Dat ik de heuveltop zou bereiken was vandaag verre van vanzelfsprekend. Wat een worsteling wederom. Ik hoefde de benen nog net niet handmatig te verzetten. Een 10-km hardlooptraining na een weekend doorzakken komt nog niet bij benadering in de buurt. En dan lijken prestaties in de herinnering meestal nog groter, dan ze in werkelijk waren.
Heb weleens vrolijk stemmendere ochtenden meegemaakt. En dat na een nacht waar ik geen verkeerd woord over zou weten te verhalen. Het stimuleert niet, behalve dan verkeerde gedachten. Twijfel sinds de terugkeer nog over het wel of niet retour onder het dekbed kruipen. Zal ik me eerst moeten overtuigen van het feit, dat dat niet automatisch voor eeuwig zal zijn. Wie weet trekt de vierde koffie me wel overeind en kan ik aan de slag op deze prachtig zonnige dag. Weer op deuren en ramen open te gooien ipv onder de wol te kruipen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten