Prachtig, als je er oog voor hebt. Het geworstel om het wegglijden te voorkomen. Het verkrampen van de 'laatste vinger' waar je aan hangt. De onvermijdelijke vrije val. De plotselinge weerstand. Hernieuwd houvast. Het opkrabbelen. Afkloppen. Pleisteren. Die katerige blik om je heen. En weer verder gaan.
Ik doe nu in uren waar ooit weken niet voldoende waren. De desoriëntatie achteraf is nog het meest vervelende moment. De draad oppakken, waarvan je weet, dat je 'm weer gaat verliezen. Voor iemand die de zin van zaken zeldener ziet dan hem lief is, zou een andere beleving makkelijker te verteren zijn. Maar goed, nu de mallemolen bijna tussen de bedrijven door afgedraaid kan worden, verstoort het nog steeds maar stoort het minder.
De dag is verknald. Daar ga ik geen energie aan verspillen. Was ophangen. De dierenarts nog en dan krijgen de resterende uren de zegen na. Muziek op, glaasje inschenken, wat te eten maken en weer vroeg onder het dekbed. Morgen beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten