Het is echt niet normaal. Ik loop er voor mijn gevoel bij als een zombie. Net zo geel, groen en grauw met afhangende schouders en slepende voeten, als ze in menig computerspel figureren. Alleen de bloedspetters in gezicht en op de kleren en de links en rechts uitstekend botten ontbreken. Tenminste .... ontbraken vanochtend, toen ik bij het tandpoetsen in de spiegel keek. Waarbij ik, als ik me goed herinner, dacht "Dat ziet er beter uit, dan het voelt.". Misschien moet ik het ff controleren. Voor je het weet, hou je vast aan een zelfgecreëerde werkelijkheid. En dat dat uiteindelijk vies kan tegenvallen, heb ik zeer recentelijk nog op mijn ervaringslijstje kunnen bijschrijven.
Heet dit jet-lag? Kan dat? Van nauwelijks 2,5 uur vliegen? En dan ten tonele verschijnen met een vertraging van drie dagen? Lijkt me eerlijk gezegd enigszins aan de stugge kant. Is eigenlijk ook weinig interessant. Belangrijker is de vraag. Plat of niet? Geven we er aan toe of moffelen we het onder het tapijt? Pitten of pappen? Wat is slim in deze? Is het mogelijk slim te zijn in deze? Hoe gaan we dit aanpakken? In bed liggen en kijken of slapen lukt of gooien we d'r een duvel tegenaan en als de plumpudding dan niet als een soufflé op de tocht ineen zijgt maar doormodderen tot een meer normaal bedtijdstip in de avonduren?? Wat is wijsheid, als je niet eens weet of je slim kunt zijn in deze situatie? Daar zwiep ik weer. De Grand Canyon is er niks bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten