Het koerst voor mijn gevoel weer een beetje in hanteerbare richtingen. Ja, voor het gevoel, veel effectief resultaat heeft het vermoeden nog niet opgeleverd. Mens moet geduldig zijn. De hernieuwde winterse richting, die het weer vanochtend met een fijne sneeuwbedekking van de wereld heeft genomen, werkt niet bevorderend. Ik wil buiten maar moet binnen, wat gevaarlijk is, omdat eenmaal binnen bezig buiten het voorlopig zou kunnen vergeten, zelfs als de zon van het zwerk zou spetteren.
In principe dan. In praktijk valt er altijd wel een draai aan te geven, met die restrictie, dat ik niet van een hoop geswitch hou. Het kost al de nodige overredingskunst om aan de slag te gaan en dan direct weer wisselen ... Tja, het zou kunnen. Zou kunnen, maar kan niet. Werkt niet. Ervaring heeft geleerd, dat dit één van de kortst mogelijke afslagen richting problemen met mezelf is.
Liever ff de kat uit de boom kijken. Genoeg huishoudelijke klusjes te doen om de tijd te overbruggen. Van die klusjes zonder consequenties, want anders krijg je alsnog problemen. Da's tenslotte één van de reden waarom het allemaal niet zo opschiet. Zoveel keuze, dat kiezen niks oplevert. Vrijwel alles grijpt in op andere zaken. Je hoeft niet met een tijdmachine in het verleden te duiken om veranderingen door te voeren, die consequenties hebben voor de toekomst. Verzet een doos en het gedonder begint. Bij wijze van spreken dan.
Maar al dat geneuzel ff buiten beschouwing gelaten is er een soort van neiging vooruit te willen en ik bezie dat met welwillendheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten