Lekker muziekje uit de 50-60'er jaren, in alle rust bezig met de afwas en je dan afvragen of de hele heisa rond de dood nou een kwestie van angst is of meer een gebrek aan tijd om te genieten van de zoveelste (door-)start in je leven. Raar? Nee, normaal. Voor mij.
Dood heeft ook altijd weer met vrouwen te maken. Alsof ik daar niet al genoeg mee bezig ben en ben geweest, kijk ik er tegenwoordig meer naar dan ik voor mijn idee ooit gedaan heb. Misschien niet zo zeer kwantitatief maar toch zeker wel kwalitatief. Is dat de 'vieze oude mannetjes' inborst? Of is het meer een kwestie van 'lange Leitung' qua realiseren, waar je voorkeuren liggen.
Was het ooit meer een eenheidsworst voor de neus van het jachtinstinkt, kent het tegenwoordig herkenbare categorieën. Je hebt de geleerlooide asbakken, die ik niet meer wens uit te likken, de lijf-en voedsel junks, waar ik naar kan kijken als naar hypercars, gelukkig buiten mijn mogelijkheden want ik zou er niet meer in weten te komen, de normali's met hun ronder wordende rondingen, die je focus niet van het karakter afleiden en dan natuurlijk de groene sla-blaadjes, voor wie zich echt oud wil voelen.
Waar gaat grenzenloos genieten over in verstandig genot? Waarbij is dat al gebeurd en waar staat het me nog te wachten? En waarom? Angst voor de dood, daar is ie weer, of laat ik zeggen; het hangen aan het leven? Opportunisme? Zoiets als thee bij de afwas, zelfs als dat nou niet bepaald onder het hoofdje 'Lekker' valt?? Doe mij maar een rosé. Fruitig, vol sprankelende frisheid, dorstlessend en tegelijkertijd een samengebald verlangen naar meer. Voor vanavond dan. Morgen is het vast weer anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten