De rust, die er iets van een jaar geweest is, heeft plaats gemaakt voor meer vlekken en plekken van een woekering, waar je maar zelden van kunt winnen. Van afwachten gaat het nu ws over in actie. Immunotherapie. Het zal me vast al eens uitgelegd zijn en anders heb ik er ongetwijfeld over gelezen of was het toen het over mijn vader ging.
De schrik van 2016 toen het ontdekt werd, is er een beetje af. Ongetwijfeld zullen mensen afgelopen jaar gedacht hebben, dat die trouwerij een beetje overhaast is geweest. Maar nee, het was wachten op de volgende versnelling en die lijkt nu ingezet. Ik worstel al jaren met meneer de Dood, of moet dat tegenwoordig ook als een mevrouw gezien worden (?), maar dat is toch andere koek, als dat je die aantoonbaar in jezelf mee draagt. Aangetoond. Gediagnosteerd. Geen fobische gedoe, maar naakte feiten.
Hoe ga je dan door je dagen, weken, mndn heen. Hoe hanteer je dat zich steeds onverbiddelijker aan je opdringende afscheid van alles wat je als mens van waarde was? Je hele mens-zijn door het gootje.
De tijd geeft je de mogelijkheid het te hanteren of het leren te hanteren of iets in die richting. Maar geen afstel door uitstel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten