Kleine meevaller op ochtenden als deze is dat Prada tegenwoordig minder last heeft van haar notoire oost-indische doofheid. Het is nog niet perfect maar meestal komen we tegenwoordig samen terug thuis. Er ontstaat iets van een positieve routine. Vaste wachtmomenten op het wandeltraject en luisteren als ze geroepen wordt, ook als ze in geen velden of wegen is te bekennen. Dat laatste functioneert in het begin van de wandeling beter dan aan het eind. Maar ook dan komt ze met regelmaat uit haarzelf in mijn richting om aangelijnd te worden. Het koste wat brokjes, maar beter dat dan uren pogen om haar de binnenplaats op te lokken.
Het lullige is, dat ik niet het idee heb, iets speciaals gedaan te hebben, om die verandering tot stand te brengen. Ik besteed wat meer aandacht aan haar, omdat ik het idee had, dat haar moeder haar probeerde weg te werken. Ja, vast projectie, maar toch. Lady heeft nu bovendien weinig meer te missen en sukkelt met haar steeds boller worden buik een beetje rond zonder zich tegen iets of iemand aan te bemoeien. Het enige wat ze wil is eten, eten en nog eens eten.
Prada heeft haar moeder's rol in het spel van uitdagen en achter elkaar aan rennen overgenomen. Ze stuift bij het uitlaten over de velden met de andere grote en niet-drachtige honden in haar kielzog. Dat wordt straks vechten als Lady haar nest heeft geworpen en op krachten is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten