Met een beetje geluk zijn vanochtend de dubbeltjes op hun plek gevallen. Moet ik daar blij mee zijn? Deels wel, deels niet. Slecht nieuws en blij worden gaat tenslotte niet echt samen, toch? Hoe doen ze dat dan ook weer? O ja: "Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Wat wilt eerst?" Ik zou niet weten, wat ik dan als eerste zou willen weten trouwens. Maar in dit geval kiezen we voor het goede nieuws als start: Zeer waarschijnlijk is duidelijk wat aan de hand is met Katrien. Ok. Wat is het slechte nieuws dan? Ze heeft waarschijnlijk last van epileptische aanvallen.
Bij de terugkeer uit Nederland vertelde de verzorgster van de honden, dat ze had gezien dat Katrien -in de zon gelegen- ontzettend kwijlde. Dat woord ken ik niet in het Frans, maar de gebaren waren duidelijk. Vreemd verschijnsel, want de enige die ik weleens zie kwijlen is Sammy, als ik ze in de kennel achterlaat. Ik wilde snel naar huis en heb daar verder niet bij stilgestaan. Thuis nog steeds hetzelfde afwerende gedrag, maar geen belletje dat rinkelde.
Vandaag had ze ineens weer een natte achterkant. Ergens kwam toen het verre verleden, het recente verleden en het heden bij elkaar. Lichtje aan!! Epileptie. Niet in die mate als Pelle en Wittewôa, die allebei voor hun tweede levensjaar in een aanval zijn gebleven, maar voldoende vaak en heftig om haar bang en onzeker te maken. Ineens vallen haar gedragingen op hun plek. De afwezige blik, de onverklaarbare (= niet maaltijd gebonden) aanhankelijkheid, het sporadische verlies van urine en/of ontlasting, haar weigering om de vertrouwde omgeving te verlaten èn het schuimbekken als klap op de vuurpijl.
Nu zien of een oorzaak aan te wijzen is (secundaire epileptie) of niet. Bloed prikken vanmiddag. Maar ongeacht de primaire of secundaire versie, als het kan, gaat ze aan de pillen. We gaan niet haar laatste paar jaar (of minder) laten verpesten door intimiderende kortsluitingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten