Driehoek

 Moeten. Kunnen. Willen.

 Waar dit naar toe gaat, weet zelfs ik niet. Het trio loopt al dagen rondjes in mijn brein. Alsof men voorbereidingen treft voor grootse of in iedergeval grotere zaken. Uitdagen, verketteren, minachten, negeren. Noem het op. Psychologische oorlogvoering tot in mijn nachtelijke belevingswereld(en) toe. Eens zien of een beetje aandacht meer duidelijkheid verschaft.

 Dit hele spektakel zou overbodig zijn, als ik zou kunnen wat ik wil en dat overeen zou komen met wat moet gebeuren. Zowel kunnen en willen als kunnen en moeten gaan zonder problemen samen door één deur. De schoen wringt bij de combi willen en moeten. Open deur, maar desondanks heb ik geen oplossing erdoor naar binnen zien schrijden. Wat ik wil, is qua kunnen geen probleem en heeft in andere omstandigheden zelfs een zekere noodzakelijkheid. Wat hier moet kan voor een groot deel vrij makkelijk, ware het niet dat mijn wil om er mee aan de slag te gaan, liever de kont tegen de krib gooit dan de neiging tot medewerking te vertonen. Een soort boer dus, die pacht en steeds weer denkt dat ie de eigenaar is.

 Vermoeiend dat soort lieden. Maar dit kennen we. Dit is de status quo van de afgelopen, zeg 7 jaar. Als er iets veranderd is, is het de onderlinge hanteerbaarheid. De laatste dagen ziet het er zelfs naar uit, dat de weerstand plaats maakt voor iets wat in de buurt komt van een verstandshuwelijk. Waarom dan die drukte? Mag hopen, dat ze voorjaar niet in het hoofd is gestegen. Geen nieuwe liefde. Geen tweede knieval voor deze plek. Als dit het streven is, dan geef het maar gelijk op. Die tijd is voorbij, kansen verkeken, bakens verzet. Die punt staat!! Dus?