Onder het motto "Boodschappen doen maakt je meer mens" het thuishonk verlaten. Dat kan in feite bijna met de ogen dicht, maar die dingen had ik open en ik keek ze uit!! Misschien was het omdat ik een andere weg nam dan gisteren bij het ophalen van de honden of misschien gewoon los daarvan. Hoe het ook zij, de omgeving was zijn vanzelfsprekendheid verloren. Het was niet helemaal terug naar af als in een eerste kennismaking, maar in mijn afwezigheid leek meer anders geworden (veranderd?) dan in de feitelijke 2 weken reëel mogelijk zou zijn geweest.
Dit is niet meer mijn wereld. Hier zijn stukken op definitieve wijze verplaatst, gewichten verschoven, kleuren verbleekt. De mentale verhuizing gaat blijkbaar stukken voortvarender dan de feitelijke verplaatsing van mijn zooi. Of hang ik nog steeds tussen twee werkelijkheden in?
Pas in het dorp zelf of eigenlijk tussen de schappen in de supermarché kregen mijn wielen weer houvast op de rails. Hadden ze hier de afgelopen veertien dagen een van hun regelmatige "alles op een andere plek zetten"-acties gehad, dan had ik, denk ik, niet anders gekund dan rechtsomkeerd maken. En dan thuiskomen en zien dat andere mensen de plek in beslag hebben genomen? Niks liever dan dat, als ik wel ff bij mijn spullen mag en een passende vergoeding op mijn rekening is gestort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten