Honds

 Weken geleden lag hij al eens een paar dagen in de schuur. Hij heeft toen voer en water gehad, want een zieke en/of oude hond is tenslotte zielig. Maar daar houdt de zorg dan ook direct op. Het voorstel om een dierenarts te laten komen, deed alleen wenkbrauwen de hoogte in gaan. Zoiets als in Frankrijk voorstellen om de brandweer te bellen als op het platteland ergens een kat hoog in een boom zit ...

 Het beest is dus weer verdwenen, toen zijn lamlendige pootjes hem weer konden dragen. Eergisteren zag ik hem rondlopen in de tuin van de buren. Qua plek zegt dat niks, want ommuringen en afrasteringen zijn hier geen gemeengoed. Gisteren kwam ie voor de ingang van de nieuwbouw liggen en kon ik het beestje wat beter bekijken. Zelden zo'n hoopje ellende gezien. Hij at wat, dronk veel, keek angstig en afwezig tegelijk, bewoog moeilijk, had meerdere kale plekken op zijn lijf, sliep en had last van stuiptrekkingen. 'In laten slapen' was weer zo'n stom voorstel uit mijn verweekte Westerse brein.

 Ok, je kunt het overdrijven. Ik ben het lang niet altijd eens met het vermenselijken van dieren. Zou in Nederland zeker geen PvdD kiezen, maar in China zeker weten ook geen hondenvlees eten. Roemenen zitten daar ergens tussen in qua omgang met honden. Die zijn er simpelweg teveel en te vaak ook zonder vaste verblijfplaats. Je ziet ze dood langs de weg liggen, verschurft of erger toegetakeld rondlopen en er gebeurd weinig om daar verbetering in te brengen. Zo heeft ook deze hond bijna twee dagen onnodig een doodstrijd geleverd. Iedereen vond het maar wat erg en ging vervolgens verder met wat moest gebeuren. Ik heb hem tenminste nog begraven.

Puzzel

 Het is jammer, dat ik niet de lange dagen heb kunnen maken, die ik van Frankrijk of Utrecht gewend ben. De rust om je heen, waarin je stap voor stap toewerkt naar wat in je hoofd zit ..... met alle obstakels vandien tussen het idee en de vaak weerbarstige, weinig meewerkende werkelijkheid. Uiteindelijk is dat de lol van het klussen. In feite hetzelfde als uren in je eentje proberen om een puzzel op te lossen of wat steeds vaker voorkomt, op de juiste wijze op te lossen.

 Dat is in feite ook steeds de frictie tussen mij en de gemiddelde architect/aannemer. Eind resultaat versus onderliggende structuur. Tentoonstellingsbouw tov degelijk ambachtelijk werk. Ook nu loopt de aannemer harder dan de werkzaamheden in alle redelijkheid toelaten. Hij neemt missers op de koop toe en improviseert ze weg in het eindresultaat. Ik zoek bijvoorbaat naar mogelijke dwarsliggers en probeer het eindresultaat niet de deken te laten zijn, die bouwblunders moet bedekken.

 Hoe het ook zij, als om zessen de werkers vertrokken, kon ik niet veel meer doen, heb daarvoor genoten van de plek. De stilte, de rust. Ondertussen mijn hoofd de ruimte gegeven om bezig te zijn met wat nog moet gebeuren. De definitieve vorm komt in zicht. Ramen, verven, vloeren, keuken ...... verhuizen. Ik blijf het maar vergeten.

Bedrading

 Stofhappen en schakelcircuits .... Eindelijk zit het tempo er in. Het blijft wennen voor mij, dat ik niet in mijn eentje werk, opdrachten moet geven, delegeren op de juiste momenten mbt de juiste taken. Dat alles gecombineerd met een zwaar haperende communicatie. Een klein beetje Engels, een paar woorden Duits en van mijn kant nog minder Roemeens. Waarbij het lang niet altijd de persoon, waarmee ik werk, is, die me verstaat. Een hindernisbaan, dat is wat het is.

 De buizen voor de bekabeling zitten bijna allemaal op hun plek in de eerste drie kamers. De bedrading zit er voor een groot deel ook al in. Het achterliggende deel met het stuk nieuwbouw komt later. En geloof het of niet, hoe onmogelijk het ook lijkt, ik denk, dat ik niks vergeten ben. Verbinding(en) naar de kelder(s), doorsteek naar buiten, reservelijnen, etc.

Voorkeur

 Kuikens in de keuken, kuikens in de "badkamer", kuikens op de binnenplaats. Overal kuikens, een hoop gepiep en schijterij. Aandoenlijk als je het voor het eerst ziet, maar verder strontvervelend. Het loopt je overal in de weg. Je hebt er niets aan totdat het 'kip' is geworden. Bovendien is die donzige lolligheid er na een paar weken vanaf. En wat dan maandenlang tussen kuiken en kip verwijlt, is lelijkheid ten top. Van mij mogen ze wel ergens in een hok òf nog beter: Doe mij maar toekomstige kuikens, graag gebakken, met een spiegel en spek.

Warmlopen

 Thuis moet ik, maar wil ik niet. Hier wil ik, maar kan ik niet. Het blijft behelpen, dat mag duidelijk zijn. Gisteren een dag voor Jan-doedel zitten wachten op de ruim van te voren aangekaarte ondersteuning en het vereiste gereedschap. Klopboor en slijpschijf is namelijk verboden in de handbagage.Vandaag leek het beter te gaan, maar bleek al gauw dat de noodzakelijke materialen niet in voldoende mate aanwezig waren. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 .... en weer opnieuw.

 Gelukkig de resterende tijd nuttig kunnen invullen met afspraken rondom de verplaatsing van de teller voor de electra en de aanleg van de noodzakelijke water- en gasvoorzieningen. Een wereld van verschil. Het begripvolle tegemoet komen van de electriciteitsmeneer tov de arrogantie van de pipo van het gas. De gasvoorziening is ooit een staatsmonopolie geweest met (nog steeds) een hoop (zinloze) verplichtingen, waaraan voldaan moet worden, anders krijg je simpelweg de aansluiting niet. Nou, dat liet die lul ook iedere keer weer merken, als afgeweken werd van zijn stramien. Dat wordt nog lachen, voordat de boel werkelijk is aangelegd.

 De electriciteit gaf stukken minder problemen. "U zegt, wij draaien.", dat werkt stukken makkelijker. En natuurlijk zijn daar ook regels om rekening mee te houden, maar niet die nonsens van alles opmeten en willen weten, ook daar waar geen gasaansluiting is gewenst.

 Ter afronding van de dag een kleine demonstratie van commerciële feeling door de ramenboer in contrast met de paternalistische houding van de aannemer ...... Wisselbaden zijn er niks bij. En dat alles met de Roemeense slag, een bijzondere vorm van (gebrek aan) planning. Tijd voor bier!!

Inwoners

 Het huis heeft wat. Blijkbaar is het aantrekkelijk om in te wonen. Leuk meegenomen, of niet? Een paar weken geleden bleek al een nest in aanbouw op de nokbalk van de nieuwbouw. Inmiddels zijn daar nog bijgekomen: een duivennest waar de kop van het dak nog niet gesloten is, een mussennest tussen de isolatie en de dakpannen en een zwaluwbouwsel tegen een oude balk van wat een soort authentiek Roemeense leefruimte moet worden. Met zoveel spontane keuzes kan het aura van de plek niet anders dan positief zijn. Wordt kortom tijd, dat de boel naar behoren af- en dichtgetimmerd wordt. Plek zat in de directe omgeving om ruimte te bieden aan de nestbouwdrang van het gevogelte. Mocht het zooitje daar te kieskeurig in zijn, zal ik straks wat compenserende broedplekken realiseren.

 Dat van dat aura is natuurlijk of ook niet nonsens, maar de gretigheid, waarmee de plek als leefruimte wordt uitverkozen, stemt toch vrolijk. Nadeel is, dat de ramen in deze tijd van het jaar niet onbedoeld een of twee dagen open kunnen blijven staan. Het zijn nijvere bouwertjes als ze eenmaal hun weg hebben gevonden! Ik ken het van hier. En als ik mag kiezen, doe mij dan de mussen maar. Die nestjes geven extra isolatie en de vogels zijn redelijk rustig. Zwaluwen schijten de boel onder en vliegen je om de oren. Duiven schijten nog veel meer en produceren daarbij ook nog eens een hoop uiterst irritant lawaai. Tja, hoe was het ook weer? Buren heb je niet voor het kiezen ...... toch?

Starten

 Kuikens scharrelen aan mijn voeten in de keuken. Buiten schijnt de zon. Het is acht uur geweest en de wereld is een kleine twee uur geleden begonnen zonder mij. De hanen bieden al die tijd tegen elkaar op. Koeien, paarden, buffels en geiten zijn het dorp uit. De varkens liggen vredig in de modder. Voor mij nu eerst koffie. Rustig wakker worden en dan zien wat deze dag gaat brengen. Verrassen, verbazen, ergeren .... het hele scala aan emoties behoort tot de mogelijkheden.

Schrijfblock

 De vliegervaring is het beste bewijs, dat gebrek aan gemak niet in het voordeel is van een onbekommerde vrijloop van de fantasie. Het maakt me serieuzer dan me lief is, ook zonder me de heel tijd te amuseren met crash-scenario's. Maar of het nu speciaal ligt aan het hangen in de lucht? Nou neuh. Gooi mijn dag, mijn locatie, mijn bezigheden overhoop en het eerste wat in de knel komt is de schrijverij. D'r zijn ergere zaken te betreuren in een gemiddeld mensenleven, maar toch.

 Voorlopig blijft de aangenaamste schrijfsetting: mijn leven in Frankrijk, gezeten voor mijn Pc, in de ochtenduren en het liefst met een grote bak verkeerde koffie. Het was ooit de avond en onder begeleiding van een glas wijn. Ik sluit niet uit, dat het ooit weer die kant op schuift. Wat ik zeker weet is, dat een hoop, zo niet alles van de huidige favoriete setting binnen niet al te lange tijd gaat veranderen. Op de korte termijn, voor de komende dagen voorspel ik een volledig tekort aan tijd, rust en het ontbreken van een eigen plek. Het gaat kortom stil worden.

10.000

Ergens hang ik nou op grote hoogte. Net nog Frankrijk of misschien al Duitsland. Met dank aan het menselijke vernuft. Ik ben twijfelachtig geworden in mijn 'dankbaarheid' voor dit soort verdiensten. Misschien is het nooit mijn sterkste kant geweest, maar hij is zeker weten zwakker geworden. Daar bestaan zelfs theorieën over. Hoe dan ook, het tonen van vertrouwen in technische hoogstandjes van menselijke hand mijd ik inmiddels liever, dan ik ze opzoek. Niet goed, maar zolang als de noodzaak ontbreekt, zie ik geen reden tot zelfkwelling. Geen kabelbanen, geen bruggen of viaducten allà het ding van Millau en helaas zijn wegenbouwers er tegenwoordig gek op, geen wolkenkrabbers en eigenlijk ook liever geen gevlieg. Gelukkig blijkt het (soms) met enige moeite overkomelijk.

 Hoogtevrees? Zoiets maar niet sec. Met mijn pootjes op de grond en lopend door de bergen is niet het probleem. Maar een bergpas rijden zie ik mezelf niet zo snel doen en al helemaal niet voor mijn plezier. Ok, met een anderhalve meter hoge vangrail in de berm. Maar zoals de bus afgelopen jaar op Korčula langs steile en diepe afgronden reed met als enige beveiliging een betonnen richeltje langs de kant van de weg ... Nee, dank je beleefd. Toch veel in de bergen gereden, maar toen had ik geen rijbewijs voor vierwielige transportmiddelen en las ik kaart.

 Dus alhoewel de hoogte zeker een bijdrage levert is het meer een gebrek aan vertrouwen in de (menselijke) constructie èn toch ook een gebrek aan vertrouwen in mezelf. Gezeten in een vliegtuig maakt dat laatste niet zoveel uit, aan het stuur van een auto is dat een ander verhaal. Gelukkig speelt dat allemaal niet in mijn toekomstige moestuin.

Reizen?

 Daar zijn we weer onderweg ... In de auto. In het hotel. In het restaurant. Straks in het vliegtuig. Dan de bus .... En over een paar dagen alles in omgekeerde volgorde: Bus, hotel, restaurant, vliegtuig en auto. En weet je wat ..... dat gedoe begint te vervelen. Was het nog reizen, dan gaf je er af en toe een andere draai aan. En natuurlijk had ik vandaag ook in de regen in Parijs kunnen stoppen, maar desondanks is het verplaatsen wat ik doe, niet meer. Hetzelfde als bij de bezoekjes aan Nederland. Ik ga van A naar B en dat is alles. Het kost tijd, energie en het is dezelfde film, die iedere keer aan je voorbij trekt. Het zou mijn baan niet zijn, om zo over de wereld te hoppen. Wat zo ongeveer voor alle andere mogelijkheden ook geldt, maar toch.

 Het wordt kortom tijd, dat een punt achter dit 'heen en weer'- gedoe wordt gezet. Afronden, opruimen, overstappen, de deur achter me dicht trekken. Alles gaat aan alle kanten niet in de door mij gewenste wijze noch in mijn tempo. Daarbij ben ik, volgens mij, niet eens van het ongeduldige soort.

Zandhappen

 Wonderwel aardig verlopen dag tot voor een uurtje of zo.. D'r hoefde niet zoveel te gebeuren, maar dat zegt niet altijd alles. De laatste zaken op mijn afkeerlijstje betroffen allemaal administratieve zaken. Afspraken maken, papieren invullen en opsturen, dingen bestellen etc. Daarvoor leek het me wel handig om de inmiddels weer tot een kloekformaat aangegroeide papierberg op de bijkeukentafel af te graven, de zooi te ordenen en op te ruimen.

 Wat dan gebeurd is moeilijk uit te leggen. Een klap in mijn gezicht dekt de lading slechts deels. Het is meer alsof ik een mes in mijn handen gedrukt krijg met de mededeling "Maak er maar gehakt van!" en tegelijkertijd op een varken gewezen wordt, dat me vrolijk en wel knorrend en knipogend aankijkt. Al heeft die tafel vol achterstallige administratie meer weg van een onsympathiek ogende stier, die me al krabbend en snuivend duidelijk maakt, dat ik beter uit z'n buurt kan blijven. Een combinatie van beide. Iets tussen "Waarom in Godsnaam." en "Bekijk het ff."

 Vergelijk je me met een draaiende motor, dan is het een moment waarop iemand zand in het mechanisme strooit en de boel knarsend tot stilstand komt. Het meest frustrerende is, dat ik er helemaal niks mee kan. Het gaat dwars tegen alles in wat op dat terrein van waarde is. Het is weglopen, ontkennen. Een struisvogel is er niks bij. Maar waarom?? D'r is geen achterstand of andersoortige schuld te ontlopen. Ik snap van deze weerstand werkelijk geen ene moer.

Wisselbaden

 "Himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt" ... het houdt het leven in beweging en spannend, zullen we maar zeggen. Een bijkomstigheid van dit soort gejojo is een onwerkelijk gevoel mbt het leven, waar je mee bezig bent. Hoe alledaags normaal ook, alles krijgt iets mee van "Werkelijk?". Misschien niet zo vreemd, als je met regelmaat routines moet bevechten, die tientallen jaren perfect functioneerden, zoals het een routine betaamd, nl. zonder speciale aandacht.

 Ga eens autorijden en dwing je bewust na te denken bij iedere handeling, die je verricht. Mocht je de test willen doen, raad ik iedereen aan, dat vooral niet op de openbare weg te doen. Dat je ergens op een afgelegen terrein in een greppel terecht komt, is minder erg, dan dat je bovenop de eerste de beste medeweggebruiker knalt.

 Misschien ben ik ook wel gewoon aan het aftakelen. Op momenten als deze missen de dagen hun vanzelfsprekendheid. En als je dan ook nog of net daardoor vraagtekens bij de zin van dingen gaat stellen .... Vermoeiend, verwarrend en vervelend. Nadenken bij wat je doet, is iets anders dan over alles na moeten denken, wat je doet. Denk daar maar eens over na.

Bolpuntcom

 In Utrecht niet alles kunnen vinden, wat ik wilde, dus toch weer aan de verleiding toe gegeven om het gewenste op het internet bijeen te scharrelen. Bol.com is dan een van die adressen en net voor ik de koop afrond, vraag ik me af of ze ook deze keer direct in de bekende uitstel- en excusesriedel vervallen. Mooie test, 8 cd's zitten in de categorie "voor 23:00 besteld, de volgende dag in huis". Dat mag voor mij best een dag langer duren, want hun programma houdt in deze vast geen rekening met het feit, dat het spul naar Frankrijk moet. De kans, dat het vele malen langer gaat duren, is echter stukken groter.

 Èn het heeft ook één dag langer geduurd ..... niet de levering, maar de aftrap van de reeds genoemde riedel. Vanmorgen acht mailtjes in mijn box, waarin op diverse manieren de schuld, voor het niet kunnen leveren van de betreffende Cd, buiten henzelf wordt gelegd. Slecht is dat. Dat zoiets gebeurd bij een Cd met een levertijd van 4-6 weken, soit. Dat je daar geen accuraat voorraadbeheer voor hebt, daar kan ik begrip voor opbrengen. Maar als je pretendeert het spul binnen 24 uur te leveren, dan doe je er goed aan de beschikbaarheid up-to-date te hebben.

 Dat was het begin. Nu nog de categorieën "3-4 werkdagen", "3-6 werkdagen", "5-7 werkdagen", "4-8 werkdagen", "5-10 werkdagen", "2-3 weken", "3-4 weken" en last but not least "vermoedelijk 4-6 weken". Alleen al al die verschillende categorieën met hun pretentie van nauwkeurigheid. Dat worden nog een heleboel mailtjes, al is het maar, omdat het voorspellen van de nieuwe levertijden net zo beroerd is gebleken als de indicatie van de oorspronkelijke wachttijd.

Mispoes!

 Wat is de les voor vandaag? Een k*t-begin van de dag zegt niks over de rest!! Of beter, dat was misschien eens, maar is nu niet meer. De prestatiecurve blijft hemelwaarts krabbelen en ik prijs me gelukkig, dat ik dat zo af en toe in de gaten heb. D'r had meer gekund, maar dat is altijd zo. D'r had vooral ook veel minder gekund en het is mooi meegenomen, dat ik me daar niet in heb laten meeslepen. Weer weerstand. Niet slecht.

Opklaring

 Ok, we hebben ons weer in het handje. Klinkt alsof ik hier bewust in heb gestuurd of ingegrepen. Niets is minder waar. Meer een kwestie van mogelijkheden langslopen en daar, waar een deur een kier vertoont, eens stevig duwen. Met een beetje geluk is er ineens lucht en van het een komt het andere goede. Wat eerst zinloos leek, lijkt nu weer een zee van tijd en mogelijkheden. Het weer is voorspelbaarder. Verder waar het gisteren spaak liep zonder direct alle vlaggen uit te hangen en een feestband in te huren. Afwas, opruimen en administratie, maar eerst de lunch.

 Dit soort gejojo zal niet op slag verdwijnen, als ik deze plek aan een ander overdraag. De mate waarin, de omvang en heftigheid, kan echter niet anders dan minder zijn. Natuurlijk heb ik vaak genoeg gewoon geen zin in wat gedaan moet worden. Zou ik dat kunnen uitschakelen, blijft het hier echter altijd teveel, te groot en de zin om er mee bezig te zijn afwezig. Een dag werk uitstellen tot morgen, is heel iets anders dan een paar jaar werk een dag voor je uitschuiven. En dan heb ik het nog niet over 'leuk werk' of de versie die je tegen staat.

 Genoeg gezeurd voor vandaag. De afwas wacht, geduldig maar daarom niet minder dwingend. Reggea-muziekje opzetten, het staartje witte wijn inschenken en aan de slag. Terug van weggeweest!

Vals

 Paranormaal momentje? Wakker worden en voor je ook maar iets gedaan of gedacht hebt denken "Wat een beroerde dag vandaag." Om een fractie van een seconde later verpletterd te worden door diezelfde dag, voor je ook maar de kans hebt gehad, om je schrap te zetten. Nou, dat is wakker worden. De keuze van je been maakt dan geen ene moer uit, dat kan ik je verzekeren. Een dag uit de annalen willen strepen, voordat ie goed en wel een aanvang heeft genomen .... Hebben we dat al gehad?

 Eerst maar eens rustig omgedraaid, de kussens in de gewenste vorm geklopt, een diepe zucht de ruimte gegeven en het plafond bewonderd. De dag beginnen met een rondje 'bezinken'. Het is weer eens wat anders. Rechts wat rechts hoort, links idem dito. In het hok wat nog niet aan de beurt is en terug in de sloot wat z'n beste tijd heeft gehad. De vormloos over me heen gebraakte massa herstructureren. Geen massale marathonstart maar graag het gestructureerde begin van een F1-race. Een heldere prioritering met aanpassingen gaande de rit, indien nodig of gewenst.

 Vermoeiend is het. Meer dan! Koffie helpt slechts marginaal. Ontmoedigend. Alles uitschakelen en terug op de automatische piloot. Murw waar enthousiasme en energie gewenst zijn. Natuurlijk doet ook de allergie nog een duit in het zakje. Daar sta je dan aan het begin van een dag en zou de boel liefst de boel laten, kijkt van de zee naar het kuiltje naast je, zucht nog eens diep, pakt je emmertje en loopt naar de waterlijn.

Valkunde

 Prachtig, als je er oog voor hebt. Het geworstel om het wegglijden te voorkomen. Het verkrampen van de 'laatste vinger' waar je aan hangt. De onvermijdelijke vrije val. De plotselinge weerstand. Hernieuwd houvast. Het opkrabbelen. Afkloppen. Pleisteren. Die katerige blik om je heen. En weer verder gaan.

 Ik doe nu in uren waar ooit weken niet voldoende waren. De desoriëntatie achteraf is nog het meest vervelende moment. De draad oppakken, waarvan je weet, dat je 'm weer gaat verliezen. Voor iemand die de zin van zaken zeldener ziet dan hem lief is, zou een andere beleving makkelijker te verteren zijn. Maar goed, nu de mallemolen bijna tussen de bedrijven door afgedraaid kan worden, verstoort het nog steeds maar stoort het minder.

 De dag is verknald. Daar ga ik geen energie aan verspillen. Was ophangen. De dierenarts nog en dan krijgen de resterende uren de zegen na. Muziek op, glaasje inschenken, wat te eten maken en weer vroeg onder het dekbed. Morgen beter.

Verdwalen

 Onwennige dag vandaag. Schommel van iets naar niets en terug naar anders. Katrien is slikken. Het weer is balen. Het verregende gras is zonde. Een nieuw aangelopen (jonge) kater een belofte? Mijn verwelkte energie voorspelbaar. Aangekomen op bestemming onbekend. Oriëntatie verloren. Doelen zoek. Wil je een keer "Terug naar Af", wordt je de mogelijkheid niet geboden.

 Is het met de nacht begonnen? Een lange nacht met een diepe, zware slaap, rijkelijk gevuld met aan de realiteit grenzende dromen. Vrouwen, bouwen, vliegen .... de bekende thema's. Het doelgericht overhoop schieten van medemensen was nieuw. Moe wakker. Gesloopt in de benen. Onverstoorbaar met de dag begonnen en net zo onoverkomelijk vastgelopen. Ergens zijn door iets de pionnen verschoven en men is vergeten mij daarvan op de hoogte te stellen.

 Het is niet, dat ik tegen muren knal, waar ik deuren veronderstel, maar lekker soepel schuiven op de bekende weg, is anders. Ik denk, ik trek een Duvel open en drapeer me in de berm. De dag mag voorbij trekken. Ik zet een van de nieuwe Reggea-cd's op. Lijkt me passende muziek. Het is, dat ik niet blow, maar voor de rest ...

Katrien

 Met een beetje geluk zijn vanochtend de dubbeltjes op hun plek gevallen. Moet ik daar blij mee zijn? Deels wel, deels niet. Slecht nieuws en blij worden gaat tenslotte niet echt samen, toch? Hoe doen ze dat dan ook weer? O ja: "Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Wat wilt eerst?" Ik zou niet weten, wat ik dan als eerste zou willen weten trouwens. Maar in dit geval kiezen we voor het goede nieuws als start: Zeer waarschijnlijk is duidelijk wat aan de hand is met Katrien. Ok. Wat is het slechte nieuws dan? Ze heeft waarschijnlijk last van epileptische aanvallen.

 Bij de terugkeer uit Nederland vertelde de verzorgster van de honden, dat ze had gezien dat Katrien -in de zon gelegen- ontzettend kwijlde. Dat woord ken ik niet in het Frans, maar de gebaren waren duidelijk. Vreemd verschijnsel, want de enige die ik weleens zie kwijlen is Sammy, als ik ze in de kennel achterlaat. Ik wilde snel naar huis en heb daar verder niet bij stilgestaan. Thuis nog steeds hetzelfde afwerende gedrag, maar geen belletje dat rinkelde.

 Vandaag had ze ineens weer een natte achterkant. Ergens kwam toen het verre verleden, het recente verleden en het heden bij elkaar. Lichtje aan!! Epileptie. Niet in die mate als Pelle en Wittewôa, die allebei voor hun tweede levensjaar in een aanval zijn gebleven, maar voldoende vaak en heftig om haar bang en onzeker te maken. Ineens vallen haar gedragingen op hun plek. De afwezige blik, de onverklaarbare (= niet maaltijd gebonden) aanhankelijkheid, het sporadische verlies van urine en/of ontlasting, haar weigering om de vertrouwde omgeving te verlaten èn het schuimbekken als klap op de vuurpijl.

 Nu zien of een oorzaak aan te wijzen is (secundaire epileptie) of niet. Bloed prikken vanmiddag. Maar ongeacht de primaire of secundaire versie, als het kan, gaat ze aan de pillen. We gaan niet haar laatste paar jaar (of minder) laten verpesten door intimiderende kortsluitingen.

Onthouding

 Het was een risico, maar berekend. Huisartsbezoek voor de aanvulling van mijn grotendeels overbodige pillenvoorraad. Om acht uur gaat de deur open. Om negen uur begint hij het spreekuur. Om twaalf uur is het midi en de boel in principe afgelopen. Na een aantal pogingen onder het motto "Vroeg erbij, snel er vanaf" al jaren nooit voor elven verschenen. Want dat vroege werkt niet. Met de lunch in zicht begint ie pas op tempo te komen.

 Dat je in Utrecht een dubbele afspraak moest maken om 10 minuten aandacht van je huisarst te krijgen, vond ik te stom voor woorden. Maar om nou minimaal een half uur per patiënt te besteden, zelfs als het maar om een verlenging van een recept gaat, is stom de andere kant op. Aandacht als aandacht nodig is en anders gewoon niet langer dan noodzakelijk.

 De hoop was dus een bijna lege wachtkamer en het geluk trad binnen aan mijn zijde. Eentje zat er maar, meer niet. Nog een man ook. Dat gaat sneller. Normaal gesproken dan. Deze niet. Hij zal het wel nodig gehad hebben. Een uurlang naar pré-historische National Geographic's kijken is echter meer dan je vandaag de dag van iemand mag verlangen, als de smartfoon thuis aan de oplader ligt ....

Gevoeligheid

 Het jaar is met stip stijgend in de persoonlijke allergie-toptien. Minder jeuk in mijn strot en ook minder vaak branderige ogen. Daarvoor een neus die meer dicht  zit dan open is, een keel die met regelmatig ontsteekt en een stel longen dat tegen de bronchitis aanhangt. Alles bij elkaar een hoofd, dat je het liefst hoog de bergen in zou sturen of ergens naar een eiland. Het is momenteel belangrijker, het pakje papieren zakdoeken niet te vergeten dan de mobiel. Ik moet ver terug in mijn verleden voor een dergelijke aanslag op mijn overgevoeligheden.

 Vreemde combi, want het weer is nou niet zo spetterend best, het gras heeft hier niet de tijd gekregen om te bloeien en bovendien ben ik bijna meer weg dan aanwezig. Zegt ook allemaal niks, want de argumenten kunnen zo omgekeerd worden. Neemt niet weg, dat ik het typisch vind. Ik zal mijn hoofd het hoofdbreken daarover besparen. Iets zegt me, dat mijn hoofd me daarvoor dankbaar is. Dat is dan de goeie daad voor vandaag.

Krapjes

 "Rare dag. Misschien een keerpunt. Wie weet zelfs een breekpunt. Op een hoop fronten beweging. Deels onverwachts. Bijna over de gehele linie zonder tegenkracht. Het lijkt alsof het vanzelf gaat. Rook ik HB?"

 .... dat was gisteren. En nee, ik rook helemaal niet en ook geen HB. Zo vanzelf ging het vanochtend allemaal niet. Ondanks een aangeslagen lijf en de voorspelbare afkeer van de dag echter voor achten in de benen. Dat is dan weer niet slecht. Zou ook tijd worden langzamerhand en daarom gebeurt het natuurlijk. Behalve dat de tijd begint te dringen, moet deze week meer gebeuren, dan in alle redelijkheid uren aanwezig zijn om de dingen te doen.

 Me vandaag niet zo monomaan op het gras gooien, dat ik na één glas wijn al zit te slapen. Er zijn meer prioriteiten dan maaien èn ik heb mijn avonden nodig. Waarschijnlijk de enige manier om die laatste uren van de dag wat meer activiteit op te dringen. Voordat het zover is, hebben we eerst de ochtend en de middag te gaan. Èn nog een koffie.

Zakelijk

 Over vastspijkeren en ijkpunten gesproken .... Zaterdagochtend zat ik vanaf een barkruk in mijn oude werkplek de achterkant van het stadhuis te bewonderen. Behalve dat het een intens lelijke, samengeraapte rommelachtergevel blijft, kon ik zo ook het huidige personeel aan het werk zien. Hetzelfde type personeel als in 'mijn tijd'. Een mix van werkende jongeren en studenten. Leeftijd 20-25 jaar op een enkeling na. Wat dat betreft zijn de klanten meer veranderd. Zoveel grijze koppen kan ik me niet herinneren.

 Wat ook veranderd is, is een deel van de manier van werken. Het bestellen en betalen. Elektronisch en draadloos. Bonnetjes met bestellingen, die naast de kassa uit een printer schuiven ipv een luide opsomming van de gewenste consumpties. Mensen die 2 consumpties met hun bankpas afrekenen. Je hebt tegenwoordig schijnbaar geen 5 euro meer cash in je zak. "Wat een veranderingen!" was mijn eerste gedachte, direct gevolgd door ..... "Het is inmiddels wel bijna 20 jaar geleden". Iemand die na mijn vertrek is geboren, zou er nu kunnen werken.

 Ik heb mijn koffie verkeerd afgerekend, de meid achter de bar een prettige dag gewenst en ben de stad ingelopen. Geen treurnis. Geen nostalgische gevoelens. Geen drukkende effecten vanwege de leeftijd. Ouder, ja. Oud, nee. Vooral verbazing en dat wil ik graag houden zo.

Herinneren

 De volgende dodenherdenking ... Als je d'r serieus werk van maakt, struikel je al gauw nauwelijks meer over een levende ziel in je bestaan. En dan geen Wubbo of aanverwanten, die hebben hun eigen familie- en vriendenkring. Ik beperk me tot mijn eigen kleine clubje en dan mn de orginele verjaardagen in zoverre die in mijn hoofd of mijn smartfoon zitten. Twee data per persoon is teveel van het goede. Natuurlijk bij Yoland lukt dat, maar bij mijn vader gaat het al mis. Ergens eind juli. Geregistreerd vanwege de nabijheid van mijn moeder's verjaardag. Het jaartal zit ook geramd, 2002, een jaar waar meer levenden verhuist zijn naar het dodenrijk. Maar het best van alle data zit toch z'n verjaardag in mijn hoofd: 19 mei. Vaker gevierd dan z'n sterfdag en dat gaat ook zo blijven, anders moet ik de honderd passeren. Een voornemen waar ik vooralsnog niet de behoefte toe voel.

Honk

 Wisselend gereden. Niet overdreven moe. Prachtig weer. De auto moet ik nog uitpakken. Dat is echt werken. Daar had ik geen zin meer in. Koffer en zo, ok. Cd's idem. Maar de rest na de nacht. Eigenlijk had ik sowieso vanuit de auto op de maaier moeten springen. Ik heb het zowaar even overwogen. Ik geloof dat was nog voor Parijs. Eenmaal aangekomen is er geen haar op mijn lijf, dat niet griezelt bij het idee. De aantrekkingskracht van een koel glas witte wijn was vele malen groter en zelfs dat moest wachten.

 Inmiddels mag het wel en laat ik me zalig onderuit zakken richting bed. Ze mogen dan haast betoverend heten die vroege ochtenduren achter het stuur. Hetzelfde geldt voor de nachtelijk uren slenterend onder een heldere sterrenhemel, waar in de stad helaas weinig van overblijft. Ergens daar tussenin moet de slaap een plek vinden. Bijna vergeten, dat je avonden uitputtend kunt vullen. Dat loodje is nog niet geslecht. Zeker is, dat slapen het op den duur niet gaat worden.

Kroost

 Nu we toch bezig zijn om vanaf een terras in de avondzon hersenspinsels de wereld in te sturen, zou ik eigenlijk willen weten of enigszins kunnen begrijpen wat maakt, dat mensen 15-25 jaar van hun leven met nageslacht rond zeulen en hun eigen leven daaraan ondergeschikt maken??

 Waarom? Het ene na het andere stelletje passeert met grut in diverse soorten, leeftijden en formaten incl. de nog ongeboren versie. Zelden vrolijk. Bijna altijd de ineenstorting nabij. Enkel met de kids bezig. Geen oog voor elkaar. Blijkbaar is er in mijn opvoeding iets niet geheel uit de verf gekomen. En misschien niet alleen bij mij. Met 3 van de 5 zonder nageslacht geeft te denken. Toch?

 Kunnen natuurlijk duzend-en-een oorzaken aan ten grondslag liggen. Ik heb nooit de moeite genomen om naar anderman's waarom te vragen. Beetje pech, beetje keuze, beetje wat anders. Vagelijk zijn er wel een of twee momenten geweest, waarop in mijn leven de mogelijkheid van kinderen ter sprake is gekomen. Ik heb me echter werkelijk nooit een beeld gevormd van wat dat in concreto zou betekenen, wat mijn wensen of verlangens zouden zijn, wat ik zou willen, etc. Nooit een droom in die richting gehad. Me wel vaker afgevraagd, hoe het ergens in mijn leven ge- of verwrongen had moeten worden, als het er van gekomen was. Maar ja, dat is als met al het andere achterafgedoe: driedimensionaal gelul in een plat vlak.

Historie

 Terugkeren en -kijken creëert referentiepunten. Het spijkert je verleden met ijkpunten vast in patronen. Zonder me dat vooraf bedacht te hebben, ben ik daar nauwelijks mee bezig geweest. Met afsluiten en opruimen wel en dat werkt anders. Misschien voorkomt het wel die vastpinnerij van oude koeien. Het werkt het in elk geval niet in de hand.

 Nu kan ik me via de befaamde achteraf-invulling-gevende methode de meest prachtige eigenschappen toedichten. Mij bedelen met onvermoede machten en krachten. Alles bullshit, maar ergens moet dit manneke ooit vanwege het een of ander begrepen dan wel bedacht hebben, dat "Opgeruimd staat netjes" zo gek nog niet is. En dat dan niet het huishouden wordt bedoeld, lijkt me helder.

 Uiteindelijk verandert er niets. Het is een andere hoofdstuk uit "Methoden & Techniken". Je werkt met hetzelfde uitgangsmateriaal, ordent de zooi enkel anders. Ik heb mijn tijd niet verdaan met voortschrijdende herinterpretatie. Mijn leven niet gaandeweg gephotoshopt tot het perfect plaatje. Mijn plaatje is iedere dag anders. Nieuw. Ouder. Niet noodzakelijk wijzer. Vol verbazing over de pretenties van een mens, de mens en de mensheid.

Soestbergen

  Poetsen. Het heeft niet de ongedeelde voorkeur in het kader van mijn tijdsbesteding. Het graf had echter een beurt nodig. Prachtig zo'n kerkhof met veel beplanting en een massa oude, grote bomen. Het heeft echter ook een keerzijde. Misschien niet iedere week maar een maandelijkse inspanning is toch wel verplicht, wil je de boel netjes houden. Yoland moet het doen met tweemaal per jaar. Maximaal. Morgen de finishing touch en dan weer najaar of later voor ik 900 km rij om te poetsen...

 Maar voor wie doe je het? Voor jezelf, toch? Nooit gedacht, dat een graf zo'n belangrijke plek kan innemen. Maar het is zo. Dat er bijna niks fatsoenlijk wil groeien, is kwalijker. Het vrijwel complete gebrek aan zon maakt zo ongeveer  alles dat leuk bloeit onmogelijk. Heb je iets gevonden, dat bij gratie God's wil gedijen in de schaduw, gaat het ter ziele, omdat de zandgrond nauwelijk water vasthoudt. Niet voldoende om fatsoenlijk te wortelen. En om daar nou vier weken voor in Utrecht te blijven, daar is het stadje niet meer interessant genoeg voor.

Reizen

 Het is niet 1, 2,  3 verklaarbaar maar de vroege ochtenden blijven iets speciaals hebben. Misschien zijn ze zo uitzonderlijk, omdat ze simpelweg niet zo vaak voorkomen. Geen routine. Maar er is meer. Die ochtendschemering aan de einder. Het voorzichtig kleur krijgen van de dag. Zelfs de kille temperatuur is perfect. En dan achter het stuur zitten .... het is een moment nabij perfectie.

 Ik had de koffie buiten moeten drinken ipv aan de bar van het wegrestaurant omgeven door slaapdronken nachtbrakers en/of ontwakende vrachtwagenchauffeurs.

 De weg vervolgd in het licht. De betovering en charme van de ochtend gaan verloren met het opkomen van de zon. Vandaag weliswaar een prachtige opkomst, maar daarom niet minder ontnuchterend.

 De kilometers glijden in de loop van de dag gestaag onder mijn wielen weg. Steeds weer die ogenschijnlijke voortvarendheid in de ochtend om uiteindelijk na de welbekende ruime 10 reisuren op ongeveer hetzelfde moment de eindbestemming te bereiken. Utrecht. Kerkhof. Hotel. Stad. Niks veranderd, behalve de stad dan.

Honds

 Begonnen is het net voor ik de laatste keer de honden in de kennel heb moeten laten ivm mijn afwezigheid. Iets was mis met een van beide. Wie was duidelijk. Wat niet. Direct bij terugkomst had ik in de gaten, dat het probleem, wat het ook mocht zijn, niet verdwenen was. De dame was minder enthousiast, dan ik gewend ben en eenmaal thuis wilde ze niet meer de deur uit.

 Volgens mij geen koorts. Normale, goede eetlust. Niet meer watergelebber dan anders. Neus nat. Ogen helder. Vacht glanzend. Op het oog niks aan de hand. Na een kleine week ging ze ook weer naar buiten om d'r behoefte te doen, in de zon te liggen of op varkensoren te knagen. Alles normaal behalve de weigering om op de vaste ochtend- en inmiddels sporadische avondwandeling mee te lopen. Pertinente weigering. Ook aan de lijn geen medewerking.

 Het leek me vrij zinloos, maar toch de dierenarts zijn licht op het beest laten schijnen. Geen temperatuur, geen tumors. Ja, aan de schijt, maar dat waren de ontwormingstabletten. En die 'souffle au coeur' waar de arts iedere keer weer over begint. Alleen dat past niet bij het huidige gedrag. Eerst maar eens met pijnstillers uitgesloten dat ergens iets fysieks last veroorzaakt. Daarna maar besloten dat het tussen de oren zit.

 Maar hoe kom je er dan achter wat dat is? Wat is gebeurd? Wat heeft Katrien gezien/gevoeld/geroken? Erg spraakzaam is de laatste tijd niet. En daarbij spreek ik ook na 12 jaar nog steeds geen hondentaal en zij geen Nederlands. Met extra brokjes en wat varkensoren is het inmiddels gelukt haar aan de wandel te krijgen. Het probleem zit 'm in de eerste 50 m rondom het huis en dan specifiek in de richting van het meer. De andere kant op loopt ze zonder problemen. Ik zie niks. Kan me niet bedenken wat daar gespookt heeft. Maar ok, er zit weer beweging in. Scheelt een berg baldadigheid in huis.

Regulering?

 Het is het weer ff niet. Vraag me niet waarom. Ik heb geen verhelderend antwoord. Ik zou de zere plek niet weten, waar ik mijn vinger op zou moeten leggen. Gewoon een knop omgedraaid en voor zover ik het overzie, ben ik dat niet geweest. Zou eigenlijk wel moeten. Zoveel ander volk loopt hier niet rondt. En toch .... Nee, dit toedichten aan mezelf, slaat nergens op. Ik zit hier niet op te wachten. Ik schiet hier niks mee op. Zou het graag anders zien. Alleen haperingen verhelpen, als je niet weet, waar je het defect moet zoeken, kost een hoop tijd, teveel tijd. Tijd die ik inmiddels liever concreter en gerichter besteed aan één van de vele activiteiten op het "Nog te doen"-lijstje. Dat vraagt echt al meer dan voldoende energie. Als ik me naast het oppeppen ook nog moet buigen over het hoe, waarom èn voorkomen van afzwaaiers, kan ik er beter gelijk mee kappen. Wat een gezeik.

 Gaan we weer. Nu geen wassen, afwassen, opruimen, etc. maar wel de hakken in het zand. De tijd, dat ik me gedwee alle richtingen op liet slepen, is voorbij. Ook géén richting doen we niet meer. Een beetje helemaal niks willen is behalve een vreemde ervaring vooral een irritante onderbreking van een met moeite tot stand gebrachte beweging. Of, laten we het toch 'ns met een oplossing proberen, wordt hier mijn neus op de feiten gedrukt? Op de zaken, die ik niet de gewenste aandacht geef?

 De grip op het geheel ben ik wel een beetje kwijtgeraakt de afgelopen weken. Zou dat het zijn? Het leven is meer dan grasmaaien of je ergeren als het weer daarin niet meewerkt. Om jezelf voor de gek te houden, moet je schijnbaar eerder opstaan, dan mij is gegeven. Misschien een mooi moment om het overzicht te herstellen. Lijst nummero zoveel .... Kan het een paar dagen bezinken (besterven?), voordat ik verder ga ..... met grasmaaien.

Onfrans

 Straks de deur uit. Eten. Stevige boerse kost in vijf of zes gangen rijkelijk begeleidt door geestrijk vocht. René kwam vorige week -met een doos eieren onder de arm- vragen wanneer Gisèlle weer een keertje voor me kon koken. Nooit eerder mensen getroffen, die zoveel energie blijven steken in het onderhouden van het contact. Daar ik ben een stuk slordiger en chaotischer in. Vergeet alles en iedereen rustig voor maanden en wandel dan binnen alsof ik gisteren nog langs ben geweest. Kan weer niet bij iedereen en zeker hier in Frankrijk niet.

 Ja, bij Nederlanders, Belgen of Britten maar niet bij de gemiddelde Fransmens. Maar laat ik die groepen nou bewust zoveel mogelijk mijden. Wat hier in de buurt aan niet-Fransen rondloopt, is niet mijn type mens. Het vooruitzicht weer dezelfde wereldvreemde types met parasitaire trekjes tegen het lijf te lopen weerhoudt me met regelmaat om lokale feesten te bezoeken. Voor mezelf benoem ik ze als 'het inteelt clubje'. Zo'n in alle verscheidenheid kleurloze massa van roddelzieke klaagstengels. Waar ze vandaan komen was niks, waar ze terecht zijn gekomen is niks en dat willen dan steeds weer van elkaar bevestigd krijgen. Zoals ik al zei. Niet mijn mensen.

 Dan maar wat meer op mezelf. Tussen de wal en het schip moet je niet met te velen zijn. Bovendien ben ik geen verkeerd gezelschap. En dan af en toe wat 1 op 1 contacten, zoals straks met mijn oudere stelletje of eens in de zoveel weken met Inez. Zo'n zelfde soort eenling, maar dan van Belgische origine.

Tegendraads

 Gisteren was geen willekeurig dipje. De stemming is omgeslagen. De wind waait uit een andere richting. Het weer en ik houden er niet dezelfde sinusoïde op na. Enige samenwerking lijkt te ontbreken. Nu het weer opkrabbelt, glij ik naar beneden. Goed dat ik een paar dagen weg ben. Me een beetje aan mezelf zitten ergeren als de zon schijnt, is niet het meest stimulerende voortuitzicht. Kijk .... dat is nu de betere 'self fulfilling prophecy'.

Miskleun

 Wanneer het gebeurd is, ik zou het niet weten. Het waarom doet ook geen bellen rinkelen. Ook in de terugblik geen opheldering. Ik kan de potentiële ogenblikken langs lopen. Zo druk was de dag niet. D'r is echter niks, dat er uitspringt. Geen onverwachte dwarszitterij. Geen doorgeprikte illusies. Weinig fouts vandaag. Natuurlijk is het achteraf gemakkelijk om momenten toe te wijzen en gebeurtenissen te benoemen. Mocht je er behoefte aan hebben, zul je moeite hebben met het onderdrukken van de verleiding. Het 'hoe en waarom' noch het 'wanneer' interesseert me in deze. Zo'n ramp was de dag nou ook weer niet. Hij was het gewoon niet. Niet wat ie had kunnen zijn, maar dat is een soort standaard, en ook niet wat ik me ervan bedacht had. Er zijn sterkere dagen, gelukkig. Kan gebeuren naar het schijnt. Zo'n afketser nemen we gewoon maar op de koop toe. Is anders geweest, maar ook voortslepend inzicht maakt vooruitgang mogelijk. Vroeg het nest in vanavond. Beslommeringen uit de hersenpan dumpen. Ademhaling  reguleren en dan ben ik waarschijnlijk al lang en breed ingeslapen. Dat is anders geweest, dus ook hier geen klagen. Morgen is morgen, niet mee bezig zijn vandaag.

Smaakvol

 Wat zou ik mensen nou voorschotelen, als ik ze vanavond te eten zou krijgen, privé of betaald in het midden gelaten? Een rare vraag? De laatste tijd niet voor mij. Steeds vaker popt het koken ergens in de dag op, zou ik het liefst de deur uitgaan om boodschappen te doen en lijkt me weinig aantrekkelijker dan klooien in de keuken.

 Mocht ik voor mezelf wat gangen achter elkaar willen plakken, dan doe ik er goed aan om groots denkend te beginnen. Na alle praktische relativering blijft dan met een beetje geluk een mooie maaltijd voor mezelf over. Dus, gezelschap van een persoon of 24, verdeeld over 8 tafels van 2 en 2 van 4. De meesten willen een glas Champagne als smaakreiniger. Daarbij dan lichte hapjes met een duidelijke structuur en een terughoudende smaakbeleveing. Rauwe kommervelouté, ongepelde garnalen met mierikswortel en mild-pittige parika pickels. Daarbij geroosterd melkwit. Natuurlijk zelf gebakken.

 De voorgerechten houden we simpel en smaakvol. Courgette met rookte zalm, boursin en bieslook gevolgd door een kraker van een bekende: plak gebakken bloedworst met in gewürtztraminer gestoofde zuurkool en daarop (mijn toevoeging) gemberijs. Een mooi Pinot Gris uit de Elzas is dan geen verkeerde begeleider.

 Het eerste hoofdgerecht rouget-filets, als die krengen graatvrij zijn te krijgen, met een kroket van wortelpuree, gepelde tuinbonen en gegrilde spelt. Vervolgens gewoon een stuk rood vlees, limousin of beter, frites van topimanbour en een mix van tuinverse sla in diverse kleuren en smaken. Via een mooie witte Duras bij de vis schakelen we over op een rode Bourgogne, Côtes de nuits voor het vlees. Alles in alle rust. Mensen moeten al etend het kletsen niet vergeten, liefst niet omgekeerd.

 Na een ijskoude tussenstop. Mijn voorkeur gaat uit naar een limoensorbet met een mooie wodka, die tegenwoordig lang niet altijd meer uit Rusland of Polen hoeft te komen. Graag met de nadruk op wodka! Voor het kaasplateau laat ik me in diverse winkels uitgebreid voorlichten en ik schenk er vanzelfsprekend een rode bordeaux bij uit ver vervlogen tijden. Port is me te Engels.

 De volgende smaakbeleving zal ijs zijn. In deze tijd van het jaar iets met aardbeien, peper en room om daarna, net voor de koffie van een taart te genieten opgebouwd uit meerdere smaken en verschijningsvormen van chocola. Als het dan tijd is voor de koffie, gaat dat gepaard met smaakexplosies in bonbonvorm en een oude Armagnac of Calvados ...... daarna eindigt alles ergens tussen nacht en ochtend. Ik krijg trek .... zo werkt dat!

Kaartje

 Post is geen dagelijkse gewoonte meer. Als, dan betreft het vaak reclame, geadresseerd of in de bulk èn rekeningen, nog te voldoen of al automatisch afgeschreven. Heel zelden, eigenlijk kan ik me de laatste niet herinneren, een brief, iets vaker een kaartje. Het laatste meestal of van moeders op de geijkte feestmomenten, zelf in elkaar geknutseld en met minimale tekst of van een van mijn zussen, nog steeds met riemen voor onder mijn hart. Als er dan een kaart met een exotische voorkant in de brievenbak ligt, zet dat wel aan het denken.

 Gerda en Frank zijn alweer wat maanden terug van hun winterse doorkruising van Rusland en China. Ook Joke heeft haar jaarlijkse Thailand retraite al tijden achter de rug. Wie zou de zon op hebben gezocht? Inez heb ik onlangs nog gesproken, die hangt niet aan de andere kant van de wereldbol. Al peinzend zie ik, dat de tekst in het Engels is. Nu word ik wel erg nieuwsgierig.

 Met excuses wordt me hier door een volstrekt onbekende persoon een riem onder mijn hart gestoken inclusief een terechtwijzing. Het handschrift maakt geen duidelijke keuze voor mannelijk of vrouwelijk. De naam (Kim Juan) kan wat mij betreft ook twee kanten op. De boodschap klinkt oprecht en raakt me, al heeft het door de referentie aan de dood van Yoland veel weg van een signaal uit vervlogen tijden. Een wazige poststempel spreekt echter van 03/05/14. De kaart toont een beeld uit Vietnam, een lotusbloemen plukkende vrouw, maar of de postzegel die herkomst bevestigd?? Wat op lettertjes lijkt, is zo miniscuul, dat kan ik niet lezen. De postzegel heeft iets Brits. Vraag me niet waarom.

 Mijn naam is correct geschreven, het adres is zeer volledig. Gegevens, die op deze manier niet van mijn blog komen, integenstelling tot mijn verhaal waaraan wordt gerefereerd. Deze mevrouw/meneer heeft behalve een hoop vertaalwerk, het huiswerk goed gedaan en ook de website van masvieux doorgeworsteld. En dat terwijl Blogger in de afgelopen maand geen enkel hit toont uit het ZuidOosten van Azië. Ik werd er gaande het beseffen een beetje stil van. Dank!

Kluwen

 Het begin! Alles staat of valt met het vinden van een begin. Niet dat je daarna freewheelend naar het end kunt, maar dan is er een oriëntatiepunt, een houvast waar je iedere keer naar terug kunt, als het ontrafelen is vastgelopen. Dat ontwarren is een vorm van puzzelen en als zodanig niet verkeerd. Heerlijk om mee bezig te zijn. Dagen aan vergooit. Maar een begin (of het eind, maakt in dit geval niet zoveel uit) is wel makkelijk.

 In feite zijn er diverse pogingen opgestart door de jaren heen, maar allemaal zijn ze gestrand. Geen begin, geen stimulerende ontwarring van wat maar blijft ogen als een onoverkomelijke berg. D'r zijn dozen uitgepakt die hier jaren hebben gestaan en er zijn diverse keren dozen ingepakt met het idee ze bij een verhuizing mee te nemen of net achter te laten.

 Het punt is dat de aard van de verhuizing steeds van karakter is veranderd. Eerst ging het van hier weg maar zou een soortgelijke activiteit worden voortgezet maar dan kleinschaliger. Toen moest de boel deels opgesplitst worden, omdat Yoland een tijd van het jaar in Utrecht wilde verblijven. Daarna bleef het idee van een kleinschaligere voortzetting "auf der Strecke". Vervolgens viel alles terug op mijn bordje en wist ik het even helemaal niet meer. Weer even gewerkt aan hetzelfde maar kleiner. Yoland's spullen opgeruimd. Langzaam de blik naar andere mogelijkheden gericht. Ineens was daar Oost-Europa en dat ziet er definitief uit gezien de investeringen van tijd en geld, maar is het het echt?? Of het volgende tussenstation??

Ontwaken

 Geld, belastingen, opruimen en inpakken. Meer zit er in dit korte weekje niet in. Had de accenten graag anders gelegd, maar de duvel speelt het spel hard. Vandaag regen, morgen regen, woensdag bewolkt, donderdag zon, vrijdag zon, zaterdag zon. Zondag vast ook nog en maandag regen. Wedje maken?? Dan hoop ik, dat ik verlies.

 Het heeft niet zoveel zin erover te zeuren. Geen invloed op, dus laat maar lopen en probeer waar mogelijk de ergste narigheden te ontlopen. Een beetje zoals met een vrouw bij het winkelen of een aannemer, als je hem al drie keer hebt gevraagd of het niet mooier, slimmer en vooral anders kan. Ach, maandag, voorjaar en in het voorportaal van een nieuw leven. Waarschijnlijk is het een beetje teveel belofte bij elkaar om de geloofwaardig te behouden.

 Deze week gaat wel lukken en laten we hopen, dat het voorjaar na het weekend niet weer in haar winterslaap terugkeert, dan zal de rest er ook wel van komen. Al blijf ik me erover verbazen, dat ik me wel bezig kan houden met stoom op de ketel houden van de verbouwing, maar er hier ter plekke geen millimeter beweging is te krijgen in de daaruit voortvloeiende consequenties. Denkvoer voor de komende dagen.

Noordelijker

 Langzaam weer reistijd. Voor de afwisseling gewoon een reis op vier wielen. Had graag zon t/m woensdag gehad om hier de boel netjes ipv nat en verkoekt achter te laten. De voorspellingen laten een geheel verkeerd beeld zien. Vanaf ik hier vertrek word zon voorspelt .... Hoe moet je dat nou opvatten? Die zon had ik de afgelopen anderhalve week moeten hebben en niet dat gezigzag tussen de buien door.

 Het rijdt natuurlijk een stuk prettiger met zonniger weer, maar het gaat er ook voor zorgen, dat ik de hele tijd zo'n knagend schuldgevoel heb. Alsof ik het weer in mijn planningen had kunnen betrekken. Als dat zo was, zou ik deze keer in de regen 'omhoog' rijden. Voor die twee dagen Utrecht had ik het hemelwater wel overleefd. Dat wordt anders als ik hier straks weer weg ga en ik de boel niet opnieuw heb kunnen maaien. Hoe prachtig pas gemaaid gras kan 'weg drogen' als de zon schijnt, zo'n ramp is het als het eerst kletsnat regent, aaneenkoekt en dan door de zon tot een bodembedekkende laag wordt ingedroogd. Dat komt een grasveld niet ten goede. Dan liever in Utrecht wat meer in café, restaurant en winkel rondhangen ipv door de stad struinen en op het kerkhof behelpen we ons wel met de altijd in de auto liggende plu.

 We laten het weer maar voor wat het is. Ik wilde naar Utrecht en komende weekend was de beste en eigenlijk ook de enige gelegenheid. Yoland's verjaardag. Niet die van het overlijden, maar die van het geboren worden. Het zou een pré-drempeljaar zijn geworden. Had ze nog geleefd, was ze inmiddels zeker weten bezig geweest met zich druk maken over volgend jaar. Alsof het allemaal wat uitmaakt. Inmiddels is ze bijna 7 jaar verlost van dit soort zinloos getob. Ik gok erop, dat haar dat, mocht ze er iets over zeggen kunnen, ook niet zou bevallen. Maar ja, wat wil je? Meer dan extra goed schrobben kan ik niet meer voor haar doen.

Belegen

 Rare dromen. Vreemd weer. Maffe stemming. Zondag ... Zou dat er iets mee te maken hebben? Lijkt me stug. Het feit, dat Nederland bijna het Songfestival had gewonnen, was de Oostenrijkse baard er niet geweest? Nee, daar kan ik me niks bij voorstellen. Dat dit het beste nederlandse resultaat is in bijna 40 jaar, kan ook niet verantwoordelijk gehouden worden voor de uit het lood hangende dag. Nee, maar dat ik die 40 jaar heb meegemaakt, dat is wel raar. Normaal gesproken gaan dit soort verwijzingen over mijn grenzen heen. Inmiddels zijn die echter zover opgerekt, dat d'r dingen binnen beginnen te vallen. Wordt je fijntjes herinnerd aan de tijd, die je in deze mallemolen meedraait.

 Nee, geen retro nou. Geen behoefte aan oude koeien. Was dat zo geweest, dan was ik wel het circus van de reünie's afgetrampeld, dat al jaren bezig is. Doen. Afsluiten. Opruimen. En wetende, dat ik absoluut niet zo'n opruimer ben, dan is het misschien ook te snappen, dat ik de boel niet weer te voorschijn ga halen, als het eindelijk is weggezet. En van de in werkelijkheid opgeborgen zooi is bij de verhuizing naar Frankrijk een hele massa door de versnipperaar en richting de tweedehands handel gegaan. Van wat hier nu bijna vijftien jaar in dozen heeft gestaan, is het grootste deel eenzelfde lot beschoren.

 D'r is nog geen doos nieuw gepakt. Daarvoor is in een onderstroom van mijn hersenpan een soort continue selectie aan de gang en dat al jaren. Eerst sporadisch, inmiddels bijna 7/7, 24 uur per dag. De verhuiswagen, die ik nodig acht, krimpt bijna maandelijks. Alles wordt gewikt en gewogen en dat niet eenmaal, maar steeds weer opnieuw. En iedere keer weer valt er meer af. Tot mijn beide auto's beperken zal niet lukken, maar de truck wordt kleiner dan die van Utrecht naar hier.

Driehoek

 Moeten. Kunnen. Willen.

 Waar dit naar toe gaat, weet zelfs ik niet. Het trio loopt al dagen rondjes in mijn brein. Alsof men voorbereidingen treft voor grootse of in iedergeval grotere zaken. Uitdagen, verketteren, minachten, negeren. Noem het op. Psychologische oorlogvoering tot in mijn nachtelijke belevingswereld(en) toe. Eens zien of een beetje aandacht meer duidelijkheid verschaft.

 Dit hele spektakel zou overbodig zijn, als ik zou kunnen wat ik wil en dat overeen zou komen met wat moet gebeuren. Zowel kunnen en willen als kunnen en moeten gaan zonder problemen samen door één deur. De schoen wringt bij de combi willen en moeten. Open deur, maar desondanks heb ik geen oplossing erdoor naar binnen zien schrijden. Wat ik wil, is qua kunnen geen probleem en heeft in andere omstandigheden zelfs een zekere noodzakelijkheid. Wat hier moet kan voor een groot deel vrij makkelijk, ware het niet dat mijn wil om er mee aan de slag te gaan, liever de kont tegen de krib gooit dan de neiging tot medewerking te vertonen. Een soort boer dus, die pacht en steeds weer denkt dat ie de eigenaar is.

 Vermoeiend dat soort lieden. Maar dit kennen we. Dit is de status quo van de afgelopen, zeg 7 jaar. Als er iets veranderd is, is het de onderlinge hanteerbaarheid. De laatste dagen ziet het er zelfs naar uit, dat de weerstand plaats maakt voor iets wat in de buurt komt van een verstandshuwelijk. Waarom dan die drukte? Mag hopen, dat ze voorjaar niet in het hoofd is gestegen. Geen nieuwe liefde. Geen tweede knieval voor deze plek. Als dit het streven is, dan geef het maar gelijk op. Die tijd is voorbij, kansen verkeken, bakens verzet. Die punt staat!! Dus?

Wonderland

 Wensen en verlangens steken met enige regelmaat hun kop op in je dromen. Natuurlijk ook je angsten, afkeren, etc, maar daar wil ik het nu niet over hebben. Dromen, dus, en het best werkt het vormgeven van je verlanglijstje-op-leeftijd via dagdromen. Gisteren realiseerde ik daardoor voor de zoveelste keer, dat mijn wensenlijst wel erg kort, eentonig en geheel vrij van extravante elementen is. Waar blijf ik steeds weer steken? In het eten, of ruimer gezien het tafelen. Waarschijnlijk zegt dat het een en ander over mijn persoon. Zal de experten raadplegen, mocht ik ze tegen het lijf lopen. Maar ook hier wilde ik het niet over hebben.

 Ik roep wel vaker, dat ik eigenlijk best tevreden ben met mijn leventje, enige oneffenheden daargelaten, maar blijkbaar is dat ook zo. Kom ook nooit zover, als ik mezelf de vraag van de drie wensen stel. Ok, gezondheid is wel zo handig, geld is erg praktisch en dan........? Geluk? Wat is dat? Daar kan ik niks mee, zegt de geest dan, graag wat concreter anders vervalt die wens.

 Wanneer ben je gelukkig? Zal voor iedereen anders zijn. Ben ik gelukkig in een Bentley of een Aston Martin? Behalve dat mijn C5 Tourer me af en toe al te groot is om fatsoenlijk overal te kunnen komen, lijkt het me wel aardig om er eens in gereden te worden. Zonder chauffeur heeft het helemaal geen meerwaarde. Dat prachtig grote huis dan met dito ruimte er omheen? Dat station is al gepasseerd. Een harem lijkt me een vorm van uitgestelde zelfmoord. Horloges koop ik voor een paar tientjes ipv tonnen en draag ze daarna (ook) niet. Kleren? Het is, dat in mijn blootje lopen me geen kick geeft, maar verder. De rest is kleingeld ...... muziek, boeken, wijn. D'r blijft weinig, misschien wel niets over. Ok, ik wil vandaag wel naar Perigueux, ben te laat opgestaan en moet bovendien grasmaaien. Maar heeft dat iets met gelukkig zijn of worden te maken? Lijkt me niet.

 Het klinkt me wat 'leeg' in mijn oren, maar waarschijnlijk is dat tevredenheid. De al vaker benoemde saaiheid, die je leven vervult als alle scherpe hoeken en belemmeringen zijn weggewerkt. Wat blijft dan over? Precies ..... uitgebreid eten en drinken, lang tafelen zonder overmatigheden, in goed gezelschap en een aangename omgeving. Laat die derde wens maar vervallen of doe er iets mee voor de algemeenheid.

Puik!

 Vier vliegen in één klap. Daar mag ik me best wat veren voor in mijn reet steken. Om te beginnen een klus geklaard. Zomaar, alsof het niets is, terwijl het toch eentje uit de categorie was, waar normaal gesproken Brugman in het kwadraat zich resultaatloos blaren op z'n tong kan kletsen in een poging mij er toe aan te zetten. Nee, niks van dat alles. Schep gepakt. Dijk af gelopen. En gedaan wat gedaan moest worden.

 Geen uren werk, maar zwaar werk. Blubber scheppen. De opvangbak schonen waar (een klein deel) van het water van het riviertje via een rooster het meer in loopt. Zand, bladeren en erger. Deels opgedroogd, want sinds begin van de herfst afgesloten. Schep in de modder en met de benen en rug als hefboom het zooitje met een soepele draai vanuit die zelfde rug 2 meter hoger op de kant mikken. Zweten geblazen en, je kon er op zitten wachten, een schot voor open doel voor het hele zwikkie verkeerde gedachten. En toen, als klap op de vuurpijl, brak de steel van de schep in tweeën.

 Nog lang niet op de helft. Normaal gesproken het signaal om er mee te kappen. Dit keer de boel echter niet de boel gelaten en met gehalveerde schepsteel verder gewerkt. Inmiddels was de adem z'n regelmaat verloren. Mijn draai werd beduidend minder soepel door het verkrampen van de ene spierbundel na de andere in mijn bovenlijf. En het duveltje op mijn linkerschouder zat handen wrijvend te wachten tot het hart het zou begeven.

 Heerlijk. Van God en het mobiele netwerk los. Een kilometer of twee verwijderd van de mogelijkheid van een andere menselijke ziel. Hoe langer ik stil blijf staan, hoe meer muggen van de geboden kans gebruik maken. Terugschakelen en verder scheppen. Tegen de tijd dat de bak geschoond was, had ik mezelf compleet opgefokt. Je mag je afvragen wat erger is de fysieke inspanning of de psychische achtbaan in mijn brein. Op de weg terug, door een rare miezerige regen, kalmeerde het zooitje gaandeweg. Bak schoon, fysieke grenzen afgetast, tegenslag weggewerkt en de verkeerde gedachten een dikke vinger gegeven. En dat alles in de regen. Eigenlijk vijf, dus.

Plaatje

 Heerlijk, gezeten in de zon, onder een parasol, uitzicht over zonweerkaatsend water, een glas koele droge witte wijn onder handbereik, een menukaart vol aantrekkelijke keuzes, aangenaam gezelschap, vlotte bediening zonder knipmesneigingen, de hele middag (en avond) ter verspilling tot mijn beschikking en de wetenschap dat het morgen zonder problemen herhaald zou kunnen worden.

 Het paradijs bestaat dan wel niet, maar er zijn toch samenstelsels te bedenken, die er heel dicht in de buurt komen. Prettig is dan, als je de boel obv eigen ervaring kunt inkleuren. Kroatië was niet verkeerd. Het bouwde verder aan het beeld waar de Italiaanse Adria ooit de basis voor heeft gelegd. Hoewel water erg veel heeft, zou er ook een snufje Arosa aan toegevoegd moeten kunnen worden. Zo'n prachtig strak blauwe, zonnige winterdag in februari. Je voelt de zon aan kracht winnen terwijl je oog over de sneeuwwitte vlaktes glijdt zover het oog reikt. Andere sloven zich uit op ski's en jij neemt nog een glas goed gekoelde Weißburgunder. Je ziet de overlap ontstaan.

 Maar we zijn er nog niet. Als we dan toch het onmogelijke mogelijk gaan maken, dan graag nog de boerenkeuken en het zonterras pal op het zuiden van het oude uit de kluiten gewassen huis tegen de flanken van een heuvel ergens in Umbrië, natuurlijk ook de ruimte en rust waar deze plek ons ooit mee naar Frankrijk heeft gelokt en dat alles graag op een plek waar het beste van Parijs en Toulouse samenkomt .... Er is maar één plek in mijn ervaringsbaggage, die bij dit totaal een beetje in de buurt komt ..... Barcelona. Zijn dromen voortekenen of simpelweg mogelijkheden??

Vagelijk

 Met wie of wat kruis ik vandaag de degens? De aannemer? Een vrouw? Mezelf? De omstandigheden? Of doen we vandaag rustig aan? Doe maar geen bloed aan de muur. Geen zin in extra schoonmaakwerk. Hooguit een Hitchcockiaanse dreiging. Het is mistig. Past wel bij deze ochtend. Jammergenoeg geen Cd van Ennio Morricone. Dan open je tegenwoordig de stream. Toch? Hadden ze hier van glasvezel geweten, dan had dat misschien gekund. Hoewel me wennen aan meer digitale luxe geen slim idee lijkt met de aanstaande move richting het Oost-Europese platteland.

 De klanken van "Once upon a time, etc" bedenk ik me d'r wel zelf bij voor deze keer. Mocht deze behoefte vaker de kop opsteken, koop ik alsnog een Cd, waar dan weer driekwart of meer muziek op staat, waar ik geen behoefte aan heb. Of alles klinkt een beetje hetzelfde. De stream heeft ontegenzeggelijk wel wat. Al heb ik zelf al vaker gemerkt, dat bepaalde nummers zo aan de setting van een Cd zijn verbonden, of zelfs Lp, dat het nummer aan glans verliest, als het in een andere combinatie van liedjes wordt afgespeeld. "New York, New York" van Franky boy is zo'n Cd, maar d'r zijn zat andere voorbeelden als Nina Hagen of Fleetwood Mac.

 Stom zo'n volgorde. Uitvoering is een meer logisch verschil, wat soms voor grijze haren kan zorgen. Hoe voorkom je dat soort missers in een stream? Staat bij elk nummer aangegeven van welke orginele Lp of Cd het afkomt, verschijningsjaar of het re-mix moment?? Ik dwaal af. Ik ga me in de mist storten en zien welk resultaat valt te bewonderen als de boel opklaart.

Gètverdrie

 Aardig wat meters gemaakt vandaag. En daar zit me danig wat dwars in die hoek. Ik krijg het mijn bek niet uit, dus misschien maar goed, dat het via het toetsenbord gaat: Het ..... gaf ..... best ..... wel ..... een ..... beetje ..... voldoening. Misschien wel meer dan een beetje zelfs. Niet het doen, dat blijft steken in een verplicht nummertje, maar het resultaat.

 Steeds vaker duiken fragmenten op van oude sentimenten, spoelen aan als wrakhout na een scheepsbreuk. Het echte degelijke werk keert wonderwel redelijk ongeschonden terug aan land. Het is een kwestie van het oppakken, links laten liggen of openstaan voor de welgemeende opdringerigheid. Verleiden kun je het niet noemen. Het is meer een kwestie van bonken op mijn deur en niet zo zuinig ook. Meestal laat me dat echter koud.

 Maar aanhoudend bonken geeft barsten en door barsten wil wel het een en ander doordringen. Die aanhouder, hè, het werkt echt. Ook als je er niet op zit te wachten. Misschien was het het vallen van de avond. Je moet oog houden voor alle mogelijkheden. De lichtverandering, de geuren en het zakken van de temperatuur. De combinatie. De herinnering. We houden de boel in de gaten.

Kadans

 Het lijkt er, zeker sinds de laatste terugkeer een beetje op, alsof mijn leven zich langzaam bij een hanteerbaar stramien neerlegt. Regelmaat is niet het goede woord. Het is meer ritme. Dat heeft natuurlijk vaak iets heel regelmatigs, toch is het anders. Hoe dan ook. Het geeft rust. Geen voortdurend geworstel met willen en moeten. Minder denken, makkelijker doen. Het blijkt te kunnen, ik bedoel: te werken.

 Slapen (lang), koffie, blog, honden, huishoudelijkheden, lunch, noodzakelijke bezigheden mn buiten, borrel, koken en dan is het wat rommelig, totdat ik weer (vroeg) in mijn bed duik. De avonden zijn de laatste hord, die nog steeds niet soepel wordt genomen.

Ergst

 Als ik nu zou moeten kiezen, zou ik het niet weten. Wie van beide is het rampzaligst?? Het is, dat de categorie "Vrouwen" enige onmiskenbare voordelen heeft boven de groep "Aannemers". Misschien moet ik zelfs bekennen, dat vrouwen zo'n ramp nog niet zijn. Beide categorieën zijn echter aan elkaar gewaand, als het gaat om zaken als communicatie in het algemeen en luisteren in het bijzonder. Wat in die koppen zit, daar is op geen enkele manier doorheen te komen. Wat vandaag wit is, is morgen blauw en dat het dan gisteren wit was ...... "Ach. Werkelijk?"

 Werelden met een zeer eigen logica. In beide gevallen gebasseerd op "misplaatst beter weten". Bij de aannemers vanwege een vermeend overwicht door ervaring en bij de vrouwen, omdat de punt van hun eigen neus al buiten hun bereik ligt, laat staan wat daar aan voorbij gebeurt. Onmogelijke mensen. Nu zijn mensen dat in het algemeen al, maar met een beetje bikken is de rest meestal nog wel iets aan het verstand te peuteren. Niet de vrouwen noch de aannemers.

 Bij vrouwen probeer ik me daarbij neer te leggen, er het beste van te maken. De juiste mantel weet een hoop aan het dagelijkse zichtveld te onttrekken. Bij aannemers weiger ik dat echter. Gelukkig blijft ik niet de rest van mijn leven met die bouwmeneren bezig. De komende weken zal echter nog menig noot gekraakt moeten worden. En dan niet ieder z'n eigen noot, maar samen dezelfde graag.

Wisselvallig

 Een beetje rust in de tent. Ik doe, wat ik doen moet. Alles loopt, al is het niet op rolletjes. Vandaag nog droog, dus maaien en dan vijf dagen met tenminste een deel van de dag regen. Gezien de temperaturen van rondom de twintig graden mag dat groeizaam weer heten. Omstandigheden, omstandigheden, omstandigheden. Die zouden een stuk beter kunnen. Een kleine week zon was me liever geweest. Op deze manier blijven we voorlopig achter de feiten aan lopen. Zelfs de grote lappen zijn, ondanks het doorzettingsvermogen van gisteren nog niet allemaal gedaan. Over randjes, kantjes en weelderige braampartijen ga ik het nieteens hebben.

 Weinig aan te doen. Goed om eens stevig te mopperen, maar verder nergens geschikt voor. Ja, om de blik weer naar binnen te richten. Niet bij mij, maar bij het huis en mijn daarin rondslingerende rotzooi. Het zal er toch eens van moeten komen. Ook zonder koper nadert het definitieve vertrek gestaag. Kom op, als het een beetje mee zit, is het voor de laatste keer. Mocht ik nog een keer gaan verhuizen, beperk ik mijn baggage tot creditcard en paspoort. Ok, ook smartfoon, tablet, iPod en laptop. Hoewel ik me af en toe afvraag, hoelang het aantrekkelijk blijft om bijna 24-uur per dag naar een of andere vorm van een scherm te staren. Ga ik na de (a)sociale media ook hier afhaken? Zou me niks verbazen. D'r is weinig in mijn leven, dat de hype-fase overleeft heeft. Maar daarover een ander keertje. De dag roept en ik kan mijn Oost-Indische doofheid nergens vinden.

Eieren

 Eén van de minder noodzakelijke inkopen gisteren was een braadpan, nee koekenpan heet het, geloof ik. Zo'n plat geval met een steel ipv twee handvatten als greep. Ik braad en bak erin en zeker weten nooit koeken, maar toch. Een ding om ook spiegeleieren en omeletten in te bakken naast de biefstukken en ander spul.

 Jaren, 25 geloof ik, geleden dure pannen gekocht. Roestvrijstaal, strakke vormgeving, spiegelende buitenkant. Ondanks zo goed als dagelijks gebruik zien de pannen nog steeds (bijna) zo uit, als toen ik ze kocht. Vanzelfsprekend zijn ze niet verroest, gelukkig geen deuken in de vormgeving èn nog steeds een genot om ze af te wassen en glimmend op te poetsen. Kortom een lust om naar te kijken, mee te werken en schoon te maken. Wat wil een keukenverslaafde nog meer?.

 Nou, bijvoorbeeld fatsoenlijk eieren bakken. Iets wat me in de koekenpanversie van de glimmertjes nooit is gelukt. Ja, met een mm olie of meer in de pan wil het wel lukken. Maar ik hoef mijn gebakken eieren niet druipende van het vet op mijn bord. Dus kwam op een gegeven moment de anti-aanbakpan de keuken binnengeslopen. Altijd haat-liefde gebleven, eerst enkel voor de eieren maar in de actieve tijd hier vrijwel onmisbaar voor alles. Eens in de twee jaar vervangen en mijn geweten kon het net aan.

 De afgelopen jaren is het ene na het andere formaatje anti-aanbak in het recycletraject verdwenen en niet meer vervangen. Daardoor stond ik van het weekeinde eieren te bakken in één van de pannen, die daar ook na 25 jaar of meer nog steeds niet geschikt voor is. Dat gaat van nu af anders. Namelijk met een stalen pan, die uitstekend te gebruiken is voor biceps-oefeningen bij het fitness. Moet eerst 'ingebakken' worden, maar daarna schijnt ze prachtige spiegeleieren opleveren. En dat voor 1/10 in euro's wat ik voor de andere pan in het verre verleden in guldens heb neergelegd. Wij zijn benieuwd.

Gammel

 Dat mijn enthousiasme niet spontaan in vuurwerk uitbarst, als ik hier aan de slag moet met zaken, die mijnsinziens hun zin hebben verloren, mag ik bekend veronderstellen. Maar soit, je doet of probeer te doen wat gedaan moet worden. Gooit daarvoor alle denkbare middelen in de strijd. Ziet af. Lult jezelf de oren van de kop. Gooit het waar mogelijk op een accoordje. Weet bij tijd en wijle zelfs verloren gewaande tevredenheidsgevoelens boven water te halen.

 Waarom dan de boel zo nodig verder op de spits drijven? Misschien exageer ik de boel wat, maar fluitend aan de slag ga ik al jaren niet meer. En dat van dat ompraten van mezelf is niet bepaald overdreven. Maar moet ik nou ook nog eens met een zieke kop bedenken "Niet zeuren, doorwerken!"? Dit is de tweede keer dat de allergie de kans schoon ziet om me dwars te zitten. Van het genies raak ik niet onder de indruk. Gejeuk in ogen, keel en oren went. Maar nu weer dat onsmakelijke gerochel en een bonkende kop met volgepropte holtes. Het verklaart de moeheid van afgelopen dagen een beetje. Maar schiet ik daar iets mee op?

 Balen. Onhandig en ongewenst. Zowel het rampenhoofd als het werken ermee. Heb ik keuze? Eigenlijk niet. Dus de volgende stap maar in het doorbijt-en-doorgaan gebeuren en het snot eruit lopen.. Vier jaar geleden zou ik mezelf voor gek hebben verklaard. Misschien wel zo normaal ook.

Luchten

 Het heeft iets pesterigs, iedere keer als ik de auto niet in de binnenstad kwijtraak, 'm onder de bomen op het W. Churchillplein parkeer en bevrijdt van alle dagelijkse beslommeringen de stad in slenter. Het is niet de herinnering aan die Engelsman, dankzij wiens onverzettelijkheid de Fransen geen Duitsers zijn geworden, daarvoor drinkt men hier massaal whisky. Nee, het is het gebouw, waarop ik uitkijk, voor ik de auto verlaat. De plek, waar sinds twee jaar die tachtiger uit mijn dorp zit, die zo nodig zijn oudere vriendin naar de eeuwige jachtvelden moest knallen, toen die, verstandig als ze was, voorbereidingen trof voor de tijd, dat het fysiek allemaal wat minder zou gaan. Hij zag het niet zitten om Le Chalard te verlaten. Nu zit hij in Limoges. Kijkt uit over waar hij eigenlijk niet eens wil zijn. Slim is anders. Voor al die anderen, waarvoor het zeer herkenbare bezoek vaak op de stoep staat te wachten, zal dat anders liggen.

 Ja, het is teveel bij elkaar en ik ga nog wel een paar keer schoffelen voor een beter resultaat. Waar het om gaat, is, dat ik een erg aangename middag heb gehad, ondanks het feit dat ik me zo vaak opgesloten voel op deze plek hier. Die blok aan het been maakt het me niet onmogelijk om te doen wat ik wil. De belemmeringen zitten tussen mijn oren en zijn geen vier bakstenen muren en met tralies voorziene ramen.

 Het kan deels best aan het ontzettend meevallende weer hebben gelegen. Feit is dat het lang geleden is, dat ik zo ontspannen door de straten van Limoges ben geslenterd als vandaag. Eerst in de buitenring wat noodzakelijkheden gescoord en daarna domweg door de stad gelopen. Eerst richting een restaurant voor de lunch, daarna in muziek gesnuffeld, een nieuwe headset gekocht, verbaast naar het neerdalen van een miezerig buitje gekeken, chocola overwogen en afgewezen, étalages gescand en met een grote slinger terug naar de voet van het bewaarhuis. Gewoon omdat ik het genoeg vond. Niet gedreven door zenuwen, neigingen tot paniek, fyiek onwelbevinden of een of andere vorm van schuldgevoel. Gewoon genoeg Limoges voor vandaag.

Vandaag

 In Nederland kan de hypocriete aandacht voor de IIe WO weer voor een jaartje in de kast. In Frankrijk worden de sjerpen te voorschijn gehaald om ze glad te strijken. Kunnen ze lekker nog effe uitwaaien en zich bevrijden (vat je 'm?)  van de muffe bewaarlucht. Voor mij een dag als alle anderen, minder dan gisteren en hopelijk ook dan morgen. Minder qua weer (bewolkt), minder qua maaien (geen), minder qua enthousiasme (normaal). Gewoon een stapje terug en morgen weer verder mn buiten. Gisteren was niet verkeerd, volkomen belachelijk maar niet uitzonderlijk genoeg om daarover in herhaling te vallen.

 Een dagje freewheelen. Overspannen bogen bewaren we voor betere momenten. Dingen doen in Limoges. Een paar noodzakelijkheden en veel vrijwilligs. Struinen, zitten, kijken, verwonderen, overdenken en nog wat van die aangename tijdspasseringen.

Absurditeiten

 Het tekstmoment voor vandaag is gepasseerd. Een tweede koffie als overgang naar de afwas en dan laten we ons meeslepen door de sleur van de dag. Iets over nertsen, bont en Nederland leek even nog voor een oprisping te zorgen. Maar om nou alweer over het hoge hypocrisie gehalte van de gemiddelde Nederlander te hebben, dat gaat zelfs mij vervelen. Is bont luxe en biefstuk niet? Mag leer wel maar bont niet? Ach ... misschien moeten we ons eens gaan verdiepen in het leed dat we veroorzaken door slakroppen te snijden, walnoten te kraken of ons te verplaatsen van A naar B, ongeacht of dat per vliegtuig, trein, auto, fiets of benenwagen gebeurd. Die massaslachting onder insecten en kleiner kruipsel is absoluut onaanvaardbaar, daar zijn die paar nertsen niks bij. Laat de mens het bij zichzelf houden. Kannibalisme is zo gek nog niet!!

 Maar goed daar wilde ik het niet over hebben. Want bijna erger dan lullen over het weer met de buurvrouw. Er moet geruimd en gemaaid worden. Mijn nieuwe machien heeft ook een koplamp, misschien de nacht in maaien? Zoals mijn pachter met zijn tot lichtorgel opgetuigde PS-monster?? Ach, het wordt met het jaar, de maand, bijna met de dag absurder, om hier nog bezig te zijn. Dan past nachtelijk grasmaaien prachtig in de kaders. In het schijnsel van die ene lamp, extra jas en trui, thermoskan koffieverkeerd om me nek en de klanken van "The Wall" in mijn oren. Nog ff en ik ga het doen ook ...

WAWO

 Mooie ochtend, goeie nacht. Nou de dag niet verklungelen. Gisteren mocht het deels, het was tenslotte zondag. Vandaag geen uitvluchten. Ja, zat natuurlijk, maar we gaan daar niks mee doen. De kop moet er ook buiten vanaf. Het gras lacht me uit. Een koppie kleiner zal ze leren.

 Rustig aan beginnen. Denken vrijaf geven en het doen aanmoedigen. Ergens zou ik een stimulans, een extraatje uit de hoed moeten zien te toveren. Dat duwtje in de rug, waarmee ik de omstandigheden het nakijken geef. Zo vroeg in de ochtend schrijft het misschien wel aardig maar, die flitsende ideeën liggen dan nog op een oor.

 Gewoon maar de standaard riedel; honden, pannen, beddegoed en papierzooi. Het in beweging komen gaat me lukken, de machinerie draaiende houden is een andere zaak. Maar daar zijn al vele slechtere momenten geweest. Eigenlijk heb ik er wel vertrouwen in vandaag. De vonken zullen er niet vanaf vliegen. Is lang geleden, dat ik soms die behoefte kon voelen. Doorgaan, bezig blijven is voldoende. Van het een komt het ander en voor je het weet, sta je versteld van jezelf...... Grapje.

Dodelijk

  Gisteren dodenherdenking in Nederland. Donderdag staan al de Franse burgervaders bij de herdenkingsmonumenten. Ik ga me d'r niet meer mee bezig houden. Het zal nog ff duren voordat de Volkskrant kan koppen "Laatste overlevende, die de IIe WO heeft meegemaakt, overleden."  Zeker als de baby's, die net voor de bevrijding geboren zijn, mee worden geteld. Termen als "Derde generatie holocaust slachtoffer" kan ik niet meer serieus nemen. Het is een hypocriet spektakel in meervoudige betekenis.

 Het zou beter zijn om energie te steken in het in praktijk brengen van zaken als respect en toleratie. Een halt toe roepen aan fenomenen zoals de "digitale heksenjacht" maar ook een stokje steken voor de alsmaar toenemende controle door overheden van alles en iedereen zonder fatsoenlijke reden. Alles steeds weer camouflerend toegedekt met de beste bedoelingen. Straks is alles en iedereen zo rondom gedocumenteerd, al het doen en laten bekend, de aanwezigheid permanent geregistreerd, uitspraken vastgelegd, uiterlijk periodiek bijgehouden, fysieke manco's gerapporteerd, etc. De mogelijkheden van "de druk op de knop" nemen angstaanagend toe. Als je dat vergelijkt met het werk, dat de SS gehad heeft met het bijeen harken van de joden .... Die sluipende verstikking zet me meer aan het denken, dan de mogelijkheid van een gewapend conflict met dode Nederlanders .... de rest werd niet herdacht, toch??

Oppotten

 Net blogbijdrage 1200 de digitale wereld ingeplempt en in mijn hoofd bezig met een (volgend?) stukje over krimpende teeltballen vanaf een bepaalde leeftijd als gevolg van een IQ, dat krampachtig boven de 150 probeert te blijven. Vraag me niet waarom. Mijn fantasie kan ook ik niet altijd volgen. Maar die ruimte is er weer en dat is goed.

 Naast 1200+555+299+62+43 blogbraaksels, de plaatjes buiten beschouwing gelaten, constateerde ik gisteren, dat mijn dagboek de 1100 A4'tjes nadert. Elfhonderd pagina's volgestouwd met "Times New Roman"-tekst van net 10 punten groot. Behalve dat je gerust kunt stellen, dat ik aardig wat afschrijf, heb ik zo mijn vraagtekens bij de aardigheid van wat ik schrijf. Niet qua 'lief en leuk' zijn voor anderen, maar meer qua leeswaardigheid. Overstijgt die het niveau van de simpele registratie? In de blogbijdrages probeer ik daar nog bewust moeite voor te doen. In het dagboek lijkt het me meer een toevallige bijkomstigheid, mocht het lukken.

 Is het belangrijk? Een niet onbelangrijke vraag. Ik zou het moet doorlezen om die vraag te beantwoorden. Laat ik daar nou niet zoveel behoefte toe voelen. Geschreven is kwijt, weg, gedumpt. Ik ben ervan af. Maar wil ik, dat een andere er ooit iets mee moet, doet of wil?? Stom eigenlijk, om je dat af te vragen. Of niet? Daar komt die Duitser om de hoek kijken, die zo af en toe door mijn leven is gefietst: Kempowski, Walter. Noteer je iets omdat het bijzonder is, of wordt iets bijzonder, omdat je het noteert. Daar zal ik de restanten van mijn IQ eens tegen aan gooien, ongeacht of dat ten kostte van mijn ballen gaat.

Mooist

There's a world of sun and sand

Full of sky and far from land
Where evening breezes caress the shore
Like a gentle comforting hand

Fragrant blossoms, honey bees
Careless laughter upon the breeze
And lovers fade into pools of deep
Purple shadows among the trees

Listen to the ocean, echoes of a million seashells
Forever it's in motion
Moving to a rhythmic and unwritten music
That's played eternally

The sound of a seagull's distant cry
His wings like parentheses drawn in the sky
And two white birds clinging like foam
To the crest of a wave rolling by

The silence of noon, the clamour of night
The heat of the day when the fish won't bite
These are the things that remind me of
The day you sailed out of sight

Listen to the ocean, echoes of a million seashells
Forever it's in motion
Moving to a rhythmic and unwritten music
That's played eternally

"Listen to the ocean" van Nina & Frederik, de meest perfecte combinatie van stemmen, tekst en muziek, die mij ooit ter ore is gekomen. Niet eens vanwege speciale herinneringen, een bijzondere gebeurtenis of ander uitzonderlijks. Gewoon straight en naked ... woorden, stemmen en muziek.

Strategie

 Beter maar niet anders. De dag vordert en slingert van links naar rechts afhankelijk van wat net op mijn bordje valt. Potentiële kopers nemen mijn denkwereld in beslag, een internetdiscussie laat me enthousiast opveren zeer tot leedwezen van mijn gesprekspartner, de soepen krijgen stap voor stap vorm, de zon blijft schijnen en het gras is nog steeds kletsnat. Inmiddels draait het befaamde 45-toeren bandje op de achtergrond en heb ik me een kir-rosé ingeschonken.

 Het leven normaliseert bij gebrek aan beter. "Im schönen Schwarzwald" zou ik ook willen zijn. Eigenlijk overal waar het een beetje is, zoals ik het de afgelopen jaren heb leren waarderen, als het maar niet hier ter plekke is. En ben ik weg, voelt het weer niet goed aan, omdat de boel niet afgerond, opgeruimd en afgesloten is. Ik zal niet weer zeuren over de eigenschappen van de mens, maar raar blijft het.

 Het wordt weer tijd om de denkprocessen van het vuur te halen, het 'doen' in het middelpunt van mijn aandacht te schuiven en het geploeter vanaf de zijlijn aan te moedigen. "Spiel mir den Walzer d'Amor" en andere 'Traumereien' moeten richting de reservebank. Het moet met wat ik heb, ook als het niks oplevert.

SVZ

 Zonnetje schijnt buiten en binnen. Niks fitter, wel wakkerder. Minder verkrampt maar daarvoor zo stijf als een plank. Gaat er aan staan. Mijn nieuwe dag. Notabene een zondag. Na een korte nachtelijke oprisping geen spoor meer van de verkeerde gedachten. Geen kwalijke kortsluitingen. Geen foute fantasieën. Wie weet is de geest terug in zijn fles.

 Vandaag staat soep op het programma. Gisteren bouillon gemaakt en vannacht laten afkoelen. De vetlaag is mooi zacht groen. Is me nooit eerder opgevallen, maar zal door de bos verse maggie komen. Tomaten pellen en ontpitten. Wortels schillen. Wie raspt die dingen nog sinds dunschillers bestaan? Aardappels dito en de nodige tenen knoflook schoonmaken. Vier ingrediënten, 3 soorten soep. Weekje onder de pannen.

 Tijdens het lof zit ik zeer waarschijnlijk op de grasmaaier en de gaatjes tussendoor en achteraf mag het onkruid zich verheugen op mijn dodelijke aandacht. Minder dan twaalf uur maken meer dan een paar werelden verschil. Tenminste vooralsnog. Het weer is een rots in de branding vergeleken met de voorspelbaarheid van stemmingen.

Afdwingen

 Helder moment in het vorige stukje. Benoemen = bezweren. En aangezien schrijven niks anders dan benoemen is, ben ik dus in feite met bezweren bezig! Niet altijd, maar zeker op de momenten, dat een wens tussen de regels doorspeelt. Soms goed herkenbaar aan de drammerige hoeveelheid tekst, die op een dag zoals deze het blog ingeperst wordt. Volgens mij heb ik het zelfs meermaals in een soortgelijke richting benoemd.

 Maar het klopt, het is een vorm van afdwingen. Een mengsel van redeneren, overtuigen, smeken, uitleg, verleiden en soms ook een poging tot regelrechte koehandel. Moet zeggen, dat het kopen van een nieuwe laptop misschien niet leuker, maar wel stukken eenvoudiger is. Je legt het geld neer en neemt het ding mee. De rest in het leven vereist heel wat meer loven en bieden en vooral geduld en doorzettingsvermogen.

 Het geschrijf is daarin een beetje de vaseline, die het ergste geschuur weet te ondervangen. Meer invloed via mijn woorden is een erg aantrekkelijk idee, maar vooralsnog ontbreken daar de concrete aanwijzigingen voor. Net als voor bidden, babbelen met bomen, kaarsjes branden en vragen stellen aan het Universum. En wat die kip betreft, die zie ik liever op mijn bord of in de soep, dan er pas geslacht in rond te wroeten.

Inzage

 Belgisch gerstenat noch siësta hebben invloed op het buitensporig moeë gevoel. Ik kiep niet om, maar voel me ook niks fitter. Erger zelfs. De boel verkrampt vanonder mijn schouderbladen vandaan. De machinerie van het verkeerde gedachtengoed is onmiskenbaar in beweging gekomen. De dood is dan wel niet ingetreden, denk ik tenminste, maar wel binnengetreden. Heeft een stoel gepakt en kijkt me ongegeneerd aan. Zeg niks, doet niks, volgt mijn doen en laten met donker starende blik in vertraagde beweging. Dit is nou werkelijk niet waar ik op zit te wachten. Ongenode gast. Hirngespens, zoals een deel van mijn oosterburen zou zeggen. Ongrijpbaar autonoom gedachtengoed. Eenmaal uit de fles, irritant aanwezig.

 Dat wordt straks weer 'Adem in - Adem uit - Etc.' Ontspannen. Relativeren. Innerlijke heisa, waar ik me slechts vagelijk van bewust ben, laten uitrazen. Èn benoemen, tenminste trachten het beestje z'n naam te vinden. Het ontzenuwt, soort van bezweren, hoe je het ook wendt of keert. Of je het nou via de ingewanden van een uiteengereten kip, dubieuze botjes, kaarten of sterren doet of het psychologisch debunkt, de grootste tegenslag, die je je vijand kunt bezorgen, is hem ontmaskeren. Helaas ben ik daar tot op heden slechts gedeeltelijk in geslaagd. Toch die kip maar proberen??

Tweestrijd

 Het is echt niet normaal. Ik loop er voor mijn gevoel bij als een zombie. Net zo geel, groen en grauw met afhangende schouders en slepende voeten, als ze in menig computerspel figureren. Alleen de bloedspetters in gezicht en op de kleren en de links en rechts uitstekend botten ontbreken. Tenminste .... ontbraken vanochtend, toen ik bij het tandpoetsen in de spiegel keek. Waarbij ik, als ik me goed herinner, dacht "Dat ziet er beter uit, dan het voelt.". Misschien moet ik het ff controleren. Voor je het weet, hou je vast aan een zelfgecreëerde werkelijkheid. En dat dat uiteindelijk vies kan tegenvallen, heb ik zeer recentelijk nog op mijn ervaringslijstje kunnen bijschrijven.

 Heet dit jet-lag? Kan dat? Van nauwelijks 2,5 uur vliegen? En dan ten tonele verschijnen met een vertraging van drie dagen? Lijkt me eerlijk gezegd enigszins aan de stugge kant. Is eigenlijk ook weinig interessant. Belangrijker is de vraag. Plat of niet? Geven we er aan toe of moffelen we het onder het tapijt? Pitten of pappen? Wat is slim in deze? Is het mogelijk slim te zijn in deze? Hoe gaan we dit aanpakken? In bed liggen en kijken of slapen lukt of gooien we d'r een duvel tegenaan en als de plumpudding dan niet als een soufflé op de tocht ineen zijgt maar doormodderen tot een meer normaal bedtijdstip in de avonduren?? Wat is wijsheid, als je niet eens weet of je slim kunt zijn in deze situatie? Daar zwiep ik weer. De Grand Canyon is er niks bij.

Denkfout

 Pillen werken niet! Is dat nieuws? Lijkt me niet. Ieder wel denkend mens kan van 1 en 1 2 maken. Maar het rondzoemen van dit gegeven zal de pharmaceutische industrie niet blij maken. Dus moet hier iets gebeuren. Want het kan natuurlijk niet, dat als je de halve wereld eindelijk kwalen aan hebt gepraat, omdat je anders je produkten aan de straatstenen niet kwijt raakt, die consumenten gaan beseffen, dat het, wat hen aangepraat is, of niet werkt of levensgevaarlijk is.

 Ieder normaal weldenkend mens, die eerst al van 1 en 1 2 heeft gemaakt, zou dan zeer waarschijnlijk of zelfs natuurlijk teruggaan naar het produkt en dat verbeteren. Daar scheiden zich de wegen van pharma en weldenkendheid. Het is niet de pil die fout is ..... de mens zit verkeerd in elkaar.

 Laat de heren doktoren nu wel begrijpen, dat ze de mens niet 1,2,3 kunnen veranderen. Een andere list is noodzakelijk. Een genetisch paspoort!! Ditmaal met de smoes om de enzymenpopulatie in de lever in kaart te brengen en op deze wijze de dosering van het gif, wat pillen gewoon zijn, op de persoonlijke behoefte (Lachen mag!) af te stemmen. Hier wordt niet voor het eerst met een dikke bertha op een vlo geschoten.

 Kortom .... het zoveelste pleidooi voor een algehele dna-registratie. Natuurlijk onder het mom van vele goede bedoelingen, dat heet marketing, zonder de ware drijfveren, het instand houden van de winsten in de phamaceutische sector, bloot te leggen. Persoonlijke pillen ipv confectie. RollRoyce-tabletten ipv vrijverkrijgbare placebo's. Daar wordt de weldenkende mens inmiddels erg argwanend van. Tenminste, dat hoop ik.

Nav: "Medicijnen werken bij veel patiënten niet goed.", Volkskrant, 03/05/2014.

Inhaalslag?

 Na een dag zonder enige vorm van fysieke inspanning, een gezellige culinaire avond keuvelen in schoon gezelschap, een zeer schamele alcoholconsumptie want zo'n kleine vijftig kilometer van huis en een niet onaardige nacht van na elven tot bij half zeven met slechts één onderbreking mag het me verbazen, dat ik moe ben. Toch? En niet zomaar moe. Mijn doppen vallen dicht 'du moment' ik ze niet aan het werk hou, zoals vanochtend in de wachtkamer van de dierenarts. Nu is acht uur ook een knap onchristelijke tijd om ergens in een wachtkamer te moeten zitten wachten. Zelfs als wachtkamers voor het wachten zijn gemaakt!

 Geen compleet nieuw verschijnsel maar het lijkt eerder toe te nemen dan, net als alle andere euvels, met de tijd te verdwijnen. Is het omdat de rest verdwijnt dat de vermoeiheid ongewild op de voorgrond terecht komt? Of is er iets aan de hand? Lijkt een beetje op de vraag, waarvoor ik vanochtend in de wachtkamer zat, waar ik mijn ogen nauwelijks open kon houden. Eigenlijk weet je het antwoord wel, maar je moet het officieel bevestigd krijgen, wil je er iets mee of net tegen kunnen doen. En laat die beroepsgroep der medici nou nooit accepteren, waar jij mee komt aanzetten. Altijd de neiging tot overbodige onderzoeken ter bevestiging van hun vooringenomen uitgangspunt ipv mijn gevoelsmatige inschatting. Wat ik met Katrien gedaan heb, ga ik niet voor mezelf doen. Niet weer een wachtkamer, nietszeggende dooddoeners en achteraf zien, dat ik gewoon gelijk had.

 Die moeheid moet er gewoon nog uit. Je mag de slaap dan wel niet kunnen inhalen, maar de aanslag, die je gedreven door de omstandigheden hebt gepleegd op geest en leden, herstel je niet met een pil, een lulverhaal en een schouderklopje. Geduld blijft gevraagd, maar wordt meer en meer verketterd..

Uitvoering

 Dat de mens vreemde kronkels in zijn hersenpan heeft ontwikkeld, is me inmiddels bekend. Toch deed vandaag een krantenbericht me wederom achter mijn oren krabben. Het betrof een alinea uit een stuk over geklungel bij een executie in Amerika: 
 
"Volgens experts had het leven van Lockett nog gered kunnen worden als er op de juiste manier was gehandeld. Lockett had kunstmatig beademd moeten worden en er hadden banden om zijn lichaam geplaatst moeten worden om de verspreiding van het gif in zijn lichaam tegen te gaan.(*)"

 In het midden gelaten of je de doodstraf moet accepteren als strafmaat of niet, als je 'm uitspreekt, moet je 'm naar mijn idee niet jarenlang uitstellen en fatsoenlijk uitvoeren. Dat laatste heet dan humaan en daarvoor wordt je tegenwoordig  resp. plat, gevoelloos en tenslotte doodgespoten ipv vergast, verhangen, geëlektrocuteerd of met lood doorboord. En natuurlijk is het prettig (ahum!) als de executie snel en foutloos verloopt. Maar om, als het niet geheel volgens schema verloopt, dan te spreken van het feit, dat het leven gered had kunnen worden, gaat me toch te ver. Je hebt nonsens en nonsens, maar dit is nonsens nonsens. Gered voor wat? Voor een herkansing zonder geklungel?? Daar zat, sorry, lag die veroordeelde echt op te wachten.

 Wie gelooft dat? Als je dit soort onzin verkoopt, schaf dan de doodstraf af. Kunnen we discusiëren over hoe humaan levenslang is .... Dat dan afschaffen en voor je het weet, zit je met een strafsysteem dat zo afschrikwekkend voor een crimineel is als een snoepwinkel voor een 7-jarige.

(*)  "Gevangene mislukte executie Oklahoma werd zelfde dag nog getaserd.", Volkskrant, 02/05/2014.

Ontsporen

 Onder het motto "Boodschappen doen maakt je meer mens" het thuishonk verlaten. Dat kan in feite bijna met de ogen dicht, maar die dingen had ik open en ik keek ze uit!! Misschien was het omdat ik een andere weg nam dan gisteren bij het ophalen van de honden of misschien gewoon los daarvan. Hoe het ook zij, de omgeving was zijn vanzelfsprekendheid verloren. Het was niet helemaal terug naar af als in een eerste kennismaking, maar in mijn afwezigheid leek meer anders geworden (veranderd?) dan in de feitelijke 2 weken reëel mogelijk zou zijn geweest.

 Dit is niet meer mijn wereld. Hier zijn stukken op definitieve wijze verplaatst, gewichten verschoven, kleuren verbleekt. De mentale verhuizing gaat blijkbaar stukken voortvarender dan de feitelijke verplaatsing van mijn zooi. Of hang ik nog steeds tussen twee werkelijkheden in?

 Pas in het dorp zelf of eigenlijk tussen de schappen in de supermarché kregen mijn wielen weer houvast op de rails. Hadden ze hier de afgelopen veertien dagen een van hun regelmatige "alles op een andere plek zetten"-acties gehad, dan had ik, denk ik, niet anders gekund dan rechtsomkeerd maken. En dan thuiskomen en zien dat andere mensen de plek in beslag hebben genomen? Niks liever dan dat, als ik wel ff bij mijn spullen mag en een passende vergoeding op mijn rekening is gestort.

Kwadraat

 Hoelang gaat het nog duren voordat systemen bedacht worden, die registratie van beeld en/of geluid door Google brillen, mobiele telefoons, muziekspelers, tablets, laptops, smartwatches en ander ongewenst spul onmogelijk maken. Waar in toekomstvoorspellingen nog subtiel venijnige psychologische truc's nodig geacht werden of dictatoriaal ingezette technieken, blijkt de algehele controle vele malen simpeler te kunnen. Gewoon terug naar het klik- en roddelcircuit, maar dan nu met stiekem gemaakt opnames ... al dan niet gemanipuleerd ipv de informatie 'van horen zeggen'.

 Iedereen heeft de mond vol van privacy en wijst gemakshalve naar firma's als Google, Facebook of de overheid maar men vergeet de boter op het eigen hoofd. De hetze de afgelopen dagen tegen die Amerikaanse eigenaar van een basketbalteam en nou gisteren weer de presentator van Topgear, zijn maar twee van de vele voorbeelden. En iedereen maar zijn morele gelijk halen, stelletje hypocrieten. Alsof niet meer dan 90% van de vingerwijzende Twitteraars of anders digitaal verontwaardigd reagerende moraalpredikers nooit het N-woord of iets soortgelijks gebruikt of zijn dochter liever niet met een lichtgetinte Noord-Afrikaan of een origeel zwarte versie zou zien thuiskomen. Dit is erger dan 1984. Dit is de vervolmaking van het Stasi-systeem. Nog ff en niemand vertrouwd niemand meer, fluistert, trekt zich voor vriendschappelijke gekeuvel in z'n nakie terug onder elektronische golven werende tentdoeken .... Kwalijk, meer dan!! De terreur van de roddelende buurvrouw in moderne vorm.

Bloem

 Het gaat en misschien wel beter dan gisteren met me. Niet dat het zo voelt of de energie er vanochtend eenduidig afknetterde, maar uitsluiten kun je een kleine vooruitgang nooit. Zo'n verschilletje dat in het geweld van de emoties snel over het hoofd wordt gezien, maar daarom niet vanzelfsprekend ontkent dient te worden. Ieder stapje is er een en uiteindelijk is die kleinst mogelijke verandering van niets naar iets de groots denkbare vooruitgang. Eigenlijk heb ik dus zeer waarschijnlijk een gigantische omslag gemaakt, maar is me dat vooralsnog ontgaan. Hetgeen weer niet zo vreemd is als voorafgaande goed is overgekomen.

 Ben ik melig? Ja. Kan het anders? Terug hier, waar ik niet wil zijn, na dagen weg gewild te hebben, waar ik eigenlijk naar toe wil. Wat dat met de gemiddelde mens zou doen, weet ik niet, interesseert me ook geen ene reet, maar ik word er op puberale wijze dwars van. En dat op een leeftijd, waarop al hetgeen wat om je heen gebeurt, je zelf doet en voor de rest nog op de plank ligt weinig absolute waarde meer heeft.

 Tijd om de boel hier los te laten? Was het dat niet al? Voorgenomen maar d'r niet van gekomen? Bedacht maar weer ontkracht? Draadje gemist? Voortslepend inzicht sleept zich voort. Ga ik daar nou aan vooraf of sluit ik de hekken?

Moeër

 Als er iets een moment is, dan is het dit wel. Het is herkenbaar, onverklaarbaar (al heeft dat niks met het moment-zijn te maken), keert met onduidelijke regelmaat terug en houdt me bezig. Ik ben moe. Moe zonder reden. Geen fysieke inspanning, geen geestelijke belasting, geen emotionele slagvelden, geen niks wat ook maar enigszins verantwoordelijk gehouden zou kunnen worden voor deze moeheid.

 Ok, ik geef gelegenheid. Laat me gaan. Dat zou kunnen! Zie je maar weer dat 'accepteren' ook niet alles is. Misschien is verzet zo gek nog niet. Beetje kneden, wringen, schaven en schuren, verplaatsen, wegsnijden, plakken, prakken en opnieuw beginnen. Ja, steeds weer opnieuw beginnen. Als je nou ergens moe van wordt ....

Anders

 Anders zijn is leuk. Mezelf kom ik al 24 uur per dag tegen. Maar hoe kan het andere leuk blijven en jij toch jezelf, als het anders-zijn net leuk is, omdat het niet wil zijn zoals jou?? Kortom het eigenlijk zichzelf wil en laat dat nou net zijn, wat jij niet wilt! Is het nog te volgen?

 Ja, we hebben het voor de afwisseling over vrouwen. Een onderwerp, waar ik al meermaals van aangegeven heb het onmogelijk te vinden en er geen verstand van te hebben en door de jaren ook niet heb weten op te bouwen. Het leuke van vrouwen is, dat ze anders zijn. Fysiek, al gaat dat door de jaren heen steeds meer op elkaar lijken, maar vooral toch in de bovenkamer en in die hen ongrijpbaar omringende wolk, die ze zo graag 'gevoel' noemen. Maar laat dat nou net ook de meest vervelende kant aan vrouwen zijn, dat anders zijn.

 Ze willen hun gang kunnen gaan, maar wel alles van jouw gangen weten. Ze willen aandacht, tenzij hun aandacht toevallig door iets anders in beslag wordt genomen. Een mechanisme, waar nog geen algoritme voor gevonden is. Ze willen samenzijn, behalve als andere bezigheden hen daar van weerhouden. D'r is geen empatischer wezen denkbaar tot op het moment, dat begrip ook consequenties veronderstelt. Je mag dan wel wijzer worden met het stijgen der jaren, maar vrouwen blijven dat onontgonnen terrein, waarin je iedere keer weer vastloopt.

Slik!

 Zo goed als het gisteren tijdens de terugreis allemaal ging en zat, zo helemaal niks is het vandaag. Niet het weer, dat is dan wel ook niks, maar tot een mening daarover zie ik mezelf vandaag niet komen. Ok, zon was beter geweest. Was ik misschien op de maaier gekropen en had mijn rondjes met de blik op de einder gedraaid. En misschien ook niet. De intense afkeer van de dag, waar ik vanochtend mijn ogen mee opsloeg, is moeilijk te beschrijven.

 Wat een beetje in de buurt komt, is de voorstelling dat moeders, schoonmoeder, oma, buurvrouwen, onderwijzers, belastingsdienst, politie en de 12 werkgevers de kans hebben gezien om tot aan het bed door te dringen en daar allemaal dwars door elkaar heen hun punt op snerpend schelle wijze proberen duidelijk te maken, voordat je het dekbed over je kop hebt kunnen trekken. Ja, dit komt wel een beetje in de richting.

 De tweede koffie verzacht het ochtendtrauma tot hanteerbare proportie. Nu langzaam de benen onderschroeven, gordijnen bedenken en dan open schuiven ... Mocht de dag op me wachten, dan wens ik 'm succes met z'n geduld.