Het is jammer, dat ik niet de lange dagen heb kunnen maken, die ik van Frankrijk of Utrecht gewend ben. De rust om je heen, waarin je stap voor stap toewerkt naar wat in je hoofd zit ..... met alle obstakels vandien tussen het idee en de vaak weerbarstige, weinig meewerkende werkelijkheid. Uiteindelijk is dat de lol van het klussen. In feite hetzelfde als uren in je eentje proberen om een puzzel op te lossen of wat steeds vaker voorkomt, op de juiste wijze op te lossen.
Dat is in feite ook steeds de frictie tussen mij en de gemiddelde architect/aannemer. Eind resultaat versus onderliggende structuur. Tentoonstellingsbouw tov degelijk ambachtelijk werk. Ook nu loopt de aannemer harder dan de werkzaamheden in alle redelijkheid toelaten. Hij neemt missers op de koop toe en improviseert ze weg in het eindresultaat. Ik zoek bijvoorbaat naar mogelijke dwarsliggers en probeer het eindresultaat niet de deken te laten zijn, die bouwblunders moet bedekken.
Hoe het ook zij, als om zessen de werkers vertrokken, kon ik niet veel meer doen, heb daarvoor genoten van de plek. De stilte, de rust. Ondertussen mijn hoofd de ruimte gegeven om bezig te zijn met wat nog moet gebeuren. De definitieve vorm komt in zicht. Ramen, verven, vloeren, keuken ...... verhuizen. Ik blijf het maar vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten