenkort afgebroken wordt, is het op zo'n plek èn zo omvangrijk vernield, dat dat niet met een plankje en ook niet met twee planken is te dichten.
Eenmaal weg kun je roepen en er achteraan lopen tot je een ons weegt. Zou een goed idee zijn ter vermindering van mijn buikspek maar een slecht idee voor mijn humeur. Ze zoeken het dan maar uit. Iets dat uren gaat duren. Rosa komt ergens uit zichzelf terug. Prada komt op een gegeven moment wel als ik roep maar verder dan de drempel van de poort zit er op de een of andere manier niet in. Ik snap het niet. Het is net alsof er een gigantische straf op haar wacht en ze die probeert te ontlopen. Terwijl ik haar werkelijk nog nooit fysiek of verbaal heb aangepakt in dit soort situaties. En anders ook nauwelijks, tenzij ze naar mijn idee ongefundeerd aggressief reageert naar andere honden èn ik daar tussenin sta. Uiteindelijk geeft ze het wel op, want zo ziet het uit, of ze zoekt het verder 's nachts maar uit en komt in de ochtend probleemloos naar binnen voor haar voer.
Iets met de kettingen dus en dan de schuur en mn de inhoud in ogenschouw nemen. Daar wacht me een hoop moeten en dat staat me niet geheel tegen. Tijd om het ijzer te smeden ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten